เวทย์ต้องห้ามศาสตร์ต้องรัก

หรือว่าฉันจะคิดไปเองนะ ใช่ฉันคงต้องคิดไปเองชัวร์ๆ
ระหว่างฉันเดินอยู่นั้น ฉันรู้สึกว่ามีคนจ้องฉันอยู่แฮะ หรือว่าคิดไปเอง-_-"
ใช่ๆทำไมรู้สึกว่าจะคิดไปเองบ่อยจัง
ฮึ่ยย ขนลุกชะมัดรีบขึ้นไปหานิสดีดว่า*0*
"ก๊อกๆ"
"พี่เนสหรอคะ"
"อืม"
"พี่เนสอ่านเรื่องนี้ให้ฟังหน่อยสิคะ"
"ได้สิ เรื่องไรละ"
"เรื่อง สาวน้อยเวทย์มนต์ คะ"
สาวน้อยเวทย์มนตร์งั้นหรอ ฉันนึกถึงจดหมายนั่นแฮะ ที่บอกว่าจะพาฉันไปโลกเวทย์มนต์
อะไรนั่น คงจะเป็นจดหมายหลอกนั่นแหละ ฉันจะไปมีแม่ที่แท้จริงได้ยังไงในเมื่อคนคนนั้น
ทิ้งฉันไว้ในสถานสงเคราะห์ เฮ้ออคิดแล้วสมเพชชีวิตตัวเอง
"พี่เนส!"
"เฮ้ อะไรเนี่ยนิสอย่าตะโกนสิอยู่ใกล้แค่นี้เอง"
"ก็นิสเรียกพี่เนสนานแล้วเล่าซักทีสิ"
"ก็ได้ๆ-0-"
"กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วมีสาวน้อยคนหนึ่งชื่อว่า เวลลี่ เป็นลูกสาวขุนนางของโลกเวทย์มนตร์
เธอมีนิสัยที่ร่าเริง อ่อนโยน และเมตตา เมื่อเวลลี่อายุได้7ขวบเธอก็ต้องเสียผู้เป็นบิดาไป"
"พี่เนสๆ"
"อะไร=^="
"บิดาคือไรอ่าา"
"พ่อไง"
"ค่าาา เล่าต่อๆ"
"จากนั้น เวลลี่ ก็กลายเป็นเด็กที่เก็บตัว จนมารดาของเธออดที่จะเป็นหวงไม่ได้จึง..."
"พี่เนสๆ มารดาคือไรอ่าา"
"ยัยบ๋องเอ้ยย มารดาแปลว่าแม่-0-"
"ค่าๆต่อ"
"จึงต้องทำทุกวิถีทางแต่ก็ไม่สามารถทำให้เวลลี่สามารถร่าเริงได้อีกเลย มารดาของเธอทั้ง
จัดสวนดอกไม้ที่เธอชอบ หาเพื่อนมาให้เธอเล่น พาเธอเที่ยวในเมือง และก็ไม่วายที่จะซื้อของเล่นให้เวลลี่ มารดาของเธอเหนื่อยใจไม่ใช่น้อย ตั้งแต่สามีของเธอตายไปเธอก็ต้องสู้มาตลอด
ทั้งหาเงิน ทั้งเคลียปัญหาต่างๆ และเรื่องของเวลลี่"
และแล้วฉันก็หยุดอ่าน ฉันสงสัยว่าทำไมยัยนิสถึงเงียบจังที่แท้ก็หลับไปแล้วนิเองฉันจึง
เก็บนิทานห่มผ้าให้นิสและปิดไฟเดินกลับห้องตัวเอง แต่เอ๊ะ ความรู้สึกนี้อีกแล้วความ
รู้สึกที่เหมือนมีใครจ้องอยู่
ฮึ่ยย ขนลุกอีกแล้วรีบกลับห้องดีกว่า
และเมื่อฉันเปิดประตูเข้ามา ก็ปิดประตูเปิดไฟตามปกติ แต่ที่ไม่ปกติคือ
ค้างคาวมันมาจากไหนเกลียดค้างคาวT^T
"อร้ายๆไอค้างคาวบ้า ออกไปจากห้องช้านนนนะ"
ไม่กล้าเดินไปไล่มันอ่าาาพูดอย่างเดียวก็พอมั้ง
เอ่อห๊ะ0_o
คะ...ค้างคาวนั้นกะ..กลายเป็นตาแก่คนนึง
อร้ายฉันต้องฝันไปแน่ และแน่นอนว่าฉันต้อง
"กรี๊ดดดดด!"
"ออกไปนะไอตาแก่โรคจิตตต"
"คุณหนูครับ กระผมมารับท่านแล้วครับ"
"คุณนง คุณหนูอะไรกัน ฉะ..ฉันไม่ใช่คุณหนูนะ"กลัวชะมัดดดT^Tเกิดมาพึ่งเคยพบเคยเห็น
ค้างคาวกลายเป็นคน หรือว่าจะเป็นแวมไพร์ เอ๊ะแวมไพร์หรอ เอ็ดเวิร์ด คาร์ไลน์ ป่าวหว่า
ในเรื่องทไวไลท์อ่าาา
เอ๊ะยัยบ้านี่ตาคนนี้แก่จะตายจะเป็นเอ็ดเวิร์ดได้ยังงายยย
"ท่านหญิง ลิเดีย กำลังหรอคุณหนูอยู่ะครับ"ตาแก่นี่บอกว่าคนที่ชื่อลิเดียรออยู่ใช่ไหม ไม่จริง
จะมารับแล้วงั้นหรอที่แต่จดหมายพึ่งมาวันนี้เองนะ ทำไมละ
"ไม่ ไม่!แม่ของฉันคือ แอนนา ไม่ใช่ลิเดียอะไรนั่นแอนนาแอนนาเท่านั้นแอนนาคือแม่ของฉัน"
"มนุษย์สามีภรรยาคู่นั้นรับเลี้ยงคุณหนูเล็กจนโตก็จริงแต่บิดาและมารดาของคุณหนูคือท่านหญิง
ลิเดีย กับ ท่านชาย มอเวล์ลไม่ใช่มนุษย์แอนนากับเจม"
"ไม่จริง ถ้าเป็นพ่อแม่ของฉันพวกเขาคงไม่ส่งฉันไปอยู่ที่สถานสงเคราะห์หรอก!แล้วถ้า
แอนนากับเจมไม่มาช่วยฉันจากสถานสงเคราะห์นั่นฉันคงกลายเป็นเด็กไร้ พ่อแม่"
"คุณหนูครับที่จริง ท่านหญิลิเดียเป็นคนพาคุณหนูมาที่บ้านมนุษย์แห่งนี้เพราะเกิดสงครามที่
โลกเวทย์มนตร์กับโลกปีศาจสงครามครั้งนั้นมีปีศาจมากมายเกินกว่าที่บรรดาพ่อมดและแม่มดจะ
รับมือไหวท่านหญิงจึงให้คุณหนูมอยู่โลกมนุษย์วางไว้หน้าบ้านของแอนนากับเจมซึ่งท่านหญิง
ทราบมาว่าเขาทั้งสองต้องการบุตร"
"เหอะ เมื่อมีสงครามก็ต้องมีวันที่สงครามสงบสิแล้วทำไมตอนที่สงครามสงบผู้หญิงคนนั้นไม่
มารับฉันกลับไปละ"
"ก็เพราะว่าท่านหญิงเอ่อ ให้ท่านหญิงเป็นคนเล่าดีกว่าครับไปกันเถอะครับ"
"ไม่ฉันไม่ไปฉันจะอยู่ที่นี่ฉันไม่เชื่อคุณหรอกโลกแบบนั้นไม่มีอยู่จริง!"
"ถ้าคุณหนูไม่ไปเห็นทีผมต้อง จัดการกับแม่ลูกคู่นั้น"
"ไม่ ไม่นะคุณอย่าทำอะไรแอนนากับนิสนะ"
"งั้นก็มากลับกระผมสิครับ ไม่งั้น..."
"โอเคๆ ฉันไปก็ได้แต่ถ้าโลกเวทย์มนตร์นั่นไม่มีอยู่จริงนายตายแน่"
"ครับ"
"แต่ว่านะก่อนจะไปฉันขอเขียนจดหมายได้รึเปล่า" เหมือนตาแก่นี่จะคิดหนักนะ
"ครับ"
ไม่รอช้าฉันไปหยิบปากกากับกรุะดาษมาแล้วเขียนว่า
' แม่พ่อนิส เนสต้องไปทำบางอย่างขอโทษที่ไม่ได้ล่ำลาก่อนไปแต่เชื่อเถอะคะว่าเนสจะกลับมา'
ฉันเขียนด้วยน้ำตาก่อนจะเดินตามตาแก่นั่นไป....