===============================================

 

 

              

              ...ช่วงสายๆ ของวันเดียวกันนั้นเอง...ปราการไฟ...

 

               " บอกมานะ! เรย์ฯ ...ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกันแน่? "

 

               " ... "

 

               " ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครรร?? "

 

               " ...... "

 

               " นี่!...ฉันไม่ได้มีเวลาว่างทั้งวันนะ...บอกมาเดี๋ยวนี้ ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร?? "

 

               " ............... "

 

               " ยัยผู้หญิงบ้าเลือดน่ารังเกียจนั่นมันเป็นใครๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ?!! "

           

               " ...ฉันบอกไปเป็นรอบที่ร้อยได้แล้วมั้งว่าผมไม่ได้รู้จักกับผู้หญิงคนนั้น "  เรย์ลาลีนเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหน่ายเต็มที่ เสียงที่โคตรจะเอาแต่ใจของเจ้าปราการไฟสาวที่เดินแว้ดๆๆๆ รอบตัวขขาตลอดช่วงเช้าชักเริ่มทำให้เขาประสาทหลอนเสียแล้วสิ

 

               " ไม่รู้จักบ้าบออะไร! ก็เห็นทั้งเห็นอยู่ว่านายไปจีบปากจีบคอคุยกับยัยนั่นอย่างสนิทสนมก่อนฉันเข้าไปน่ะ! "  เฮเลนที่ตามตื้อชายหนุ่มมาตลอดช่วงเช้าตะโกนเสียงดังลั่นโรงอาหารพร้อมกับใช้มือทุบโต๊ะจนจานข้าวเช้าของทั้งคู่เด้งขึ้นไปบนอากาศเกือบ 1 นิ้ว

 

               " จีบปากจีบคอ... "  จอมเวทย์หนุ่มครางเบาๆ ...อดคิดไม่ได้ว่ายัยผู้หญิงตรงหน้านี่เอาตาตุ่มมองรึยังไงนะ ถึงได้ดูเหมือนเขาไปจีบปากจีบคอพูดกับยัยคนอันตรายระดับนั้น...เขาถอนหายใจเฮือก ก่อนที่เขาจะอดมองไปรอบๆ อย่างหวาดระแวงกับรังสีอำมหิตที่แผ่ออกมาจากรอบตัวไม่ได้

 

               ' ก...กรอด...ฟังจากประโยคของคุณฮเลน นี่ก็หมายความว่าไอ้บ้านั่นแอบมีกิ๊กแล้วถูกจับได้สินะ?!! '

 

               ' ป...แปลว่าพอเบื่อเฮเลนแล้วก็ไปหาหญิงอื่นสินะ? ...อ...ไอ้ศัตรูของผู้หญิง !!! '

 

               ' ท...ทั้งๆ ที่ตูอุตส่าห์ตัดใจจากคุณเฮเลนเพราะเธอเลือกแกแล้วแท้ๆ ...แกกลับทรยศความรักของคุณเฮเลนได้ลงคอ...ต...ตูจะฆ่ามัน !!! '

 

               " ฮ...เฮ้ยๆ ...ก็โชคดีอยู่หรอกที่เรื่องยังไม่แดง แต่ไหงเรื่องทั้งหมดมันถึงได้เลยเถิดได้ห่วยแตกขนาดนี้ได้วะเนี่ย?? "  เขาบ่นอย่างงงๆ ...แถมวลีที่เข้าหูเขาหลังจากนั้นแต่ละอย่างก็มีแต่ ....วางยา !...คำสาป !... ถลกหนัง !! ฯลฯ ...ซึ่งเท่าที่คำนวณแล้ว แต่ละอย่างไม่ได้ส่งผลดีต่อเขาเลยแม้แต่นิดเดียว

 

               " น...นั่นนะสิครับ...ใครดูก็รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นมีเจตนามาหาท่านอาจารย์โดยตรง ผมเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าผู้หญิงที่น่ากลัวเหมือนปิศาจคนนั้นเกี่ยวข้องอะไรกับอาจารย์กันแน่ "  แลนซ์  เซอร์เบร่อนเอ่ยเสริมเบาๆ อีกคน...ถึงตอนนี้เขาก็ยังรู้สึกมึนงงกับมนตร์เสน่ห์ของหญิงสาวคนนั้นไม่สร่างเลย

 

                 เรย์ลาลีนลูบมือด้วยอาการราวกับตกอยู่ในภวังค์ ก่อนที่ในที่สุดเขาจะถอนหายใจเฮือก

 

               " ถ้าจะพูดว่าไม่รู้จักก็คงไม่ได้สินะ...เอาเถอะ...ที่ฉันบอกว่าไม่รู้จักผู้หญิงคนนั้น เพราะในอดีตฉันได้เห็นกับตาตัวเองเลยว่าผู้หญิงคนนั้น...เซลรีเนียคนนั้นได้ ไปแล้ว "

 

               " ตายไปแล้ว? ...หมายความว่าไง "

 

                 เรย์ลาลีนหัวเราะเบาๆ ก่อนจะอ้าปากหาวหวอดๆ ...ถ้าไม่นับที่เขาไม่ได้นอนมาเกือบ 24 ชั่วโมง...การใช้พลังเวทย์แบบไม่บันยะบันยังของเขาในช่วงที่ผ่านมาก็สร้างอาการเมื่อยล้าสะสมแก่เขาชนิดหนักหนาสาหัสทีเดียว...

 

               " ลืมไปได้เลย...พวกเธอรู้แค่นี้ก็มากเกินพอแล้ว "

 

               " อืมมม....จะบ้าเหรอ?! พวกฉันยังไม่ได้รู้อะไรเพิ่มเติมเลยด้วยซ้ำย่ะ!! "  เฮเลนแว้ดลั่น ก่อนที่เสี้ยววินาทีต่อมา ทุกคนบนเกาะก็ต้องหยุดชะงัก

 

               " อะแฮ่มๆ ....ฮัลโหล เทสๆ "  เสียงของหญิงสาวที่เขาคุ้นเคย...เชรีน่า เมโอ คริสตัล ดังก้องจากทั่วทุกสารทิศบนเกาะด้วยเวทย์สำหรับขยายเสียงอันทรงพลังบางอย่างที่เขาไม่รู้จัก...มันทำให้ทุกคนบนเกาะรู้สึกเหมือนเธอมายืนพูดอยู่ตรงหน้า ทั้งๆ ที่ไม่รู้ว่าหญิงสาวอยู่ตรงไหนบนเกาะด้วยซ้ำ

 

               " เฮ้อ...ให้ตายสิ...ทำไมต้องเป็นเวลานี้ด้วยนะ "  เฮเลนบ่นเบาๆ พลางลุกขึ้นยืนโดยไม่สนใจอาหารเช้าที่อยูตรงหน้าหรือแม้แต่เรย์ลาลีนอีกต่อไป

 

               " หือ?...หมายความว่ายังไงเหรอ? "  จอมเวทย์หนุ่มเลิกคิ้วถามเบาๆ 

 

               " อ้อ...นายพึ่งมาใหม่นี่เนอะ...เอาเถอะ...นายฟังเอาเองน่าจะง่ายกว่ามั้ง? "  หญิงสาวเหลือบตามามองก่อนจะตอบเบาๆ ทำเอาเรย์ลาลีนขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะหันไปเพ่งความสนใจกับเสียงที่ดังขึ้นรอบตัวเขาอีกครั้ง

 

               " อืม ...คิดว่าหลายคนคงจะรู้อยู่แล้ว เกี่ยวกับประกาศครั้งนี้ ...แต่ เอาเถอะ  ฉันจะประกาศอีกครั้งก็ได้ ...ต่อจากนี้ไปอีกประมาณ 1 ชั่วโมงจะมีการประกาศสายการประลองระหว่างผู้ใช้พลังจิตและผู้ใช้เวทย์มนตร์ครั้งที่ 7 และทำการประลองในคู่ที่ 1 ขอให้ Challengers ทุกคนมารายงานตัวที่สนามประลองในทันที !! ....โปรดฟังอีกครั้ง .........ไม่เอาละ ขี้เกียจ ....ตามนั้นแหละ "

 

               " ... "  ทั้งหมดหันหน้ามามองกันเองอย่างพูดไม่ออก ก่อนที่เฮเลนจะถอนหายใจเฮือกอีกครั้ง

 

               " เอาเถอะ...ประเด็นก็คือพวกเราซึ่งอยู่ในฐานะ Challenger  ต้องไปกันแล้ว...จากตรงนี้จะไปสนามประลองก็ใช้เวลาไม่ใช่น้อย...ถ้าเราไปสายอาจจะถูกตำหนิเอาได้ "  หญิงสาวสรุปเบาๆ พร้อมกับเดินนำออกไปเป็นสัญญาณให้เรย์ลาลีนและแลนซ์ลุกขึ้นและเดินตามออกไป...โดยที่เรย์ลาลีนไม่ลืมที่จะหยิบกาแฟเย็นติดมือมาด้วยแก้วใหญ่...เพราะนี่อาจจะเป็นอย่างเดียวที่ทำให้เขายังคงยืนได้อยู่ก็เป็นได้

 

               " ...น่าแปลก... "  

 

               " หือ?...อะไรเหรอครับท่านอาจารย์ "  แลนซ์ที่สังเกตเห็นผู้เป็นอาจารย์ของเขาพึมพำไปมาอดที่จะเอ่ยถามไม่ได้ แม้ว่าสรรพนามที่เขาเรียกจะแสลงหูผู้ฟังจนจอมเวทย์หนุ่มถึงกับขมวดคิ้วก็ตามที

 

               " ที่ว่าน่าแปลกก็คือฉันนึกว่าสายการประลองหรือการจับคู่จะถูกวางไว้ล่วงหน้าแล้วซะอีก...แต่ดูจากท่าทางของทุกๆ คนแล้วมันแสดงออกมาอย่างชัดเจนว่าทุกคนพึ่งรู้พร้อมๆ กันเดี๋ยวนี้เอง...ฉันเข้าใจถูกไหม? "

 

               " หือ...ช่างสังเกตดีนี่ครับ...ทั้งๆ ที่ไม่ได้อยู่ในภาวะที่เรียกได้ว่าสมองปลอดโปร่งแท้ๆ "  แลนซ์เลิกคิ้ว น้ำเสียงของเขาบ่งบอกถึงความทึ่งมากกว่าเจตนาจะกระแนะกระแหน ก่อนเขาจะพูดต่อช้าๆ

 

               " มันเป็นธรรมเนียมน่ะครับ...พวก Challengers ตลอดจนนักศึกษาทั้งหมดจะไม่มีวันรู้ว่าจะมีการประลองเมื่อไหร่...หรือ Challenger คนไหนจะต้องประลองกับคนไหน...ผมเคยลองถามไปแล้วก็ได้คำตอบว่า...มันตื่นเต้นดี ...อยากลองทายไหมครับว่าใครเป็นคนตอบ? "

 

               " เชรีน่า เมโอ คริสตัล "  เรย์ลาลีนครางเบาๆ ...ชื่อนี้เป็นชื่อแรกที่ปรากฎขึ้นในหัวเขาโดยที่แทบไม่ต้องใช้เวลาคิดเลย

 

               " แล้วเรื่องของเรื่องก็คือไม่รู้เป็นอะไร ฝั่งผู้ใช้พลังจิตถึงได้เจอแต่คู่ต่อสู้ที่มีพื้นฐานธาตุชนะทางทุกที...ฉันนี่ถ้าไม่โดนพวกจอมเวทย์ธาตุน้ำก็เป็นพวกธาตุพิเศษอย่างธาตุน้ำแข็งแบบหนักๆ มาเลย...ส่วนแลนซ์นี่ซวยหนักเพราะตลอด 3 ปีที่ผ่านมาเขาเจอแต่พวกธาตุไฟระดับสูงๆ ทั้งนั้น ทำให้จนกระทั่งถึงบัดนี้เขายังสะกดคำว่าชนะไม่เป็นเลยซักครั้งเดียว "  เฮเลนบ่นเบาๆ แต่เนื่้อหาในตอนหลังทำเอาแลนซ์ที่เดินตามมาถึงกับคิ้วกระตุก

 

               " ขอบคุณที่อุตส่าห์ช่วยย้ำเตือนความจำ "  อดีตเจ้าปราการลมบ่นเบาๆ ในขณะที่เรย์ลาลีนถึงกับเลิกคิ้ว

 

               " จะบอกว่าหวยล๊อคงั้นเหรอ? "  เขาลองหยั่งเสียงถาม แต่เฮเลนกับแลนซ์กลับหันมามองก่อนจะหัวเราะเบาๆ ราวกับนัดกันไว้

 

               " คิดมากน่า...ไม่มีใครพูดแบบนั้นซักคน "

 

               " อ้าว? แล้ว? "

 

               " ถึงจะบอกว่ามีเดิมพันสูงในหมู่นักศึกษาก็เถอะ....แต่พวกเราเชื่อว่าคงไม่มีการล๊อคหรอก...ผมคิดว่าเป็นเพราะดวงซวยเป็นของพวกเราซะมากกว่าน่ะครับ...อีกอย่างนึง ธาตุประจำตัวของพวกเรามันค่อนข้างจะมีจำกัด ไม่หลากหลายอย่างพวกผู้ใช้เวทย์เขา "  แลนซ์อธิบายอย่างช้าๆ ด้วยความมองโลกในแง่ดี ในขณะที่เรย์ลาลีนเหลือบตามามองอย่างไม่ค่อยจะเชื่อนัก ก่อนจะเสหัวเราะเบาๆ อย่างไม่ติดใจสงสัยอะไรนัก

 

               " สิ่งที่พวกเราควรจะกังวลมากกว่าเรื่องล๊อคตัวนี่คือเรื่องของรุ่นพี่คลาเดียต่างหาก "  เฮเลนเอ่ยเรียบๆ 

 

               " คลาเดีย? "  จอมเวทย์หนุ่มทวนคำเบาๆ ก่อนจะพึ่งนึกขึ้นได้ว่าคลาเดียก็เป็นหนึ่งใน Challenger หรือผู้ประลองฝั่งสถาบันผู้ใช้พลังจิตแบบพวกเขาเหมือนกัน

 

               " เออ...น่ากังวลจริงๆ ด้วยสิ...แถมสายการแข่งขันก็ยังไม่ได้ประกาศซะด้วย...ถ้าเกิดมันแจ๊คพอตประกาศชื่อพี่คลาเดียออกมาเป็นคนแรกจะทำยังไงล่ะเนี่ย? "  แลนซ์พูดเร็วปรื๋ออย่างเริ่มกังวลในขณะที่เรย์ลาลีนลูบคางอย่างครุ่นคิด

 

               " ช่วยไม่ได้...ถึงจะฟังดูทรยศต่อความเชื่อใจของเพื่อนๆ ของเราก็เถอะ...แต่ถ้าหากมันแจ๊คพอตมาเป็นชื่อของคลาเดียจริงๆ ก็คงต้องให้แพ้บายไปนั่นแหละ...เพราะยังไงๆ คลาเดียเองก็คงไม่ปรากฏตัวออกมากลางเวทีประลองให้พวกเรารวบหรอก...จริงไหม? "

 

               " เดี๋ยวนะๆ คือ...ถ้าฉันจำไม่ผิด มันมีกฎอยู่ข้อนึงที่บอกว่าหากผู้ประลองคนใดมีเหตุจำเป็นอันสุดวิสัยจนไม่สามารถทำการประลองได้ ให้ส่งผู้ประลองสำรองลงแทนได้นี่? "  เขาพูดเบาๆ ก่อนจะชะงักเมื่ออีกสองคนหันมามองด้วยสายตาแปลกๆ

 

               " น...นี่นายอ่านกฏการประลองด้วยเหรอ?! "

 

               " เฮ้ยๆ ไหงทำเสียงเหมือนกับว่าฉันเป็นคนเดียวในรอบ 7 ปีที่อ่านกฎงั้นแหละ "

 

               " อ...เอ่อ... "

 

               " ถึงยังงั้นก็ยังลำบากอยู่ดีล่ะครับ...นอกจากหมู่ Challengers 5 คนที่ถูกคัดเลือกมาแล้ว ผมยังไม่เห็นใครที่มีความสามารถพอจะต่อกรกับผู้ใช้เวทย์จากมหาลัยหมื่นเวทย์ได้เลย...หรือท่านอาจารย์คิดว่าไง? "  แลนซ์ขัดขึ้นโดยหมายความตามที่เขาพูดจริงๆ แต่เขาก็ต้องเลิกคิ้วอย่างแปลกใจกับท่าทีที่ยังคงครุ่นคิดของจอมเวทย์หนุ่มผู้เป็นอาจารย์ของเขา

 

               " นายกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่? เรย์ฯ "

 

               " ถ้าหากนะ...ถ้าหากฉันบอกว่าฉันมีชื่อของคนๆ นึงที่สามารถเทียบชั้น หรืออาจจะเหนือกว่าพวกเราได้สบายๆ ล่ะ? "  เขาลองหยั่งเสียงถาม แต่คำถามของเขากลับเรียกความสนใจได้อย่างชะงัด

 

               " ใคร? / ใคร?!! "

 

              ...เรย์ลาลีนไม่ได้ตอบ...เขาเพียงแต่ยิ้ม...และบางที...แค่รอยยิ้มของเขาก็เพียงพอแล้ว...

 

 

 

 

.................................................

 

 

 

 

              ...เวทีประลองกลาง...เวทีประลองหินขนาดใหญ่ใกล้ๆ กับอาคารเรียนกลาง ที่ถูกจำลองมาจากโคลอสเซี่ยมโบราณที่สามารถจุคนของทั้งสถาบันผู้ใช้พลังจิตและนักเรียนเวทย์ทั้งหมดได้อย่างสบายๆ... 

 

               " แกลองพูดใหม่อีกทีซฺิ?...ฉันเชื่อว่าฉันได้ยินไม่ชัด...ไอ้คุณเรย์ฯ "  โนอาห์ วูล์ฟแฟนธ่อมพูดขึ้นโดยพยายามประคองน้ำเสียงของตัวเองให้เป็นปรกติที่สุด แม้ว่าคิ้วของเขากำลังจะกระตุกปึ๊ดๆ อย่างห้ามไม่อยู่ก็ตามที

 

               " หือ? ...อะไรของแก? หูหนวกกะทันหันหรือไง?...ฉันบอกว่าฉันพึ่งจะส่งชื่อของแกลงไปเป็นรายชื่อตัวสำรองของ Challengers ฝ่ายเรา ทำไม แกมีปัญหารึไง? "  เรย์ลาลีนตอบกลับอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว ก่อนที่เสี้ยววินาทีต่อมาเขาก็ถูกอีกฝ่ายกระชากวูบหายเข้าไปในห้องพักนักกีฬาที่อยู่ข้างๆ พวกเขา ก่อนที่โนอาห์จะปิดหรืออีกนัยนึงคือกระแทกประตูกลับไปเสียงดังลั่น!

 

               " แกถามว่า ฉันมีปัญหารึไง ใช่ไหม?! เออเด้!! ...นี่มันโคตรปัญหาเลยไม่ใช่รึไง!!  ตัวแกอยากทำความลับของตัวเองแตกก็ทำแตกไปคนเดียวเด้! เรื่องบ้าริยำอะไรจะต้องมาลากไส้ฉันไปด้วยแบบนี้ฟะ!!! "  โนอาห์ตวาดลั่นอย่างหัวเสียเต็มที่ ชนิดที่การเข้ามาในห้องนี่คงไม่ได้ช่วยปิดอะไรเลย  ในขณะที่จอมเวทย์หนุ่มผู้รู้ไส้รู้พุงเขาที่สุดบนเกาะนี้ค่อยๆ แกะมือเขาออกจากปกเสื้ออย่างช้าๆ

 

               " อย่าทำตัวมีปัญหานักเลยน่า โนอาห์ "

 

               " มีปัญหา! นี่เอ็งใช้ปากพูดใช่ไหมฟะเนี่ย!!? เอ็งก็รู้อยู่แก่ใจว่าฉันเป็นพวกหนีคดีอยู่...จะบอกให้นะว่าค่าหัวของฉันที่ทางลูซิลตั้งให้น่ะมันสูงที่สุดในทวืปเชียวนะเฟ้ยยย!!! ตั้ง 20 ล้านเชียวนะ!! "  โนอาห์ยังคงแหกปากลั่น ร่ำๆ จะยิงหมัดเข้าหน้ามึนๆ ของชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าให้สมแรงแค้น  แต่เขาก็ต้องชะงักกึกกับม้วนกระดาษบางอย่างที่เรย์ลาลีนยื่นมาให้

 

               " อะไรอีกล่ะเนี่ย? เอ็งจะหาเรื่องเดือดร้อนอะไรให้ตูอีก? "  เขาหันมาถามอย่างโมโหอีกครั้งพลางคลี่ม้วนกระดาษนั้นออก แต่ข้อความในกระดาษนั้นกลับต้องทำให้เขาเบิกตากว้างอย่างตกตะลึง

 

              ...มันคือประกาศจับ...ประกาศจับที่เขียนชื่อของเรย์ลาลีน เมโอ คริสตัลเอาไว้หรา พร้อมกับรายละเอียดข้อหาต่างๆยาวเป็นหางว่าว และที่เด่นที่สุดคงไม่พ้นรางวัลนำจับแบบไม่สนเป็นตายที่มีมูลค่ามากถึง 50 ล้านดรากัส ซึ่งมากกว่าค่าหัวของเขาถึง 2.5 เท่า!!...

 

               " เรย์ฯ !! น...นี่มัน?! "

 

               " เออ...นี่ของฉันเอง...สำเนาถูกต้อง ส่งตรงมาจากเซลโลลอร์...ซึ่งก็คงจะว่อนไปทั่วเซลโลลอร์ภายในไม่ถึงสัปดาห์นี้แน่ๆ "

 

               " ห...ห้าสิบล้านดรากัส ?!!... "

 

               " เออ...ไม่ต้องย้ำหัวตะปูมากนักหรอกน่า ฉันเองก็พยายามลืมมันอยู่เหมือนกัน "

 

               " จะบ้าเหรอ?! ตอนนี้แกกลายเป็นคนที่มีค่าหัวสูงสุดใทวีปไปแล้วนะเฟ้ย! แกต้องรีบหาทางออกไปจากเกาะนี่ให้เร็วที่สุด ก่อนที่พวกอาจารย์จะเห็นประกาศจับนี้...ฉันมีเซฟเฮ้าส์สำหรับกบดานที่ปลอดภัยอยู่ที่ไทร่า เอางี้ ฉันจะ... "  โนอาห์พูดเร็วปรื๋อ แต่เขาก็ต้องชะงักเมื่อเขาสังเกตเห็นสีหน้าของเรย์ลาลีน...สีหน้าของคนที่ไม่ยอมหนีแน่ๆ...

 

               " หลังจากที่ฉันได้หมายจับนี่มา ฉันก็เฝ้าคิดมาได้ซักพักแล้ว...ว่าฉันควรจะทำยังไงต่อไป...อันที่จริงพี่สาวของฉันเองก็เสนอทางเลือกที่เธอบอกว่าเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดให้กับฉัน  นั่นก็คือพาฉันกลับไปที่คริสตัล ฟอร์ซ...เธอบอกว่าที่นั่น ฉันจะปลอดภัยจากทั้งคดีความและการล่าค่าหัวทั้งหมด "

 

               " ด...เดี๋ยวนะ...พ...พี่สาวนาย?? "

 

               " อ้อ...ฉันหมายถึง เชรีน่า เมโอ คริสตัล...พี่สาวแท้ๆ ของฉันน่ะ "

 

               " ว...ว่าไงนะ?!! " 

 

               " เออ...แกฟังไม่ผิดหรอกน่า...คือ...เรื่องของเรื่องก็คือ ฉันไม่คิดจะทำตามข้อเสนอของหล่อน "

 

                โนอาห์ วูล์ฟแฟนธ่อมยังคงเบิกตากว้างอย่างตกตะลึง...ถ้าไม่นับเรื่องที่เขาพึ่งรู้ว่าชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้านี้เป็นน้องชายแท้ๆ ของเชรีน่า เมโอ คริสตัล...แม่มดเทาผู้โด่งดังแล้ว...เรื่องที่เรย์ลาลีนปฏิเสธความช่วยเหลือของพี่สาวของเขาก็เป็นสิ่งที่ทำให้เขาตื่นงงที่สุด

 

                 สำหรับคนจำพวกนักโทษหนีคดีอย่างโนอาห์หรือใครหลายๆ คน...คริสตัล ฟอร์ซ คือสถานที่ๆ เป็นเหมือนสวรรค์ของพวกเขา เพราะที่นั่นไม่มีสนธิสัญญาสำหรับส่งผู้ร้ายข้ามแดนกับทุกๆ ประเทศ...แต่ก็แลกด้วยนโยบายระบบด่านตรวจคนเข้าเมืองที่เข้มงวดที่สุดในทวีป เพื่อที่จะทำให้คริสตัล ฟอร์ซเป็นประเทศปลอดอาชญากรรมที่น่าอยู่ที่สุดอันดับหนึ่งของทวีป....การที่เรย์ลาลีนได้อภิสิทธิ์เข้าไปในประเทศนั้น ก็เท่ากับหมดห่วงเรื่องเสี่ยงตายไปได้เลย...แต่จอมเวทย์หนุ่มตรงหน้าเขากลับเลือกที่จะปฏิเสธมัน!

 

               " ท...ทำไม?!  "

 

               " ทำไม?....ก็เพราะนายไง "

 

               " ??? "

 

               " นี่...ถามอะไรหน่อยสิ โนอาห์...ที่นายเคยเล่าให้ฉันฟังเกี่ยวกับค่าหัวของนาย...นายหนีเรื่องนี้มานานแค่ไหนแล้ว? "

 

               " ก...แกจะรู้ไปทำซากอะไรวะ? "

 

               " แล้วตลอดเวลาที่หลบหนี...นายเคยมีความสุขกับมันงั้นเหรอ? "

 

               " ก ...แก ! "

 

               " ใช่ไหมล่ะ?...แล้วนายคิดว่านายจะหลบเลียแผลอยู่บนเกาะนี้ได้อีกนานแค่ไหนกันเชียว?...เอาเถอะ...ฉันคำนวณให้ก็ได้ว่าเหลืออีกประมาณ 3 ปี ก่อนที่นายจะจบจากที่นี่...แล้วยังไงต่อ?...นายจะหนีต่อไป...หนีต่อไปเรื่อยๆ งั้นเหรอ?...หนีไปจนกว่าจะแก่เฒ่า...จมอยู่กับความเสียใจ...รอความตาย...เพียงลำพัง... "

 

               " ....... "

 

               " ...โนอาห์...วูล์ฟ...ฉันรู้ดีว่าเราเริ่มต้นกันได้ไม่ค่อยดีนักที่เกาะทองคำ...แต่หลังจากที่พวกเราได้มาเจอกันอีกครั้งที่นี่...ฉันก็รู้แล้วว่า นายเองก็ไม่ได้ต่างจากฉัน...เป็นผู้ที่พยายามอย่างหนักเพื่อที่จะหลีกหนีอดีตอันเลวร้าย...เพียงแต่เราต่างกันตรงที่ฉันอาจจะรู้ตัวเร็วกว่านายเท่านั้น... "

 

               " รู้ตัว? "

 

               " รู้ว่ามันไม่ใช่สิ่งที่ถูกต้องน่ะสิ...ยิ่งพวกเราพยายามหนีห่างจากอดีตที่เราหวาดกลัวมากเท่าไหร่...เราก็ยิ่งตกอยู่ภายใต้การครอบงำของอดีตมากขึ้นเท่านั้น...โนอาห์...ที่ฉันคอยเทียวไล้เทียวขื่อตอแยนายมากขนาดนี้ เพราะนายเป็นผู้ที่ทำให้ฉันไม่รู้สึกโดดเดี่ยว...นายทำให้ฉันรู้สึกว่ายังมีคนที่เป็นเหมือนฉันอยู่...เพราะงั้นฉันถึงทนไม่ได้ที่จะต้องเห็นนายถลำลึกลงไปในที่ผิดอีก...มากับฉันเถอะ...เพื่อน...เราจะมาแก้ไขอดีตที่ตามหลอกหลอนเราด้วยกัน... "

 

              ...เหมือนสายฟ้าฟาดลงตรงหน้า!...โนอาห์รู้ดี...ไม่สิ...เขารู้อยู่แล้ว รู้มาตลอด...เพียงแต่เขากลัวที่จะยอมรับมันเท่านั้น...เขาถึงได้เลือกที่จะหนีมันมาตลอด 3 ปี...แต่ชายหนุ่มตรงหน้า...จอมเวทย์หนุ่มที่เมื่อครั้งแรกที่เกาะทองคำ พวกเขาเกือบจะฆ่ากันตาย...บัดนี้กลับเหมือนกำลังหยิบยื่นความกล้าหาญมาให้กับเขา...ใช่แล้ว!...เขารู้ว่ามันจะฟังดูไร้เหตุผลสุดๆ แต่เขาให้คำมั่นกับตนเองว่า นับแต่นี้ต่อไป เขาจะขอคล้อยตามชายคนนี้ ไม่ว่ามันจะบ้าแค่ไหนก็ตาม...

 

               " ...เฮ้อ...นี่แกเตรียมบทพูดมาใช่ไหมเนี่ย? แถมคงซ้อมมาหนักด้วยสิ? "  

 

               " นิดหน่อยเอง  ทำไม? ฉันพูดเร็วไปงั้นเหรอ? " 

 

               " เปล่าหรอก กำลังดีเลย... "  โนอาห์ยืนเหม่ออีกกึ่งอึดใจก่อนจะถอนหายใจเฮือกอีกครั้งและพึมพำเบาๆ

 

               " ....ขอบใจนะ... "

 

               " หา? อะไรนะ? ไม่ค่อยได้ยินเลยฟ่ะ "

 

               " เนี่ย พอตูพูดจริงจังๆ ก็ทำเป็นเล่นอีก...แล้วก็หาว่าตูไม่เคยจริงจัง "  

 

               " ฮ่าๆๆๆๆ มาเถอะ ...ป่านนี้ยัยพวกนั้นคงรอจนเหี่ยวแล้วมั้ง "  เรย์ลาลีนว่าพลางจะเดินไปเปิดประตู แต่ก็ถูกโนอาห์ขวางไว้อีก

 

               " เดี๋ยวๆๆๆ จะว่าไปฉันก็พึ่งนึกขึ้นได้...ฉันขอบใจแกที่ทำให้ฉันตาสว่างก็จริง...แต่เรื่องนี้มันไปเกี่ยวอะไรกับการที่แกเอาฉันลงเป็น Challenger ตัวสำรองฝ่ายเราด้วยฟะ? "

 

               " อ้าว? ก็แกมันมีฝีมือนี่หว่า? "

 

               " เหตุผลห่วยแตกสิ้นดี...แกก็รู้อยู่แก่ใจว่าฉันเป็นพวกผู้แฝงตัว ทำแบบนี้ก็ไม่ต่างจากเปิดเผยตัวตนของฉันเลยไม่ใช่รึไง? "

 

               " เอ๊า~ ก็ไงๆ แกกับฉันก็ต้องไปจากเกาะนี้อยู่แล้ว...ไม่คิดจะทำอะไรให้มันดังสนั่นให้เป็นที่เลื่องลือมั่งเลยรึไง "

 

               " ตรรกะป่วยได้ใจจริงๆ เลยแกนี่...ที่ทำแบบนี้ก็เพราะต้องการหาเรื่องสนุกๆ ทำ ก่อนจะกลับไปทำเรื่องน่าหนักใจสุดๆ เลยไม่ใช่รึไง? "  โนอาห์พูดอย่างรู้ทันจนเรย์ลาลีนหัวเราะลั่น

 

               " ฮ่าๆๆๆๆๆ พูดได้ดีนี่หว่า "  เขาพูดพร้อมกับเดินไปเปิดประตูออก ก่อนจะเหลียวกลับมามองพร้อมกับพูดด้วยนำ้เสียงกึ่งเล่นกึ่งจริงว่า

 

               " เอาไง...ไอ้เกลอ...พร้อมจะเผชิญหน้ากับอดีตที่เราแสนจะหวาดกลัวรึยัง? "

 

               " ...หึๆๆ...ไอ้บ้าเอ้ย "  โนอาห์พึมพำเบาๆ ก่อนจะเดินตามออกไป...พริบตาที่เขาก้าวข้ามธรณีประตู เขารู้สึกเหมือนได้เกิดใหม่อีกครั้ง...

 

               " ก็ได้...แล้วเราจะได้เห็นดีกัน...อดีตของฉัน... "

 

              ...หยาดน้ำตาหยดหนึ่งไหลออกมาจากหางตาของเขาช้าๆ ก่อนมันจะมลายหายไปอย่างไร้ร่องรอย...

 

               " แล้วเราจะได้เห็นดีกัน...ไดแอนน่า... "

 

 

 

 

..........................................................