My first love รักครั้งแรกของฉัน

ณ สวนสนุก เวลา19.46น.
          ขณะนี้เราทั้งคู่ได้ลงจากกระเช้าเรียบร้อย แล้วตอนนี้มันก็ดึกมากเกินไปแล้วด้วย!!! ฮือๆQAQดึกขนาดนี้แล้วฉันยังไม่กลับบ้านอีกกลับไปต้องโดนแม่ดุแหงๆ โอ้ยถึงจะบ่นไปก็เท่านั้นรีบกลับบ้านจะดีกว่า@~@
          หลังจากที่ฉันบ่นรำพึงรำพันกับตัวเองเสร็จฉันก็จัดการครอบครองมือที่ใหญ่กว่าเอามากุมไว้แล้วลากไปทางรถแท็กซี่ แน่นอนว่าเราต้องกลับบ้านด้วยกันอยู่แล้วเพราะเราอยู่ซอยเดียวกันไงเล่า ซึ่งมันก็ทำให้ฉันอุ่นใจขึ้นมาละนะก็ฉันจะได้ไม่ต้องเป็นผู้หญิงขึ้นแท็กซี่ตอนกลางคืนคนเดียวนี่นา เคยเห็นข่าวมั้ย?ผู้หญิงขึ้นแท็กซี่ตอนกลางคืนคนเดียวน่ะน่ากลัวจะตายบรึ๋ย>~<
          ฉันว่าฉันโชคดีนะเพราะลุงแท็กซี่คนนี้น่ะใจดีนะชวนคุยเป็นกันเองไม่น่ากลัวเลย แต่ที่ฉันคิดว่าโชคดีกว่าคงจะเป็นเพราะว่าขนาดขึ้นมาบนแท็กซี่แล้วฟิวยังไม่ได้ปล่อยมือไปจากฉันเลย คงคิดว่าฉันยังกลัวล่ะมั้งฮี่ๆ(๑¯ω¯๑)
          ตอนนี้ก็ได้มาถึง ณ ปากซอยเรียบร้อยแล้ว และในขณะนี้ฉันก็กำลังใจเต้นตุ่มๆต่อมๆที่จะเข้าไปในบ้านแล้วเจอเสด็จแม่พิโรธอยู่ในบ้าน เฮ้อเอาว่ะเป็นไงเป็นกัน ยังไงก็ทำผิดเองก็ยอมรับผิดล่ะนะ ถึงอาจจะโดนกักบริเวณก็เถอะฮือ¥Δ¥ ก็ฉันไม่เคยออกไปไหนแล้วกลับดึกอย่างนี้เลยนี่นาโทษหนักแหงแซะ
          "กลับมาแล้วค่า~‘︿’!" ฉันเปิดประตูบ้านเข้าไปแล้วเอ่ยคำทักทายที่ไม่รู้ว่าเสด็จแม่จะพิโรธหรือไม่ ฮือ~ตายๆๆ ตายแน่ๆดูจากสายตาของแม่แล้วล่ะก็..
          "ทำไมกลับดึกอย่างนี้ล่ะพิงค์ รู้มั้ยว่าแม่เป็นห่วงแค่ไหน รอลูกอย่างนี้รู้มั้ยแม่แทบจะขับรถออกไปรับเลยนะ แต่ช่างมันเถอะแล้วกาฟิวด์ล่ะลูกกลับไปแล้วหรอ เที่ยวเป็นยังไงบ้างสนุกมั้ยหึ^_^?"
          รู้สึกว่าจะผิดคาดอย่างเห็นได้ชัด เพราะในน้ำเสียงท่าทางกริยาที่แสดงออกมามันดูจะเป็นห่วงมากกว่าโกธรมากๆเลยนะนั่น แต่ว่า..ขอบคุณนะคะแม่ที่เข้าใจหนูว่าหนูแค่อยากไปเที่ยวกับเพื่อนก็เท่านั้น
          "เอ่อคือว่าฟิวกลับไปแล้วล่ะค่ะ วันนี้ไปเที่ยวสนุกมากๆๆๆเลยค่ะ เอ่อ..แล้วก็ขอโทษนะคะที่เล่นจนลืมดูเวลาไปเลยอะค่ะแฮ่ๆ"
          "ไม่เป็นไรหรอกพิงค์นี่เป็นครั้งแรกเลยใช่มั้ยที่ไปสวนสนุกกับเพื่อนน่ะ จะเล่นจนลืมเวลาก็ไม่แปลกหรอกแต่คราวหน้าถ้าจะไปเที่ยวอีกก็กลับให้เร็วกว่านี้นะแม่ให้ถึงบ้านเลทสุดได้1ทุ่มนะ ครั้งนี่ยังเป็นครั้งแรกไม่เป็นไรหรอกจ่ะแม่ไม่โกธรหนูนะ^_^"
          "ขอบคุณค่ะแม่" โอ้โหเหะนี่ฉันดีใจแทบร้องไห้เลยนะเนี่ย ในที่สุดแม่ก็เห็นว่าลูกสาวคนนี้โตสักทีฮือออ~
          "ไปกินข้าวกันเถอะ นี่แม่รอกินข้าวอยู่นะหิวจะแย่แล้วเนี่ย"
          "ค่าๆไปกินกันเถอะ" และแล้วมื้อค่ำของฉันวันนี้ก็ผ่านไปได้โดยสงบสุข
 
21.49 น.
          หลังจากที่ฉันกินข้าวดูทีวีและอาบน้ำเสร็จ ฉันก็ได้ขึ้นมาบนห้องเตรียมที่จะนอน อะจ่ะ! ช้าก่อนๆ ฉันยังไม่ได้ทำกิจวัตรประจำวันอย่างสุดท้ายก่อนนอนเลยนะ มันคืออะไรงั้นหรอหึๆ ก็เล่นโน้ตบุ๊คคุยกับฟิวไงเล่า≧∇≦ นี่ฉันติดฟิวขนาดนี่ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย-_-|| แต่ช่างมันเถอะได้คุยแค่นิดหน่อยฉันก็ดีใจแล้วล่ะนะหุๆ