แผนรักร้ายของนายเจ้าชายและยัยเปิ่นโก๊ะ

Chapter 8 : หวั่นไหว
            นี่ฉันไม่รู้ตัวจริงๆหรอกนะว่าฉันหลับไปเมื่อไหร่กัน =[]=!!!!! แต่เมื่อคืนมันเป็นอะไรที่…. ฉันอยากร้อง โอ้ มาย ก๊อด ขึ้นมาทันทีค่ะ -.,- เหมือนอยู่ในฝัน แต่มันมากกว่าฝัน แต่ตื่นมาตอนเช้าเคธิสก็ยังคงนอนกอดฉันอยู่นะ แหะๆ กลิ่นตัวหอมๆของเค้ามันสามารถทำให้ฉันกลับไปเป็นติ่งของเขาได้ทันทีเลยแหละ ;w; เอ…. แต่เวลาเขาหลับสนิทนี่ ดูน่ารักดีแหะ ขนตาเป็นแพ จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากบางๆสีชมพู (‘ ‘) เอ่อ…. นึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมื่อคืนแหะ…
            ‘ยัยบ้าเอ้ย! ฝันดีนะ’
            ใครไม่มาเป็นฉันก็ไม่รู้หรอกกกกกกกกก!!! ว่าการได้อยู่ใกล้ๆศิลปินที่ชื่นชอบระยะเอ็กซ์คูลซีฟแบบนี้ (?) เออ ระยะไรวะ -.,- เคยได้ยินแต่ระยะเผาขน เอ่อ… ช่างเถอะ -___-
            “นี่… มองปากฉันแบบนี้ นึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนรึไง”
            เพราะฉันมองหน้าเคธิสเพลินฉันเลยไม่ทันได้มองว่าเขาแอบลืมตาขึ้นมาเมื่อไหร่ แล้วแม่เจ้า!!!! คำถามแรกของเช้าวันนี้ มัน……. จริงๆอีกรอบก็ได้นะคะ พี่เคขา -////-
            “นายอย่าคิดไปเองสิ ฉันมองหน้านายเฉยๆ ไม่ได้คิดเรื่องพรรค์นั้นซะหน่อย”
            “เธอไม่ได้คิด แต่ฉันคิดนะ”
       พูดจบเคธิสก็ประกบปากฉันทันที เอ่อ… ฉันลืมบอกไปแหละ ว่าระยะห่างของฉันกับเคธิสมันน้อยมาก เอ่อ… พูดอีกแบบก็คือใกล้กันมากแหละ.. แต่รสชาติจูบของเขาช่างหวาน… สัมผัสที่อ่อนโยนแต่แฝงไปด้วยความเร่าร้อน… นี่ตื่นมาฉันก็โดนมอร์นิ่ง คิส เลยหรอออออออออ!!!!!! =[]=!!!!
            “….”
            เนิ่นนานเท่าไหร่ไม่รู้ แต่ตอนนี้เคธิสถอนริมฝีปากของเขาออกจากฉันแล้วล่ะ เขินซัง -//-
            “ยัยบ้าเอ้ย! ทำไมฉันต้องมาจูบเด็กโก๊ะๆอย่างเธอด้วยเนี่ย”
            เคธิสบ่นออกมา แต่ตัวเขากลับกอดฉันแน่นขึ้น
            “ลิเวีย….”
            “…..”
            “โอลิเวีย…”
            “….”
            “นี่เธอช็อกตายแล้วหรอฮะ!!!”
            เคธิสเขย่าตัวฉันด้วยแรงอันมหาศาล นี่แหละ มันทำให้ฉันที่กำลังเคลิ้มอยู่ต้องมาตกใจและสะดุ้งทันที
            “โอ้ยยยยย อะไรของนายเนี่ยยยย!!! -____-”
            “ไม่ได้อะไร แค่สงสัยว่าเธอช็อกตายรึยัง?”
            “ฉันยังไม่ตายเฟ้ยยยยย!!!!”
            “แล้วทำไมฉันเรียกถึงไม่ตอบ?”
            “ฉันกำลังคิดอยู่…”
            “เธอกำลังคิดอะไร”
            เคธิสจ้องมองมาที่ฉันดั่งสายตาเหยี่ยวที่กำลังมองหาเหยื่อ เอ่อ…. ฉันก็รู้สึกดีนะ ที่ได้ใกล้ชิดกับศิลปินที่ฉัน(เคย)ชอบมากๆขนาดนี้… แต่ตัวของเคธิสเองก็ชอบพี่รินไม่ใช่หรอ? แล้วที่เราตกลงร่วมมือกันก็เพื่อให้พี่รินชอบเคธิส และพี่เซซิลชอบฉัน… แต่ฉันก็ยังไม่เห็นวี่แววของฉันกับพี่เซซิลเลยสักนิด มีแต่เคธิสใกล้ชิดพี่รินมากขึ้น แต่ฉันกลับแทบไม่ได้เจอพี่เซซิลเลย แถมเคธิสยังมาจูบฉันอีก…นี่นายเข้าข่ายรักพี่เสียดายน้องรึเปล่าวะ!!! =[]=!!!
            แต่ถ้าตอนนี้เป็นพี่เซซิลก็ดีสินะ…
            “โอลิเวีย… เธอกำลังคิดอะไรอยู่”
            “ฉันกำลังคิดว่าตอนนี้ถ้านายเป็นพี่เซซิลก็ดีน่ะสิ”
            “….”
            ไม่มีเสียงตอบรับจากเคธิส บรรยากาศในห้องนอนของฉันเต็มไปด้วยกลุ่มควันและเมฆที่กำลังจะมีสายฟ้าลงค่ะ …. สรุป มันคือบรรยากาศอึมครึมค่ะ T^T แต่เคธิสก็ไม่คลายอ้อมกอดจากเอวของฉัน แต่ฉันกลับรู้สึกว่ามันแน่นขึ้นเหมือนฉันกำลังโดนบีบ
            “เคธิส ฉันยังไม่อยากตายตอนนี้นะ มันแน่นเกินไปแล้ว”
            “บอกฉันมาหน่อยสิ ว่าเซซิลมันดีตรงไหน ทำไมเธอและรินที่เป็นพี่น้องกันต้องแย่งมันกันด้วยฮะ!!!!!”
            เคธิสพูดด้วยน้ำเสียงที่กระด้าง แม้ว่าเขาจะไม่ได้มองหน้าฉัน แต่ฉันรับรู้ถึงรังสีอำมหิตของเขาที่กำลังแผ่ใส่ฉันเต็มที่ค่ะ QwQ
            “พี่รินไม่ได้เป็นคนแย่ง แต่ฉันต่างหากที่เป็นฝ่ายจะแย่งพี่เซซิลจากพี่ริน นายอย่าว่าพี่สาวของฉันอย่างนั้นนะ!”
       ตอนนี้ฉันเริ่มหงุดหงิดแล้วล่ะ คำพูดของเขาไม่ได้ให้เกียรติฉันกับพี่รินเลย
            “เหอะ! พี่น้องแท้ๆกันก็ไม่ใช่”
            “แต่พี่รินคือคนที่คอยช่วยเหลือฉันตลอดมานะ นายไม่รู้อะไร นายอย่ามาพูดเลย!!!”          
          “ฉันรู้ ฉันรู้ แต่ถ้าตอนนี้ฉันจะบอกว่า ถ้าฉันไม่ได้สนใจรินแล้วล่ะ!!!!”
            น้ำเสียงของเคธิสที่แข็งกระด้างกลับอ่อนลงทันที
            ถ้าไม่ได้สนใจพี่ริน… แล้วนายจะสนใจใครกันล่ะ เคธิส
            “เธอจะเชื่อฉันไหม ว่าฉันรู้สึกหวั่นไหวเวลาใกล้เธอ…..”