DAMN LOVE รักเหี้ยๆ กูเป็นเมียมึงตอนไหน [Yaoi,Boy's love]

7.9

เขียนโดย กวีวรา

วันที่ 1 ตุลาคม พ.ศ. 2557 เวลา 16.12 น.

  27 ตอน
  36 วิจารณ์
  50.69K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 25 ธันวาคม พ.ศ. 2557 08.53 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

5) DISAPPEARED LUCKY (1)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ


         DISAPPEARED LUCKY

 

--POTTER'S PART--

 

หลังจากผมออกไปทำงานตั้งแต่เช้า ผมก็รีบกลับมาบ้านทันที เพราะต้องมาเขี่ยไอ้เด็กที่ตามเกาะเมียผม ช่วงนี้งานเยอะชิบเป๋งเลย ทำไมป๋าไม่เคยเข้าใจหัวอกคนมีเมีย T_T

 

 

ตอนนี้ผมกับลัคกี้เริ่มจะเข้ากันได้ดีแล้ว ผมเลยไม่อยากทิ้งโอกาสดีๆที่จะทำให้ตัวเองได้เป็นเจ้าหัวหัวใจดวงน้อยๆอย่างเต็มดวงสักที


ขากลับคุณ แววดาวมาส่งผม คุณแววดาวเป็นลูกค้ารายใหญ่ของบลูไดมอนด์ ซึ่งพ่อของผมเป็นเจ้าของเอง ท่านให้ผมมา

บริหารธุรกิจต่อทันทีหลังผมเรียนจบ เราจูบลากันเล็กน้อยเพราะเธอคงจะติดมาจากวัฒนธรรมตะวันตก ได้ยินมาว่าเธอเพิ่งจบดีไซด์มาจากปารีส แต่ผมจูบเพียงด้วยตามมารยาทเท่านั้นแล้วผมก็รีบเข้ามาในบ้านทันที

 

 

สิ่งที่ผมเห็นคือลัคกี้ตาแดงๆเหมือนคนเพิ่งร้องไห้ และไอ้หน้าอ่อนเหมือนกำลังพูดปลอบ มันเป็นอะไรของมันวะ ผมเห็นมันมองผมด้วยสายตาผิดหวัง โกรธ หรืออะไรสักอย่าง หรือผมทำอะไรผิดวะ ?

 

หลังจากไอ้หน้าอ่อนนั่นกลับไปผมเลยตัดสินใจถามมันด้วยท่าทางจริงจังผมเป็นห่วงมันนะเว้ย เมียร้องเลยนะ -0-


"มึงเป็นอะไร ร้องทำไม" ผมดูออกว่ามันร้องไห้มาแน่ๆ


"หึ มึงเคยสนใจกูด้วยเหรอ..."


"มึงเป็น เมีย..กะ .." ผมพูดยังไม่จบประโยคก็โดนร่างเล็กพูดขึ้นแทรก พร้อมสีหน้าแววตากดดันอะไรสักอย่างจากผม


"มึงเลิกเอาคำนี้มาอ้างสักที ถ้ามึงแค่สนุก ก็พอเหอะหวะ เพราะกู ไม่ สนุก" เห้ย ตกลงนี่มันเรื่องเหี้ยอะไรกันแน่วะ


"มึงพูดอะไรของมึงวะ หรือมึงไม่พอใจที่กูพูดไม่ดีกับไอ้เด็กนั่น" หรือจะเป็นเพราะผมว่าเด็กมันวะ ก็ไม่เห็นจะมีอะไรเลยนี่

 

"มึงอย่าไปป้ายใส่คนอื่นสิวะ ถามตัวเองเหอะว่าทำเหี้ยอะไรมา" หา ? ตกลงกูจริงๆใช่ไหม กูก็อยากถามตัวเองเหมือนกันว่าทำอะไร ?


"กูไม่ได้ทำอะไร ออกไปหาลูกค้า..."


"กูไม่มีอะไรจะพูดกับมึงแล้ว"

 

พอร่างเล็กพูดจบมันก็วิ่งขึ้นห้องนอนไปเลยเห้ย นี่มันเรื่องใหญ่ขนาดนั้นเลยเหรอ ? ผมพยายามไตร่ตรองทุกอย่าง คิดแล้วคิดอีกว่าเพราะอะไร พอผมถาม เขาก็เอาแต่เงียบ


"กูไม่รู้ว่ากูทำอะไรผิด ถ้ามึงช่วยบอกกูก็จะดีมาก คราวหลังกูจะได้ไม่ทำอีก กูขอโทษแล้วกัน" ผมพยายามแล้วจริงๆ


"..." แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือความเงียบ พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่แล้วกัน...

 

.

.

.

 

แสงอาทิตย์สว่างจ้าลอดผ่านหน้าต่างเข้ามาทักทายคนที่ยังไม่ตื่นนอน


"อือออ กี่โมงแล้ววะเนี่ยมึง" ร่างสูงยังคงไม่ได้สติดีนัก


"..."


"ลัคกี้" ร่างสูงพยายามคลำหาร่างเล็กที่คาดว่าจะอยู่บนเตียงก็คว้าได้แต่เพียงความว่างเปล่าเท่านั้น


"ไปไหนของมันวะ" ร่างสูงเริ่มได้สติ เห็นร้องรอยการเก็บข้าวของเครื่องใช้ต่างๆ ไปหมดแล้ว เรียกหาคนตัวเล็กทั่วทั้งบ้านแต่ก็ไม่พบ พยายามติดต่อทางโทรศัพท์แล้ว แต่ก็ไม่มีสัญญาณตอบรับ


"มึงไปไหนวะ กูอุตส่าห์ไว้ใจมึง คิดจะหนีใช่ไหม แล้วมึงจะได้เห็นดี !!"

 

เช้านี้อารมณ์เสียชะมัดกะจะง้อเต็มสเต็ปอยู่แล้วเชียว เมื่อคืนผมเห็นว่ามันคงไม่อยากจะคุยกับผม ผมกะจะเคลียตอนเช้า แต่ดูดิแม่งไม่อยู่เคลียหายไหนวะ !!!

 

ผมไม่รู้ว่าจะต้องไปหามันที่ไหนแต่ผมต้องหามันให้เจอ มันหายไปโดยที่ผมไม่รู้สาเหตุเหี้ยอะไรเลยด้วยซ้ำ ทำไมวะ คนที่กูรักถึงชอบทิ้งกูไป !!!

 

'ถ้ากูเจออย่าหวังว่ากูจะใจดี'


นั่นคือสิ่งสุดท้ายที่ผมคิด ก่อนจะขับรถด้วยความเร็วสูง ไปทุกๆที่ที่คิดว่ามันน่าจะไป

 

-----to Be con-----

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
7.8 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
7.1 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.7 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา