รักอันตรายกับยัยแวมไพร์เจ้าเสน่ห์

"อ๊าก!!!!" เสียงร้องตระโกนไปทั้งโกดังไว๊ร์กำลังคลั่ง เธอพยายามจะฆ่าทุกคนแม้กระทั้งฉันและไล๊ร์ล่าผูัเป็นน้องแท้ๆ ของเธอไล๊ร์ล่าเอาโซ่สีขาวที่เธอทำการอันเชินออกมา มันตัวของไว๊ร์เอาไว้ แต่ไว๊ร์ก็ยังไม่หยุด
"คาสเตอร์ พอกอเลียหนีไปซะ!" เสียงรองไล๊ร์ล่า
"พูดอะไร ยัยบ้าพวกเราไม่ทิ้งเธอหรอกนะ" คาสเตอร์พูด
"ฉันไม่สนนี้เป็นคำสั่งของฉัน นายรีบพากอเลียไปเดียวนี้!!" เธอสั่งอีก เธอจะให้ฉันไปไหนกันไล๊ร์ล่า
"ทำไมได้ ท่าฉันไปนั้นต้องแรกกับอันตรายของเธอฉันยอมสู้อยู่นี้" คาสเตอร์พูดละก้มหน้าต่ำลงเหมือนกำลังคิด
"ฉันบอกให้ออกไปไง อยู่ไปเกะกะปล่าวๆ" ไล๊ร์ล่าไหร้พวกเราอีกแต่ว่า..
[ไล๊ร์ล่า]
ฉันกำลังมองไว๊ร์ที่พยายามใช้แรงดึงโซ่ให้หลุดอย่างบ้าคลั่ง เธอเหมือนไม่ใช้พี่สาวคนเดิมของฉัน เธอมีดวงตาสีน้ำเงินประกาย และผมสีเงิน เธอเหมือนกรายเป็นคนละคน เพราะพลังแวมไพร์ที่มากเกินไปของเธอควบคุมล่างกายที่อ่อนแอจากอาการบาจเจ็บ คนตรงหน้าจึงไม่ใช้ไว๊ร์ซะทีเดียว เธอคือล่างที่ถูกควบคุมด้วยพลังด่านลบ ฉันเคยเห็นไว๊ร์อยู่ในสภาพปางตายแบบนี้แค่ครั้งสองครั้ง และทุกครั้งคนที่หยุดเธอเอาไว้คือชาลี เพื่อนสนิตของเราทั้งคู่ แต่ตอนนี้มีเหตุทำให้เธออยู่ไกรจากเรามาก ฉันมองไปรอบๆ หาทางที่จะหยุดไว๊ร์เอาไว้จนกว่าเธอจะเป็นเหมือนเดิม และฉันก็เหลือบมองไปเห็น คาสเตอร์ กับ กอเลีย พวกเค้ายังยืนอยู่ที่เดิมไม่ยอมไปไหน
"รอบ้าอะไรอยู่ คาสเตอร์รีบพากอเลียหนีไปซะ!" ฉันสั่งพวกเค้าซ้ำอีก
"เรื่องแบบนั้นฉันทำไม่ได้หรอกโทษทีนะ ใครจะปล่อยให้เธออยู่กับยัยนั้นคนเดียวกันละ" คาสเตอร์เดินมาข้างๆ ฉัน
"ฉันไม่รับรองความปอดภัยให้นาย กอเลียเธอก็ด้วย" ฉันหันกับไปคุย "ท่าตายขึ้นมาฉันไม่รับผิดชอบ"
"รู้แล้วละหน้า.. ฉันไม่ตายไม่ยอมตาย ถึงตายฉันก็ตายของฉันเอง"
"ฉันก็ด้วยฉันเลือกที่จะอยู่เอง" คาสเตอร์และกอเลียพูดกับฉัน
"อยากทำอะไรก็ทำ" ไล๊ร์ล่ามองมาที่ฉัน "กอเลียฉันอยากให้เธอรีบออกไป เธอเป็นอะไรไปมันจะยิ่งยากสำหลับฉัน"
"ฉันรู้ฉันเข้าใจ แต่ไม่ว่ายังไงก็อยากอยูีที่นี้อยู่ดี" ฉันมองกอเลีย ฉันไม่รู้ว่าเธอจะอยู่ทำไมแต่ท่าเธอยืนยันว่าจะไม่ไปฉันก็จะไม่ห้ามอีกแล้ว
"ป้องกันฉัน คาสเตอร์ พอไว๊ร์หลึดออกมา ฉันจะกางเขตอาคมคลุมโกดังนี้เอาไว้ฉันจะขังไว๊ร์ ไว้ในนี้จนกว่าเธอจะหายคลั่ง" คาสเตอร์มองหน้าฉัน
"จะบ้าหรอ! ถ้าเราตายก่อนยัยนั้นได้สติละ"
"เธอก็จะออกไปฆ่าคนข้างนอก" ฉันพูดตามหลักความจริง
"ขอสำคัญคือห้ามเธอตาย เหมือนจะเป็นเรื่องง่าย" คาสเตอร์ทำคอตก ฉันมองหากอเลียเธอยืนอยู่ไกลออกไปหน่อย
"กอเลียถ้าเธออยากช่วย มีเรื่องที่เธอทำได้ เลือดของเธอ..! จังหวะที่เราสองคนกำลังสู้มันต้องแย่แน่ๆ ให้ใช้เลือดของเธอทำยังไงก็ได้ถ้าไว๊ร์ได้กลิ่นเลือดของเธอ ไว๊ร์ต้องเสียสมดุลบ้าง ถ้าเป็นไปได้อย่าเข้าเสี่ยงนะ"
"อือ.. ฉันจะทำเท่าที่ทำได้" ฉันมองเข้าไปในตาของกอเลียไม่แน่ใจว่า เธอบ้าหรือเธอกล้ากันแน่ ฉัมหันไปที่ไว๊ร์ตอนนี้เธอถูกตลึงเอาไว้ก็จริงแต่เธอต้องหลุดออกมาแน่ ปึก! ปึก! ปึก! ไว๊ร์เธอดึงโซ่หลุดออกมาจากพื้นหน้าตาเชยและมองมาที่เรา ปัง! ปัง! คาสเตอร์ยิงปืนใส่ไว๊ร์ และฉันวิ่งตามกระสุนไป ไว๊ร์ใช้มือปัดกระสุนได้ ฟิ้ว!.. ฉันใช้มือกระแทกที่หน้าของไว๊ร์จากด้านข้างเธอนิ่งไป คาสเตอร์วิ่งตามมาต่อยด้วยหมัดอย่างแรงที่หน้าของเธอ ปึง! จนเธอลอยไปด่านหลัง(รุนแรงไปไหม้?) ไว๊ร์ลุกขึ้นมา ฉันกระโดนขึ้นสูงจะต่อยเธอจากด่านบน ไว๊ร์ยกมือจะต่อยมาที่ท้องของฉัน ทำให้ฉันต้องหลบกลางอากาศ แต่พลังนั้นมหาสารจนฉันกับไปด่านหลัง ก่อนจะหยุดที่พื้น ฉันมองที่เอวหลบหมัดนั้นไดัก็จริงแต่ก็โดนถากๆ ฉันมีเลือดซึมออกมาจากเสื้อ
"ไล๊ร์ล่า เป็นอะไรใหม้" กอเลียเข้ามาดูฉัน
"ไม่เป็นไร กอเลียเธอถอยไปด่านหลังก่อน" ฉันเอามือจับจุดที่มีเลือดออก นี้แค่ถากๆนะ ท่าโดนเข้าเต็มๆ จะเป็นไงละเนีย ปัง! ปัง! ปัง! คาสเตอร์พยายามยิ่งปืนสกัดไว๊ร์เอาไว้ แต่ไว๊ร์ดันปัดลูกกระสุนไดัอย่างง่ายดาย ฉันวิ่เข้าไปสมทบกับคาสเตอร์ เค้ากำลังแย่ไว๊ร์เข้าใกล้ประชิตตัว ฉันวิ่งเข้าไปอยู่ข้างๆ และสวยหมัดเข้าชกที่หน้าไว๊ร์ เธอกระเด่นไปด่านหลัง เธอมองมาที่ฉันหน้าเธอมีลอยช้ำเล็กที่จากการถูกต่อย อ๊าก!! เสียงร้องของเธอดังจนแสบแก้วหู ปึง!! เธอวิ่งเข้าใส่เราสองคนคาสเตอร์ถูกไว๊ร์ปัดกระเด็นไปด่านข้าง ด้วยมือเดียวไว๊ร์หันมามองฉันในระยะประชิต เธอต่อยหมัดใส่ฉันฉันหมุนตัวหลบไปด่านข้างเธอ และสอกที่คอเต็มแรง จนเธอกระเดนและล้มลงไป ฉันรู้สึกเหมือนจะจับทางเธอได้ ฉันรีบมองหาคาสเตอร์ ตัวเค้าไปกระกับตูคอนเทนเนอดูเหมือนจะสรบไปแล้ว ฉันมองกับมาที่ไว๊ร์เธอรุคขึ้นมาอีก ฉันไม่มีทางเลือกฉันวิ่งเข้าไปกระโดดทีบที่ตัวของเธอซึ่งๆ หน้าทำให้เธอล้มลงอีกฉันตีลังกากับหลังมา ไว๊ร์เขัามาในระยะประชิตอีกครั้งและตั้งท่าต่อยฉัน จังหวะฉันฉันปัดแขนของไว๊ร์หลบหมัดของเธอและสวนหมัดกับไป ทำให้เธอถอยหลังไปได้ ฉันรู้สึกหอบและเหนื่อยแต่ไว๊ร์ก็ยังมองฉันด้วยแววตาสีฟ้าคู่นั้นอย่างเดือดดาน พึบ! ชั่วพริบตาขณะฉันมองเธอไว๊ร์ก็หายไป ปึก!! และเสี้ยววินั้นไว๊ร์ได้เข้าประชิตตัวฉันจนมองไม่ทัน ปึก! เธอเอามือดันหัวฉันจนกระแทกกับพื้น ฉันพยายามรุคขึ้นแต่ไว๊ร์ก็เตกฉันจนแถออกไป ฉันรุคขึ้นแถบไม่ไหว แต่ก็รุคขึ้นมาฉันต้องมองให้ทัน พึบ! เธอหายไปอีกแล้วปึก! ไว๊ร์เข้ามาเตกฉันจากด่านข้างฉันยกแขนกันได้ทัน แต่ตัวฉันกระเด็นตามแรงเตกของไว๊ร์จนไปกระแทกกับต้นเสา
"อ๊า!!" ความเจ็บปวดที่หัวไหร่ยาวไปถึงข้อสองเหมือนกระดูกหัก "ไว๊ร์.. ตื่นซะทีซินี้ฉันเองนะ" ฉันหอบหายใจอย่างเหนื่อยล้าและเจ็บปวด ไว๊ร์ค้อยๆเดินเข้ามา แต่ฉันกับระบมไม่ทั้งร่างจนขยับไม่ไหว ละทุกอย่างเริ่มมืดลง
"หยุดนะ!" เสียงนั้น.. ฉันลืมตาขึ้นอย่างยากลำบาก คนที่อยู่ตรงหน้าฉันคือกอเลีย เธอเข้ามาขวาง
"กอเลียยัยบ้าทำอะไรนะ" ฉันพูดเสียงเบามากจนไม่รู้ว่าเธอได้ยินหรือป่าว อีกสิ่งที่ฉันรู้สึกกลิ่นคราว 'เลือด' ฉันได้กลิ่นเลือดมาจากตัวเธอ มันเป็นที่ชวนลิ้มลอง จนฉันรู้สึกอย่ากจะกินขึ้นมา "กอดลียหนีไป เดียวก็ตายหรอก" กอเลียเธอหันมายิ้มให้ฉัน
[กอเลีย]
ฉันมองไว๊ร์ที่กำลังเดินเข้ามา ฉันไม่รู้ว่ามาทำอะไรและจะทำอะไรได้ แค่ฉันมองอยู่นิ่งๆ แบบนี้ก็รูัสึกมึนแล้ว ภาพที่เห็นเริ่มเบอ คงเป็นเพราะฉันเสียเลือดมากเกินไป หรายจุดในร่างตอนนี้มีของเหลวสีแดงไหรออกมา แต่ฉันไม่คิดจะหยุดมัน ที่จริงฉันไม่หน้าจะมีปัญญาทำอะไรเลยด้วยซ้ำในตอนนี้ ฉันเดินเก้าเข้าหาไว๊ร์ช้าๆ เก้าของฉันช้ากว่าเธอมาก ฉันหยุดอยู่ตรงหน้าเธอตรงฉันไม่รูัจะทำอะไร ปึก! เธอใช้มือสองข้างกดมาที่ไหร่ของฉันฉันซุดลงคุกเข่ากับพื้น ไว๊ร์เธอยื่นคอเข้ามาใกล้เธอเรียกที่แผลที่เธอกัดเอาไว้ตอนแรก มันร้อนและแสบมาก ฉันรู้สึกไม่มีแรงฉันมองเธอว่าจะทำอะไร เธอทำท่าจะกัดซ้ำที่รอยเดิมอีก ทำให้ฉันกัดฟันตัวเองแน่ กรสความเจ็บที่กำลังใกล้เข้ามา แต่ในตอนนั้นเองเธอก็หยุดนิ่งแววตาของเธอเปรี่ยนไป
"นี้ฉัน.. ทำอะไร....?" ปึก! คำพูดสุดท้ายก่อนที่เธอจะสรบไปไว๊ร์หลับอยู่และฉันก็รุคไม่ขึ้น ไม่มีแรงมากกว่าฉันง่วงมาก..