จอมเวทย์อันตราย! ต้อนหัวใจยัยแสบซ่าให้จนมุม

                                     Part 3 ในที่สุดความฝันของฉันก็เป็นจริง

      เช้าวันรุ่งขึ้นหลังจากที่ได้เข้ามาอยู่ที่บ้านของฮิบิกิ ฉันก็ตื่นขึ้นมาแล้วพยายามลากสังขารของตัวเองไปทำธุรส่วนตัวประจำวัน พอทำธุรกิจเสร็จฉันก็รีบออกจากบ้านไปหาบ้านต่อโดยทันที

      "ทำไมก็อีแค่บ้านเช่ามันถึงได้หายากอะไรอย่างนี้ฟระ" (ลูซี่เสียภาพพตนางเอกหมดแล้ว พูดฟระได้ยังง๊ายยยยยย!!!! T T)

      ตูม!! โครม!!! พึบ!!(?)

      ทันใดนั้นก็มีเสียงดังขึ้นจากกลางเมือง ฉันที่เป็นพวกอยากรู้อยากเห็น(เขาเรียกเสือก =*=)ก็ได้รีบวิ่งไปที่นั้นโดยทันที เพราะว่ามันก็ไม่ได้ไกลอะไรมาก

      "พวกแฟรี่เทลก่อเรื่องอีกแล้วสิ...." ก่อนที่ฉันจะได้ไปถึงที่หมาย ก็ได้ยินหญิงวัยกลางคนนึงพูดขึ้น และไม่นานก็เริ่มมีเสียงกระซิบดังทั่วถนน แต่ฉันก็ไม่สนใจและวิ่งต่อยังเป้าหมายที่อยู่กลาง บอกได้แค่ 3 คำว่า ไกล!-ฉิบ!-หายยยย! 

      "ถึง... สะที ตกลง.. มันเกิดอะไรขึ้น!!.." ในขณะที่ฉันยังพูดไม่ทันจบ ก็มีร่างของผู้ชายลอยมาทาง ฉันนนน!!!!!!

      โครม!!!!

      "โอ้ยๆ!!! เจ็บเฟ้ย"(หลุดอีกแล้ววว!) คนหรือควายว่ะขว้างมาได้ เดี๋ยวแม่ก็เชือดทิ้งสะหนิ!

      "กาส!! หนอยแกไอ้เด็กเปรต ไปตายซะแก!!" หลังจากที่ฉันถีบร่างควายกลับชาติมาเกิด(?) ออกไปจากฉันได้ก็มีเสียงมาจากชายร่างยักษ์อีกคน ก่อนที่เขาจะถือดาบและวิ่งเข้าหาชายหนุ่มร่างเล็ก ผมสีชมพู ตัวดูทึกๆ อายุน่าจะพอๆกับฉันล่ะมั้งนะ

      "เข้ามาเลย! ฉันไม่กลัวอยู่แล้ว หมัดเหล็กมังกรเพลิงงงงงง!!" ในขณะที่ชายร่างยักษ์จะเข้าปะทะกับหนุ่มร่างทึก(?) นั้นเด็กหนุ่มตะโกนเสียงดังก่อนที่มือของเขาจะมีเพลิงลุกปิวไหวๆอยู่นั้นจากนั้นเขาก็พุ่งมือที่มีเพลิงลุกไหม้นั้นเสยคางชายร่างยักษ์ให้กระเด็นไปทางชายร่างควาย(?)อีกคนนึงที่อยู่ข้างหลัง กลายเป็นยิงกระสุนนัดเดียวได้นกสองตัวไปสะงั้น

      "พวกเราลุยเลย!" มีชายร่างหมีควายทึกอีกคนพูดขึ้น จากนั้นทุกคนก็วิ่งใส่เด็กหนุ่มอาวุธครบมือ แต่ทันใดนั้นเอง....

      "มังกรเพลิงคำราม!!!!!" เด็กหนุ่มสูดลมเข้าปาก จากนั้นมือทั้งสองกำแล้วมาต่อกันไว้ที่ปลายปากแล้วก็พ่นไฟออกมาจากปาก ห๊ะ!! พ่นไฟออกจากปากหรอ นายเป็นดาก้อนสเลเยอร์หรือห๊าาาา!!!!

      เรียบ.. เรียบเป็นหน้ากลอง เหล่าชายร่างควาย(?)ทั้งหลายกระเด็นไปคนละทิศคะทาง บางคนก็นอนราบตัวไหม้ไปกับพื้นตรงหน้า

      "5555555+ เป็นไงล่ะ พวกกระจอกมาหาเรื่องฉันก่อนเองนะ ช่วยไม่ได้" เด็กหนุ่มยิ้มก่อนจะกระโดลงมาจากลังไม้กองนึง ซึ่งไม่สูงมาก

      "นี่ นัตสึไม่ทำเกินไปหน่อยหรอ เดี๋ยวมาสเตอร์ก็โกรธอีกหรอก" มะ!....แมว!... แมวพูดได้ด้วยหรอเนี่ย! บ้าไปแล้ว บ้าไปแล้วแน่ๆ!! แต่เรื่องนั้ช่างมันก่อนต้องเคลียร์ที่หมอนี่ขว้างควายมาทับฉันก่อนเป็นอันดับแรก

      "นี่นาย กล้าดียังไง! ห้ะ!! โยนควายมาทับฉัน อยากตายเร็วนักหรือไงกันนะ!" ฉันเดินไปประจันหน้ากับเด็กหนุ่มกันจะพูด

      "ฉันไปทำอะไรให้เธอ?" เด็กหนุ่มเอียงหัวพลางทำหน้างงๆ

      "'ฉันไปทำอะไรเธอ' งั้นหรอ ได้! นายหาเรื่องเองนะ" ฉันพูดจบก็จับแส้ที่ผูกไว้ที่เข้มขัดขึ้น ก่อนที่เด็กหนุ่มจะโวยวาย

      "เออ! เอาเป็นว่าฉันขอโทษล่ะกัน ถ้าไปทำอะไรให้เธอโกรธหน่ะ ฉันไหว้ล่ะ อย่าทำอะไรฉันเลยนะ ฉันขอร้อง T^T" เด็กหนุ่มคุกเข่าประสานมือ พลางร้องขอชีวิตต่อฉัน ทั้งที่ก็เก่งสะแบบนั้น ทำไมถึงไม่สู้กับฉันล่ะ

      "งั้นก็ได้ แต่มีข้อแลกเปลี่ยน" 

      "ข้อเปลี่ยนอะไรว่ามาเลย!" เด็กหนุ่มกระโดดตัวโยง พลางรีบถามต่อ

      "นายรู้จักกิลที่ชื่อ แฟรี่เทล ไหม"

      "ก็ต้องรู้จักอยู่แล้ว ก็ฉันเป็นสมาชิกกิลแฟรี่เทลนี่ นี่ไงดูสิ ตราประทับของกิล" ฉันสะดุ้งโยงเมื่อได้ยินเด็กหนุ่มพูด เขาพูดพลางหันแขนให้ดูสัญลักษณ์ของแฟรี่เทล ปรากฎว่ามันใช่! จริงๆ! นั้นคือสัญลักษณ์ประจำแฟรี่เทลจริงๆ! "ว่าแต่เธอชื่ออะไร" เขาหันมาถามฉันกลับบ้าง

      "ฉันลูซี่ ยินดีที่ได้รู้จัก" 

      "ฉันนัตสึ ส่วนเจ้านี่แฮปปี้" เขาชี้ตัว ก่อนจะไปชี้ที่เจ้าแมวตัวสีฟ้าตาโตๆ เอ๋! แมวบินได้ด้วยงั้นหรอ! บ้าไปแล้วๆ

      "ยินดีที่ได้รู้จักนะ ลูซี่" แฮปปี้พูดพลางยืนอุ้งเท้าข้างนึงมา ฉันก็ยืนมือไปจับอุ้งเท้าของแฮปปี้แล้วเขย่านิดหน่อย

      "แล้วทำไมเธอถึงถามเกี่ยวกับแฟรี่เทลล่ะ" นัตสึถามขึ้น

      "ก็ฉันอยากเข้าแฟรี่เทลนี่หน่า ฉันฝันอยากเข้าแฟรี่เทลมาตั้งนานแล้วล่ะ ในที่สุดฉันก็มาถึงสักที" (ระบายออกมาสะหมดเลยนะลูซี่เก็บกดมาจากไหนเนี่ย=*=)

      โคลกกก~ คล้ากกก~

      "อ้าา~ โทษทีสงสัยเมื่อกี้คงใช้พลังมากไปหน่อย แฮปปี้!ไปกินข้าวกันดีกว่า" นัตสึพูดพร้อมกับหันไปทางแฮปปี้ "ลูซี่ เธอจะไปด้วยกันไหม" นัตสึหันมาถามฉัน

      "ไม่ล่ะ ไม่เป็น.... "

      โคลกกก~

      "-///-" ไอ้กระเพาะเนรคุณเอ้ย!

      "งั้นเอาเป็นว่าตกลงล่ะกันนะ ไปกันเถอะ! ฉันหิวจะตายอยู่แล้ว" พูดจบนัตสึก็เดินนำไปโดยมีแฮปปี้บินอยู่ข้างๆ ห้ะ? บิน? ห๊าาาาา!!!! แมวบ้านไหนบินได้บ้างเนี่ย=[]=!

      ณ ร้านอาหารแห่งนึง (ที่พูดแบบนี้แสดงว่าเข้าร้านไม่อ่านชื่อร้านเลยใช่มั้ย?)

      "เอ่อ....นัตสึนายไม่ต้องรีบกินขนานนั้นก็ได้นะ==;" ฉันปรามนัตสึในขณะที่เขากำลังสะวาปามอาหารอย่างเอาเป็นเอาตาย(เวอร์ไปๆ)เห็นแล้วอนาจจิตแทนเลย

      "อิ่มแล้วคร้าบบบบบ!!" นัตสึกับแฮปปี้ตะโกนขึ้นพร้อมกัน หลังจากกินข้าวเสร็จ "ทั้งหมดเท่าไร" นัตสึหันไปถามพนักงานร้าน

      "ทั้งหมด 7,300 จีเวลค่ะ"พะ!...แพงไปไหนเนี่ยยย!!

      "ไหนๆดูสิ =[]=!ไม่พอ! นี่ๆลูซี่ฉันขอยืมเงินเธอหน่อยสิ~" นั้นไงฉันว่าแล้ววว!!

      "นายมีอยู่เท่าไรล่ะ =*="

      "4,300 จีเวลอ่ะ"

      "งั้นฉันออก 3,000 จีเวลสินะ"     

      หลังจากรวมเงินกันแล้วก็จ่ายให้ร้าน เงินฉันก็หมดไปหลายอยู่พอสมควร เฮ้อ~ 

      "ไปกันเถอะ!"

      "ไปไหน?"

      "ก็แฟรี่เทลไง เธออยากไปไม่ใช่หรือไง" จริงด้วย!

      "อื้ม!!"

      หลังจากเดินตามนัตสึมาได้สักพักก็มาถึงสถานที่แห่งนึง สถานที่นั้นคือ....

      "ถึงแล้วล่ะ กิลแฟรี่เทลของพวกเรา" ในที่สุความฝันของฉันก็เป็นจริงสักที การที่ได้มาอยู่ที่แฟรี่เทลคือความฝันของฉันล่ะ