Attachment รักที่ไม่อาจลืม

   ซ่าๆๆๆๆๆ

  เอ๋ o.o ฝนตกหรอเนี้ยแล้วฉันจะกลับบ้านยังไงหละเนี้ย!!!

"อ่าวฝนตกหนะแม่หนูงั้นอยู่รอให้ฝนหยุดตกก่อนแล้วค่อยกลับบ้านแล้วกันนะ^^"

"ค่ะ"

   ฉันตอบรับป้าเชฟเพียงคำเดียวแล้วนี้มันกี่โมงแล้วหละเนี้ยถามป้าเชฟดีกว่า

"ป้าคะ ตอนนี้กี่โมงแล้วหรอคะ"

"5โมงเย็นแล้วหละจ๋ะ"

"งั้นหรอคะ"

   5โมงแล้วเซ็นเซก็ต้องกลับบ้านเขาจะเป็นห่วงฉันไหมนะจะตามหาฉันหรือเปล่าหรือว่าเขาจะไม่ทำอะไรเลย

"ทำไมทำหน้าเศร้าอย่างนั้นหละเป็นห่วงเซ็นเซหรอจ๊ะ"

"ก็นิดหน่อยหละค่ะ"

"ดูท่าว่าฝนจะไม่หยุดตกเอาง่ายๆงั้นอยู่ทานข้าวเย็นที่นี้นะจ๊ะเดี๋ยวป้าไปทำกับข้าวก่อน"

"ขอบคุณค่ะ^^"

   ฉันยิ้มตอบรับป้าเขาเบาๆอย่างเกรงใจ ฝนก็ไม่หยุดตกสักทีที่คิดแบบนี้ไม่ใช่ว่าไม่อยากอยู่บ้านป้าเชฟหริกนะแต่เพราะว่าเป็นห่วงเซ็นเซมากกว่า เขาจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้เขาจะมาตามหาฉันไหม ฉันนั้งคิดไปพลางมองออกไปนอกหน้าต่างรอคอยใครสักคนที่จะปรากฏตัวแต่ก็ไม่มีวี่แววของผู้ชายคนนั้นเลยสักนิด