Angel's Love season

*ภัตตาคารสำหรับน.ร.ตระกูลดัง*

  "นี่มิโฮะ เธอมาจากที่ไหนหรอ?"คานะถามมิโฮะ เพื่อนใหม่ของเธอและไฮเนะ ผ่านไปไม่กี่วันพวกเขาก็เป็นเพื่อนสนิทกันมากยิ่งขึ้น

"เอ๋..ฝรั่งเศสน่ะค่ะ ฉันย้ายบ้านตามคุณพ่อมาน่ะ คุณแม่เองก็มีงานเยอะเลยมาด้วยไม่ได้"เธอเล่าเหตุการณ์ในวัยเด็กให้ไฮเนะกับคานะฟัง ตั้งแต่เธอยังเล็กๆครอบครัวของเธอก็ย้ายมาอยู่ที่ญี่ปุ่นได้ไม่นานนัก แล้วก็ต้องย้ายบ้านกับร.ร.ตามพ่อแม่ไปเพราะให้เธออยู่ตัวคนเดียวไม่ได้

"งั้นที่เธอย้ายมาอยู่กับคุณพ่อเพราะคุณแม่ไม่ว่างเลยต้องอยู่ที่ต่างประเทศเท่านั้นสินะ ถ้าเป็นฉันล่ะก็คงเบื่อน่าดูเลย เนอะไฮเนะ"

"อ..อื้อ นั่นสินะ ถ้าต้องแยกจากกับพ่อแม่ล่ะก็..ฉันก็คงเหงาเหมือนกัน"คานะรู้ตัวในทันทีว่าที่ไฮเนะพูดอยู่ตอนนี้ดูเหมือนกังวลอะไรบางอย่างเลยไม่กล้าพูดถึงครอบครัวอีก

"อ..งั้นพวกเราไปเที่ยวกันเถอะ ยังไงก็เป็นน.ร.คะแนนสูงกว่าคนอื่น ถ้ากลับก่อนคงไม่เป็นไรหรอกเนอะ จะได้ซื้อของฝากกลับบ้านไปด้วย"คานะเสนอชวนทั้งสองคนไปเที่ยวในเมืองด้วยกัน เพราะเป็นกรรมการคุมกฏเลยสามารถขออนุญาติได้ง่ายๆเป็นเรื่องธรรมดา

"...เดี๋ยวเถอะ ออกไปข้างนอกแบบนี้คิดจะทิ้งงานคณะกรรมการคุมกฏกันรึไง"ก่อนที่ทั้ง3คนจะลุกขึ้นไปเก็บอุปกรณ์สัมภาระจนหมดแล้ว ก็มีเสียงผู้หญิงคนหนึ่งแทรกเข้ามาจนทั้ง3คนหยุดชะงัก เพราะพวกเธอรู้จักเสียงนั้นเป็นอย่างดี

"อะ..อุชิโอะ!?" ทั้งสามคนพูดพร้อมกัน

"ให้ตายสิ..ทั้งๆที่ฉันกำลังยุ่งอยู่กับงานแท้ๆ แต่พวกเธอกลับสบายๆแล้วก็ไปเที่ยวกันอย่างสนุกสนานเนี่ยนะ ไม่ไหวเลยจริงๆ"อุชิโอะเอามือแตะหน้าผากอย่างกลัดกลุ้ม แน่นอนว่าถึงจะมีสิทธิพิเศษกว่าน.ร.ในระดับธรรมดาแต่ก็ยังมีงานของคณะกรรมการคุมกฏเป็นภูเขาโลกา ไอเนะเป็นหน้าหน้า คานะเป็นผู้ช่วยและดูแลคุมน.ร.หอชาย มิโฮะเป็นคนคุมน.ร.หอหญิง ส่วนอุชิโอะเป็นคนจัดการเอกสารต่างๆให้กับไฮเนะ และดูแลความเรียบร้อยภายในร.ร. 

"งั้นทำไมอุชิโอะไม่ไปด้วยล่ะ ไฮเนะก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย แถมงานของคณะกรรมการฉันก็ทำไปหมดแล้วด้วย" คานะกะจะชวนอุชิโอะเพื่อนสนิทของเธออีกคนไปด้วย เพราะยังไงพวกเธอก็ว่างทั้งวัน

"..ถ้าไฮเนะไป ฉันจะไปด้วยก็ได้"อุชิโอะรับปากทันที ซึ่งมิโฮะกับคานะรู้ดีว่าอุชิโอะชอบไฮเนะมาก เวลาจะไปที่ไหนก็จะอยู่ด้วยกันตลอด  พอตกลงกันได้แล้วทั้ง4คนก็ออกไปเดินเที่ยวซื้อของในเมืองตามร้านต่างๆ แล้วก็ไปพบร้านหนึ่งที่ตกแต่งด้วยของน่ารักๆต่างๆมากมายที่ไม่เคยเห็นมาก่อน แต่มันใหญ่มากซะจนทั้ง3คนไม่กล้าเข้าไป แต่อุชิโอะไม่รู้สึกอะไรเลยแม้แต่น้อย เธอเปิดประตูเข้าไปได้สบายๆเหมือนคุ้นเคยกับร้านแบบนี้มาก

"อ้ะ!ร..รอด้วยสิอุชิโอะ ร้านนี้มันดูแปลกๆอยู่ด้วยนะ.."ไฮเนะเรียกอุชิโอะตั้งหลายรอบ แต่ไม่เจอเธอเลย พอมองไปดูรอบๆก็ไม่เจอเพื่อนทั้ง2คนของเธออีกด้วย เธอเริ่มรู้สึกกลัวอย่างหวาดผวา ตอนนี้เธออยู่ตัวคนเดียว ไม่เจอเพื่อนสนิททั้ง3คนของเธอเลย ถึงแม้จะตะโกนเรียกหามากเท่าไหร่ก็ไม่มีใครตอบรับ เธอเริ่มกังวลและหวาดกลัวมากขึ้นเรื่อยๆ กลัวว่าถ้าเพื่อนของเธอเป็นอะไรไปจะทำยังไงดี ถึงจะผ่านไปหลายปีแล้วก็ตาม แต่ภาพภายในจิตใจของเธอในอดีตที่แสนทรมานมันปวดร้าวไปทั้งตัว เหมือนมีโซ่มาล่ามเธอไว้ไม่ให้หนีพ้นจากภาพเหล่านั้นได้ง่ายๆ เธอเริ่มคิดและสับสนมาตลอด ระยะเวลาหลังจากนั้นเธอไปทำอะไรกัน ทำไมถึงทอดทิ้งเพื่อนๆของเธอไป ตอนนี้เธอยังหลงเวียนอยู่ในโลกมิติที่เหมือนเป็นแค่ภาพลวงตาที่ไม่อาจหนีพ้นไปได้

"ฮึก..อุชิโอะ...คานะ...มิโฮะ.....พวกเธออยู่ที่ไหน..ฮึก..." เธอยังคงเรียกร้องตามหาเพื่อนๆต่อไปเรื่อยๆตามกาลเวลาที่ไม่มีความจริงให้เห็น.....

--------------------------------------------------------------------------------

.......อ่ะจ่ะอ่ะ รู้สึกเหมือจะเขียนแนวแตกต่างไปนิดหน่อย แหะๆ^^" อย่าว่ากันนะคะ มือมันพิมไปตามอารมณ์น่ะ เลยไม่ทันดู เผลอแปปเดียวได้เยอะขนาดนี้ซะแล้ว อุตส่าคิดไอเดียไว้ตั้งเยอะแต่แนวรูปแบบที่คิดไว้มันหายจากหัวหมดเลยT^Tถ้าไม่พอใจบอกมาตรงๆเลยค่ะ!เตรียมใจรับคอมเม้นจากทุกท่านเลย!ไม่รู้ทำไมจู่ๆถึงควบคุมไม่ค่อยได้ก็ไม่รู้??//งงแปป