รักแท้แปลว่าเธอ

ณ ห้องปี4
"รินจังกับยูมิโกะทำไมวันนี้มาสาย พวกเธอก็รู้ว่าวันนี้เป็นวันสอบ"
"คือพอดีว่า"
"ไม่ต้องพูดแล้วเข้าห้องสอบ"
"ค่ะ หัวหน้า"หลังจากที่ฉันคุยกับหัวหน้าฉันก็เข้าห้องเพื่อสอบ
.....................................................................................................................
ณ โรงอาหาร
" รินเธอทำข้อสอบภาษาอังกฤษได้รึเปล่า"
"ภาษาอังกฤษเหรอ ง่่ายๆจิบๆ แต่ถ้าคณิตศาสตร์ล่ะก็เป็นลมหน้าข้อสอบทันที"
"จริงสิฉันลืมไปว่าเธอหน่ะเก่งอังกฤษส่วนคณิตหน่ะแก่อ่อน"
"หยุดพูดเรื่องนี้ได้ไหม เราไปกินข้าวกันเถอะ"
"อืม" หลังจากนั้นเราก็ซื้ออาหาร
"รินซื้อเสร็จรึยัง"
"เสร็จแล้ว"
"งั้นเราไปหาโต๊ะนั่งกันเถอะ"
"ได้ไปสิ"หลังจากที่เราซื้ออาหารเสร็จเราก็หาโต๊ะเพื่อที่จะรับประทานอาหาร
"นั่งตรงนี้แล้วกัน"
"อืม" แต่จู่ๆคาเรนก็ตะโกนใส่ชั้น
"นี่เธอตรงนี้ ชั้นจองอยู่นานแล้ว"
"ถ้าเธอจองอยู่นานแล้วทำไมไม่มานั่งล่ะ"
"ก็ฉันไปห้องน้ำอยู่"
"ไปห้องน้ำแค่นี้ต้องไปกันทั้งกลุ่มเลยเหรอ"
"ชั้นไปไหนมันก็เรื่องของชั้นพวกเราไม่เกี่ยว"
"อ๋อ ค่ะงั้นเราไปกันเถอะ"
" อืมย้ายโต๊ะกันเถอะ"หลังจากที่เราโดนยัยคาเรนด่า เราก็ย้ายโต๊ะแต่เราก็ดันมาเจอกับศัตรูของยูมิอีก
"นิยัยยูมิทำไมวันนี้เธอ"
"เธออะไร พูดให้ดีๆไม่งั้นนายจะ"
"จะอะไร"
"จะอะไรมันก็เรื่องของชั้นไปไหนก็ไป"
"นี่ผมจะไปได้ไงในเมื่อตรงนี้มันทีผม"
"นี่"
"หยุด หยุด หยุด หยุดทะเลาะได้ไหมฉันลำคาญ"ชั้นสั่งให้ยูมิหยุดทะเลาะกับเคนจิ
"กินข้าวกันต่อเถอะ"
"อืม"
....................................................................................................................ณ ต้นไม้ใหญ่
"ทำไมวันนี้ชั้นมีแต่เรื่องเนี้ย"
"เรื่อง เรื่องอะไร"
"ก็ตอนแรกพอชั้นถึงห้องชั้น ชั้นก็โดนหัวหน้าเทศแต่เช้าพอพักเที่ยงมาเจอยัยคาเรนปากเน่าอีกหลังจากยัยคาเรนเจอเคนจิแกก็ทะเลา วันนี้ทั้งวันปวดหูหมดแล้ว "
"ขอโทษนะทีีชั้นทำให้เธอลำคาญ"
"ไม่เป็นไรหรอกยังไงเราก็เพื่อนกัน"
"อืม"จู่ๆก็มีเสียงเกิดขึ้น
"ขณะนี้เวลา15.30เป็นเวลากลับบ้านค่ะ"นั้นก็คือเสียงประกาศกลับบ้านของคุณครู
"งั้นวันนี้เรากลับบ้านด้วยกันนะ"
"อืม"สิ้นเสียงการพูดของชั้นกับยูมิเราก็ขึ้นไปยังห้อง
ณ ห้องปี4
ชั้นกับยูมิมาเก็บกระเป๋าจะกลับหัวหน้าก็เดินมาที่ชั้น
"รินวันนี้เรากลับบ้านด้วยกันนะ"
"ได้สิหัวหน้า"
"นอกเวลาเรียนแล้วเรียกชั้นว่าฮิโรชิดีกว่า"
"ได้สิฮิโรชิ"จู่ๆยูมิก็ร้องด้วยความเจ็บ
"โอ็ย! "
"เป็นอะไรรึเปล่ายูมิ"
"พอดีว่าฉันจะเก็บกล่องดินสอแต่ไม่รู้มีอะไรอยู่ในนั้น"ชั้นเลยไปเดินไปดูว่ามีอะไรอยู่ในนั้น
"นี่มันตะปูนี่"
"จริงๆด้วยริน"
"เราไปบอกครูกันเถอะ"
"อย่าเลยมันไม่ใช่เรื่องใหญ่"
"ไม่ใช่เรื่องใหญ่เหรอมีคนเอาตะปูมาใส่กล่องดินสอ ชั้นว่าต้องเป็นยัยคาเรนปากเน่าแน่ๆ"
"ชั้นก็ว่าอย่างนั้นแหละ"
"ยัยคาเรนอยากแกล้งเราแน่ๆ"
"หัวหน้าพรุ่งนี้จัดการด้วยนะ"
"ได้เลย"สิ้นเสียงเราคุยกันเราพายูมิไปห้องพยาบาลเพื่อทำแผลพอทำแผลเสร็จเราก็กลับบ้าน
พอถึงทางแยก เราก็แยกย้ายกันกลับบ้าน
ณ บ้านของริน
"กลับมาแล้วค่ะแม่"
"วันนี้ไม่มีค่ะแม่"ฉันตอบแม่พลางเก็บรองเท้าพลาง
"หิวรึยังลูก กินอะไรก่อนไหม"
"ยังไม่หิวเลยค่ะ ค่อยกินตอนเย็นๆดีกว่า"
"จ๊ะ "
"แล้วยัยโนโซมิกับคารินล่ะค่ะ"
"อยู่ข้างบนหน่ะเห็นบอกจะออกไปเที่ยวเลย รินล่ะไปรึเปล่า"
"เปล่าค่ะ หนูอยากอ่านหนังสือยิ่งพรุ่งนี้สอบวันสุดท้ายด้วย"
"จ๊ะ"
"งั้นหนูไปอาบน้ำอ่านหนังสือก่อนนะค่ะ"
"จ๊ะ"สิ้นเสียงชั้นก็ขึ้นไปข้างบนอ่านน้ำแต่งตัว
"รินมีคนมาหาจ๊ะ"
"ค่ะแม่เดี๋ยวลงไป"สิ้นเสียงชั้นก็ลงไป
"ใครค่ะแม่"
"เห็นบอกว่าชื่อเคนจิกับโทมิ"
"มาทำไมกันใครสั่งให้มา"ชั้นพรึมพรำกับตัวเอง
"มาทำไมไม่ทราบใครเชิญ"
"ก็คนมันคิดถึงนิ"
"อยากจะอ้วก"
"คิดถึงจริงๆ"
"คิดถึงก็โทรมาสิ ไม่เห็นต้องมาที่บ้านเลย"
"คือเราอยากให้เธอช่วยอะไรหน่อย"
"ช่วยอะไร ได้หมดแหละเราเพื่อนกัน"
"คือช่วยปลอมเป็นแฟนเราหน่อยสิ"
"เห้ยทำไมอ่ะ"
"คือแม่เราบอกว่าถ้าเราจบปี4แม่จะให้เราแต่งงาน โดยที่เราไม่รู้จัก"
" แล้วทำไมต้องเป็นชั้นล่ะ"
" ก็เธอสวยที่สุดในห้องนิ "
"แต่"
" นะ "
"อืมก็ได้ แค่แกล้งนะ"
"อืม"หลังจากที่เคนจิและโทมิกลับไปชั้นก็กลับไปนอนคิด
                                                                
              
 
 
 
                                       จบตอน1แล้วค่อยติดตามกันต่อวันพรุ่งนี้นะค่ะ