Love of photo "รักหมดใจ นายบ้ากล้อง"

ถ้าความรู้สึกของฉันมันไม่ใช่ความรัก เเล้วความรักที่เเท้จริงนี่มัน...คืออะไร
นับเเต่วันนั้นมาควาเจ็บปวดมันก็อัดเเน่นอยู่ในอกไม่เคยลบเลือน
"มันจะหายไปได้ยังไงกันล่ะเนอะก็เล่นบอกรักพี่เขาตรงๆซะเเบบนั้น"
ทุกครั้งที่อยากร้องไห้ขึ้นมาฉันก็จะมาเเอบอยู่ในห้องชมรมทัศนศึกษาตอนหลังเลิกเรียนจนติดเป็นนิสัย ปิดม่านดำทึบให้กับหัวใจไม่เห็นอะไรทั้งนั้นทั้งสิ้น ไม่รับรู้อะไรทั้งนั้นมีเพียงที่นี่เท่านั้นที่เป็นที่พึ่งทางใจของฉัน...
ครืดด!! ตอนนั้นใครไม่รู้เข้ามาในห้องทั้งๆที่ห้องนี้กำลังปิดปรับปรุงเเท้ๆ
"ไม่จริงมีคนมา! ได้ไงทั้งๆที่ห้องนี้กำลังปิดปรับปรุงเเท้ๆ" (O_O !!)
"มีคนอยู่หรอ" (o_O??)
"หนุ่มหล่อซะด้วยเเต่มองไม่เห็นอ่ะมันมืด"
"นี่ตอบหน่อยสิ"
"คะ...?"
"โธ่เอ๊ย! ป๊อดเเทบเเย่ก็คิดว่าเจอผีซะเเล้วว" (^_____^!!!)
"อะไรเนี่ยคุณ"
"ตะกี้เนี้ยร้องไห้ใช่ป่าว โดนผู้ชายหักอกเลยมานั่งซึมเเบบนี้ใช่ป่ะล่ะ" (^_^)
"อะไรของเค้าเนี่ยย!!! ไม่ดูจังหวะมั่งเลยยน่าเกียดที่สุดกำลังเสียใจอยู่นะ" (>_____<!!!)
"เเฮะๆ โทษทีๆ ก็อยากจะทำให้สนุกอ่ะน่ะ" (^o^)
"ใช่สิ...ก็อย่างที่คุณพูดนั่งเเหละอยากจะล้อหรือหัวเราะเยาะเย้ยก็ตามใจคุณเลย" (;_;)
"อะเค งั้นทำตามใจชอบเลยนะ"
ครืดด!! ผู้ชายคนนั้นเขาลากม่านตรงหน้าต่างออกเมื่อตอนนั้นจากโลดอันเเสนมืดมินของฉันมันก็สว่างเจิดจ้าขึ้นมาทันที
"โอ๊ย! เเสบตาจังทำอะไรของคุณน่ะ" (@_@)
กุกกักๆ เขาท่าทางจะหยิบอะไรออกมาจากกระเป๋า
"กล้อง!! ผิดคาดชอบกล จะถ่ายรูปหรอค่ะ"
 
อะไรของเค้าเนี่ยย อยู่ดีๆก็โผล่มาเฉยๆ ติดตามตอนหน้านะ จิบิ ><