ขอรักได้มั้ยคะนายซุปตาร์

ฮือออๆฉันจะดีใจดีม้าาาย วันนี้แล้วสินะที่ต้องไปกินดินนงดินเนอร์อะไรนั่นน่ะ อาจารย์ล่ะยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เลยยย T^T
ณ ภัตรคาร....เอ่อมันอ่านว่าอะไรนะ ช่างมันเถอะ เอาเป็นว่าภัตรคารนี้มีแต่ผู้ดีกันทั้งนั้นเลยอ่ะ ดีนะที่ทางทีมงานแบรนน้ำหอมนั่นจัดเตรียมชุดให้ ไม่งั้นคงเป็นเด็กบ้านนอกอ่ะ และก็ดีที่เขานัดเย็นๆไม่งั้นคงเตรียมตัวไม่ทันอ่ะแต่แต่งหน้าทำผมนี่ไม่ต้องอะไรมากสวยอยู่แล้วว (ไม่่ค่อยเลยนะ)
"ได้จองโต๊ะอาหารไว้รึป่าวครับ" พนักงานชายหนึ่งพูดขึ้น(หล่อแฮะ>\\\<)
"มาดินเนอร์กับตาออ.เอ้ย...คุณออเรนจ์น่ะคะ"
"เชิญทางนี้ครับ"พนักงานสุดหล่อชี้ไปที่ลิฟต์
เฮ้ยยๆ มี 30 ชั้น!!!
"พี่คะฉันต้องไปชั้นไหนหรอคะ"
"30ครับ แล้วขึ้นไปบนดาดฟ้าอีกที"
"หห หาาา" ฉันยืนรอลิฟต์ขึ้นไปถึงชั้น30ขาแทบอ่อนหน่ะ
ชั้น 10
ตึ้ง ตึ่ง
มีใครมากดลิฟต์ที่ชั้น 10 เนี่ย
"ออ..ออเรนจ์ O_o"ออเรนจ์ทำสัญญาณหะนหัวไปทางนอกลิฟต์เพื่อให้พนักงานสุดหล่อคนนั้นออกไป 
สองต่อสอง!! นี่ถ้าเป็นคนอื่นตอนนี้คงจะบิดเป็นเกลียวไปแล้วอ่ะ
........เงียบได้อีก
ชั้น 18 
ยังคงความเงียบ.....
ชั้น 25
ใกล้แล้ววว 
ชั้น 29
ตึ้ก
"โอ๊ะ"เกิดอะไรขึ้นน่ะ จู่ๆฉันก็รู้สึกว่าลิฟต์มันหยุดเคลื่อนไหว
พรึ่บ
"กรี๊ดดด"ไฟดับง่ะ ฉันตกใจวิ่งโผลไปกอดออเรนจ์ เอาเถอะๆเวลานี้คนมันกลัวนี่หว่า
แปลกแฮะออเรนจ์ไม่ว่่าอะไรเลยอ่ะ
"ทำไงดีลิฟต์ค้างง่ะ"ฉันเงยหน้าถามออเรนจ์
"รอ!"
"รอให้ตายก่อนงั้นหรอหาาา"ตานี่คงบ้า-^-
"ถ้าเธอกลัว..."
"???"
"ก็กอดฉันไว้สิ!!"ฉันปล่อยมือออกจากร่างเขาทันที แต่...เขาก็ดึงมือฉันกลับมากอดอย่างง่ายดาย
"ปล่อยฉันนะ"ฉันพยายามตีมือเขาแต่เขาก็ยิ่งกอดฉันแน่นกว่าเดิม
"ฉันก็กลัวเหมือนกัน"
"ผู้ชายบ้าอะไรเขากลัวความมืดกันเล่าาาา"
"ฉันไม่ได้กลัวความมืด.."
"แล้วกลัว..??"
"กลัวเธอจากไป"
"ห๊ะๆ >\\\< ทท..ทำไม..ล่ะ"
"ฉันหมายถึงกลัวเธอไปแหกลิฟต์หนีแล้วทิ้งฉันไว้คนเดียวน่ะสิ"
"อ๋่อ เอ่อนาย"
"หือ"
"ปล่อยฉันก่อนได้มั้ยฉันเริ่มหายใจไม่ออกแล้ว"เขาปล่อยฉันออกทันทีเพราะน้ำเสียงฉันเริ่มอ่อนแรง
"เธอ!หายใจออกรึยัง"
ฉันไม่มีแม้เรี่ยวแรงที่จะยืนหรือตอบอะไรเขาทั้งนั้นตอนนี้มันเหมือนจะ...เหมือนจะ....
ตุ้บ 
ออเรนจ์ตกใจไม่น้อยที่เห็นผู้หญิงร่างบางคนตรงหน้าเขาหมดสติไปต่อหน้าต่อตา ทุกคนอาจจะสงสัยว่าทำไมภัตรคารหรูขนาดนี้ลิฟต์ถึงได้ค้าง
ย้อนกลับไปเมื่อวาน..
"มันจะดีหรอ ออเรนจ์"
"ฉันบอกให้ตัดก็ตัด"
เข้าใจไม่ผิดหรอกค่ะเขาสั่งผู้จัดการส่วนตัวของเขาให้ตัดไฟลิฟต์
"ฉันก็แค่...อยากแกล้งยัยนี่ไม่มีอะไรมาก ยัยนั่นเอาเงินฉันไปซื้อกล้องฟรีๆ"
"แต่ออเรนจ์ชนเขาก่อนนะ"
"ตัด!!!!"เขาตะโกนใส่หูผู้จัดการเสียงดังลั่น
ฉันลืมตาเบลอๆของฉันขึ้น แล้วนี่มันห้องใคร ที่ไหน ใครพามา ฉันพยายามทบทวนเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดเมื่อไม่นานมานี้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น....ใช่สิ ฉันหมดสติเพราะลิฟต์ค้าง แล้ว...ออเรนจ์
เอ๊ะ? นี่เขานอนเฝ้าฉันหรอ คนอย่างออเรนจ์เนี่ยนะจะมานอนเฝ้าคนอย่างฉัน!
"ออเรนจ์ ออเรนจ์ๆๆๆ"ฉันลึกขึ้นไปเขย่าตัวเขาที่นอนบนโซฟาขนาดใหญ่ไม่ไกลจากฉัน"ออเรนจ์ๆๆๆๆๆ"เขาตายรึยัง หรือว่าเขาจะขาดอากาศหายใจเหมือนกัน!!
ฉันเอาหน้าไปแนบใกล้ๆจมูกเขาหวังในใจว่าจะได้ยินเสียงลมหายใจ....และฉันก็
"เฮ้ยย"ออเรนจ์ตกใจเสียงดัง
"อะ..อะไร"
"นี่เธอแอบให้ฉันหอมแก้มงั้นหรอ"
"จะบ้าหรอ ฉันเนี่ยนะจะอยากให้คนอย่างนายมาหอมแก้มอ่ะ"
"นี่ฉันเป็นซุปตาร์นะ ใครๆก็อยากให้ฉันหอมแก้มทั้งนั้น!"
"แต่ไม่ใช่ฉัน!!!"ฉันปฏิเสธเสียงแข็ง
"ให้มันจริง"
"ขอบคุณนะ"เขินแฮะ คนอย่างฉันน้อยครั้งที่จะขอบคุณใครดีดีอย่างนี้อ่ะ
"เรื่อง??"
"ก็ที่นายช่วยฉันและก็มานอนเฝ้าฉันนี่ไง"
"ฉันไม่ได้ช่วยเธอ"
"แล้วว...ช่างมันเถอะ แล้วนี่ที่ไหนอ่ะ"
"คอนโดฉันเอง"อร้าาาายอยากจะอยู่นานๆจังเลย(ไม่ใช่ละ)
"งง..งั้นฉัน หายดีแล้ว ปป..ไปล่ะนะ"คนมันเขินนี่หว่าอยู่กับผู้ชายสองคน
"...."
"ดินนงดินเนอร์ไม่ต้องกินหรอก บาย"
"งั้นฉันไปส่งบ้าน"
"ไม่!!"
"ไม่ให้ปฏิเสธ ซุปตาร์อย่างฉันไม่เคยมีใครปฏิเสธ!!"ว่าจบเขาก็ดึงแขนฉันไป
ให้มัันได้อย่างนี้เซ่ๆๆๆๆ-^-

---โปรดติดตามตอนต่อไปน้าาา---