DAMN LOVE รักเหี้ยๆ กูเป็นเมียมึงตอนไหน [Yaoi,Boy's love]

 LUCKY IS IN THE HELL ..?

     ผมคิดว่าตอนนี้ชีวิตผมถึงจุดดับแล้วหละ ผมคิดว่าก่อนหน้านี้ชีวิตผมเหี้ยแล้วนะ ตอนนี้แม่งเหี้ยได้อีก ชื่อผมตรงกันข้ามกับชีวิตผมตอนนี้มาก ผมชื่อ 'ลัคกี้' เออ !! สรุปผมต้องเปลี่ยนชื่อเปล่าวะ เอาตรงๆชีวิตกูไม่เคย เหยียบคำว่า 'ลัคกี้' เหมือนชื่อสักครั้ง หรือแม่ผมจะรู้ว่าโตขึ้นมาแล้วจะโชคร้ายตลอดกาลเลย ให้ผมชื่อ 'ลัคกี้' เพื่อให้ผมได้มีคำว่า โชคดีในชีวิตบ้าง ...

      เห้อ ผมอายุ 19 เรียนจบแล้ว แต่ยังไม่มีงานทำ(ลัคกี้ที่ 1)โตมากับลุงและป้า เพราะ... แม่ผมเสียตั้งแต่ผมอายุได้ 9 ปี (ลัคกี้ที่ 2) ผมแทบจะไม่มีเพื่อนสักคน เพื่อนผมคิดว่าผมบ้า เพราะหลายๆครั้งผมชอบนั่งเหม่อ คิดอะไรเรื่องเปื่อยช่วงนั้นแม่ผมเพิ่งเสียไป ผมโคตรเสียใจ ไม่อยากพูด ไม่อยากคุยกับใครด้วยซ้ำ ผมเลยต้องผ่านช่วงนั้นไปให้ได้ (ลัคกี้ที่ 3) และก็มีอีกเรื่องเลวร้ายต่างๆนานา

ผมพยายามคิดเข้าข้างตัวเองมาตลอดว่า เวลาแห่งความเหี้ยคงจะผ่านไปสักที ชีวิตผม(เหมือนจะ)ดีขึ้นเรื่อยๆ จนวันนี้ผมตื่นขึ้นมาพร้อมกับบทบาทใหม่ 'เมีย' ที่ผมจะต้องแขวนคอเอาไว้ นี่ไอ้ความเหี้ย มึงจะตามติดกูไปตลอดชีวิตเลยรึไง !!! (ซุปเปอร์ลัคกี้) -__-

หลังจากที่ไอ้พอตอะไรนั่นลุกออกไปจากห้องผมพยายามอย่างมากที่จะรื้อฟื้นความจำว่าก่อนหน้านี้มันเกิดอะไรขึ้น ผมจำได้แค่ว่าไปเที่ยวคนเดียว เพราะ เบื่อชีวิตเหลือเกิน และ ... แค่นั้นแหละที่ผมจำได้ อะไรวะ นี่ผมจำอะไรไม่ได้เลยเหรอ แล้วนี่อะไร ไอ้พอตนี่เป็นใครที่ไหนไม่รู้มาอ้างหน้าด้านๆว่ามันเป็น.. ผัว อะไรของมันวะ 

"ปัง"เสียงปิดประตูดังขึ้นปลุกผมจากภวังค์ ผู้ชายที่ผมเกลียดกำลังเดินเข้ามา

"แดกเข้าไปดิ" ไอ้พอตมันถือถุงข้าวต้ม ยื่นมาที่หน้าผม พร้อมกับหน้านิ่งๆ

"ห้ะ ? ให้กู" งง สิครับ เมื่อกี้ยังจะเอากูอยู่เลย ไหงมาทำดีกับกูอย่างงี้หละครับ กูตามไม่ทัน

"หรือจะให้กูเอาไปให้หมาหน้าปากซอยแดก"
ดีได้แป๊บเดียว ความเลวกลับมาอีกแล้ว -..-

"เออๆ เอามา" เพราะความหิว ทำให้ผมสะบัดความหยิ่ง ยโส ถ้วยโถ กะละมังออกไป ก็คนมันหิวนี่หว่า กินเอาแรงก่อนแล้วกัน ผมตั้งหน้าตั้งตาแดกเหมือนอดอยากปากแห้งมาจากสวรรค์วิมาณไหน มันรู้สึกเพลียนิดๆ

"หึหึ รีบแดกเข้าไป เดี๋ยวก็ตายห่ากันพอดี" มันพูดด้วยใบหน้านิ่งๆตามแบบฉบับพอตเตอร์ ผมหันไปมองหน้ามันนิดนึงก่อนจะกินต่อแบบไม่สนใจคำพูดของมัน

"มึงชื่อ ลัคกี้ ใช่รึเปล่า" หลังจากบรรยายกาศเงียบไปสักพัก พอตเตอร์ก็เป็นคนพูดขึ้นมา

"มึงจะถามกูทำไม ไหนบอกว่ารู้จักกูทุกซอกทุกมุมไง หรือมึงโกหก ? "

"หึ ก็เมื่อคืนกูถามอะไรกูแทบจะไม่ตอบ เอาแต่...." มันพูดพร้อมทำใบหน้าโรคจิตๆ

"เอาแต่เหี้ยอะไร" ทำไมมันไม่พูดๆให้จบวะ รำคาญคำพูดกึ่งกำกวมของมันจริงๆ

"คราง :)" ยิ้มแล้วจ้า นางยิ้มแล้วจ้ะ มึงยิ้มแต่กูตะร้องแล้วเนี่ย

"-////-" กูไม่น่าถามมันเลย T.T กูขอโทษ !

"ละ แล้วนี่ มึงไม่มีงานทำเลยรึไง" ผมขอเลือกที่จะเปลี่ยนหัวข้อการสนทนาใหม่

"ทำ แต่กูต้องดูแลเมียก่อน" นี่กูต้องดีใจรึเปล่าวะ ?

"-//- เอ่อ..แล้วมึงทำงานอะไร ออกมาแบบนี้เจ้านายไม่ว่ารึไง"

"ไม่ยักรู้ ว่าเมียก็เป็นห่วงผัวด้วย" แหมเป็นผัวเมียกันก็ต้องใส่ใจกันสิ #ถุย ใครห่วงมึง !!

"โอเค งั้นกูไม่คุยกับมึงแล้ว" พูดเหี้ยไรนักหนาวะ รำคาญ !

"เจ้านายกูใจดี เออ เมื่อคืนมึงบ่นชีวิตมึงให้กูฟังด้วยหวะ แล้วมึงไม่ต้องไปทำงานที่ไหนหรอก เมียคนเดียวกูเลี้ยงได้"

ทำมาเป็นคุย มึงเลี้ยงตัวเองให้รอดก่อนเถอะ

"พอ กูไม่คุยแล้ว"

"มึงคงไม่ชอบสื่อสารกันทางปากหรอกนะ เมื่อคืนมึงบอกกูว่า..." เอาอีกแล้ว หน้าตาโรคจิตเดิมๆกลับมาอีกครั้ง กูกลัวจริงๆนะ

"..." ผมตั้งใจฟังในสิ่งที่มันกำลังจะพูด

"ชอบให้ร่างกายคุยกันมากกว่า :)" ไอ้ส้นเท้า เบื่อชิบหาย ไม่มีทาง กูไม่ได้พูดแบบนั้น !!

"มึงโกหก" ผมจะไปพูดแบบนั้นได้ไง ผมไม่ใช่มันซะหน่อย

"กูไม่ได้โกหก เมื่อคืนร่างกายเรายังคุยกันแบบ แนบแน่นอยู่เลย :)" โอเคได้ กูไม่เถียงก็ได้ เรื่องของมึงแล้วกัน ผมตัดสินใจจะออกจากห้อง

"มึงจะไปไหน" กูเกลียดคำถามนี้ ถามเหี้ยอะไรนักหนา

"นี่มึงจะไม่ให้กูเห็นเดือนเห็นตะวันเลยรึไง"

"ได้ งั้นเราไปข้างนอกกัน" มันถือวิสาสะจับข้อมือผมลาก ย้ำว่าลาก ออกจากห้อง

"มึงจะพากูไปไหน" มาจับผมยัดใส่รถกระบะเก่าๆคันนึง พร้อมปิดประตู

"พามึงไปดูเดือนดูตะวันไง มึงอยากไปดูไม่ใช่เหรอ"

อะไรอีกวะเนี่ย มันจะพาผมไปไหน เหนื่อยกับไอ้บ้านี่จริงๆ บทจะดีก็ดีง่ายๆ บทจะเลวก็เลวมาง่ายๆ กูตามไม่ทันครับ
ใครก็ได้ช่วยด้วย ผมจะบ้าตายอยู่แล้ว

------------THANKS---------