[ Fairy Tail ] Region ON.1 รักน่ะ นายนักฆ่า

บทที่ 1 ราชวงศ์ 'ฮาร์ท'
ปัง!
"จูเบีย! "
นั้นไงมาแล้ว เจ้าหญิงองค์เดียวของแคว้นฮิคารุยะ เจ้าหญิงลูซี่ ฮาร์ทฟิเลีย แห่งราชวงศ์ฮาร์ท เปิดประตูเข้ามาพร้อมกับเม็ดเหงื่อที่ปรากฎขึ้นบนใบหน้าขวาเนียน
"มีอะไรรึเพคะ? เจ้าหญิง"
"แหนะ ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ต้องเรียกฉันว่าเจ้าหญิงนะ"
"แต่เธอเป็นเจ้าหญิงนี่"
"เธอก็เป็นเพื่อนของเจ้าหญิง และเสด็จพ่อกับเสด็จแม่ก็รักเธอเหมือนลูกของพระองค์น่ะ เพราะงั้นเรียกฉันว่าพี่ลูซี่ รึไม่ก็เรียกว่าลูซี่ซะ..." ลูซี่พร่ามออกมาเหมือนทุกวัน เพราะเวลาที่เธออธิบายเรื่องใดเรื่องหนึ่ง เธอจะสมเป็นเจ้าหญิงของแคว้นมาก
"นี่ ยังฟังฉันอยู่รึปล่าวเนี่ย จูเบีย"
"อะ อ๋อ ฟังอยู่ ๆ" ฉันตอบกลับ
"งั้นเราไปกินข้าวกันดีกว่า"
"เสวยอาหารต่างหาก -_- "
"แหะ ๆ นั้นแหละ ๆ"บทที่ 1ราชวงศ์ 'ฮาร์ท'
ปัง!
"จูเบีย! "
นั้นไงมาแล้ว เจ้าหญิงองค์เดียวของแคว้นฮิคารุยะ เจ้าหญิงลูซี่ ฮาร์ทฟิเลีย แห่งราชวงศ์ฮาร์ท เปิดประตูเข้ามาพร้อมกับเม็ดเหงื่อที่ปรากฎขึ้นบนใบหน้าขวาเนียน
"มีอะไรรึเพคะ? เจ้าหญิง"
"แหนะ ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ต้องเรียกฉันว่าเจ้าหญิงนะ"
"แต่เธอเป็นเจ้าหญิงนี่"
"เธอก็เป็นเพื่อนของเจ้าหญิง และเสด็จพ่อกับเสด็จแม่ก็รักเธอเหมือนลูกของพระองค์น่ะ เพราะงั้นเรียกฉันว่าพี่ลูซี่ รึไม่ก็เรียกว่าลูซี่ซะ..." ลูซี่พร่ามออกมาเหมือนทุกวัน เพราะเวลาที่เธออธิบายเรื่องใดเรื่องหนึ่ง เธอจะสมเป็นเจ้าหญิงของแคว้นมาก
"นี่ ยังฟังฉันอยู่รึปล่าวเนี่ย จูเบีย"
"อะ อ๋อ ฟังอยู่ ๆ" ฉันตอบกลับ
"งั้นเราไปกินข้าวกันดีกว่า"
"เสวยอาหารต่างหาก -_- "
"แหะ ๆ นั้นแหละ ๆ"
ณ ห้องเสวยของวังศ์ฮาร์ท
"นี่ จูเบียนั่งนี่น่ะ นั่งข้าง ๆ ฉัน"
"แต่..."
"ไม่มีแต่ เพราะนี่คือคำสังของเสด็จพ่อและเสด็จแม่"
"อืม ๆ ก็ได้" ฉันนั่งลงบนเก้าอี้ และที่นั่งของวังฮาร์ทก็เป็นเช้านี้
[องค์ราชนี] [เจ้าหญิงลูซี่] [จูเบีย] [-] [-] [-] [-] [-] [องค์ราชา]----------------------------โต๊ะเสวยอาหาร-------------------- [-] [เจ้าชายเรน] [-] [-] [-] [-] [-] [-] [-]
"อะ เสด็จแม่มาแล้ว เชิญค่ะ เสด็จแม่" ลูซี่เดินเข้าไปหาองค์ราชนี และพามานั่งที่โต๊ะเสวย
"นี่ลูซี่ เสด็จพ่อบอกว่าจะไม่มเสวยด้วยน่ะ เพราะท่านจะทำงานต่อน่ะ ลูกไม่น้อยใจใช่ไหม?"
"ค้าาา" ลูซี่ก้มหน้าลงและตอบเสด็จแม่ของเธอไป
"นี่ลูกพาหนูจูเบียมาทานอาหารด้วยหรอ"
"ค่ะ เสด็จแม่ไม่ว่าอะไรใช่ไหมคะ?"
"ไม่หรอกลูก ทานกันเยอะ ๆ แหละสนุกดี"
นี่แปลว่านี่ไม่ใช่คำสั่งขององค์ราชาหรอ ลูซี่ เธอโกหกฉันหรอ หนอย!!!
"เสด็จแม่ค่ะ แล้วพวกพี่เรนละคะ"
"เห็นว่าพวกเขาจะไม่มาทานกับพวกเรานะ แต่เรนว่าจะมาน่ะ เห็นบอกไว้น่ะ"
องค์ราชนีพูดไปและนั่งทานอาหารไป
"เสด็จแม่จะไม่รอพี่เรนก่อนหรอคะ?"
"ไม่ละ เห็นบอกว่าจะลงมาช้าหน่อยนะลูก อีกอย่าง เมื้อคืนเสด็จพ่อของลูกก็จัดให้แม่ซะหนักเชียว แม่หิวมากเลย แม่ขอทานก่อนน่ะ"
"๐_๐" ฉันและลูซี่
"มาแล้วครับบบบบ"
เสียงของเจ้าชายผู้มีผิวสีแทน นามว่าเรน ฮาร์ทอาคาสึกิ เจ้าชายองค์โตของแคว้นฮิคารุยะ
"พี่เรน!!!"
"อะไรกันน้องหญิง พี่คงหล่อมากสิน่ะ ฮึฮึ"
"ปล่าวค่ะ แต่..........พี่อย่าลืมน่ะ"
"โอ้ย พี่ไม่ลืมหรอก แค่พาน้องหญิงไป...!!" ลูซี่ทำการตะคุบปากเจ้าชายเรนที่กำลังพูดถึงเรื่องที่ลูซี่จะหนีไปเล่นนอกวังกันในตอนสาย
"ไปไหนหรอลูก" องค์ราชนีที่ได้ยินสิ่งที่ทั้งสองคนพูดถึงจะไม่ชัดเจนแต่ก็พอจับใจความได้ว่าน่าจะไปนอกวังกัน
"เอิ่ม... อ๋อ คือผมจะพาน้องกับจูเบียไปเดินเล่นข้างนองวังนะครับ แต่ท่านแม่อย่าเอาไปบอกท่านพ่อนะครับ" เรนเดินเข้าไปหาองค์ราชนีและคุกเค่าลงที่ข้าง ๆ เก้าอี้ที่องค์ราชนีนั่งอยู่ และทำสายตาเหมือนแมวขี้อ้อน
"จ้าจ้าาา แม่ไม่บอกท่านพ่อหรอก แต่ต้องระวังตัวด้วยน่ะจ๊ะ"
"ครับ ท่านแม่ ท่านแม่น่ารักที่สุดเลย" และเจ้าชายเรนก็เอาหน้าไปถูกับมือขององค์ราชนี เห็นแล้วมัน....... ช่างมันเถอะ
"เอาละ ในเมื่อมากันครบแล้วเรามาเสวยกันดีกว่า เนอะ หนูจูเบีย" องค์ราชนีพูดขึ้นและหันมาหาฉันที่นั่งเป็นตัวประกอบอยู่นานสองนาน ( ตกลงฉันเป็นนางเอกจริงรึปล่าวเนี่ย ทำไมบทมันน้อย ๆ ละ : จูเบีย ) ( เอาน่าเดียวก็มี กำลังแต่งให้อยู่นี่ไง งั้นไปอ่านเลยแล้วกัน : ไรเตอร์ )
หลังจากที่เสวยอาหารเช้ากันเสร็จฉัน ลูซี่ และเจ้าชายเรนก็มาอยู่กันที่ประตูหลังวังที่ติดกับป่าชายแดน ระหว่างแคว้น โทระ กับแคว้น ฮิคารุยะ
"ลูซี่ เธอเอาจริงหรอ?" ฉันถามลูซี่เพื่อความแน่ใจ
"ใช่สิ หรือเธอไม่อยาก"
"ก็อยากอยู่น่ะ แต่ว่า..."
"ไม่เอาน่า เราก็เคยทำมาแล้วนี่ ไม่เป็นไรหรอก"
มันก็ใช่ พวกเราเคยทำกันมาแล้ว แต่ถ้าครั้งนี้เกิดมีคนรู้จะทำไง
"เธอแน่ใจได้ไง"
"เพราะฉันเป็นเจ้าหญิงเพียงองค์เดียวของแคว้นนี้ไง"
"นั่นยิ่งไม่ได้เข้าไปใหญ่ ถ้าเกิดถูกจับได้ขึ้นมา เธอจะเสียงหายน่ะ"
ใช่ไหมละ ถ้าคนนอกแคว้นรู้เข้า มีหวังเสื่อมเสียชื่อเสียงของแคว้นกันพอดี แล้วนี่ยิ่งเป็นเจ้าหญิงของแค้วนเพียงองค์เดียวด้วยน่ะ ไม่ได้ไม่ได้
"ไม่เป็นไร ถ้าเสียหายก็เสียหายกันทั้งคู่นั้นแหละ"
อ่าว พูดงี้ได้ไง ฉันนะไม่เป็นไรหรอกน่ะ แต่เธอเป็นถึงเจ้าหญิง มันจะดีหรอ "แต่..."
"ไม่ต้องมาแต่ รีบขึ้นไปสักที มันหนักน่ะ รู้ไหม"
เจ้าชายเรนที่นั่งเป็นฐานให้กันฉันและลูซี่ปีนออกนอกวังบ่นขึ้น เพราะฉันกับลูซี่เถียงกัน ว่าจะไปรึไม่ไปดี
"หยาบคาย พี่เรนอะ ฉันไม่ได้หนักสักหน่อย แค่ 50 อัพเองน่ะ"
"หา? น้องหนัก 50 เลยหรอ พี่แค่ 73.5 เองน่ะ"
"แต่ฉันก็ยังผอมกว่าพี่ก็แล้วกัน เชอะ"
"เอาเถอะ ๆ งั้นน้องช่วยรีบขึ้นไปหน่อยได้ไม่ พี่จะไม่ไหวแล้วน่ะ"
"เชอะ ก็ได้ " ว่าเสร็จลูซี่ก็ปีนข้ามกำแพงของวังไป ส่วนที่เลือกไม่ได้ก็เลยต้องตามไปด้วย
ตุบ!
"น้องเป็นอะไรรึปล่าว?"
"ปล่าวค่ะปล่าว น้องไม่เป็นไร แต่..."
"นายต้องถามฉันสิ แล้วก็น่ะลูซี่ เธอช่วยลุกออกไปด้วย มันหนัก" มันเป็นจริงอย่างที่เจ้าชายเรนบอกจริง ๆ ด้วย
"เมื่อกี้เธอเรียกฉันว่าอะไรน่ะ จูเบีย"
"นาย ทำไม ถ้าฉันจะเรียกเจ้าชายแย่างนายว่านายก็คงไม่เป็นไรมั้ง ใช่ไหมลูซี่"
"จ๊ะ ๆ ใช่จ๊ะ" ลูซี่รีบตอบทันใด
อ๋อ ไม่ต้องสงสัยว่าทำไมฉันถึงเรียกเจ้าชายเรนว่านาย เพราะเขาทำตัวไม่เหมือนเป็นเจ้าชายเลยน่ะสิ อีกอย่าง องค์ราชนีกับองค์ราชาก็ไม่ได้ว่าอะไรด้วยซ้ำ ซึ่งตอนแรกองค์ราชาจะให้ฉันแต่งงานกับเจ้าชายเรนเลยด้วยซ้ำ เพราะคิดว่าที่ฉันกับเจ้าชายทะเลาะกันเพราะแอบรักแอบชอบกันอยู่ แต่ฉันกับเจ้าชายเรนก็ขอปฎิเสธ เพราะฉันไม่ได้รับเขา หลังจากนั้นมาฉันก็ไม่ค่อยได้เจอกับเจ้าชายเลย แต่พอมาเจอกันวันนี้มันทำให้ฉันรู้ว่าฉัน......
ฉันไม่เคยชอบเขาเลย
"นี่จูเบีย เราไปหาดอกไม้ป่ากันไหม จะได้เอาไปเปลี่ยนดอกไม้ของเก่าด้วย"
ลูซี่พูดขึ้นเมื่อปัดเศษดินเศษหญ้าออกจากตัวเสร็จ
"ก็เอาสิ ฉันก็อยากได้เหมือนกัน"
แล้วฉันกับลูซี่ก็เดินเข้าไปในป่าใหญ่
_______________________________________________________________