ปิ่นเกล้า

เขียนโดย hidden_agenda

วันที่ 5 มิถุนายน พ.ศ. 2558 เวลา 10.49 น.

4 ตอน

0 วิจารณ์

5,578 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 14 มิถุนายน พ.ศ. 2558 11.44 น. โดย เจ้าของนิยาย

4) ตายไปก็ไม่ลืม

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

“ฟู่...”

ออมยืนพิงกำแพงที่จอดรถพ่นควันหนาสีเทาออกจมูกหลังสูดเข้าปอดไปเฮือกใหญ่ มันบิดม้วนตัวเต้นเร่าลอยขึ้นไปในอากาศ ผนังปูนที่กำบังลมจากภายนอกมิดชิดทำให้มันไม่กระจายตัวหายไปในอากาศเร็วนัก ออมเห็นมันยังคงรูปร่างจนกระทั่งมันแตะกับหลอดนีออนเหนือหัว ออมสะกิดก้นกรองเบาๆที่นิ้วชี้และนิ้วกลางคีบไว้ด้วยปลายนิ้วหัวแม่มือให้ส่วนสีเทาที่เผาไหม้แล้วนั้นหลุดออกร่วงหล่นลงสู่พื้นปูน เธอยกมันขึ้นมาแตะขอบปากอีกครั้งแล้วสูบควันผ่านหลอดลมลึกกว่าเดิม สายตาจับจ้องส่วนที่กำลังเผาไหม้เป็นสีแดงเพลิงลุกวาบกัดกินพื้นที่เข้ามาหาริมฝีปากบาง ก้นกรองสีขาวนั้นมีรอยแดงเล็กๆจางๆป้ายอยู่หนึ่งรอย ทว่าไม่ใช่รอยที่เกิดลิปสติก มันซึมออกมาจากริมฝีปากล่างของเธอนั่นเอง เป็นรอยฟันซี่หน้าที่เกิดจากการกัดเข้าอย่างแรงพอสมควร แต่ดูเหมือนว่าออมจะไม่รู้สึกเจ็บปวดกับบาดแผลนั่นแม้แต่น้อย ตรงกันข้าม เธอกลับครางเบาๆด้วยความรู้สึกพึงพอใจเมื่อปลายลิ้นของตัวเองตวัดแตะสัมผัสคาวเลือดนั้น

“ตุบ!”

ออมทิ้งส่วนที่เหลือแต่ก้นกรองแล้วลงบนพื้น เธอเห็นสะเก็ดไฟเล็กน้อยแตกตัวออกด้านข้างตามแรงกระทบ ไฟริบหรี่ยังคงคุอยู่ที่ส่วนหัว ออมใช้เท้าเหยียบซ้ำแล้วขยี้ไปมาให้มันดับ วัตถุขนาดเล็กทรงกระบอกยาวสีขาวบิดเบี้ยวไม่เป็นทรงเมื่อเธอเลื่อนเท้าออก

“วื้ด... วื้ด..”

เสียงเตือนข้อความสั่น

“ทำการบ้านมาดีนะครับ”

เธออ่านข้อความแชทบนหน้าจอมือถือที่เพิ่งส่งเข้ามาโดยธนัตถ์

“งั้นเทอมนี้คะแนนดีจิ<3 ”

เธออมยิ้มแล้วพิมพ์ตอบ

“เกรด A ทุกเทอมไม่เคยง่าย แต่วันนี้ผมให้เกียรตินิยม”

เขาส่งกลับมาอย่างรวดเร็ว

“ให้มากี่คนแล้วล่ะ ชิ”

ออมคุยต่อพร้อมส่งสติ๊กเกอร์เป็นรูปตุ๊กตาทำท่างอน

“คุณประทุษร้ายร่างกายผมจนหมดแรงเกินกว่าจะมีให้ใครใหม่ L ”

“แหวะ ให้ออมได้คนเดียวนะ”

“คนเดียวสิคะ ^__^

คุณถึงห้องแล้ว?”

“ยังเลย แต่ออมอยู่ใต้หอแล้ว กำลังจะขึ้นไป”

“งั้นผมโทรหาคุณตอน 5 ทุ่มนะคะ”

“มาส่งเค้าเข้านอนด้วย

กลัวผีง่ะ T^T”

“ได้ฟังเสียงกรนอีกแล้วแน่เลย

งั้นผมรีบเคลียร์งานก่อนนะ”

ออมส่งสติ๊กเกอร์เป็นรูปสัญลักษณ์ O.K.แล้วพิมพ์อีโมติคอน :*

เธอปิดหน้าจอแล้วจัดเข็มกลัดที่ถูกนำมาใช้ติดแทนกระดุมนักศึกษาเม็ดสองที่หลุดหายไประหว่างกิจกรรมอันร้อนเร่าเมามันเมื่อช่วงค่ำให้เข้าที่ มันเปิดช่องเล็กๆบริเวณกลางทรวงเผยให้เห็นชุดชั้นในสีม่วงสดวับๆแวมๆ เสื้อของเธอยับย่นราวกับไม่ได้รีดมาเป็นอาทิตย์ หลังจากจัดสายสะพายกระเป๋าให้ตรงกับร่องไหล่แล้ว เธอก็เดินออกมาจากที่จอดรถ มือยังคงกำโทรศัพท์มือถือไว้

“วื้ด... วื้ด...วื้ด... วื้ด...วื้ด... วื้ด...วื้ด... วื้ด...วื้ด... วื้ด...”

มือถือเธอสั่นเตือนข้อความเข้า แต่เธอไม่ได้สนใจอะไร คงเป็นธนัตถ์ที่ส่งตอบตามหลังมาประมาณสี่ถึงห้าข้อความ

มันยังคงสั่นในลักษณะเดิมไม่หยุด

“วื้ด... วื้ด...วื้ด... วื้ด...วื้ด... วื้ด...วื้ด... วื้ด...วื้ด... วื้ด...วื้ด... วื้ด...วื้ด... วื้ด...วื้ด... วื้ด...วื้ด... วื้ด...วื้ด... วื้ด...วื้ด... วื้ด...วื้ด... วื้ด...วื้ด... วื้ด...วื้ด... วื้ด...วื้ด... วื้ด...วื้ด... วื้ด...วื้ด... วื้ด...วื้ด... วื้ด...วื้ด... วื้ด...วื้ด... วื้ด...วื้ด... วื้ด...วื้ด... วื้ด...วื้ด... วื้ด...วื้ด... วื้ด...วื้ด... วื้ด...วื้ด... วื้ด...วื้ด... วื้ด...วื้ด... วื้ด...วื้ด... วื้ด...วื้ด... วื้ด...วื้ด... วื้ด...วื้ด... วื้ด...วื้ด... วื้ด...”

มันสั่นอย่างต่อเนื่องจนออมรำคาญแทบจะปาโทรศัพท์ทิ้ง เธอทำเสียงจึ๊กจั๊กในปากด้วยความรู้สึกหงุดหงิดเป็นอย่างยิ่ง เรียวคิ้วขมวดเข้าหากัน เธอหยุดเดินแล้วยกหน้าจอขึ้นมาดูก็พบว่ากล่องข้อความทุกไอคอนว่างเปล่าและก็ไม่มีสายเข้า พอเปิดเข้าหน้าโปรแกรมตั้งปลุกก็พบว่าไม่มีการตั้งค่าใดๆไว้ เธอไม่เข้าใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น โทรศัพท์เครื่องใหม่ที่ได้รับจากการให้โดยเสน่หาจากอาจารย์หนุ่มเธอก็เพิ่งใช้มาไม่กี่สัปดาห์ ไม่น่าจะมีปัญหาเครื่องรวนหรือขัดข้องได้ง่ายๆ หญิงสาวกดปิดหน้าจอลง เตรียมก้าวขาเดินต่อ

“โง่”

คำคำหนึ่งปรากฏขึ้นบนกำแพงเป็นสีแดงเข้มคล้ายถูกเขียนด้วยเลือดสดๆ ของเหลวจากข้อความนั้นหยาดหยดเป็นทางลงนองพื้นดิน ออมตะลึงพรึงเพริดตัวสั่นตาเบิกโพลงจ้องมองมัน

ไม่ทันที่เธอจะได้กรีดร้องออกมา มือถือในมือก็สั่นอีกครั้ง แต่คราวนี้ดูเหมือนมันจะเพิ่มความถี่ขึ้นทุกขณะจิต ออมยกมันขึ้นมาดู มืออีกข้างของเธอถึงต้องจับข้อมือข้างที่ถือโทรศัพท์นั้นไม่ให้สั่นจนเกินไป เพราะปากเธอถึงกับขยับไม่ได้เมื่อเห็นข้อความเดิมที่ส่งเข้ามาซ้ำๆเป็นร้อยครั้งจาก ‘ไม่ปรากฏหมายเลข’ นั้น

“แลกเกรด

แลกเกรด

.............”

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!”

ออมกรีดร้องเหมือนถูกเชือด เธอรีบวิ่งออกจากที่ตรงนั้นเข้าไปในอาคาร พยายามกดโทรหาธนัตถ์

“ขออภัยค่ะ ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก”

เธอได้ยินเสียงระบบตอบกลับอัตโนมัติในขณะที่เธอกำลังกระแทกปุ่มเปิดลิฟท์อย่างลนลานออมโทรออกหมายเลขเดิมอีกครั้ง

“ขออภัยค่ะ ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก”

เธอได้รับคำตอบเดิมจากปลายสายทุกครั้ง ออมกระชากโทรศัพท์ที่แนบหูออกแล้วหันมาให้ความสนใจกับลิฟท์ที่เธอกระแทกปุ่มรัวๆเป็นสิบๆครั้งแล้วแต่ก็ไม่มีทีท่าว่ามันจะเลื่อนลงมาจากชั้นบนสุด จนในที่สุดเธอก็หมดความอดทน ออมหายใจหอบหันซ้ายหันขวาภาวนาขอให้มีคนอยู่ข้างๆในบริเวณนั้น แต่เธอก็รู้สึกว่าอากาศรอบตัวกำลังเย็นลงเรื่อยๆ แสงไฟจากหลอดนีออนภายในอาคารที่เคยสว่างก่อนหน้าหรี่ลง ออมวิ่งขึ้นไปทางบันไดสู่ชั้นบนด้วยความตกใจกลัวสุดขีด

“พลั่ก!”

ออมสะดุดขั้นบันไดล้มลงด้วยความลีบลนลานจนหน้าแข้งบวมช้ำ เธอเอามือกุมบริเวณที่บาดเจ็บนั้นแล้วจับราวบันไดพยายามประคองตัวขึ้น น้ำตาปริ่มขอบดวงตาทั้งสองข้างจนเธอไม่สามารถกลั้นเอาไว้ได้

“วื้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!”

โทรศัพท์ที่หลุดจากมือเธอไปกองอยู่บนขั้นบันไดสั่นยาวเป็นระยะๆเป็นสัญญาณเตือนว่ามีสายเข้า ออมหันขวับไปคว้ามากดรับสายอย่างรวดเร็ว

“แลกเกรด”

เสียงเสียงหนึ่งดังผ่านทางหูเข้าไปสู่ระบบประสาทรับรู้ของออมทันทีที่ยกโทรศัพท์ขึ้นแนบ มันเป็นเสียงที่เธอคุ้นเคยดี แต่มันไม่ใช่เสียงของธนัตถ์ มันเป็นเสียงของผู้หญิง

“โครม!”

ทันทีที่สิ้นเสียง สมองเธอก็สั่งการให้มือข้างนั้นปาโทรศัพท์ทิ้งลงไปขั้นบันไดชั้นล่างโดยอัตโนมัติ ออมเห็นชิ้นส่วนของมันแตกกระจัดกระจายด้วยแรงเหวี่ยงมหาศาลที่พามันดิ่งพสุธา เธอไม่สามารถรวบรวมสติให้อยู่กับเนื้อกับตัวได้อีกต่อไป เธอกึ่งยืนกึ่งนั่งหันหลังให้กับขั้นบันไดนั้น มือและเท้าที่พยุงตัวกำลังตะเกียกตะกายคลานในท่าถอยหลังพยายามเข็นร่างที่สั่นเทาเป็นลูกนกให้ขึ้นไปชั้นบน

“ดาว มึงมาหากูทำไม”

ออมละล่ำละลัก เสียงขึ้นจมูกร้องไห้สะอื้น ยกมือสองข้างที่สั่นระริกขึ้นประนมไหว้ สภาพไม่ต่างกับมือที่กำลังเขย่ากล่องเซียมซี เธอหันหน้ามองไปรอบทิศอย่างหวาดระแวง ไฟตรงบันไดทางขึ้นดับลงทุกดวง ไม่มีเสียงตอบจากความมืด

“เบลกับโจ้ มันสองคนนั้นแหละที่ทำมึง ปล่อยกูไปเถอะนะ”

ออมอ้อนวอนกับความมืดราวกับว่าจะขอให้พญามัจจุราชไว้ชีวิต

“เพื่อนอย่างพวกมึง ตายไปกูก็ยังไม่ลืม”

ประโยคนั้นดังก้องขึ้นมาจากชั้นล่างก่อนจะตามมาด้วยเสียงย่ำเท้าและเสียงรูดจับราวบันได มันไม่ได้มีแค่เสียง ออมมองราวบันไดที่กำลังสั่นไหวตามแรงจับ เธอนึกไม่ออกว่านอกจากแผ่นดินไหวแล้วจะมีอะไรทำให้เกิดแรงหรือพลังงานมหาศาลขนาดนั้นได้ เสียงฝีเท้าผ่านชั้นหนึ่งขึ้นมาแล้ว เจ้าของเสียงยังไม่ยอมหยุดก้าวและกำลังใกล้เธอเข้ามาเรื่อยๆ

(ยังไม่จบตอน... to be continued)

ตอน 3

สารบัญ