The Horros : ลอง ล่า ท้า ตาย

          ผมค่อยๆเปิดประตูห้องน้ำ   มันส่งเสียด แอ๊ด ~ เบาๆ เหมือนไม่ได้เปิดมานาน   ในห้องน้ำมืดสนิท   เมื่อเข้าไป   ทางซ้ายมือเป็นกระจกยาว มีอ่างล้างมือสี่อ่างได้ถ้ามองไม่ผิด   ส่วนฝั่งตรงข้ามกระจกเป็นห้องน้ำที่กั้นเป็นห้องเล็กๆ มีอยู่ด้วยกันหกห้อง   ตรงข้ามกับประตูมีหน้าต่างทึบบานเล็กไว้ถ่ายเทอากาศ  

            ผมและทั้งสองต่างก็มีไฟฉายอันเล็กกันคนละแท่ง   สภาพห้องน้ำเหมือนถูกปล่อยไว้ ไม่ได้ทำความสะอาดมาสักหนึ่งอาทิตย์   ผมเห็นคราบฝุ่นเกาะอยู่ตรงขอบอ่างล้างมือ   และบนกระจกที่มีอักษรภาษาญี่ปุ่นเขียนไว้   ผมไม่รู้ว่ามันหมายความว่าอย่างไร   แต่ทุกๆประโยคล้วนมีคำที่เหมือนกันอยู่ด้วย  

            ผมเดินเข้ามากลางห้องน้ำ   ยืนอยู่บนทางเดินไม่ยาวนักระหว่างอ่างล้างมือกับตัวห้องน้ำ   โยเดินเข้ามาปุ๊บก็ส่องไฟไปบนกระจกทันที   ลืมไปว่าหมอนี่อ่านเขียนภาษาญี่ปุ่นได้

“ เหวอ ! ”  เมื่อไอกล้าเข้ามา ประตูยังไม่ทันจะปิดดี   มันก็ร้องลั่นขึ้นด้วยความตกใจตามแบบฉบับคนขวัญอ่อน

“ มึงจะเหวออะไรวะ   นั่นหน้ามึงนะว้อย ”   ผมว่า   ไอนี่ชอบตกใจส่งเดช   ทำเอาผมกับไอโยพาลตกใจไปด้วยหลายครั้งแล้ว

“ เฮ้ออ ~ ”   ไอโยถอนหายใจ   วางไฟฉายไว้บนอ่าง ก่อนยกโทรศัพท์ขึ้นมาจิ้มหาอะไรของมัน

“ เอ้า ยืนหาอะไรล่ะ รีบๆเข้าสิ ” กล้าพูด   ผมสบตากับไอโย ก่อนจะเปิดประตูห้องน้ำออก   แล้วเดินเข้าไปพร้อมไฟฉายในมือ    

            ยังดีที่สภาพชักโครกยังพอทนได้   ผมเปิดฝาพับมันขึ้น   เห็นสภาพแล้วจึงปิดกลับดังเดิมก่อนนั่งข้างบน   ทำทีถ่วงเวลารอไอโยมันเล่าเรื่อง

“ เอ้อ ! ไอโย   บนกระจกมันเขียนว่าอะไรมั่งวะ ” ผมถามด้วยความสงสัย                               

“ เหมือนวัยรุ่นบ้านเรานั่นแหละ   มันเขียนว่า กูมาที่นี่แล้วเว้ย - มันทำอะไรกูได้ที่ไหน - ไหนวะไม่เห็นจะมีเลย - ไร้สาระว่ะ   ทำนองเนี้ย ” โยแปลให้ฟัง

“ กูว่าเด็กบ้านเราไม่เขียนอะไรทำนองนี้ในห้องน้ำนะเว่ย   เหมือนที่นี่เป็นสถานที่ท่องเที่ยวหรืออะไรสักอย่างแหละ ต้องมาสลักชื่อว่ามาย่ำที่นี่แล้วงั้นอ่ะ ” ผมว่า

“ หรือว่า... ” ไอกล้าที่เงียบไป จู่ๆก็พูดขึ้น

“ มึงหยุดพูดไปเลยไอกล้า กลัวแล้วก็ชอบพูดอยู่นั่นแหละ ”  ผมตะโกนผ่านประตูห้องน้ำ

“ จริงด้วย   ไหนๆตอนนี้เราก็อยู่กันที่ญี่ปุ่นนี่เนอะ   แล้วฉันก็เพิ่งจะอ่านตำนานๆหนึ่งไป   ระหว่างนั่งเครื่องมาที่นี่   ซึ่งมันก็เหมาะกับสถานการณ์ตอนนี้ซะด้วย ” โยพูด

“ ตำนานอะไรวะ ” กล้าเอ่ยถาม   สายตามองนู่นนี่ไปมาอย่างหวาดระแวง

“ เคยได้ยินเรื่องของเด็กคนหนึ่งที่ชื่อฮานาโกะมั้ย? ” โยถามขึ้น

“ กูไม่อ่านเรื่องสยองขวัญมึงก็รู้นี่หว่า ” กล้าตอบ   ผมนั่งฟังเงียบๆในห้องน้ำที่มืดสนิท   ส่องไฟฉายกระทบหลังบานประตู เห็นเป็นวงแสงสีขาวบนบานประตูเก่า

“ เป็นเรื่องของเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง   เธอก็เข้าห้องน้ำทำธุระปกติเนี่ยแหละ   แต่ปรากฏว่าประตูมันล็อกทำให้เธอไม่สามารถออกจากห้องน้ำได้   และก็ไม่มีใครได้ยินเสียงร้องเรียกของเธอ ด้วยความหิวเธอจึงกินพวกแมลงและน้ำในชักโครกเพื่อประทังชีวิต ” โยเล่า

“ แหวะ ”    ผมที่นั่งอยู่ได้ยินก็คลื่นไส้ขึ้นมาทันที   บวกกับสภาพในห้องที่ผมอยู่ค่อนข้างจะจินตนาการได้ง่ายทีเดียว

“ มันเล่ากันหลายอย่างอยู่นะ   อย่างเช่นให้เคาะประตูห้องน้ำชั้นที่ 4 ห้องที่ 3 ทางขวามือ แล้วเรียกชื่อ เธอก็จะตอบกลับมาล่ะ ” โยเล่า  

“ เป็นไรไอกล้า หน้ามึงซีดเชียว ” โยหันไปมองไอกล้าที่จู่ๆก็มีทีท่าตื่นกลัวขึ้นมา

“ ระ เรา อยู่บนชั้นที่ 4 ล่ะ แล้วก็ ห้องน้ำ ผะ ผู้หญิงด้วย   ล่ะ แล้วก็.... ” กล้าพูดติดๆขัดๆ พร้อมกับชี้ไปที่ข้อความบนกระจก  

ผมรู้ทันทีว่ามันต้องการจะสื่ออะไร ก่อนพูดออกไปว่า

“ ไร้สาระน่ากล้า   มึงก็ได้ยินที่ไอโยบอก ข้อความแต่ละข้อความมันเจอกันซะที่ไหนล่ะ ”

“ ถ้ามันเจอแล้วมันจะมานั่งเขียนให้มึงเห็นมั้ยเล่า ” กล้าตอบ  ทำเอาผมคิดขึ้นมาทันทีว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ในห้องที่เท่าไรกันแน่  

“ เดี๋ยวนะ ห้องที่ 3 ทางขวามือ   งั้นก็    ห้องข้างๆกูสิวะเนี่ย ” ผมพูด   เมื่อคิดได้ว่านั่งอยู่ในห้องที่ 4 นับจากประตูทางเข้า หรือทางขวามือถ้าหันหลังให้กระจก

ผมลุกขึ้น เปิดประตูออกมา    เห็นไอกล้าสะดุ้งโหยงเล็กน้อยที่ผมพรวดออกมา

“ เป็นไรไอกิต มึงไม่กลัวเรื่องพวกนี้ไม่ใช่รึไง ” โยถาม สีหน้ามันเริ่มไม่ไหวแล้วเหมือนกัน

“ แหม่   แต่เล่นอยู่ใกล้ๆก็ไม่ดีมั้ง ว่าแต่ไอ้ตำนานนั่นมันว่ายังไงนะ   เคาะประตูแล้วก็เรียกชื่อใช่มะ? ”  ผมหันไปถามไอโย   ในห้องมีเพียงแสงสว่างจากไฟฉายสามกระบอกที่ส่องสะท้อนไปมาท่ามกลางความมืดมิดในห้องน้ำแห่งนี้

“ ไม่เอาน่าไอกิต ” กล้าพูด หน้าตาบ่งบอกสุดขีดว่าไม่อยากให้ผมทำ

“ ไม่เป็นไรหรอกน่า   คิดมากไปได้   ขึ้นชื่อว่าตำนานน่ะ   ส่วนใหญ่แต่งขึ้นมาทั้งนั้นแหละ เอ้า บอกมาสิว่ามันต้องทำยังไง ”   ผมพูดจบก็หันไปถามไอโย   ที่ทำสายตาเหมือนจะถามเป็นนัยว่า     มึงจะเอาจริงหรอวะ   ผมพยักหน้ายืนยัน   เดินไปในสุดของห้องน้ำ   ว่ามีอะไรบ้างมั้ย ก่อนสังเกตว่าห้องน้ำห้องนี้ดูยังไงก็ถูกทิ้งร้างไปแล้วแน่ๆ   แล้วพวกเราก็ดันบังเอิญแบบสุดๆซะด้วยที่เข้ามาในนี้

“ ก็ไม่มีอะไรมาก   เดินไปหน้าประตู แล้วมึงก็พูดตามนี่เลย ” โยเดินเข้ามาหา   ยื่นมือถือมาให้   ผมอ่านเว็บที่มันสืบค้น เมื่ออ่านเสร็จผมก็พูดขึ้นแต่สายตากับเหลือบไปเห็นไอกล้าซะก่อน

“ แล้วนั่นมึงไปยืนหน้าประตูห้องน้ำทำไมวะนั่น พวกกูอยู่กันกลางห้องนะเว่ย ” ผมว่า เห็นไอกล้ายืนอยู่หน้าประตูห้องน้ำ   ส่องไฟฉายขึ้นไปบนเพดานทำให้พื้นที่บริเวณนั้นสว่างขึ้น

“ กูจะยืนตรงนี้แล้วทำไมวะ ”

“ เออๆ เรื่องของมึงละกัน ” ผมตอบ ไม่อยากเซ้าซี้กับมันมาก  

“ เฮ่ย ไอกิต นี่เรามาแกล้งไอกล้าไม่ใช่รึไง แล้วไหงๆเหมือนมาลองของกันเองล่ะวะ ” โยกระซิบถาม

“ ก็แกล้งมันอยู่นี่ไง ” ผมกระซิบตอบ เดินไปหน้าประตูห้องน้ำบานที่ 3 ที่ว่าเอาไว้ เงื้อมือขึ้นกลางอากาศ

ก๊อก   !  ก๊อก ! ก๊อก !  

“ ฮานาโกะซัง   มาเล่นกับพวกเรามั้ย? ” ผมเอ่ยถามกับประตูห้องน้ำ   ใจเต้นโครมครามไม่รู้เพราะตื่นเต้นหรือว่ากลัวกันแน่  

แต่ทุกอย่างก็ยังปกติ   ผมหันไปสบตาเพื่อนทั้งสองเพื่อหาคำตอบ แต่พวกมันก็ได้แต่ส่ายหน้าไม่รู้

“ หรือเพราะกูพูดภาษาไทยวะ ” ผมพูดขึ้น

“ มันไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็ดีแล้วไม่ใช่รึเฮ้ย ” กล้าตะโกน

“ งั้นไอโย มึงพูด ”

“ โยนให้กูซะงั้นอ่ะ   มึงก็พูดภาษาอังกฤษสิวะ ” ไอโยตอบ

“ แล้วเค้าจะรู้เรื่องมั้ยเล่า ” ผมพูด หันไปหน้าประตูอีกครั้งหนึ่ง ก่อนเคาะประตู

ก๊อก   !  ก๊อก ! ก๊อก !    

“ Hanakosan , Come play with me? ”  

ครึ่ก ! ~

“ เสียงอะไรวะ ” กล้าถามขึ้นทันที

“ พวกมึงสองคนทำอะไรตกรึเปล่า ” ผมถาม   แต่พวกมันก็ส่ายหน้าตอบ พร้อมกับสีหน้าที่ซีดลงกว่าเดิม

“ แล้วอะไรมันจะตกวะ ”   ผมพูดขึ้น ก้มลงกับพื้น   ส่องไฟฉายไปตามพื้น ไล่ตั้งแต่ห้องสุดท้ายมาเรื่อยๆ   แล้วผมก็ต้องชะงักด้วยความตกใจ เมื่อปรากฏรองเท้านักเรียนคู่หนึ่ง ปลายเท้าหันหน้าออก

“ เจออะไรวะไอกิต ” ไอกล้าถาม

“ เปล๊า   ไม่มีอะไร ” ผมลุกขึ้นยืน  

“ กูไม่เชื่อ   สีหน้าเหมือนมึงเพิ่งเจอผีงั้นแหละ ” โยพูดจบก่อนก้มลงส่องไฟไปยังห้องน้ำที่ผมถือไฟฉายค้างไว้    มันอยู่ท่านั้นสามสี่วินาที ก่อนลุกขึ้นช้าๆ

“ ไม่เห็นมีอะไรเลย ” มันตอบ  

            ผมอึ้งไปกับสิ่งที่มันพูดออกมา   แต่ก็ไม่กล้าก้มลงไปดูแล้ว  

“ ก็กูบอกแล้วไงว่าไม่มีอะไรๆ   เอ้า   มึงพูดซักทีเถอะ กูอยากกลับไปนอนแล้ว ” ผมว่า

“ สุดท้ายก็จบที่กูสิน่า ” ผมเขยิบไปยืนข้างๆไอกล้า   โยเดินไปยืนหน้าห้อง     ผมยังเห็นภาพรองเท้านักเรียนสีดำสนิทท่ามกลางเงามืดในห้องน้ำ   แต่คิดไปคิดมาผมก็ไม่เห็นขานี่หว่า   แต่เรื่องนั้นช่างมันเถอะ   เมื่อไอโยไม่เห็นก็คือสิ่งนั้นไม่มีอยู่จริง   หรือว่ามันหลอกผม   แต่ถ้ามันหลอกมันก็ไม่น่าจะกล้าออกไปพูดนะ   เป็นผมก็คงไม่กล้าแล้วล่ะ   รึผมจะห้ามมันดี

ก๊อก   !  ก๊อก ! ก๊อก !  

“ ฮานาโกะซัง วา   วาตาชิโอนิชชิ อาโซบุ คุรุ ( ฮานาโกะซัง มาเล่นกับพวกเรามั้ย? ) ” โยพูดหลังจากเคาะประตูไปสามครั้ง

เงียบ

“ ไร้สาระว่ะ   ไม่เห็นจะมีอะไรเลย ไปกันเถอะไอกล้าไอโย ” ผมพูดขึ้น   กำลังจะก้าวไปหาไอกล้าที่เปลี่ยนมายืนหน้าห้องน้ำห้องแรก

แกร๊ก !   แกร๊ก   แกร๊ก   แกร๊ก   แกร๊ก   แกร๊ก   !

“ เฮ้ย ! ” ไอโยตะโกนขึ้น ผงะไปชนขอบอ่างล้างหน้าข้างหลังจนไฟฉายตกลงพื้น ทำเอาผมและทั้งสองคนเห็นในสิ่งๆเดียวกัน คือรองเท้านักเรียนสีดำเข้ม ที่ยื่นเกินออกมานอกบานประตู   และเสียงที่เหมือนพยายามเปิดประตูห้องน้ำ ที่ดูจะดังขึ้นเรื่อย ๆ

ปึง !     เสียงเปิดประตูห้องน้ำดังขึ้นข้างๆ   ในขณะที่ผมกับไอโยยังตกใจกับภาพและเสียงตรงหน้า   ผมหันไปและพบว่าไอกล้ามันหายไปแล้ว

“ โห่ ! ไอกล้า   ไอสลัด   ไอทิ้งเพื่อน ” ผมวิ่งถลาออกตามมันไปทันที   พร้อมกับไอโยที่วิ่งตามมาติดๆ

“ อ้า ~ !!!! ”  เสียงไอกล้าดังลากยาวไปตลอดทางที่มันวิ่งไปตามทางเดินหน้าห้อง ผมตกใจจนพูดไม่ออก   ไอโยก็เหมือนกัน  

            เมื่อก้าวออกมานอกห้องน้ำ สภาพที่เห็นของทางเดินที่พวกเราเดินมา กับกลายเป็นสภาพเก่าซอมซ่อไม่ต่างกับตึกร้างที่ถูกทิ้งไว้แรมปี   ไอกล้าวิ่งนำไปหลายสิบเมตรแล้วและยังคงไม่หยุดร้อง     ผมจึงหันไปหาไอโยที่วิ่งอยู่ข้างหลัง เพื่อยืนยันว่าผมไม่ได้เห็นคนเดียว

แต่การหันกลับไปข้างหลัง   ดูเหมือนจะเป็นหนึ่งในสิ่งที่ผมทำพลาดที่สุดในชีวิต     ผมเห็น     เด็กผู้หญิงไม่สูงมากนัก   ไว้ผมสั้นสีดำ   เสื้อขาวใส่ชุดเอี๊ยมกระโปรงและสายสีแดง ถุงเท้าสีขาวสูงจนถึงหัวเข่าและรองเท้านักเรียนสีดำที่พวกเราเห็น

“ มันออกมาแล้ว !!! ” ผมตะโกนลั่น   ตกใจสุดขีด   ไอกล้าที่อยู่ข้างหน้าหันกลับมาเมื่อได้ยินผมตะโกนเสียงดัง กลับร้องลั่นซะดังกว่าผมอีก  

“ โยโกเตะวา เตอิรุ ”    เสียงเด็กผู้หญิงพูดขึ้นเสียงดังแต่ยังไม่ถึงกับตะโกน

“ แปลว่าไรวะ ” ผมตะโกนถามไอโยที่วิ่งขนาบข้างผมแล้วตอนนี้

“ เธอบอกว่าพวกเราโกหก ” โยตอบ ชะลอฝีเท้าลง ผมจึงชะลอตาม คงเพราะเธอไม่สามารถออกนอกบริเวณห้องน้ำได้ล่ะมั้ง ไอโยจึงชะลอความเร็วลง

“ บาซูรุ !!! ( ต้องลงโทษ )”    เธอตะโกนเสียงดังกว่าครั้งแรก   พร้อมกับสีหน้าที่แสดงออกถึงความโกรธแค้น   แต่ที่ตกใจที่สุดคือเธอวิ่งมาทางพวกเรา

“ ว้ากกก ! ” ผมกับไอโยร้องลั่น ก่อนออกวิ่งสุดชีวิต   ดีที่พวกเราอยู่ห่างเธอไกลพอตัว   ผมและไอโยหักเลี้ยวทางขวาเพื่อวิ่งขึ้นบันได   เห็นไอกล้ายืนหน้าซีดตัวสั่นอยู่ตรงทางออก

“ เร็วเข้า ! ” ไอกล้าตะโกน สายตาไอกล้าไม่ได้มองพวกผม แต่กลับมองไปข้างหลัง ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าอะไร

ปึง !      

ผมกระแทกประตูปิด ไม่คิดจะหันกลับไปมองข้างหลัง   พวกเราวิ่งสุดแรงเกิดก่อนกระโดดข้ามอาคารเรียนไปยังตึกที่พวกเราหอบจับตอนกระโดดมา   ขากลับมันช่างง่ายดายซะเหลือเกิน

“ ตอนกลางคืนมึงไม่ต้องมาชวนกูวิ่งเลยนะ ”   ไอกล้าตะโกน   ขณะพวกเราวิ่งไปบนดาดฟ้าตึกเพื่อมุ่งหน้ากลับโรงแรม

*เรื่องนี้ผมแบ่งเป็นตอนสั้นๆนะครับผม    ดังนั้นยังไม่จบนะครับ