ข้าวเหนียวหมูปิ้ง...ทำไมไม่บอกรัก

                        ปิดเทอมใหญ่ได้ผ่านพ้นไปแล้ว......ไม่นะ ! อย่าเพิ่งเปิดเทอมเลย......ยังไม่มีใครพร้อมที่จะไปโรงเรียนกันหรอก ความขี้เกียจ มันย้ำให้ผมคิดเช่นนั้น                    แต่หน้าที่คือสิ่งสำคัญ มันง้างตัวผม ให้ลุกขึ้นจากที่นอน แปรงฟัน อาบน้ำ และแต่งตัว เตรียมไปโรงเรียนวันแรก กับชั้นเรียนใหม่ ในระดับ ป.3                    ก่อนไปโรงเรียน ผมขี่จักรยานไปยังหน้าหมู่บ้าน ซึ่งมีตลาดเล็กๆขายอาหารในตอนเช้า ตรงดิ่ง ไปยังร้าน ข้าวเหนียว หมูปิ้ง เลือกหยิบหมูปิ้งชิ้นใหญ่ๆมา 3 ไม้แล้วยื่นให้แม่ค้าใส่ถุง                    “หมูปิ้งไม้ละเท่าไหร่ครับ” ผมถามราคา          “ไม้ละสามบาทจ้ะ ข้าวเหนียวห่อละสองบาท เอาด้วยหรือเปล่าจ๊ะ ?” แม่ค้าตอบพร้อมปิดการขาย          “เอาสิครับ หนึ่งห่อ” ผมตอบกับแม่ค้า          “หมูสาม เหนียวหนึ่ง ลดให้แล้ว ทั้งหมดสิบบาทจ้ะ” แม่ค้าคำนวนอย่างรวดเร็ว          “ไม่ต้องทอนนะครับ” ผมยื่นแบงค์สิบให้                    เป็นการฝากมุกไว้กับแม่ค้า ได้อย่างแนบเนียน แล้วผมรีบคว้า ถุงข้าวเหนียวหมูปิ้งขี่จักรยานออกไปจากร้านทันที โดยไม่รีรอให้แม่ค้า เอ่ยคำใดๆ อีกต่อไป...                    สายตาของผมสะดุดไปตรงบ้านหลังหนึ่ง เด็กนักเรียนหญิง ในเครื่องแบบของโรงเรียนเดียวกัน กับผม กำลังเดินออกมาจากบ้านหลังนั้น                    คงจะย้ายมาอยู่ใหม่สินะ เพิ่งเคยเห็นครั้งแรกนี่เอง... ผมคิดในใจ                    เมื่อขี่จักรยาน มาถึงโรงเรียน ผมนำจักรยานไปจอด ที่ลานจอดรถของโรงเรียนแล้วรีบไปรวมกลุ่ม กับเพื่อนๆ...                    ทุกคนแย่งกันคุย จนจับใจความไม่ได้ แต่ทุกคำพูดคุยของแต่ละคน มันบ่งบอกได้เลยว่าคิดถึงกันมากๆ                    คุณครูประจำชั้นคนใหม่ เดินเข้ามาภายในห้องเรียน นักเรียนทุกคนยืนขึ้นแล้วกล่าวสวัสดีพร้อมกัน                    แต่เอ๊ะ ! คุณครูไม่ได้เดินเข้ามา เพียงลำพัง นั่น ! นักเรียนหญิงคนนั้น คนเดียวกับที่ผมเห็น หลังจากซื้อข้าวเหนียวหมูปิ้ง...                    ใช่แล้ว เธอคือสมาชิกใหม่ของพวกเรานั่นเอง                     “สวัสดีจ้ะนักเรียน ครูชื่อ สุรีย์ จะมาเป็นครูประจำชั้นของพวกเธอ ยินดีที่ได้พบกันวันนี้เปิดเทอม วันแรก มีสิ่งใหม่ๆ เกิดขึ้น นักเรียนทุกคนโตขึ้นอีกหนึ่งปี ช่วงปิดเทอมใหญ่ที่ยาวนาน บางคนอาจลืมชื่อเพื่อนไปบ้าง ครูจึงอยากให้ทุกคน แนะนำตัวเองกันอีกครั้งหนึ่งเพื่อทำความรู้จักกันให้มากขึ้น” คุณครูสุรีย์กล่าวทักทาย