บันทึกความรู้สึก

         ผมเจอเธอตอนแรกระหว่างเดินสวนกันที่ขึ้นบรรได เธอเดินมาพร้อมแก้วกาแฟในมือ สายตาและรอยยิ้มเธอ                                                                                                                                    
ในครั้งแรกมันชั่งทำให้ผมรู้สึกอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก หัวใจของผมมันสั่นไปหมด หลังจากวันนั้นผมก็เริ่มมีโอกาส                                                                                                                                    
ที่รู้จักกับเธอ ทุกครั้งที่คุยกับเธอผมรู้สึกว่าเธอมีอะไรที่คล้ายกับผมหลายๆอย่าง เธอทำให้ผมเริ่มมีความเชื่อ                                                                                                                                     
ความเชื่อในสิ่งอื่นที่นอกจากความคิดของตัวเอง เธอทำลายกำแพงทุกอย่างที่ผมสร้างขึ้นมาตลอด นี่สินะที่เค้า                                                                                                                                   
เรียกว่าความรัก มันเป็นสิ่งที่ผมไม่คุ้นเคย มันจึงยากต่อการรับมือ ผมปล่อยให้เธอมีผลต่อจิตใจของผมมากขึ้น                                                                                                                                    
ทุกที จนทำให้ในใจผมเริ่มรู้สึกว่าอ่อนแอ ผมจึงพยายามที่จะควบคุมมัน ลองพยายามห่างกับเธออยู่หลายหน                                                                                                                                     
แต่มันกลับกลายเป็นการตอกย้ำว่าผมเริ่มจะชาดเธอไม่ได้ มันไม่ง่ายเลยถ้าเทียบกับสิ่งต่างๆที่เคยผ่านมา ผมได้                                                                                                                                    
แต่ยอมทำตามเสียงของหัวใจ เมื่อผมคุยกับเธอไปได้ระยะนึง ผมคิดว่าจะลองบอกความรู้สึกให้เธอฟัง แต่วันนั้น                                                                                                                                    
เองก็ได้รู้ว่าเธอมีคนรักคนแล้ว และเธอพึ่งเลิกกับเขา เธอพยายามจะไม่ร้องไห้ให้ผมฟัง แต่ผมก็รับรู้สึกได้ถึง                                                                                                                                    
ความเสียใจในหัวใจของเธอ ผมได้แต่ปลอบเธอและพยายามจะให้กำลังใจเธอ แต่ผมก็เข้าใจว่าทุกคำพูดในเวลา                                                                                                                                    
ที่คนเสียใจนั้น มันคงอยากที่ความหวงใยของผมจะเข้าไปถึง เพราะมันหนักเหลือเกินสำหรับเธอ จากวันนั้นผม                                                                                                                                   
ตัดสินใจทันทีว่าจะเป็นคนช่วยให้เธอกลับมายิ้มได้ โดยไม่เหลือความเศร้าในสายตาเธออีก เพราะเธอนั้นชอบ                                                                                                                                    
แสดงความเข้มแข็งตลอดเวลาที่อยู่ต่อหน้าคนอื่น แต่ความเศร้าของเธอในมันก็ยังไหลรั่วออกมากจากรอยยิ้มของ                                                                                                                                 
เธอ แต่การเยียวยาในเรื่องความรู้สึกนั้นมันไม่ง่ายเลย ในทุกครั้งที่ผมเริ่มใกล้เธอ ผมจะพยายามถอยห่างและยืน                                                                                                                                 
มองตัวเองว่านี่มันใช่สิ่งที่เราต้องการแล้วหรือ เพราะดูเหมือนเธอจะไม่รู้สึกถึงความรู้ของผมเลย ความพยายาม                                                                                                                                    
อาจจะกลายเป็นสิ่งที่เสียแรงเปล่า แต่มันก็ห้ามตัวเองไม่ได้เลย ก็มันเจ็บที่เห็นเธอเสียใจและยังนึกถึงเขา                                                                                                                                     
ผมก็ยังคงถามตัวเองอยู่คำถามเดิมซ้ำไปซ้ำมาอยู่หลายหน แต่มันก็มีนานๆครั้งนะที่เธอสนใจผม แต่มันก็อาจจะ                                                                                                                                    
เป็นเพียงแค่ความที่เธอเป็นคนอธิยาศัยดีเฉยๆ ก็ได้ ความเสี่ยงที่จะเผยความรู้สึกนั้นมันยังมากเกินไป แหละนั่นก็                                                                                                                                   
คือความกลัวที่ผมไม่ได้สัมผัสมันมานาน มันกำลังกลับมา ผมกลัวว่าจะเสียไป กลัวที่จะพูด กลัวที่จะฟังคำตอบ                                                                                                                                 
เพราะมีหลายคนบอกผมว่าการเริ่มจากการเป็นเพื่อนสำหรับบางคนมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะกลายเป็นแฟนกัน                                                                                                                                    
ตอนนี้ความรู้สึกของผมมันเหมือนดำดิ่งลึกลงไปเรื่อย เหมือนกับว่ากำลังเดินลงบรรไดไปเรื่อยๆ เพื่อไปหาประตู                                                                                                                                    
ที่เราไม่มีกุญแจเลยสักดอก ซึ่งเราก็ไม่รู้ว่ามันจะมีคนยืนรอเปิดให้เรารึเปล่า และยิ่งผมมีความรุ้สึกดีที่คุยกับเธอ                                                                                                                                    
มากเท่าไหร่ มันก็เหมือนเรายิ่งเดินลงไปเร็วมากเท่านั้น แต่ผมก็ยังจะเดินลงไป ….To be continued