ผู้ดีภูธร

"หน๋อยยย!!!ยัยเด็กนี้แม่แกคงไม่เคยสั่งเคยสอนแกเลยสินะถึงมีนิสัยต่ำๆแบบนี้" คุณหญิงนารีลุกขึ้นมาชี้หน้านารารัตน์อย่างเดือดดาล
"สอนค่ะ ดิฉันจำได้ดีแต่เลือกคนที่จะปฎิบัติ" หล่อนเชิ่ดหน้าท้าทายอย่างไม่เกรงกลัวผู้อาวุฒิโสกว่าด้านอายุ
"หยุดพอได้แล้วคับพี่รี" นครินทร์มายืนคั้นระหว่างคน2คนเป็นการห้ามสงครามน้ำลายในครั้งนี้
"นี้ตารินแกกล้าสั่งพี่หรอ" คุณหญิงนารีหันมาตวาดน้องชายอย่างไม่สบอารมณ์
"พี่รีท่าทะเลาะกันอย่างนี้จะคุยกันไม่รู้เรื่องนะครับ" นครินทร์เสียงออ่นลง นารีจำต้องกลับไปนั่งที่เดิมด้วยท่าทางฮึดฮัด ทว่าปากก็ไม่วายเเขวะนารารัตน์ และ สิงหรัตน์
"นี้หรอทายาทของพิสุทธิ์ไพศาลคนนึงก็ยังกะสก๊อยอีกคนก็ไม่ต่างจากเด็กแวนซ์คุณพ่อคิดอะไรอยู่" นารารัตน์มองนารีด้วยสายตาที่พร้อมจะกระโดดตะครุบทุกเมื่อหากแต่ยังเกรงใจบิดาอยู่
"พ่อมีอะไรก็พูดมาเถอะครับร้อยวันพันปีไม่ค่อยจะเห็นมาที่นี้"
นครินทร์ถอนหายใจมองหน้าลูกชายคนโตสลับกับลูกสาวคนเล็ก
"ปู่ของเราท่านเสียแล้วเมื่อเดือนก่อน"
"คุณปู่" นารารัตน์อุทานเสียงแผ่วเบาเธอยังจำชายชราใจดีที่ชอบเอาขนมมาให้เธอและพี่ชายตอนไปเที่ยวเล่นกับบิดาช่วงปิดเทอมที่บ้านพิสุทธิ์ไพศาลนั้นคือความทรงจำดีๆเพียงไม่กี่อย่างที่เธอมีต่อบ้านหลังนั้น"คุณปู่ของลูกได้ทำพินัยกรรมยกมรดก80•/•
ให้ลูกในฐานะหลานชายคนโตซึ่งหนึ่งในนั้นมีบ้านพิสุทธิ์ไพศาลและบริษัทซึ่งพ่ออยากให้ลูกไปบริหารดูแล" นครินทร์กล่าวประโยคหลังเขามองไปที่บุตรชายหวังจะได้อยู่กันพร้อมหน้าแม่มารดาเขาจะจากไปแล้วก็ตามแต่ไม่เคยมีเลยสักวันที่เขาจะไม่คิดถึงพวกเขาเพียงแต่งานของเขามันมีมากมายหลายอย่างเหลือเกินจนแทบไม่มีเวลาเป็นของตนเองเขาทำได้ดีที่สุดก็เพียงโทหาลูกๆเท่านั้น
"ผมไม่ว่างครับอาทิตย์หน้าต้องไปดูงานที่ต่างประเทศแล้วลำพังงานในไร่มันก็มากพอเเล้วผมว่าครั้งนี้คุณหญิงนารีคงมาเสียเที่ยวแล้วละคับ" สิงหรัตน์พูดมองไปที่คุณหญิงนารีที่มีแววตาคุกกรุ่นจากวาจาแดกดัน เขาไม่อยากยุ่งกับสมบัติหรือแม้แต่ญาติๆของพ่อเลยสักนิด
"ส่วนสมบัติในส่วนของผมผมยินดีมอบให้การกุศล"
"นี้แกจะบ้าหรอสมบัติตั้งมากมายแต่จะมอบให้การกุศลแกไม่อยากได้แกก็เซ็นยกสมบัติให้คนในตระกูลหรือไม่ก็พ่อแกสิ"
คุณหญิงนารีตาโตพูดเสียงดังลั่นหล่อนจะยอมให้สมบัติที่สมควรเป็นของหล่อนตกเป็นของการกุศลได้อย่างไรไม่ยอมเด็ดขาด!!
"คนในตระกูลนี้หมายถึงตัวคุณหญิงเองหรือเปล่าครับ" สิงหรัตน์พูดอย่างรู้ทัน
"แก!!"นารีลุกขึ้นมาชี้หน้าตวาทใส่สิงหรัตน์ เขายังนั่งยิ้มอย่างสะใจ
"ส่วนคุณพ่อสมบัติ20%ที่เหลือคงทำให้คุณพ่ออยู่ได้อย่างสบายคงไม่ขัดข้องที่จะมอบสมบัติให้ทางการกุศล" เขาพูดต่อแล้วยิ้มอย่างถือไพ่เหนือกว่าทำไมเขาจะไม่อยากเอาสมบัติทั้งหมดให้ผู้เป็นพ่อแต่หากเขายอมยกให้ก็ไม่วายโดนหญิงเบื้องหน้านี้เอาไปจนหมดแน่
"ตารินทร์แกอย่ายอมเด็ดขาดนะ" คุณหญิงนารีหันหน้าไปพูดกับนครินทร์แววตาของหล่อนตอนนี้มันโหมไปด้วยไฟโทสะ นครินทร์ถอนหายใจเฮือกใหญ่มองหน้าลูกชายแล้วพูดเสียงออ่น
"คิดให้ดีๆก่อนนะตาสิงห์แกให้หนูนาไปดูเเลระหว่างแกเคลียงานที่นี้ก่อนก็ได้" นครินทร์มองไปทางลูกสาวที่นั่งไขว้ห่างกดโทรศัพย์อยู่
"ติ๊งงง" เสียงไลน์ของโทรศัพท์สิงหรัตน์ดังขึ้น ทีเเรกเขาจะไม่สนใจด้วยซ้ำหากแต่น้องสาวส่งซิกบางอย่างให้เขาเปิดดู เขามองหน้าบิดาสักครู่สลับกับมือถือเเละหน้าน้องสาวที่ตอนนี้เงยหน้าจากโทรศัพท์ยิ้มให้เขาอย่างมีเลสนัย
"เห้อ!!" เขาถอนหายใจเเล้วพยักหน้า
"ตกลงครับพ่อผมจะให้หนูนาไปดูแลงานแทนผมอาทิตย์หน้า"
"เจริญล่ะทีนี้บริษัทพ่อฉันเอาสก๊อยมาบริหาร"นารีไมวายเเขวะนารารัตน์
"สก๊อยที่คุณหญิงว่าเนี่ยอย่างน้อยก็จบบริหารได้รับเกียรตินิยมจากแอลเอเลยนะคับ"สิงหรัตน์พูดเเล้วยิ้มเหยีดๆบุคคลตรงหน้านารีถึงกลับอาปากพูดไม่ออกก็ใครละจะคิดว่ายัยเด็กกะโปโลการแต่งเนื้อแต่งตัวก็ไม่จากสก๊อยภูธรนี้จะไปร่ำเรียนถึงเมืองนอกเมืองนา
"เป็นอันว่าตามนี้นะคะคุณพ่อคุณพ่อจะทานข้าวกับเราที่นี้เลยไหมคะ"นารารัตน์ที่นั่งเงียบไปนานกล่าวขึ้น
"ใครจะกินก็กินฉันแต่ฉันจะไม่ยอมกินข้าวร่วมโตะกับพวกบ้านนอกนี้เด็ดขาด!!!" คุณหญิงนารีกล่าวเชิ่ดหน้าทำท่ารังเกียจสองพี่น้องเสียเต็มประดา
"เอ่ออฉันว่าคงมีเรื่องอะไรที่เข้าใจผิดนะคะคือดิฉันเชิญแค่คุณพ่อคนเดียว ส่วนคนอื่น!!ดิฉันไม่ได้เชิญค่ะ" นารารัตน์ตั้งใจเน้นคำว่าคนอื่นใส่หน้านารีแล้วหล่อนก็ทำหน้าไขสือแบบสุดๆ
"นิ กะ..." นารีพูดยังไม่จบประโยคนารารัตน์ก็สวนขึ้น
"ดิฉันไม่ส่งนะคะมาทางไหนเชิญคุณหญิงกับลูกสาวกลับไปทางนั้น" หล่อนไม่พูดเปล่าชี้มือไปที่ประตูบ้าน
" อร้ายยย!!! ฝากไว้ก่อนเถอะนังเด็กเมื่อวานซืน" นารีกรี๊ดออกมากล่าวกับนารารัตน์อย่างเคียดแค้นแล้วเดินกระทืบเท้าออกไปวิลาเห็นดังนั้นก็รีบวิ่งตามมารดาเลี้ยงไป
"ผู้ดี/ผู้ดี" หล่อนกับพี่ชายพูดกลั้วหัวเราะพร้อมกัน สิงหรัตน์สายหน้าเบา นครินทร์สีหน้าเจือนๆมองลูกทีมองพี่สาวที
"พ่อว่าพ่อกลับก่อนดีกว่าเเล้วเจอกันอาทิตย์หน้านะลูก" นครินทร์พูดถอนใจมองตามพี่สาวอย่าเอือม ทั้งสองยกมือไหว้ นครินทร์พยักหน้าแล้วเดินตามพี่สาวออกไป
.............................................................
 
ฝากคอมเม้นติชมให้ด้วยนะคะ พอดีว่ามือใหม่หัดเขียนอ่ะคะผิดพลาดยังไงก็ขอคำแนะนำด้วยนะคะ ^^ 1เม้นของคุณเป็นกำลังใจให้นักเขียนมือใหม่อย่างหนูนาได้ดีเลยทีเดียว^^