DAMN LOVE รักเหี้ยๆ กูเป็นเมียมึงตอนไหน [Yaoi,Boy's love]

     LUCKY IS NEVER DIED

     แสงแดดยามเย็นส่องประกายกระทบผิวน้ำสวยงาม ดวงอาทิตย์ใกล้จะลาลับขอบฟ้าพร้อมกับหมู่นกกาต่างบินร่อนกลับรังทำให้รู้สึกอบอุ่นใจได้อย่างหน้าประหลาด ผู้คนเริ่มทะยอยเข้ามาในจุดชมพระอาทิตย์ตกกันบ้างแล้ว ที่นี่มีศาลาเล็กๆจัดตกแต่งสร้างบรรยากาศได้สวยงาม สำหรับครอบครัว เพื่อน คู่รัก และอื่นๆอีกด้วย

     ร่างเล็กมองดูใบไม้ที่พริ้วไหวเต้นระบำไปตามสายลม และสิ่งแปลกตารอบกาย ในขณะที่ร่างสูงดูไม่ค่อยจะสนใจสิ่งรอบข้างเอาแต่จ้องมองสายตาที่ส่องประกายตื่นตากับรอยยิ้มสะดุดตา

"มึงดูนู้นดิ" ร่างสูงชี้ไปที่ปลายขอบฟ้าในขณะที่ร่างเล็กดูจะตื่นตาตื่นใจกับสถานที่นี้เป็นพิเศษ

"อะไร ?"

"กูเคยพาคนที่กูรักมากคนนึงไปนั่งตรงนั้น กูแม่งโคตรโง่เลยหว่ะ เขามีแฟนอยู่แล้วเสือกไปตามตื้ออยู่ได้ เค้าเพิ่งมาบอกว่าเค้ามีแฟนแล้วตอนที่กูเสือกให้เค้าหมดทั้งใจแล้วหว่ะ เจ็บชิบหาย " น่าสงสารเหมือนกันนะไอ้พอต แต่กูไม่ใจอ่อนกับมึงง่ายๆหรอกเว้ย !!

"..."

"กูขออะไรมึงอย่างนึงได้ไหม" เริ่มเข้าโหมดดราม่า @_@

"อะ อะไร" ฟังมันหน่อยก็ได้วะ อย่างน้อยมันก็อุตส่าห์พาเรามาดูเดือนดูตะวัน - -"

"อย่าทิ้งกูไป ได้ไหม... กูไม่ได้บังคับ กูแค่ขอร้อง"อ่าวๆ ทำหน้าหมาหงอยอีกแล้ว -[]- ตุ๊ดจริงๆเลยมึง

"อืม"

"ขอบใจนะ...เมีย :)" ไอ้เหี้ย กูเกือบซึ้งแล้วถ้ามึงไม่พูดคำสุดท้าย =_=

"ที่นี่ที่สาธารณะ หยุดพูดเรื่องผัวๆเมียๆ สักพักจะตายห่าไหมครับ ?"

"โว๊ะ เมียกูเรื่องมากชิบหาย ไปๆกลับได้แล้ว ไม่ต้องดูแม่งแล้ว"

"ไม่เอา กูขออยู่ต่ออีกหน่อยสิวะ"

"อืม" ทำไมตอนนี้มันดูใจดีจังวะ ตกลงมันเป็นคนยังไงกันแน่ ดี เลว ?

"ทำไมมองหน้ากูอย่างนั้น ?"

"ทำไมตอนนี้มึงใจดีกับกูอย่างนี้วะ ดีกับกูให้ตลอดเลยไม่ได้เหรอ"

"ก็ถ้าเมียไม่ดื้อ ผัวก็ใจดี ^_^"

"กูว่าเรากลับกันเถอะ คนเริ่มมองมึงกับกูแล้วเห็นไหมห้ะเพราะมึงแหละพูดเหี้ยอะไรไม่รู้" มันดึกภูมิใจในความด้านของตัวเองเหลือเกิน

"ไม่อยู่ต่อแล้วเหรอ"

"กูไม่ได้ด้านเหมือนมึงนี่ -'-"

":)" ยิ้มอีกแล้ว มึงพูดไม่เป็นรึไง

"มึงมองอะไร มีตัวเหี้ยติดอยู่บนหน้ากูรึไง "

"ไม่รู้สิ" มันพูดแค่นั้น...แล้วเราก็เดินทางกลับ

  ก่อนกลับบ้านไอ้พอตมันพาผมไปซื้อข้าวของเครื่องใช้ต่างๆที่จำเป็น ผมก็มีอยู่แล้วนะ จะซื้อใหม่ทำไม แค่กลับไปเอาที่บ้านก็สิ้นเรื่อง
- - หลังจากซื้อของเวลาก็ประมาณ 4 ทุ่มกว่าๆแล้ว

"ตื่น...ลักถึงบ้านแล้ว" เสี่ยงไอ้เวรนี่อีกละ =_= ไม่เอากูไม่ได้ยิน !!

"..."

"จะตื่นขึ้นห้องเองหรือจะให้กูอุ้มขึ้นไป" ตาสว่างเลยครับผม !!

"กูลุกเองๆ"

"พอๆ 'รุก'หน้าที่กู :)" กูว่ามึงแป๊กนะ แต่พอมึงยิ้มปุ๊บ กูรู้สึกเหมือนกูแป๊กเอง T^T

"ไอ้บ้า เล่นไม่รู้จักเวลา คนจะหลับจะนอน เสียเวลาเป็นบ้า"

ผมลากสังขารอันอ่อนแรงของตัวเองเดินเข้าไปในห้อง และทิ้งตัวลงบนเตียงกว้าง เปลือกตาเริ่มอ่อนล้าลงอีกครั้ง...

"มึงอาบน้ำก่อนดิอย่างเพิ่งไปนอน" มันเรียกผมอีกแล้ว มารผจญเหลือเกินนะมึงเนี่ย

"กูง่วงมาก ของีบสักแป๊บได้ไหม"

"เออ งั้นให้กูอาบน้ำให้ไหม มึงจะได้นอนพลาง :)"

"หยุดความคิดนั้นเลย กูอาบเอง !!" พร้อมวิ่งเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็ว ผมรู้สึกกลัวทุกคำพูดของมันมาก

มันดูจริงจังเกินไป -///-

"เปิดประตู"

"ปะ เปิดทำไม"

"ชุดนอนมึงไง หรือมึงจะแก้ผ้านอน"

"เออ วางไว้ตรงนั้นแหละ เดี๋ยวกูออกไปเอา"

ผมแง้มประตูชนิดที่มือเล็กๆของผมจะสอนออกไปได้เท่านั้น
"ขะ ขอบใจ"

ตอนนี้ผมอยู่ในชุดที่แม่งโคตรจะใหญ่แต่ดีหน่อยที่เป็นแขนยาว คอเสื้อแม่งก็กว้างได้อีกจะเห็นสะดือกูแล้วมั้งเนี่ย กางเกง...เอ่อ ขายาวลากดิน มันเหมือนจะมิดชิด -"-

ผมออกมาจากห้องน้ำในสภาพ(กึ่ง)สมบูรณ์ ตอนนี้ไอ้พอตมันแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเล็กๆผืนเดียว เผยให้เห็นลอนกล้ามเนื้อหน้าท้องที่บ่งบอกว่าเจ้าตัวออกกำลังกายรักษาสุขภาพอย่างดี อิจฉามันจริงๆ ทำไมกูไม่มีกับเขาบ้าง

"เอ่อ...มึงเข้าไปอาบน้ำเหอะ" ผมก็ก้มหน้าก้มตาจัดของที่เพิ่งซื้อมาให้เข้าที่เข้าทาง

"เข้าไปอาบน้ำกับกูหน่อยดิ"

คิดอกุศลอะไรกับกูอีกใช่ไหม -_- ?

"มะ ไม่เอาเว้ย"

"ป๊อดจริง" ผมหันไปอีกทีมันก็เข้าห้องน้ำไปแล้ว

"ทำไมมันใหญ่จังวะ"ผมบ่นพึมพำ

"น้องชายกูอะเหรอ ก็ไม่รู้เหมือนกันหวะ" ไอ้พอตมันอุตส่าห์ตะโกนออกมาจากห้องน้ำ

"กูหมายถึงกางเกงที่มึงให้กูใส่"

"อ๋อ มึงก็ใส่ขาสั้นที่เราเพิ่งซื้อไปเมื่อกี้ดิวะ"

กางเกงเหี้ยนั่นอะนะ - - สั้นสมชื่อมันจริงๆ เลยเข่าขึ้นมาเกือบ 2 คืบอะ ให้ตาย

"มันสั้น...มาก" มันเดินออะมากจากห้องน้ำแล้ว ทำไมมึงไม่ใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยวะ -//-

"มึงจะอายเหี้ยอะไร ก็เห็นกันมาหมดแล้ว"

"-//- ตอนนี้กูมีสติดีและไม่คิดว่าตัวเองจะด้านพอ"

"เออน่า กูไม่ทำอะไรมึงหรอก" เชื่อมันได้ไหมวะ

"ถ้ามึงแตะต้องกูแม้แต่พลายเล็บ กูจะออกจากที่นี่ ทันที"

พูดให้มันดูน่าเกรงขามสักนิด ผมทนใส่มันไม่ไหวจริงๆนะ ไอ้กางเกงยาวๆนี่ ปกติผมก็ใส่ขาสั้นนอนนะ แต่สถานะการณ์ตอนนี้ไม่ปลอดภัย....

"กูบอกแล้วว่ากูไม่ทำอะไรมึงหรอก ถ้ามึงไม่ยอม"
ผมหันไปมองหน้ามันนิดๆแล้วเข้าห้องน้ำไปเปลี่ยนกางเกงและออกมา กูอุตส่าห์ถ่วงเวลาเข้าไปตั้งนาน คิดว่ามันจะนอนแล้ว แต่ยัง มันยังไม่นอน แถวยังหันหน้ามายิ้มให้อีก

"กู เอ่อ... นอนโซฟาด้านล่างได้ไหม" ต่อรองมันดีกว่า ผมรู้สึกไม่ปลอดภัย

"ไม่ได้ เลิกต่อรองสักที ยังไงมึงต้องนอนเตียงเดียวกับกู ไม่อย่างนั้นมึงจะโดนในสิ่งที่มึงไม่อยากโดน..." สายตาแบบนั้นอีกแล้ว ผมเกลียดชะมัด ไม่เคยมีใครบังคับผมขนาดนี้เลยนะ...

"ไม่ๆ ก็ได้ๆกูนอนแล้วๆ" ผมรีบวิ่งเข้าไปสอดตัวในผ้าห่มทันที

"มึงอย่าใส่อะไรแบบนี้ออกไปข้างนอกเด็ดขาด...กูหวง" มันพูดกึ่งกระซิบข้างหูผม

"-///- ไร้สาระ" ผมรับหันหน้าเบี่ยงไปอีกทางแล้วเอาป้อมปราการ(หมอนข้าง) มากั้นระหว่างผมกับมันไว้

เสียงลมหายใจเข้าออกเป็นจังหวะของร่างเล็กบ่งบอกได้ว่าเขาหลับไปแล้ว แต่ร่างสูงยังคงจ้อมมองร่างเล็กจากด้านหลัง

 .

.

.

.

.

.

"กูหวงมึงจริงๆ" คำสุดท้ายที่ร่างสูงเอ่ยบอกอย่างแผ่วเบาแล้วก็หลับคล้อยหลับตามไป

  --------THANK YOU-----------