โลกใบใหม่กับนายแมวบ้า

''คุณ.....คุณค่ะ....คุณ''เสียงผู้หญิงวัยกลางคนเรียกสาวน้อยที่หลับไม่ได้สติอยู่
''คุณ.......เด็กที่อยู่ในข่าวนี่นา''ระหว่างที่สาวน้อยไม่อยู่เรื่องที่เธอหายไปกลายเป็นข่าวทุกช่อง
''อืม.......ไอ้..แมว...บ้า''
''คุณได้สิแล้ว!!''หญิงวัยกลางคนพยุงสาวน้อยให้ลุกขึ้น
''ที่นี่มัน''ฉันมองไปรอบๆที่นี่คือร้านหนังสือเก่าในตอนนั้นนี่ แสดงว่าฉันกลับมาแล้วสินะ
''คุณเป็นอะไรหรือเปล่าค่ะ''
''ไม่ค่ะ ไม่เป็นไรเลยค่ะ''ฉันตอบพรางลุกขึ้นยืน
''ขอบคุณนะค่ะที่ห่วง''ฉันโค้งเล็กน้อยให้หญิงวัยกลางคนคนนั้น
''ไม่เป็นไรจ๊ะเดินกลับดีๆนะ''ผู้หญิงคนนั้นเดินจากไป ฉันมองสิ่งของในมือฉัน หนังสือ กับกุหลาบสีเหลือง
''บ้าน......กลับบ้าน!!''ฉันรีบวิ่งออกไปด้วยความดีใจ ไม่นานนักก็ถึงบ้าน
ปิ่งป่อง~ ปิ่งป่อง~
ฉันยืนกดกริ่งอยูสักพักสาววัยกลางคนผมสีดำตาสีฟ้าเป็นประกายเดินออกมาเปิดประตู
''ลูน่า!!!!''เธอคนนั่นตะโกนด้วยความตกใจ
''แม่!!!''ฉันไม่รอช้ารีบกอดแม่ตัวเองอย่างคิดถึง
''ลูกไปไหนมา แม่เป็นห่วงนะ''คนเป็นแม่กอดตอบแล้วถามอย่างเป็นห่วง
''หนูกลัวมากเลยค่ะแม่!!ฮือๆอึก ฮือๆ''สาวน้อยร้องออกมาด้วยความกลัว
''หนูคิดว่าจะไม่ได้กลับบ้านแล้ว ฮือๆฮือๆ''
''โธ่ๆนี่ลูกไปไหนมาเนี้ย เอ้า เงียบซะๆ''แม่ปลอบฉันด้วยเสียงที่อ่อนโยนแล้วอบอุ่น
ฉันเข้ามาในบ้านแล้วนั่งพักในห้องรับเเขก
''ลูน่าลูกไปไหนมา?''ชายวัยกลางคนผมสีทองตาสีเขียวถาม
''พ่อต้องไม่เชื่อแน่.......''ฉันเริ่มเล่าเหตุการทั้งหมดให้ฟัง
''ลูน่า......ลูกปกติดีใช่ไหม?''แม่ถาม
''หนูดีทุกส่วนนั้นแหละ=_=''นั้นไงแม่ไม่เชื่อ
''มันมากเกินกว่าจะรับได้นะลูก''
''ว่าแล้วแม่ต้องไม่เชื่อหนู''
''แม่อยากจะเชื่อนะแต่มันมากเกินไป''
''แม่......ช่างเถอะ''ฉันมองแม่ด้วยสายตาผิดหวังแม่ก็มองฉันแบบเดียวกัน
''แม่ไปนอนก่อนนะ''แม่เดินจากไปด้วยความรู้สึกว่าลูกฉันติดยาไม่ก็บ้าไปแล้ว
''............''
''............''
เหลือแต่ฉันกับพ่อ
''ลูน่า....''จะว่าอะไรอีกล่ะ
''ค่ะ?''
''พระจันทร์สีเขียว.....ใช่ไหม''
O_O
ฉันไม่เคยบอกเรื่องพระจันทร์เลยนะ
''พ่อรู้ได้ไง''
''ย่าของหนูบอกพ่อน่ะ''
''คุณย่า?''พ่อไม่เคยเล่าเรื่องย่าเลย
''ย่าของลูกเป็นคนใจดี มีเมตตาและดูอ่อนกว่าวัยด้วยเธอเคยหายไปด้วยแสงประหลาด แต่ก็กลับมาทุกครั้ง เธอมักเล่าเรื่องราวที่เจอให้พ่อฟังตลอด แต่ครั้งสุดท้ายที่เธอไปเธอไม่กลับมาอีกเลย''
''หายไปตอนไหนค่ะ''
''เมื่อห้าปีที่แล้วน่ะ ย่าอายุ46แล้วน่ะแต่เธอดูแลตัวเองดีรักสวยรักงามเลยดูเหมือนแค่20กว่าๆ''
''อายุมากกว่าพ่อสิบปีเอง?''
''ท่านแต่งงานตอนยังสาวน่ะ''
''เพิ่งรู้นะค่ะนี่''
''จะว่าไปท่านหน้าเหมือนลูกมากจนพ่อตกใจ''
เดี๋ยวอย่าบอกนะว่า ฉันกลืนน้ำลายแล้วถาม
''ย่า......ชื่อ..อังเดรียน..ใช่ไหมค่ะ''
''ลูกรู้ได้ไงเนี้ย เธอชื่ออังเดรียน มูนไลท์''
พระเจ้าช่วย วีเนียรักย่าฉัน ไม่จริงอยากจะขำกลิ้ง
''คนนี้ใช่ไหมค่ะ ''ฉันชูรูปที่หยิบติดมือมาให้ดู
''ใช่ๆคนนี้เลย''
''พระเจ้าช่วย''
''ลูน่าเป็นอะไรไป''
''พ่อค่ะหนูขอนอนก่อนนะค่ะ''
''อืมๆพักซะลูก''