ข้าวเหนียวหมูปิ้ง...ทำไมไม่บอกรัก

                    สถานการณ์เริ่มกลับสู่สภาวะปรกติ ผมพิมข้อความสนทนา กับแป้งต่อไป          “เราแอบรักแป้ง มาตั้งแต่ตอนเรียนประถมแล้วนะ” คือประโยคสั้นๆ ที่ผมสารภาพออกไป          ความรู้สึกอัดอั้นตันใจทั้งหมดของผม เหมือนถูกปลดปล่อยจากพันธนาการ          บัดนี้เวลาเกือบจะตีหนึ่ง ความอ่อนล้าของสมอง เริ่มแสดงปฏิกิริยา ให้รับรู้ว่า ร่างกายควรพักผ่อนเสียที แต่ก็ยังฝืนที่จะคุยกับแป้งด้วยใจจดจ่อ          “ขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะ” แป้งแจ้งกิจกรรมที่กำลังจะดำเนินการ          ผมเผลอหลับไปโดยไม่รู้ตัว สะดุ้งตื่นขึ้นมาอีกที ก็เข้าสู่เช้าวันใหม่อีกครั้ง          โชคดีที่วันนี้เป็นวันหยุด จึงไม่จำเป็นที่ผมต้องกระวีกระวาดทำกิจต่างๆในตอนนี้มากนัก          ผมขยับเมาท์ เล็กน้อย หน้าจอคอมพิวเตอร์สว่างขึ้นอีกครั้ง สัญลักษณ์สีแดงที่ช่องสนทนาของเฟชบุคบ่งบอกว่ามีข้อความที่ยังค้างอยู่ ผมรีบคลิกในทันที          “ทำไม? เพิ่งมาบอกว่ารักเอาป่านนี้ล่ะ” เป็นข้อความคำถามจากแป้งเมื่อเวลา 02.00 น.          มันคือคำถามที่ชักชวน ให้พุ่งเข้าชน ก็เป้าหมายตรงหน้า มันคือ หัวใจสีชมพูของแป้งนี่นะ คือหัวใจที่ผมเคยทำหล่นหายเมื่อหลายปีก่อน          “ก็อยากจะบอกตั้งนานแล้วล่ะ แต่ไม่กล้าพอ” ผมตอบกลับไปด้วยความละอายใจ          ระหว่างที่รอข้อความตอบกลับ ผมค่อยๆ คลิกดูรูปภาพในโปรไฟล์ของแป้งหวังคลายความคิดถึงให้ลดน้อยลง แต่มันยิ่งทวีคูณขึ้นเรื่อยๆ          ผมคลิกดูเกือบทุกรูปในโปรไฟล์ของเธอ ส่วนมากจะเป็นรูปคู่ ของเธอกับเด็กผู้ชายหน้าตาน่ารัก เด็กคนนี้คือใครกันนะ ? เกิดเป็นคำถามข้างในใจของผมอีกครั้ง          แล้วความกระจ่างก็เกิดขึ้น เมื่อรูปหนึ่งในโปรไฟล์ของเธอ ถูกเปิดขึ้นมามี พ่อ แม่ ลูก คือรูปครอบครัวอันแสนจะอบอุ่นใช่ไหม ?          สิ่งแรกที่เกิดขึ้นในใจของผมเมื่อเห็นรูปนี้ มันช่างเสียดแทงจิตใจเหลือล้นแต่ผมจะอิจฉาให้เกิดอะไรขึ้นมา ? เมื่อมันคือความจริงที่ผมต้องรับให้ได้          สิ่งที่ทำได้ในตอนนี้ก็คือการแสดงความยินดี กับความเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์ของเธอไม่ใช่หรือ ? เพราะเธอกำลังมีความสุข          สัญลักษณ์แสดงว่ามีข้อความจากแป้งเข้ามาอีกครั้ง ผมรู้สึกตื่นเต้นกับข้อความที่กำลังจะเปิดอ่านต่อไป แล้วแป้งจะตอบอะไรกลับมาบ้าง ?...