DAMN LOVE รักเหี้ยๆ กูเป็นเมียมึงตอนไหน [Yaoi,Boy's love]

         DISAPPEARED LUCKY(2)

     ผมหนีออกจากนรกนั่นได้สักที ผมมานั่งคิดดีๆแล้ว ทำไมผมต้องยอมมันด้วยวะ ผมมันก็ไอ้ขี้แพ้ดีๆ ที่ไอ้เหี้ยนั่นเห็นเป็นของเล่นก็เท่านั้นเอง ผมไม่มีที่ไป ถ้าผมกลับบ้านไปมันต้องตามหาผมเจอแน่ๆ ไอ้ผมมันก็คนเพื่อนน้อย มีคนเดียวที่น่าจะช่วยผมได้

.

.

.

.

'พีค'

"พีคๆ เปิดประตูให้พี่ที" ใช่ครับผมคงต้องหลบอยู่ที่หอพีคสักพัก 

"อ้าวพี่มาไงเนี่ย เข้ามาก่อนสิ" พีคยิ้มต้อนรับผมอย่างจริงใจ

"พี่มีเรื่องจะขอร้อง..."

"ครับ ?"

"พี่ขออยู่ที่นี่สักพักนะ"

พีคทำหน้า งงๆ ผมตัดสินใจว่าจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้พีคฟัง ผมไม่มีความจำเป็นอะไรจะต้องปิดบัง ก็จะให้มันช่วยนี่เนาะ ผมไว้ใจมัน
...
...

"เฮ้ย ! มันทำกับพี่ถึงขนาดนี้เลยเหรอวะ" พีคดูสีหน้าและน้ำเสียงตกใจไม่น้อยหลังจากได้ฟังเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น

"อืม พีครังเกียจพี่รึเปล่าที่..." ผมก็กลัวเหมือนกันนะว่าน้องมันจะรับไม่ได้

"ไม่ ผมไม่เคยรังเกียจพี่ มันทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจพี่ อย่าหวังว่ามันจะได้พี่ไป"

พีคดูจริงจังและหนักแน่นในคำพูดของเขามาก มันทำให้ผมอุ่นใจขึ้นมานิดๆ

"ขอบใจนะ" ผมตบบ่าพีคเบาๆเพื่อแทนคำขอบคุณ
เฮ้อ... ผมเกลียดการหลบซ่อน มันอึดอัด จะทำอะไรก็ไม่สะดวกเหมือนที่ใจคิดอยากจะทำ แต่มันจำเป็น.... คงต้องหลบที่นี่สักพัก

"พี่ลัค พี่นอนในห้องนะ เดี๋ยวผมนอนโซฟาข้างนอก"

"ได้ไงวะ พี่มันคนอาศัยนะเว้ย จะให้เจ้าของห้องไปนอนโซฟาได้ไง"

"ผมยินดี :) "

เราเกี่ยงกันไปเกี่ยงกันมาสักพัก สรุปว่าไอ้พีคมันไม่ยอม ดื้อจะนอนข้างนอกให้ได้ -"-

"พี่หิวไหม เดี๋ยวผมทำอะไรให้กิน"

"ทำเป็นด้วยเหรอ ฮ่าๆๆ หน้าอย่างมึงเนี่ยนะ"

"เห้ย ดูถูกนี่หว่า ผมทำอร่อยนะ "

"จริงดิ ไหนๆทำดิ"

พีคมันดูตั้งน่าตั้งตาทำมาก มันกำลังทำแกงจืดสาหร่ายกับไก่ทอด ผมกะจะเข้าไปช่วย แต่มันบอกว่ามันอยากโชว์หล่อ ฮ่าๆๆ เอาก็เอา ถ้าออกมาไม่หล่อนะ ผมจะให้มันกินคนเดียว

"พี่ชิมให้หน่อย เมื่อกี้พี่ทักผมอ่ะ กดดันนะ "

"มาๆๆ ไม่เก่งจริงนี่หว่า" พีคเอาช้อนตักแกงจืดในหม้อเล็กๆยื่นมาที่ปากผม

"อ้ามม~ ^0^ เอ้า อ้าปากดิพี่ จะรอให้มันออสโมซิสเข้าไปรึไงคร๊าบบ" น้องกูปัญญาอ่อนไปแล้ว ถ้าใครมาเห็นเข้าเขาจะว่าเราเป็นอะไรกันวะเนี่ย

"พี่กินเองได้ แต่..กินไปแล้วจะเป็นอะไรไหม" ผมพูดติดตลกแต่พีคดูหน้าหงอยๆ แต่สักพักเหมือนจะคิดอะไรได้

"พี่รู้ปะ น้องฟ้าบอกผมว่าถ้าผมป้อนอ่ะ มันจะอร่อยมาก พี่ลองดูดิ" น่ามันโคตรจริงจังอ่ะ

"มึงโดนเด็กหลอกแล้ว ฮ่าๆๆ อ่อนจริง"

"เอ้าเหรอ -_- " น่าสงสารเป็นบ้า หน้ามันตอนนี้เหมือนเด็กน้อยโดนขโมยป๊อกกี้ชิ้นสุดท้ายจากกล่อง

"โถ~ มาๆพี่ชิมให้ก็ได้" ไหนๆก็ไหนๆแล้ว เดี๋ยวมันเสียน้ำใจ ชิมก็ชิม พีคหน้าตาดูลุ้นๆ เหมือนเด็กน้อยรอขนมจากพ่อแม่
พีคนี่ตอนเด็กๆเป็นยังไง ตอนนี้ก็เป็นอย่างนันแหละครับ ผมเห็นมันมาตั้งแต่ ม.1 แล้ว

5ปีที่แล้ว

' ตุ๊บ ! ' ลูกฟุตบอลหนังถูกเตะมาโดนหัวเด็กชายคนหนึ่งที่กำลังเดินอ่านการ์ตูนผ่านสนามฟุตบอลเข้าอย่างจัง

'เฮ้ย !! พี่ฮะ ผมขอโทษนะ ' เด็กน้อยก้มขอโทษรุ่นพี่

'ไอ้พีค เลือด ! ' เพื่อนอีกคนของเด็กหนุ่มตะโกนบอก

'มะ ไม่เป็นไร..' นั่นคือประโยคสุดท้ายก่อนที่เด็กชายคนนั้นจะสลบไป เด็กน้อยอุ้มร่างไร้สติรีบวิ่งพาไปส่งที่ห้องพยาบาลจองโรงเรียนอย่างรวดเร็ว

'พี่ฮะ พี่ฟื้นแล้ว' รอยยิ้มกึ่งดีใจกึ่งโล่งอกแสดงออกมาอย่างชัดเจน

'อืมม ที่นี่ที่ไหน'

'ห้องพยาบาลครับ ผมต้องขอโทษอีกครั้งนะ ที่ทำให้พี่ต้องเจ็บตัวขนาดนี้'

'อืมๆ ไม่เป็นไร นี่พี่สลบไปนานแค่ไหนแล้ว'

'ครึ่งชั่วโมงครับ ผมชื่อ พีค นะ พี่ชื่ออะไรเหรอครับ'

'ลัคกี้ เรียกพี่ว่า ลัค ก็พอ'

'ครับ ^_^'

ผมยังจำเหตุการณ์นั้นได้ จริงๆผมก็กะจะด่ามันเหมือนกันแหละ แต่เห็นมาขอโทษด้วยความสำนึกผิด แล้วก็พาผมมาห้องพยาบาล ผมก็เลยไม่ได้ว่าอะไรนักเพราะน้องมันก็ไม่ได้ตั้งใจ
ผมก็ไม่คิดเหมือนกันว่าวันนึง ไอ้เด็กที่เตะบอลโดนหัวผมจนหัวแตกในวันนั้น จะกลายเป็นน้องรักของผมในวันนี้

"พี่ลัค ทำไมเงียบอ่ะ ไม่อร่อยเหรอ..."

"อร่อยดิ พี่แค่กำลังคิดถึงตอนพีค ม.1 ไม่เปลี่ยนจริงๆเลยเราเนี่ย" ผมยิ้มพลางนึกภาพตาม

"ความหล่ออะเหรอพี่ ฮ่าๆๆๆ แน่นอนครับ"

"- - พี่เนี่ยหล่อกว่า ยิ่งโตยิ่งหล่อ"

"อืม...ผมว่า พี่สวยมากกว่า ^_^" อะไรวะ ผมเป็นผู้ชายนะเว้ย จะสวยได้ไง

"ถ้ามึงพูดว่ากูสวยอีก...กูตะตัดปากมึงทิ้งนะครับ...น้องชาย :) กี่รอบแล้ว จำได้รึเปล่า"

"ครับผมมม "

ผมไม่เข้าใจเลย ผมส่องกระจกหลายครั้งแล้วนะ ผมมั่นใจว่าไอ้คนในกระจกนั่นหล่อใช้ได้ มันน่าจะไปเป็นนายแบบ

(แต่หุ่นไม่ให้)

ไม่น่าเชื่อเลย ผมมาอยู่กับพีคแค่ไม่กี่ชั่วโมง ทำให้ผมแทบจะลืมนึกเรื่องอันเลวร้ายที่ผมพยายามจะกดมันเอาไว้ในส่วนลึกของความทรงจำแทบหมด ผมอยากจะให้มันหายไปจากหัวผมชะมัด แต่มันเหมือนมีอะไรสักอย่างกั้นเอาไว้ ไม่ให้มันหายไป...

ผมหวังว่าสิ่งที่ทำให้ผมไม่ลืมเรื่องของไอ้บ้านั่นเป็นแค่สิ่งที่สมองสั่งมา...ไม่ใช่สิ่งที่ 'หัวใจ' สั่งมา ผมไม่อยากให้มันเข้ามาวุ่นวายกับชีวิตผมอีกแล้ว พอกันทีต่อไปนี้

'โลกของลัคกี้จะไม่มีพอตเตอร์' !!!!

-------THANKS---------