ข้าวเหนียวหมูปิ้ง...ทำไมไม่บอกรัก

                      ผมเฝ้าตำหนิตัวเอง ในความไม่เอาไหน ที่คำพูดเพียงไม่กี่คำ ก็ยังไม่สามารถเอ่ยมันออกมา ตั้งแต่นั้นมา ผมก็ไม่เคยพบเจอแป้งอีกเลย...          ...ปีนี้...พ.ศ.2555 ครบยี่สิบปีพอดี หลังจากที่ผมไม่ได้พบเจอแป้งอีกเลยแต่เรื่องราว ในวันวาน ทั้งหมดก็ยังไม่เคยลบเลือนไปจากความทรงจำเสียที          ความรู้สึกเล็กๆ มันก่อตัวเพิ่มขึ้นทุกวัน เกิดเป็นความคิดถึงและโหยหา โดยไม่อาจต้านทานไว้ได้อีก พลังแห่งความรัก มันช่างรุนแรงถึงเพียงนี้เชียวหรือ ?          ช่วงที่เฟชบุคกำลังมาแรง การอัพเดท คือกิจวัตรประจำวัน ผมนั่งหน้าจอคอมพิวเตอร์ทุกวัน เพื่อค้นหาโปร์ไฟล์ คนที่อยากคุยด้วย...แน่นอนที่สุด คนๆ นั้นต้องคือ...แป้ง...          “นั่น ! โปรไฟล์ที่ผมต้องการพบใช่ไหม ? แป้ง...ตอบรับการขอเป็นเพื่อนจากผมด้วยเถอะ” ผมรีบคลิกขอเพิ่มเป็นเพื่อนด้วยความตื่นเต้นและดีใจ          สัญลักษณ์รูปโลกในเฟชบุคแดงขึ้น แจ้งเตือนด้วยข้อความว่า คุณได้เป็นเพื่อนกับแป้งแล้ว เป็นการตอบรับอันสุดพิเศษ และนั่นมันคือเรื่องจริง          ผมกำลังจะได้รับรู้ ถึงความเคลื่อนไหวของแป้ง ในอีกไม่ช้านี้แล้ว และจะได้พูดคำว่ารัก และคิดถึง กับแป้งจริงๆ เสียที                    ความหดหู่สิ้นหวัง ที่เคยเกิดขึ้น ได้มลายสิ้น เมื่อวินาทีแรก ที่แป้งตอบรับ          “ยินดีที่ได้เจอกันอีกครั้ง...จำกันได้ใช่ไหม ?” ข้อความที่ผมรีบบรรจงพิมแล้วส่งไปทักทาย          “จำได้...สบายดีไหมล่ะ ?” คำตอบจากแป้งที่ทำให้ผมยิ้มแป้น          ทุกคำพูดที่ผมคิด ถ้อยคำที่ค้างคาในใจ ผมจัดการพิม ส่งเป็นข้อความไปในช่องแชท ให้แป้งได้เปิดอ่าน โดยหวังว่า คงไม่เป็นการทำให้เธอรำคาญใจหรอกนะ          “ไม่ได้เจอกันตั้งนาน คิดถึงจัง มีอย่างหนึ่ง ที่อยากจะบอกแป้งมานาน ถ้าบอกไปแล้ว... อย่าโกรธกันนะ” ผมเกริ่นเรื่อง          “มีเรื่องอะไรก็ว่ามาสิ” แป้งเร่งเร้าด้วยความอยากรู้          “เอ่อ ! คือ ...” คำพูดที่จะพิมต่อไป ผมยอมรับว่า มันคือคำที่สะกดยากมากที่สุดในชีวิต          เวลานี้ ผมมีแต่อาการชาหน่วงๆ ที่ใบหน้า กับความรู้สึก ลุ้นระทึกเข้ามาแทนที่ว่าอะไร ? จะเกิดขึ้นต่อไปข้างหน้า...แล้วทุกสิ่งทุกอย่าง ก็หยุดลงชั่วขณะ          เหมือนแป้งจะรออ่านข้อความเพิ่มเติม แต่ผมคิดไม่ออกจริงๆว่าจะพิมข้อความใดๆอีก...