รักหลากใจ

     "นี่มิซาวะ...เธอคบกับรุ่นพี่ปีแอร์กี่เดือนละ ดูเหมือนว่ามันนานมากๆๆๆๆ" อิเดกะเพื่อนร่วนชั้นทืี่เคยแอบชอบปีแอร์และเป็นคนที่ร้องไห้เมื่อรู้ว่าฉันคบกับปีแอร์ถามขึ้นมา
     "นั่นสิๆๆฉันไม่เคยเห็นรุ่นพี่คบใครเกินเดือนเลยนะ" อาซะวะเพื่อนร่วมชั้นถามอีกคน - - ถามไรเยอะแยะเนี่ยยยยย - -
     "เมื่อไหร่จะเลิกฉันรอสมน้ำหน้าอยู่" เอิ่มมมม คานากะ เธอชั่งเป็นเพื่อนร่วมชั้นที่นิสัยดีเว่อร์ - -
     "ก็ 5 เดือนได้แล้วหล่ะ" ฉันตอบพร้อมทำหน้าชื่นใจ ยิ่งสร้างความหมันไส้ให้พวกหล่อนมากขึ้นไปพันเท่าาาา
     "หมันไส้ยัยบ้า - - เลิกกันเมื่อไหร่อย่าร้องไห้นะ!" อิเดกะพูดขึ้น 555 พวกนี้จะมาอะไรกับฉันมากมายเนี่ยยยย T^T 
     "มิซาวะกลับบ้านกันเถอะ" มาดะวิ่งไปมาพร้อมกระโดดทั่วห้อง - - หน้าอกแกอ่ะ 
     "มิซาวะกลับบ้าน" ปีแอร์เดินเข้ามาพร้อมน้ำเสียงเย็นชา ใช่เขาเริ่มเย็นชาใส่ฉันมาได้ 2 อาทิตย์แล้ว เกิดอารัยขึ้นนนนนนนนน T^T
     "เอ่อ...คือไม่เป็นไรมิซาวะมาดะกลับเองได้ๆๆ" มาดะทำตาละห้อย T^T ขอโทษนะมาดะ
    "ปะ...ไปกันเถอะปีแอร์" ฉันวิ่งไปควงแขนปีแอร์ พรึบ!..หืมมม?? ดึงแขนหลบ O[]o!!!
อะไรกันนน ความรู้สึกเจ็บ แปล๊บๆ ข้างใน T T ปีแอร์เปลี่ยนไปขนาดนี้เลยเหรอออออออออออออออ 
     "เป็นอะไรรึเปล่า...ปี" ฉันยังพูดไม่ทันจบหันมามองค้อนฉันทำไมมมมม T^T
     "เดินเร็วๆหน่อยสิมิซาวะ อยากถึงบ้านช้ารึไง" ฉึก!!! อะไรมาแทงอกฉันเจ็บจนจุก เฮ้อ ปีแอร์เปลี่ยนไปจริงๆด้วยย เมื่อก่อนปีแอร์หวานกับฉันมาก แต่ฉันขี้อายเลยไม่ได้แสดงออกมาก เค้าเคยถามฉันว่าฉันรักเขาจริงๆรึเปล่าฉันก็ตอบว่ารักสิ และจากนั้นมาเขาก็เปลี่ยนเป็นคนละคน 
ฉันค่อยๆก้าวเท้าตามหลังร่างสูงโปร่งของปีแอร์ที่เดินนำไปอย่างรวดเร็ว นี่ฉันเดินเหม่ออยู่เหรอเนี่ย
พรึบ!!!โอ้ยยยยย เหยียบ!! ฉันเหยียบอะไรว้าา เจ็บ!! โง่เองที่เดิมเหม่อ T3T
     "มิ...มิซาวะ!!!!" ปีแอร์หันมาเจอสภาพเท้าของฉันสีหน้าเย็นชาของเขากลับกลายเป็นอ่อนโยนปนห่วงแล้ววิ่งเข้ามาพยุงฉันไว้ นี่นายมีกี่บุคลิคกันนะ - -
     "ยัยโง่เดินเหยียบตะปูยาวขนาดนี้เนี่ยนะ เดินดูทางมั่งเซ้!!!" ปีแอร์ตะโกนใส่ฉัน ดีใจจังที่เค้ายังห่วงฉัน 
     "นายเคยห่วงฉันด้วยเหรอ?" ฉันถามไปด้วยความน้อยใจ แต่ก็ดีใจที่เค้าแสดงท่าทางห่วง
     "ไปล้างแผลที่คลินิกใกล้ๆนี่ละกัน" เขาไม่ตอบคำถามฉันแล้วเปลี่ยนเรื่อง เห้ย!! อุ้มฉันเลยเหรอ O[]o!!! จะบ้ารึ อายคน 
     "ปะ...ปีแอร์ฉันเดินได้" 
     "เงียบไปยัยโง่!"  โหดร้ายกับคนสวยได้ไง T^T
หลังจากทำแผลเสร็จเขาก็มาส่งฉันถึงบนห้องนอน ( คิดอะไรอยู่/venus) ไม่ได้คิดเว้ย >M<
     "ปีแอร์ช่วงนี้นายเปลี่ยนไปนะ" ปีแอร์วางฉันลงที่เตียงฉันเลยถามขึ้น
      "เปลี่ยน(?)...เปลี่ยนยังไง" ปีแอร์ทำหน้าสงสัยแล้วขมวดคิ้ว
      "ป่าวหรอก...." ฉันค่อยๆก้มหน้าเสียงเริ่มแผ่วลง น้ำใสอุ่นๆ เริ่มไหล ลงมาจากตาทั้งสองข้าง ไม่ไม่ไม่น้าาาาาาาาา อย่าร้องเชียวนะมิซาวะ!!!
      "นี่! ยัยบ๊องส์เป็นอะไรขึ้นมา" ปีแอร์เดินมานั่งที่ขอบเตียงข้างๆฉันที่นอนพิงหมอนอยู่
      "ก็ปีแอร์สนใจฉันน้อยลง เย็นชาใส่ฉันมากขึ้น" กลั้นไม่อยู่แล้วน้ำตาบ้าาาา
      "ใครกันแน่ที่ไม่สนใจใคร" ปีแอร์สบถเบาๆ แต่ฉันได้ยินชัดเจ
      "ห้ะ??" ฉันถามอีกครั้งเพื่อนยืนยันว่าหูไม่ฝาด
      "ไม่มีอะไร คิดมาก นอนได้แล้วฉันไปนะ" ปีแอร์ห่มผ้าให้ฉันและเดินออกจากห้องไป 
'ใครกันแน่ที่ไม่สนใจใคร' หมายความว่ายังไงนะ ฉันเริ่มงงไปหมดแล้วเนี่ย 
ฉันนอนคิดไปคิดมาถึงคำพูดของปีแอร์แล้วก็เผลอหลับไป...