มันกลับมาทวงคืน (ปล.เรื่องนี้ลงสองเว็บ)

 
 
          หลังจากนั้นไม่นานดาวก็สะดุ้งตื่นมาในวงล้อมของเพื่อนๆ ที่พยายามเรียกให้รู้สึกตัวมานานเกือบชั่วโมงแล้ว เพื่อนทุกคนดีใจที่ดาวฟื้นขึ้นมาสักที
 
“นี่ฉันเป็นอะไร” ดาวถามอย่างไม่เข้าใจ
 
“ก็เธอ....อยู่ๆ ก็หมดสติไปเลยคิดว่าเป็นอะไรไปแล้ว” มิ้มตอบอย่างโล่งใจ
 
“ยังไม่จบแค่นี้แน่ทุกอย่างมันแค่เริ่มต้น” เสียงแข็งๆ ดังขึ้นอีกครั้ง “ไม่มีใครออกไปจากที่นี่ได้”
 
          ภูเริ่มทนไม่ไหวแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะฝ่ายนั้นไม่ใช่มนุษย์ เอาล่ะ...ตอนนี้เขาต้องควบคุมสติไม่ให้ความกลัวครอบงำ แต่ก็ไร้ผลเมื่อหน้าต่างแตกทั้งแถบพร้อมกับเสียงฟ้าผ่า สติของเขาแทบไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลย
 
“ภู....ภู”
 
“พ่อ แม่ นี่ผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”
 
“ก็มีคนเห็นภูนอนอยู่หน้าโรงเรียนคนเดียว ลูกไปทำอะไรที่โรงเรียนร้างนั่นล่ะ ไหนบอกว่าจะไปงานเลี้ยงรุ่น” แม่เขาถามอย่างสงสัย
 
“ก็งานเลี้ยงรุ่นไงครับ”
 
“อ้าวนี่พวกแกเลี้ยงกันในโรงเรียนนั้นเลยเหรอ”
 
“เดี๋ยวนะครับ โรงเรียนร้างนี่มันโรงเรียนอะไร”
 
“โรงเรียนกาวินวิทยาที่ภูเคยเรียนไง มัยร้างหลังจากที่มีงานเลี้ยงตอนภูจบมอหกนั่นแหละ ดีนะที่ลูกของแม่ไม่เป็นอะไร”
 
          ภูเริ่มคิดถึงเหตุการณ์วันนั้นและรู้สึกผิดที่ทำให้เพื่อนของเขาตาย ความจริงตอนนั้นไม่มีใครคิดถึงคนอื่นเพราะมันเป็นอะไรที่น่ากลัวมาก ทุกคนคิดแต่หนีเอาตัวรอดให้ได้ แต่ไม่คิดเลยว่าเพื่อนของเขาหนีออกมาไม่ทัน
 
          เช้าวันต่อมา....
 
          ที่โรงเรียนกาวินวิทยา ภูเดินมาดูที่โรงเรียนนี้อีกครั้งมันถูกปล่อยร้างจริงๆ ด้วยทำไมเขาถึงไม่รู้เรื่องนี้เลยหรือว่ามีคนสั่งปิดข่าว ถ้ามีคนทำแบบนี้เพื่อของเขาก็คงจะโกรธเพราะเรื่องนี้แน่ๆ
 
“อ้าว มาอีกแล้ว”
 
“ใครเหรอครับ” เขาถามอย่างไม่เข้าใจเพราะหลังจากเมื่อคืนเขาก็เพิ่งมาที่นี่
 
“เมื่อวานก็มีผู้หญิงหน้าตาดีมาที่นี่เหมือนกัน มาถามเรื่องโรงเรียนนี้นั่นแหละ” ชาวบ้านคนที่ตอบคำถามดาวเมื่อวานพูดขึ้นเพราะจำได้
 
“โรงเรียนนี้เกิดอะไรขึ้นครับ”
 
“ก็มีคนตายไง ทั้งชั้นเลยนะ มีแค่สี่คนเท่านั้นแหละที่รอดไปได้”
 
          ภูเดินต่อไปอย่างไร้จุดหมายเพราะไม่คิดว่าเหตุการณ์ในครั้งนั้นจะทำให้เพื่อนของเขาจากไปเยอะขนาดนี้ ถ้าเพื่อนเขาตายไปแล้ว เมื่อคืนหมายความว่ายังไงกันหรือว่าทุกอย่างเป็นภาพลวงตา
 
          ภูสะดุ้งตื่นขึ้นมาในโรงเรียนที่แสนน่ากลัวอีกครั้ง ทุกอย่างยังเหมือนเดิมเศษแก้ว เศษกระจกยังคงเกลื่อนกลาดเต็มพื้นไปหมด