You are my Boyfriend!!!!! มาเป็นแฟนฉันซะดีๆ!!!!
6.7
เขียนโดย 
หิมะ
วันที่ 14 สิงหาคม พ.ศ. 2558 เวลา 18.29 น.
3 chapter
2 วิจารณ์
4,711 อ่าน
แก้ไขเมื่อ 16 สิงหาคม พ.ศ. 2558 12.20 น. โดย เจ้าของนิยาย
แชร์นิยาย
1) 'พบ'
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ'กริ๊ง กริ๊ง'
เสียงกริ่งแห่งสววร์คดังขึ้น....
เจ้าสาวสุดสวยผู้เพรียบพร้อมในชุดแต่งงานสีขาวบริสุทธิ์ค่อยๆเดินไปตามพรมแดงที่ทอดยาว...
ไปยังหน้าปะรำพิธีที่มี...
คนที่เธอพร้อมตกลงร่วมชีวิตไปด้วยตลอดกาล....
แล้วคุณพ่อก็เอ่ยด้วยเสียงนุ่มนวล...
"คุณเลอร์เบียร์ คุณจะรับคุณซาต้าเป็นนสามีทั้งยามทุกข์และสุขหรือไม่?"
"...."ใบหน้าฉันเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มที่แต้มไปด้วยตวามสุข....
"คุณเลอร์เบียร์"
เสียงนั้นเรียกฉันบ่อยขึ้น...ดังขึ้น
"คุณเลอร์เบียร์"
"คุณเลอร์เบียร์"
"เลอร์เบียร์"
"เลอร์เบียร์"
"เลอร์เบียร์!!!!!"
.
.
.
.
.
.
.
.
เท่านั้นฉันก็สะดุ้งตื่น....(ผิดหวังอ่ะดิๆ555)
"โชคดีนะที่ตอนนี้พักแล้ว"แล้วยัยครูมิทิราก็บ่นแว้ดๆๆๆๆ น่ารำคาญชะมัด
"เอ้าๆ ไปได้แล้ว ฉันล่ะเบื่อเด็กห้องท้ายๆจริงๆ"ท้ายอะไร ฉันอยู่แค่ห้อง5เองนะย่ะ
"น่ารำคาญชะมัด"ยัยมิลล่า เพื่อนสนิทของฉันบ่นเบาๆ
"แกยังไม่ชินกะมิทิราอีกเหรอ?"ฉันพูดและเลียนเสียงให้ดัจจริตเหมือนยัยครูป้าหน้าเด็กนั้น "ฉันล่ะเบื่อยัยเด็กห้องท้ายๆจริงๆ"ฉันเบ้ปากยันซอยอุดมสุข "อิจฉาที่ฉันน่าเด็กกว่าล่ะสิไม่ว่า"
"เอ้า555555"มิลล่าหัวเราะเบาๆ
"มันก็จริงนา"
"เออใช่ มิทิราอายุขะสามสิบห้าอยู่ล่ะ หน้าเด็กเป็นบ้า"มิลล่าหันมาตอบแบบหมั่นไส้ๆ
"นั่นดิ ร้อยหมง ร้อยไหม ฟิลเลอร์ โบท็อก เบบี้เฟซคงเต็มไปหมด กระสุนทะลุไม่เข้าชัวร์"ฉันยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์
"แก ระวังยัยป้านั่นได้ยินนะ"มิลล่าเตือนฉัน แต่ก็ยิ้มยังกะนางมาร
"เอาเหอะๆ อย่างกะฉันกลัว ไปกินข้าวกันๆ"
โต๊ะประจำ
"เสียงอะไรอ่ะ?"มิลล่าพูดขึ้น
"นั่นดิมิล"ฉันเริ่มชะเง้อบ้าง
"เบียร์ๆ อย่างกะตอนที่พี่ซาต้ามาที่รร.วันพรอมเลยเนอะ"มิลล่าพูดยิ้มๆ
"พี่ซาต้า พี่ที่หล่อๆที่เป็นคิงวันพรอมช่ะ?"แันเอียงคอถาม
ตึกๆๆๆ 'กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด'
"ใครตายรึไงว่ะ!"ฉันมองไปเรื่อยๆ......ก่อนจะพบผู้ชายคนหนึ่งที่สมองฉันประมวลผลและพูดออกมาโดยไม่รู้ตัว
"พี่ซาต้า.."
เสียงกริ่งแห่งสววร์คดังขึ้น....
เจ้าสาวสุดสวยผู้เพรียบพร้อมในชุดแต่งงานสีขาวบริสุทธิ์ค่อยๆเดินไปตามพรมแดงที่ทอดยาว...
ไปยังหน้าปะรำพิธีที่มี...
คนที่เธอพร้อมตกลงร่วมชีวิตไปด้วยตลอดกาล....
แล้วคุณพ่อก็เอ่ยด้วยเสียงนุ่มนวล...
"คุณเลอร์เบียร์ คุณจะรับคุณซาต้าเป็นนสามีทั้งยามทุกข์และสุขหรือไม่?"
"...."ใบหน้าฉันเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มที่แต้มไปด้วยตวามสุข....
"คุณเลอร์เบียร์"
เสียงนั้นเรียกฉันบ่อยขึ้น...ดังขึ้น
"คุณเลอร์เบียร์"
"คุณเลอร์เบียร์"
"เลอร์เบียร์"
"เลอร์เบียร์"
"เลอร์เบียร์!!!!!"
.
.
.
.
.
.
.
.
เท่านั้นฉันก็สะดุ้งตื่น....(ผิดหวังอ่ะดิๆ555)
"โชคดีนะที่ตอนนี้พักแล้ว"แล้วยัยครูมิทิราก็บ่นแว้ดๆๆๆๆ น่ารำคาญชะมัด
"เอ้าๆ ไปได้แล้ว ฉันล่ะเบื่อเด็กห้องท้ายๆจริงๆ"ท้ายอะไร ฉันอยู่แค่ห้อง5เองนะย่ะ
"น่ารำคาญชะมัด"ยัยมิลล่า เพื่อนสนิทของฉันบ่นเบาๆ
"แกยังไม่ชินกะมิทิราอีกเหรอ?"ฉันพูดและเลียนเสียงให้ดัจจริตเหมือนยัยครูป้าหน้าเด็กนั้น "ฉันล่ะเบื่อยัยเด็กห้องท้ายๆจริงๆ"ฉันเบ้ปากยันซอยอุดมสุข "อิจฉาที่ฉันน่าเด็กกว่าล่ะสิไม่ว่า"
"เอ้า555555"มิลล่าหัวเราะเบาๆ
"มันก็จริงนา"
"เออใช่ มิทิราอายุขะสามสิบห้าอยู่ล่ะ หน้าเด็กเป็นบ้า"มิลล่าหันมาตอบแบบหมั่นไส้ๆ
"นั่นดิ ร้อยหมง ร้อยไหม ฟิลเลอร์ โบท็อก เบบี้เฟซคงเต็มไปหมด กระสุนทะลุไม่เข้าชัวร์"ฉันยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์
"แก ระวังยัยป้านั่นได้ยินนะ"มิลล่าเตือนฉัน แต่ก็ยิ้มยังกะนางมาร
"เอาเหอะๆ อย่างกะฉันกลัว ไปกินข้าวกันๆ"
โต๊ะประจำ
"เสียงอะไรอ่ะ?"มิลล่าพูดขึ้น
"นั่นดิมิล"ฉันเริ่มชะเง้อบ้าง
"เบียร์ๆ อย่างกะตอนที่พี่ซาต้ามาที่รร.วันพรอมเลยเนอะ"มิลล่าพูดยิ้มๆ
"พี่ซาต้า พี่ที่หล่อๆที่เป็นคิงวันพรอมช่ะ?"แันเอียงคอถาม
ตึกๆๆๆ 'กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด'
"ใครตายรึไงว่ะ!"ฉันมองไปเรื่อยๆ......ก่อนจะพบผู้ชายคนหนึ่งที่สมองฉันประมวลผลและพูดออกมาโดยไม่รู้ตัว
"พี่ซาต้า.."
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
7 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
4 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
