ข้าวเหนียวหมูปิ้ง...ทำไมไม่บอกรัก

                      ผมขี่จักรยาน ผ่านหน้าบ้านของแป้งอีกครั้ง เพื่อจะไปโรงเรียน ได้ยินชาวบ้านพูดคุยกันว่า บ้านหลังนี้ขายได้แล้ว เขาจะย้ายออกเร็วๆนี้ พร้อมชี้ไปยังบ้านของแป้ง                    ยัง ! ผมจะยังไม่ปักใจเชื่อ ในสิ่งที่เห็นและได้ยิน แต่ก็ยอมรับว่า ใจหายไม่ใช่น้อย ถ้าหาก ว่าเรื่องเหล่านั้นที่ชาวบ้านพูดกัน มันเป็นความจริงขึ้นมา          หลังจากเลิกเรียน ผมเก็บเอาเรื่องนี้ มานอนคิด และตัดสินใจแล้วว่า วันพรุ่งนี้เป็นตายร้ายดีอย่างไร ? จะต้องพูดคำว่ารัก กับแป้ง ก่อนที่จะไม่มีโอกาสอีกต่อไป          เช้าวันใหม่ ผมเตรียมพร้อมแล้ว กับคำบอกรักที่จะเปล่งออกมา โดยมายืนรอที่หน้าร้านขายยา ตั้งแต่หกโมงเช้า ด้วยใจลุ้นระทึก          เจ็ดโมงตรง รถรับส่งนักเรียนขับมาอย่างช้าๆ บ่งบอกว่าได้เวลาแล้ว ที่แป้งกำลังจะเดินออกมา ผมรู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก ที่จะได้พูดคำว่ารักกับเธอ          น่าประหลาดใจมาก ที่รถรับส่งนักเรียน ขับผ่านไป โดยไม่จอดรอนักเรียน ที่หน้าร้านขายยาเหมือนเช่นเคย          “แล้วแป้งล่ะ ? ตอนนี้ เธอไปอยู่ที่ไหน ?” คือคำถามที่ดังก้องอยู่ในใจ          ผมรอจนกระทั่ง เวลาเจ็ดโมงครึ่ง แต่ก็ยังไร้วี่แวว ที่แป้งจะเดินมา          “หรือว่าเธอจะไม่สบาย ? มันต้องเป็นเช่นนั้นอย่างแน่นอน” ผมนึกปลอบใจตัวเอง          ผมขึ้นขี่จักรยานไปโรงเรียน โดยลืมอาหารเช้าเจ้าประจำ ข้าวเหนียว หมูปิ้งไปเสียสนิท เพราะขณะนี้ ในสมอง ไม่อยากจะใส่ใจกับสิ่งใดๆ นอกจากแป้งเพียงคนเดียวเท่านั้น          เมื่อขี่จักรยาน ผ่านหน้าบ้านของแป้ง...ด้วยความสงสัย ผมจึงถามชาวบ้านแถวนั้น เรื่องการขายบ้านของครอบครัวแป้ง ว่าเป็นความจริงหรือไม่ ?          ได้ความว่าเจ้าของเดิมขายบ้านได้แล้ว และย้ายออกไป ตั้งแต่เมื่อวานตอนกลางวันแล้ว          “อะไรกัน ? เมื่อวานนี้ที่ผมได้เจอแป้ง มันเป็นวันสุดท้ายหรือนี่ ? ยังไม่ทันได้บอกรักเลย มันหมดโอกาสลงแล้วใช่ไหม ?” ผมบ่นพรึมพรำกับตัวเอง          คำพูดว่ารัก ควรจะหลุดออกมาจากปากของผมตั้งนานแล้วนะ มันเป็นเพราะอะไรกันแน่ ? ที่ทำให้ผมชะล่าใจ หรือจะเป็นเพราะ ข้าวเหนียว หมูปิ้ง...ทำไมล่ะ ?...ทำไม ? จึงไม่บอกรัก          "เธอจะย้ายบ้านไปที่ไหน ?" แม้แต่คำถามนี้ ผมก็ยังไม่ทันได้เอ่ยมันออกมา                     การจากกันครั้งนี้ มันไม่มีวี่แวว ว่าจะได้พบเจอกันอีกเลย...