Damn it!! รักได้ไง..ผู้ชายอย่างมึง... !?!

Chapter 1

 
 
 
 


18:00น.
     'ถึงซานต้าลูกรัก
     ป๊าของลูกต้องไปทำงานที่มัลดีฟ2ปี ม๊าทนไม่ได้ถ้าอยู่ห่างจากป๊านานๆ T^T
ม๊าเลยไปกับป๊าด้วย และพอดีกำหนดการเดินทางมันเลื่อนเข้ามา ม๊ากับป๊าเลยต้องไปก่อน
ม๊าโอนเงินเข้าบัญชีซานแล้วน่ะ ดูแลตัวเองด้วย
                                                                      ด้วยรัก ป๊า&ม๊า '



 
 
"โว๊ยยยยยย !! "นี้มันอะไรกันวะเนี้ย! ผมล่ะอยากจะเอาหัวไปโขกวุ้นตาย= =


 
 
 
     ม๊ากับป๊าผมจะไปไหนไม่เคยบอกกันล่วงหน้าเลย  ให้ตายสิ ครั้งที่แล้วก็ไปอียิปต์ ทิ้งจดหมายแบบนี้เป๊ะๆเลย! แต่ว่าครั้งนั้นท่านไปแค่เดือนเดียว แต่ครั้งนี้ตั้ง 2ปี! 2ปีเชียวนะ
 
     ผมไม่เคยอยู่ห่างจากป๊ากับม๊านานขนาดนั้น ถ้าเป็นเฮียผมล่ะก็ว่าไปอย่าง  เพราะเฮียผมออกจากบ้านไปอยู่คอนโดตั้งแต่ม.6 แล้ว ตอนนี้เฮียผมอยู่ปี 2 ไม่ค่อยได้เจอหน้ากันหรอก จะว่าผมเป็นลูกแหง่ติดพ่อแม่ก็ได้น่ะ ก็ผมไม่ชอบอยู่คนเดียวนี้หว่า
 
     ไหนจะต้องล้างจาน ไหนจะกวาดบ้าน ไหนจะถูบ้าน โว๊ะ! งานจะเยอะไปไหน ไม่มีเวลาอ่านการ์ตูนกันพอดี(?) แต่ผมก็ทำกับข้าวกินเองได้น่ะ บอกเลยว่าผมทำกับข้าวอร่อย 555 ผมไม่ชอบกินกับข้าวข้างนอกหรือกับข้าวถุงเพราะมันดูไม่สะอาด
พอเถอะชักนอกเรื่องไปกันไหญ่ล่ะ กลับมาเรื่องเดิม เอาไงต่อดีล่ะชีวิตผม?
 
 
 
 
Ra~Ra~Ra~ 
ใครโทรมาล่ะเนี้ย
 
 
 
 
"ฮัลโหล หนึ่งโหล สองโหลเอาเท่าไหรครับ??" 
 
 
 
"เอาสามโหลครับ ถุ๊ย!!ช่างกล้าน่ะมึง มุกสถุนมาก" อย่าถามว่าเป็นใคร บอกเลยไอ้ฟาร์เพื่อนผมเองครับกร๊ากกก
 
 
 
"โทรมามีไรอ่ะ"
 
 
 
"กูได้ข่าวว่าหมาถูกทิ้ง ?"หมา? หมาไหนว่ะ? 
 
 
 
"หมาเชี่ยไรมึง บ้านกูไม่ได้เลี้ยงหมาน่ะมึงบ้ารึป่าว"
 
 
 
"มึงไงหมาไอ้ซาน โดนพ่อแม่ทิ้งน่าสงสารชิบหาย 555"อ่าวมันด่าผมนิ! แล้วมันรู้ได้ไงว่ะข่าวไวดีแท้ล่ะ(ผมเพิ่งจะอ่านกระดาษที่ม๊าเขียนจบเมื่อกี้เนี้ย= =)มันมีตาทิพย์ป่ะว่ะ??
 
 
 
"มึงรู้ได้ไง??"
 
 
 
"ป๊ามึงโทรมาบอกไอ้ดิส เค้าบอกว่าคิดต่อมึงไม่ได้ แล้วเอาไงให้พวกกูไปอยู่ด้วยป่ะพรุ่งนี้วันเสาร์พอดี"
 
 
 
"แล้วแต่พวกมึงล่ะกันจะมาตอนไหนก็มา ซื้อขนมมาเผื่อกูด้วย OK?"
 
 
 
"เออเดี๋ยวกูบอกพวกมันก่อนอีก 15 นาทีมาเปิดประตูให้กูด้วย แค่นี้แหละ ตู๊ด!"ไอ้ห่านิไร้มารยาทจริงๆนึกจะโทรก็โทรนึกจะตัดสายก็ตัด นี้ล่ะน้าาา เพื่อนผม- -''
 
 
 
 
Ra~Ra~Ra~ 
ทีนี้ใครโทรมาอีกล่ะเนี้ย...เบอร์ไม่คุ้นแฮะ
 
 
 
"ฮัลโหล สวัสดีครับ"
 
 
 
"ซาน นี้เฮียเองน่ะ" เฮียไหนว่ะ ผมมีเฮียหลายคนน่ะ? เอาแล้ว งงสิกู
 
 
 
"เอ่อ..เฮียไหนครับ?"
 
 
 
"ไอ้ซานนี้มึงจำพี่ชายมึงไม่ได้หรอ!!" ชัดเลยเฮียเลนไทน์ พี่ชายบังเกิดเกล้าแท้ๆของผมเอง เหอะๆ แล้วไม่บอกผมล่ะ แล้วผมจะรู้มั้ย
 
 
 
"เอ๊า! แล้วทำไมเฮียไม่เอาเบอร์เฮียโทรมาอ่ะ แล้วซานจะรู้มั้ยล่ะ"
 
 
 
"โทรศัพท์เฮียแบตหมด เลยยื้มเพื่อนโทรมา"
 
 
 
"แล้วโทรมาหาซานมีไรป่ะ"
 
 
 
"ป๊าโทรมาบอกว่า เค้าไปมัลดีฟ 2 ปี กูเห็นมึงอยู่บ้านคนเดียวเลยว่าจะไปหา  อีก 10 นาทีมาเปิดประตูให้กูด้วย แค่นี้แหละ ตู๊ด!!" เอาอีกและ เฮียนี้อีกคน มารายาทแย่ชะมัด นึกจะตัดสายก็ตัด - -
 
 
 
ติ๊งหน่องๆ~!! สงสัยไอ้ฟาร์จะมาแล้ว
 
 
 
"เออๆ รอแป๊บดิๆ"ผมเดินไปล้างมือ
 
 
 
ติ๊งหน่องๆๆๆ~!! 
แหม๋! ผมเห็นไอ้ฟาร์กดออดอย่างเมามัน ไอ้สัสนี้ก็กดจังเลย เอากลับบ้านมั้ย!?! = =
 
 
 
"มาแล้วโว้ยย! รอแป๊บนึงไม่ได้ไง๊??"ผมเดินไปเปิดประตูรั้ว แล้วยื้นหน้าไปด่าไอ้ฟาร์
 
 
 
"ก็มึงอ่ะเปิดประตูช้าว่ะ"
 
 
 
"แล้วพวกมึงรอไม่เป็นเรอะ? นี้จะมายู่บ้านกูกี่ปีล่ะนั้น ขนมาซ่ะเยอะเชียว "ผมหันไปถามไอ้ดิสนีย์ที่แบกของมา 2 กระเป๋า แล้วหันไปมองเพื่อนผมที่เหลือ โอ้โห้! นี้พวกมึงจะมาอยู่บ้านกูเป็นปีจริงๆใช่มั้ยเนี้ย แต่ละคนแม่งขนของมาซ่ะเยอะเชียว- -
 
 
 
"พวกกูกะว่าจะมาอยู่บ้านมึงอาทิตย์นึง เห็นว่าโดนทิ้งให้อยู่บ้านคนเดียวกูเลยกลัวมึงเหงา" อันนี้ไอ้ทิกเกอร์เป็นคนพูด
 
 
ป๊าบ!!
 
 
 
"ไอ้สัสซาน ตบกูเพื่อ?"ไอ้ทิกเกอร์หันมามองผมด้วยสายตาตัดพ้อ แล้วสะบัดบ๊อบใส่ โถ่ไอ่สัส!
ถึงหน้าตามึงจะน่ารักขนาดไหน แต่สำหรับกูมันน่าถีบนะอีทิกเกอร์!
 
 
 
"กูพอใจอ่ะ มีไรป่ะ?"
 
 
 
"พอๆ พวกมึงนิ"ไอ้ฟาร์เดินมาดึงคอเสื้อไอ้ทิกเกอร์แล้วลากเข้าบ้าน
 
 
 
"ไปๆ ไอ้เหนือนี้มึงจะยืนอีกนานมั้ย ไม่เข้าบ้านเร๊อะ?-*-"ผมสะกิดไอ้เหนือที่มองไปที่บ้านผมแล้วทำท่าเหมือนคิดอะไรบางอย่าง เอ่อ...มึงคงไม่คิดที่จะเผาบ้านกูใช่มั้ย???
 
 
 
"เออซานมึงคิดว่ากูเคยมาบ้านมึงก่อนหน้านี้มั้ย?"
 
 
 
"ก็ต้องเคยดิ มึงก็มาบ้านกูบ่อยๆไม่ใช่หรอ ถามอะไรแปลกๆน่ะมึงวันนี้"
 
 
 
"เออชั่งแม่งเหอะ"เอ๊า!อะไรของมันวะ ผมว่าเพื่อนผมแต่ละคนคงไม่ปกติซักคน - -
 
 
 
ติ๊งหน่องๆๆๆ~~!!!
 
     คราวนี้คงจะเป็นเฮียผม แต่แม่งกดออดได้กวนตีนเหมือนไอ้เชี่ยฟาร์เลย ที่คอนโดมึงไม่มีออดให้กดหรอ? สนุกมั๊ง?  บ่นๆๆ ผมบ่นแม่งตลอดทางที่ไปเปิดประตูเลย- -''
 
 
 
"รอเป็นมั้ยเฮีย! จะกดทำห่าไรนักหนาว่ะ"
 
 
 
"มึงแม่งช้าว่ะซาน อ่าว วันนี้เพื่อนมึงมาบ้านหรอ?" เออว่ะผมลืมบอกพวกมันไปเลยว่าวันนี้เฮียผมจะมาบ้าน ชั่งแม่งเหอะ เดี๋ยวมันก็รู้เองแหละ
 
 
 
"อืม พวกมันมาอยู่เป็นเพื่อนซานน่ะ "
 
 
 
"อ๋อ วันนี้เพื่อนเฮียก็จะมานะ ประมาณ 4-5 คน มาค้าง 3 วัน" อยากถามจริงๆ บ้านตัวเองไม่มีให้อยู่หรอ - -''
แล้วผมได้พูดออกไปมั้ย...ก็ป่าว ใครจะไปกล้าพูดว่ะ 
 
 
"แล้วอยู่ใหนอ่ะ?"ผมถามเฮีย
 
 
 
"เอาของในรถอยู่น่ะ เดี่ยวมันก็มา มึงก็ไปช่วยมันยกของดิ หัดทำตัวเป็นเจ้าบ้านที่ดีมั่ง"
อยากจะพูดออกไปเหลือเกิ๊น มันใช้หน้าที่กุหรอ!! 
เอิ่มมม .... แต่ผมก็ไม่พูดหรอก เหอะๆ
 
 
 
"ให้ผมช่วยมั้ยครับ?"ผมเดินไปหาคนที่ยืนเอาพิงหลังกำแพงแล้วสูบบุหรี่อยู่ คนคนนั้นปลายตามองมาทางผมนิดนึงแล้วก็หันไปหาเพื่อนของมัน อะไรของมันวะ? จะกวนตีนกูหรอ- - 
     ที่จริงแล้วผมมองไม่เห็นหน้ามันหรอก เพราะมันเป็นมุมมืดพอดี รู้แค่ว่ามันเป็นผู้ชายที่รูปร่างสูงพอสมควร
 
 
"เอ่อ..นายเป็นน้องของวาเลนใช่ม่ะ?"ผมหันไปตามเสียงเรียก พระเจ้า!คนอะไรโคตรสวยเลย!!
ค้างเลยผมเจอนางฟ้าบนดิน(อ้วกกกก)
 
 
 
"ครับ ผมเป็นน้องเฮียวาเล....."
 
 
 
"ไอ้นีล พวกไอ้ไผ่มันไปแล้วน่ะ "อยู่ดีๆไอ้นั้นมันก็พูดแทรกขึ้นมาแล้วเดินเข้าบ้านไป แล้วพี่นีลก็เดินเข้าบ้านตามไปอีกคน อ่าวไรวะ ยังไม่ทันได้พูดไรเลย 
 
 
 
 
เอิ่มมมม......ไอ้มุมมืด(แอบบตั้งชื่อให้) ตกลงมันกวนตีนผมใช่มั้ย??
 
 
 
 
 
 

บอกเลยว่าเรื่องนี้เป็นนิยายเรื่องแรก(แอบเหงื่อตก)  
อาจจะไม่สนุกเท่าไหร แต่ก็จะพยายามนะคะ
เป็นกำลังใจให้ด้วยยย จุ๊บ! 
ปล.ถ้าเจอคำผิดก็บอกด้วยน้าาา