Valley of the Blue Moon

เช้าวันนี้ที่มหาลัยโอดราก้ายังคงคึกคักและแน่นขนัดไปด้วยผู้คนแต่วันนี้คนคงจะเยอะเป็นพิเศษ คนหนุ่มสาวมากมายมายืนออกันอยู่ที่หน้ากระดานหนังขนาดยักษ์ที่ตั้งเด่นอยู่หน้าอาคารประชาสัมพันธ์พยายามชะเง้อมองไปบนแผ่นหนังโดยในใจภาวนาว่าจะมีชื่อของตนเองอยู่บนนั้น บางคนถึงกับเข่าอ่อนนั่งลงร้องไห้ที่ตัวเองสอบเข้าได้และมีหลายคนที่หมดสติไปเพราะสอบไม่ติด

"เฮ้ เวนดี้ใจเย็นไม่ต้องรีบร้อนขนาดนั้นก็ได้" เสียงเจซพ่อหนุ่มผมยาวรุงรังพูดอย่างเบื่อหน่ายหลังจากถูกเวนดี้ลากลงจากเตียงนอนเพื่อมาดูผลสอบที่โอดราก้า

"ยังจะใจเย็นได้ยังไงกัน วันนี้พวกเราจะได้รู้แล้วนะว่าได้เข้าเรียนที่นี่หรือเปล่า" เวนดี้พูดเสียงร่าเริง

"ถ้าสอบไม่ติดละก็นายช่วยฆ่าฉันทีนะเจซ" อาซาพูดทำหน้าเบ้

"อะไรของนาย"

"ฆ่าฉันซะตอนนี้ดีกว่าให้ฉันกลับไปโดนแม่เชือดล่ะ"

"ถ้าถึงเวลานั้นหนูจะเชือดพี่เองค่ะ" อาซาฟังประโยคนี้ที่น้องสาวของตัวเองพูดแล้วรู้สึกเสียววาบขึ้นมาทันที

"เอาล่ะ อย่าเพิ่งให้มีใครเชือดใครเลยรีบๆเดินกันหน่อยเถอะ" แคลร์โรไลน์สาวสวยผมสีบอร์นประจำกลุ่มพูดขณะเร่งฝีเท้าเดินนำไปข้างหน้า

ไม่นานนักทั้งห้าคนก็มาถึงหน้าอาคารประชาสัมพันธ์ซึ่งยังแน่นขนัดไปด้วยผู้คนเหมือนเดิม

"เห คนเยอะชะมัด" บรู๊คพูดก่อนจะหันมามองหน้าทุกคน

"แล้วนี่เราต้องไปดูตรงไหนกันล่ะเนี่ย?"

"เดี๋ยวลองถามอาจารย์ที่ห้องนั้นดูละกัน" เวนดี้พูดพร้อมกับชี้มือไปทางห้องกระจกเล็กๆที่ยื่นตัวออกมาจากกำแพงหินของตัวตึกแล้วทั้งหมดก็ออกเดินไปตรงจุดนั้น เจซปล่อยให้คนอื่นๆเดินนำไปก่อนอย่างไม่รีบร้อนก่อนจะยกมือขึ้นเสยเส้นผมสีน้ำตาลยาวประบ่าของตัวเองไปไว้ด้านหลังด้วยความรำคาญเวลานั้นเองที่หางตาของเขาเห็นบางคนที่ไม่ได้เจอมาหลายวัน..คนที่เค้าอยากเจอที่สุดมาหลายวัน ลูน่ากำลังยืนนิ่งอยู่หน้าบอร์ดประกาศเหมือนกำลังพยายามหาชื่อตัวเองแต่ไม่รู้ว่าจะเริ่มยังไงเจซสูดลมหายใจเข้าเล็กน้อยก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปทัก

"ไง" 'ทำไมถึงได้ออกสำเนียงกุ๋ยขนาดนั้นวะ' เจซด่าตัวเองในใจ ลูน่าชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะหันมามองหน้าเจซเธอดูประหม่าแต่ก็ทักทายกลับ

"สวัสดี เจซ" เจซชะงักไปในทันทีนี้เป็นครั้งแรกที่ได้ยินเธอเรียกชื่อเขาบวกกับท่าทีที่ดูประหม่าของลูน่านั้นทำให้เจซรู้สึกหวิวในช่องท้องอย่างบอกไม่ถูก

"เอ่อ ฉันเรียกชื่อนายผิดหรือเปล่า?" 

"อ๋อ เอ่อไม่เอ้ยฉันหมายถึงใช่! ใช่ฉันชื่อเจซ" เจซกล่นด่าตัวเองในใจที่ลิ้นพันกันไปหมดจนพูดอะไรแปลกๆออกไปอนิจจาที่ความตื่นเต้นทำให้ตอนที่บอกชื่อเผลอกำหมัดขวาขึ้นมาในท่ามีชัย เขารีบดึงมือตัวเองกลับมาไว้ข้างลำตัวในท่ายืนตรงทันทีรู้สึกหน้าร้อนไปหมดจากการกระทำงี่เง่าของตัวเองให้ตายเถอะลูน่าจะคิดว่าเขาเพี้ยนหรือเปล่านะ แต่ไม่เลยลูน่ายกมือข้างหนึ่งขึ้นป้องปากตัวเองหัวเราะจนหน้าแดง เจซมองดูภาพนั้นขณะที่ภายในใจเต้นโครมครามอย่างห้ามไม่อยู่เขารู้สึกอยากจะพูดบางอย่างจึงรวบรวมความกล้าโดยสัญชาติญาณแล้วเอ่ยปาก

"เอ่อคือ.."

"เจซซี่" อนิจจาอีกครั้งที่เวนดี้เดินเข้ามาเรียกเขาเอาไว้ซะก่อนเจซจึงกลืนคำที่คิดจะพูดลงคอไปแล้วหันไปหาเพื่อนรักทั้งสี่

"เฮ้ เจอกันอีกแล้วคุณลูน่า!" บรู๊คพูดก่อนจะสวมวิญญาณพ่อปลาไหลตรงไปยืนชิดอยู่ด้านหลังลูน่า

"สวัสดีบรู๊ค เอ่อเรียกฉันแค่ลูน่าก็พอแล้วล่ะ" เธอเอ่ยก่อนจะขยับห่างออกมา

"โอเค! งั้นก็ฮันนี่!" ทุกคนส่ายหัวให้กับอาการเจ้าชู้โดยกำเนิดของบรู๊คอย่างระอา

"เธอมาดูผลสอบงั้นหรอ? เก่งๆแบบเธอคงติดอยู่แล้วใช่มั๊ย" แคลร์โรไลน์พูดพลางขยิบตาให้ลูน่าในเชิงความหมายที่รู้กัน ถึงเจซกับลูน่าจะได้รับการรับรองจากผู้อำนวยการแล้วว่าพวกเขาได้เข้าเรียนที่โอดราก้าแน่นอนแต่เพื่อไม่ให้คนอื่นสงสัยวันนี้จึงมาดูผลสอบให้เหมือนกับคนอื่นๆ

"เอาล่ะงั้นไปดูผลกันเลย" เวนดี้พูดตัดบทก่อนจะเดินนำทุกคนไปที่หน้าบอร์ดแหวกผู้คนจำนวนมากจนไปถึงแถวหน้าสุดทุกคนพากันชะเง้อหาชื่อตัวเองกันเขม็ง อาซาผู้น่าสงสารถึงกับสวดภาวนาไปด้วย

"ฉันเจอแล้ว!" เวนดี้ตะโกนเสียงแหลมด้วยความดีใจ

"ไหนอยู่ตรงไหน?"

"นี่ไง! ชื่อพวกเราด้วย" เธอชี้นิ้วลงไปที่แผ่นหนังไล้ตัวอักษรที่เป็นชื่อของตัวเองอย่างภูมิใจ

.

.

อันดับสอง เจซ เวนส์วู้ด - Emerald

อันดับสาม เวนดี้ เวร์แลนด์ - Emerald

อันดับสี่ บรู๊ค สแตนเจส - Emerald

อันดับห้า แคลร์โรไลน์ วาเลนเทีย - Emerald

อันดับหก อาซา เวร์แลนด์ - Emerald

"เห อะไรกันคราวนี้ก็ท็อปเท็นหรอ" บรู๊คพูดอย่างกระหยิ่มยิ้มย่องนี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่พวกเขาสอบติดอันดับท็อปเท็นแต่ที่ผ่านๆมาพวกเขาห้าคนจะอยู่ในท็อปไฟว์ตลอด

"แล้วไอ้ Emerald นี่มันอะไรกันวะ?" เจซบ่นพึมพำ

"โอ้ฉันรอดแล้วใช่มั๊ย" อาซาพูดพลางทำท่าเหมือนน้ำตาจะไหลแล้วหันไปกอดกับบรู๊ค แคลร์โรไลน์มองภาพนั้นแล้วทำหน้าเเหยก่อนจะหันไปสนใจบอร์ดต่อ

"ว่าแต่ใครได้ที่หนึ่งกันล่ะเนี่ย เบียดอาซาลงไปอยู่ที่หกเลย" แคลร์โรไลน์ว่าพลางเงยหน้าขึ้นมองชื่อผู้ที่ทำคะแนนเข้าสอบมหาลัยโอดราก้าได้อันดับหนึ่ง

"ฉันว่าเดาได้ไม่ยากหรอก" เจซพูด

อันดับหนึ่ง ลูน่า แมคโดเวลล์ - Emerald

ทุกคนหันไปมองลูน่าพร้อมๆกันจนเจ้าตัวได้แต่ยิ้มแห้งๆ แคลร์โรไลน์หัวเราะแหะๆก่อนจะเดินเข้าไปจับไหล่ของลูน่า

"อย่าคิดมากล่ะฉันเชื่อว่าความสามารถของเธอเหมาะสมกับอันดับนี้แล้ว" ชั่วแวบนึงในตาสีฟ้าคู่สวยของแคลร์โรไลน์ก็มีประกายไฟสีขาวแว่บผ่านไปเธอคงพึ่งใช้มนต์สักบทของแม่มดทำให้ลูน่าสบายใจขึ้น

"เอาล่ะ! งั้นก็ไปฉลองกันเถอะ ฉลอง!" เวนดี้พูดพร้อมกับตบมือเข้าด้วยกันแล้วดึงตัวแคลร์โรไลน์และอาซาให้เดินไปข้างหน้าพร้อมกัน

"ฮันนี่ก็ไปด้วยกันนะ" ลูน่ายิ้มเจื่อนที่บรู๊คยังเรียกเธอแบบนั้น

"เอ่อ แต่ไวนิสเขา.."

"เถอะน่า ยังไงซะก็ไม่มีใครกล้าทำอะไรเจ้านกบ้าเลือดของเธอหรอก!" บรู๊คพูดด้วยสีหน้ายิ้มแฉ่ง ลูน่าถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะพูดขึ้น

"ก็ได้ แต่คราวนี้ฉันเลี้ยงเองนะ"

"จริงหรอฮันนี่?"

"อื้มจ้ะ"

"เจ๋ง!!" บรู๊คพูดแล้วกระโดดไปกอดคออาซา ระหว่างที่ทุกคนกำลังเดินไปที่ร้านศาลาแดงเจซที่เดินรั้งท้ายก็จ้ำขึ้นมาเดินข้างลูน่า

"เธอจะเลี้ยงพวกเราไหวหรอ ฉันกินจุนะ" 

"ฉันคิดว่าคงพอไหว" ลูน่าพูดก่อนจะส่งยิ้มบางไปให้เจซเธอไม่รู้ตัวเลยว่าการกระทำนั้นทำให้อีกฝ่ายใจเต้นแค่ไหน

"เออนี่ที่ฉันจะบอกเธอเมื่อกี้น่ะ" เจซพูดหลังจากนิ่งอยู่นาน

"ฮันนี่! มาเร็วๆเข้า" 

"ไปเดี๋ยวนี้แหละจ้ะ"

"..."

"เมื่อกี้นายจะพูดว่าอะไรนะ?" ลูน่าหันไปถามเจซอีกครั้งเมื่ออีกฝ่ายไม่ตอบเธอจึงเดินต่อไปอีกสองสามก้าวพอเธอกำลังจะเปิดประตูร้านเจซก็วิ่งมาจากข้างหลังพร้อมกับยื่นใบหน้ามาใกล้ๆเธอจนได้ยินเสียงลมหายใจ

"เมื่อกี้ฉันจะบอกว่า..เวลาเธอยิ้มมันดูดีมากฉันอยากให้เธอยิ้มบ่อยๆ" เจซพูดเท่านั้นก่อนจะผลักประตูร้านแล้วเดินเข้าไปปล่อยให้ลูน่ายืนนิ่งอึ้งอยู่ที่เดิม

 _____________________________________________

"หนึ่งชายหนุ่มตกหลุมรักครั้งแรกในชีวิต หนึ่งหญิงสาวปิดกั้นทุกความรู้สึก

และอีกหนึ่งหญิงสาวเจ็บปวดระคนสมเพชตัวเอง..ซ้ำยังค่อยๆย่างเท้าเข้าสู่เพลิงริษยา

อา..ทั้งหมดช่างลงตัวเหมาะเจาะเสียเหลือเกิน"

เจ้าของเสียงทุ้มต่ำเอ่ยอย่างพอใจพลางละสายตาจากแอ่งน้ำที่เมื่อครู่ปรากฏภาพของกลุ่มคนหนุ่มสาวนั่งล้อมวงทานอาหารฉายชัด ร่างสูงภายใต้ผ้าคลุมสกปรกมอมแมมเดินมานั่งลงบนแท่นหินที่เขาใช้พิงต่างเก้าอี้แล้วหันไปมองผนังด้านซ้ายมือของตนเองที่ถึงแม้จะเป็นหินทึบแต่ก็ยังมีช่องว่างพอให้แสงนวลของดวงจันทร์ลอดส่องเข้ามาได้

แสงของดวงจันทร์ฉายช่างงดงามนัก..

"ในเมื่อทุกอย่างลงตัวเสียขนาดนี้ การทำลายพวกเจ้าคงเป็นเรื่องง่ายซะจนน่าเบื่อเลยล่ะ"

จากผู้แต่ง

ตอนนี้ขอพักเรื่องนี้ไว้ก่อนนะคะ

กำลังตรวจสอบและแก้ไขจุดบกพร่องอยู่ค่ะขออภัยคนที่ติดตามอยู่นะคะ

สัญญาว่าจะรีบแก้ไขและกลับมาต่อให้เร็วที่สุดเลยค่ะ

Huntessell