The Smile Devil นายปีศาจตัวร้ายกับยัยตัวเเสบ

Chapter II
วิกฤต
 
             “นาย เก็น!” ฉันร้องลั่นห้องคาราโอเกะทำให้ยัยอากิถึงกับหยุดร้องเพลงเพื่อดูสถานการณ์
             “ไงครับ” เขาตอบกลับด้วยแสงกวนๆเช่นเคย ตามมาหลอกหลอนอีกแล้วนะ
             “นายมาได้ยังไงเนี่ย!” ฉันตวาดกับไปพร้อมลุกพรวดพราดจากตักเขา
             “ก็ฉันผ่านมาแถวนี้ พอดีและเกิดอยากร้องเพลงก็เลยแวะมา ไม่คิดว่าจะเจอ ยัยขี้เซาน้ำลายยืดในนั้นอะ”
             “ไม่เชื่อ นายตามพวกฉันมาใช่ไหม!” ต้องใช่แน่ๆ
             “แต่..” *o*!!
             “แต่อะไร?” -_-???
             “แต่อะไรหละ!ยังมีหน้ามาถามอีก ว่าใครกันว่ายัยขี้เซาน้ำลายยืดฟะ!” ชักจะมากเกินไปแล้วนะ
             “ก็เธอไง ยัยขี้เซาน้ำลายยืด” ชิชะ
             “ไอ้บ้า!มาทำลายฝันอันแสนหวานของฉันไม่พอแถมยังมากวนโอ๊ยฉันอีก”
             “เหรอ..เมื่อกี้เธอฝันถึงใครละ เอ๊ะ..”
             “เอ๊ะอะไรอีก”
             “หรือเธอฝันถึงฉัน ฮึๆๆ”
             “ใครมันจะไปอยากฝันถึงนายกันเล่า! หลงตัวเองชะมัด!”
             “อย่าพึ่งโวยวายสินามิ ไม่เห็นเป็นไรเลยเขาแค่พูดเล่น” ยัยอากิพูดแทรกขึ้น
             “ไม่เห็นเป็นไรงั้นเหรอ ถ้าเกิดเธอไม่อยู่ตอนนายนี่เขามาฉันไม่รู้นะว่าจะโดนแกล้งอะไรรึเปล่า”
             “เอาเหอะ เมื่อกี้แกยังหนุนตักเขา แล้วยังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่เลยนะ แล้วทำไมพอลืมตาถึงโวยวายได้หละ”
             “ก็ฉันฝันว่าหนุนตักของ เอ่อ...” อ้ำอึ้งพักหนึ่ง
             “ตักใครเหรอ” นายเก็นถามขึ้น
             “ใครก็ช่างไม่เกี่ยวกับนายซะหน่อย” ฉันตวาดกลับไปและเหลือบไปเห็นยัยอากิมองฉันแปลกๆ
             “เอาหละ ไหนๆก็มาแล้วมาร่วมร้องเพลงกับพวกเราก็ได้นะ เก็นคุง”ยัยอากิพูดแทรกขึ้น
             “ว่าไงนะ! นี่เธอจะให้นายนี่อยู่ร้องเพลงกับเราอีกเหรอ” ให้ตายก็ไม่เอา
             หลังจากนายเก็นร้องเพลงได้สองสามเพลงฉันกับยัยอากิเลยขอตัวกลับบ้านแค่อ้างว่าดึกแล้วและ ชิ ใครจะทนฟังนายนี่ร้องเพลงกันล่ะห่วยแตกสุดๆ(ตามจริงก็เพราะนั้นแหละฉันแค่อัคติไปเอง)แต่ก่อนแยกกันฉันกับยัยอากิ ก็พากันแวะกินไอศกรีมรอบค่ำที่หน้าหมู่บ้านก่อนกลับ แถมยัยอากิเป็นเจ้ามืออีก(ก็แหม ยัยนี่รวยออกแค่นี้ขนหน้าแข่งไม่ร่วงหรอก)
           “ทำไมเธอต้องไปว่าเก็นคุงเขาอย่างนั้นหละ นามิ “ ยัยอากิถามฉัน
             “แล้วทำไมเธอถึงไปเรียกเขาแบบ สนิทสนมแบบนั้นด้วยหละ”
             “แกยังไม่ตอบฉันเลยนะว่าทำไมแกต้องฉุนขนาดนั้นเมื่อเจอเขา” ถามทำไมกันนักกันหนานะยัยคุณหนูบ้อง
             “ก็ฉันไม่ชอบหน้าเขา ก็เท่านั้นเอง” ฉันพูดลอยๆกับยัยอากิ และตักไอศกรีมคำโตเข้าปาก
             “ฉันไม่เชื่อหรอก เธอเห็นแค่เขาหน้าคล้ายๆกับ..เอ่อ..”ยัยอากิหยุดพูดและมองที่ใบหน้าฉันที่ตอนนี้เต็มไปด้วยน้ำตา
             “เฮ้ย ฉันขอโทษฉันจะไม่พูดเรื่องนี้อีกก็ได้ฉันสัญญา แต่ตอนนี้ขอร้องหละเธอหยุดร้องไห้เถอะนะ.”
ยัยอากิรีบพูดปลอบใจฉันที่กำลังร้องไห้ถึงจะไม่มีเสียงจากปากฉันก็เหอะ ฉันทำไมอ่อนแอแบบนี้นะแค่คิดถึงความทรงจำอันเศร้าก็น้ำตาร่วงซะแล้ว
           หลังจากยัยอากิปลอบฉันด้วยไอศกรีมรสมะนาวอีกสองถ้วยใหญ่ๆเสร็จ เราก็เลยแยกทางกันกลับบ้านเพราะบ้านยัยอากิอยู่คนละทาง ฉันเดินทางกลับบ้านและคิดเรื่องเก่าๆที่เกิดขึ้นเมื่อหลายปีก่อนและนึกถึงนายเก็นคนนั้นอีกครั้ง เฮ้อ คล้ายชะมัดเลยนะ
             วันเวลาดำเนินผ่านไปราวกับสายน้ำตามปกติแต่ไม่สุขเพราะเกือบทุกวัน ไม่สิทุกวันเลยก็ว่าได้ทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับฉันคือนายเก็น ก็คอยก่อกวนฉันอยู่ทุกวัน ทั้งแย่งข้าวกล่อง(ขนาดมัมยังเหลือแบบเดียวกันกับฉันตั้งเยอะแยะยังมาฉกจากมือฉัน)คอยก่อกวนตอนไปคาราโอเกะกับยัยอากิโดยใช้ข้ออ้างเดิมๆว่า “ก็ฉันผ่านมาแถวนี้ พอดีและเกิดอยากร้องเพลงก็เลยแวะมา” ซะจนเอือมละอาใจ ชิไอ้บ้าครั้งแรกที่นายพูดมาใครเชื่อก็บ้าแล้ว แต่ก็มีแค่ยัยอากิเท่านั้นแหละที่บ้าจี้ตามนายนั้นพูด ชิ “บังเอิญจังเลยนะค่ะ มาร้องเพลงด้วยกันดีกว่านะ”พูดได้แค่นี้เหรอแม่คุณไม่ห่วงสุขภาพจิตฉันเลยใช่ไหมเนี่ย! แต่จะยังไงก็ช่าง ทุกครั้งที่ว่าและตวาดเขา แต่เขากลับได้ใจและกวนฉันอยู่เรื่อยๆToT
           “นี่!นาย ฉันชักจะทนไม่ไหวแล้วนะ!” ทำไมถึงต้องตามตอแยฉันนักนะ
             “อะไรของเธออีกหละนามิ” ยัยอากิถ้าขึ้น
             “ก็อะไรซะอีกละ นายบ้านี้ทำไมถึงมาก่อกวนฉันอยู่เลื่อยเลยเธอไม่เห็นรึไง” น่ารำคาญที่สุดเลย
             “ก็แค่..เอ่อ...ฉันออยากเป็นเพื่อนกับพวกเธอก็เท่านั้นเอง”
 
...แค่เนี่ยเนี่ยนะคนในห้องก็เยอะแยะและสาวทั้งโรงเรียนก็อีกมากที่อยากเป็นเพื่อนกับทำไมถึงตามแต่พวกฉันไปวันละฟะ...
 
           “คนในห้องก็เยอะแยะ ทำไมถึงตามแต่พวกฉันทุกวี่ทุกวันละบอกมาซิ นายเก็น” ฉันพูดจบนายนี่ก็อ้ำอึ้งเล็กน้อยในคำถามของฉัน
             “ก็เพราะว่า.....” *//*
             “เพราะอะไร”-_-??
             “เพราะ...*///*”
 
...ไม่ตอบอีกแถมยังยิ้มหน้าแดงอีก เอ๊ะหรือหมอนี่มาตอแยฉันเพราะอยากอยู่ใกล้ยัยอากิ เห็นเข้าขากันง่ายดีนักต้องใช่แน่ๆเลย…
 
             “ฉันรู้แล้ว หรือว่านาย.....ชอบ” -_-??
             “ชอบอะไรพูดให้ดีๆนะ *////* ” แหนะ ชิพูดแหย่ไม่ทันจบนายนี่ก็หน้าแดงยิ่งขึ้นกลัวยัยอากิรู้อะดิ
             “เปล๊า!..ไม่มีอะไร๊ ...” ฉันพูดเสียงสูงแหย่เขาเล่นนายนี่ก็หน้าแดงยิ่งขึ้นกลัวยัยอากิรู้อะดิ จริงๆด้วยฉันนี่เก่งชะมัดเดาใจนายนี่ถูกซะด้วย ฮุๆๆๆ
             “มันอาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิดเสมอไปนะ” *-* อะไรกันรู้เหรอว่าเราคิดอะไร
             “อะไรของนายที่ว่ามันอาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่ฉันคิด นายรู้เหรอว่าฉันคิดอะไร” คงไม่เก่งขนาดอ่านใจได้หรอกนะคิดแล้วขนลุก
             “ก็รู้สิว่าเธอกำลังคิดว่าฉัน.....” ฉันอะไรบอกมาดิ -_-??
             “ฉันอะไร....บอกมาสิ” บอกมาสิ ไม่กล้าละสิฮึๆๆ
             “ฉัน...” ลีลาชะมัด ไม่กล้าละสิฮ่าๆๆ
             “ลีลาชะมัดเลย ไม่กล้าพูดละสิ”
             “ฉันหล่อบาดใจพวกเธอจนแทนละลายเลยใช่ไหมละ”
 
...ก็ถูกของเขานะผมสีน้ำตาลก็ดูเท่ดีนะ จมูกก็โด่ง ปากก็สีชมพูน่าสัมผัส นัยน์ตาสีฟ้าเข้มน่าหลงใหล แต่….
           “หลงตัวเองชะมัดเลยไอ้บ้า!”
ฉันนี่บ้าจริงดันคิดตามไอ้บ้าเก็นได้ไงฟะ เล่นซะฉันเคลิ้มเชียวเพราะตอนนายนี่ตอบคำถามฉันมาดันยิ้มแบบที่ว่าสาวๆได้เห็นยังละลายซะด้วยสิ ไม่ได้ๆเราอย่าหวั่นไหวสินายนี่เป็นศัตรูนะ แค่นั้นไม่ทำให้ฉันหายโกรธหรือหลงใหลได้หรอก (แต่เมื่อกี้ก็เกือบไปนะ)*///*
             “โวยวายอะไรกันอีกละ หึ” ยัยอากิพูดแทรกขึ้นหลังร้องเพลงจบ
             “ไม่มีอะไรหรอก ก็แค่ว่าคนหลงตัวเองก็เท่านั้นแหละ ชิพูดมาได้ว่าฉันหล่อบาดใจพวกเธอจนแทนละลายแหวะเลียนชะมัดเลย” ถึงจะจริงก็เหอะ
             “อะไรของแก นามิ ก็ถูกของเขานะผมสีน้ำตาลก็ดูเท่ดีนะ จมูกก็โด่ง ปากก็สีชมพูน่าสัมผัส นัยน์ตาสีฟ้าเข้มน่าหลงใหล และเขาก็ดูเหมือนเอ่อ….”
             “ไหนว่าแกจะไม่พูดเรื่องนี้อีกไง”ฉันเริ่มฉุนที่ยัยอากิเริ่มจะหลุดปากเรื่องนั้นอีกครั้ง
             “โทษทีๆ ฉันที่จริงๆเลยนะเกือบหลุดปากซะได้” ยัยอากิพูดแบบเสียงห้อยๆแล้วก็เงียบไป แต่นายเก็นกลับถามขัดขึ้นมาซะได้
             “มีความลับอะไรกันหรือเปล่า บอกฉันหน่อยสิ รับรองว่าไม่บอกใครหรอก”
             “ยุ่งอะไรด้วยมิทราบ” ฉันพูดตอบไป
           “ก็แค่อยากรู้เฉยๆ นะๆๆ เพื่อนกันไม่ควรมีความลับต่อกันนะ” ว่าไงนะ
             “นายเป็นเพื่อนฉันตอนไหนมิทราบห๊า!”
              “ตอนไหนมันไม่สำคัญหรอก แต่บอกหน่อยสิว่ามีความลับอะไรกัน” เซาซี้ชะมัดเลย
             “ไม่เกี่ยวกับนาย”
             “ถ้างั้นฉันก็คงไม่ต้องบอกความลับกับเธอเหมือนกันสินะ ก็ดีเหมือนกัน งั้นเราก็ต่างฝ่ายต่างมีความลับต่อกักและกันนะ ” อะไรของหมอนี่มีความลับอะไรแต่ช่างเหอะไม่เกี่ยวกับฉันก็พอ
             “เกี่ยวเต็มๆ“ อะไรของหมอนี่นะ อ่านใจได้จริงๆใช่ไหมเนี่ย
             “เกี่ยวเต็มๆที่ว่า มันคืออะไรบอกมานะ”
             “ไม่บอกจนกว่าเธอจะบอกความลับของเธอมา” อะไรกันนักกันหนาฟะ น่าชกให้คว่ำจริงๆเลย
             “ไม่เป็นสุภาพสตรีเลยนะ อยากชกฉันมากเลยละสิ” อะไรกัน
             “นี่นายอ่านใจฉันได้เหรอ นายเป็นใครกันแน่” น่ากลัวชะนัด
             “อะไรของเธอน่ะ นามิ เขาแค่ล้อเล่นเองคิดมากไปได้เขาแค่ทายใจคนได้ใช่ไหมเก็น” ยัยอากิพูดแล้วหันไปยิ้มให้นายเก็น
             “ปิ้งป่องถูกต้อง ฉันแค่ทายใจสาวๆเก่งก็เท่านั้นเอง” อาจใช่นะ มนุษย์ที่อ่านใจคนได้มีที่ไหนกันฉันนี่คิดมากเกินไปจริงๆ
             “ยังไงก็ช่างเหอะ ฉันขอตัวกลับก่อนละกันเชิญพวกเธอ สวีทกันตามสบายเถอะแต่อย่าเลยเถิดละเดี๋ยวหาว่าฉันไม่เตือน บาย..”พูดจบฉันก็รีบเดินออกจากร้านคาราโอเกะทันที ฉันหวังว่านายนั้นคงจะไม่ทำแบบที่ฉันพูดหรอกนะ แต่ฉันพอเดินมาถึงตรงหน้าร้านก็แทบช็อค เพราะเขาได้ปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าฉันซะงั้น อึ๋ย นายนี่เป็นผีหรือไงกันฉันกลัวนะ
             “นาย....มาได้ไงกัน เมื่อ...กี้นายยังอยู่ในร้านกับเพื่อนฉันอยู่เลยหนิ” ฉันพูดกับเขาด้วยสีหน้าที่หวาดกลัวหน่อยๆ คิดแค่ว่านายนี่คงแอบออกหลังร้านมาดักรอเราก็ได้
             “ฉันหายตัวได้ล่ะมั้ง ฮึๆๆ” ไอ้บ้าพูดอะไรออกมาน่ะ ทำฉันกลัวรู้ไหม ฉี่จะราดแทบแย่แล้ว
              “นาย...พูดจริงเหรอ...” ฉันค่อยๆถอยห่างจากเขาทีละก้าว
             “เปล่าหรอกอย่าระแวงฉันขนาดนั้นสิ ฉันแค่แอบออกหลังร้านมาดักรอเธอเท่านั้นเอง” ฉันแค่แอบออกหลังร้านมาดักรอเธอเท่านั้นเอง บ้าหรือเปล่านี่สรุปทายใจแม่นหรืออ่านใจได้กันแน่
             “เฮ้อ.....โล่งอก แล้วนายมีธุระอะไรนักหนากับฉันละ”
             “ธุระฉันคือ......” *///*
             “อะไร! รีบพูดมาสิ” ชักฉุนแทนกลัวได้เลยหละหากนายนี่ยังอ้ำอึ้งอยู่อย่างนี้
             “คงไม่ว่ากันนะ...ให้ฉันไปส่งไหม”
 
...ว่าไงนะ!...
 
เขายิ้มแบบเขินๆอีกครั้ง สรุปนายนี่ตามจีบฉันหรอกเหรอเนี่ย! ไม่ได้ๆ คิดว่าคนอย่างฉันจะใจอ่อนง่ายๆเหรอ ไม่มีทางซะหรอก(แต่ก็ดันหลงคิดได้ไงว่านายนี่ตามจีบยัยอากิได้นะ)ชอบกวนประสาทฉันเอง รอชาตินี้ตอนบ่ายๆเถอะนายเก็นเอ๋ย (อ่านไม่ผิดหรอกฉันก็อย่างมีแฟนเหมือนกันนะแต่..ไม่ใช่นายนี่แน่ฉันเอาหัวเป็นประกัน)
             “ไม่ต้อง! ฉันกลับของฉันเองได้” พูดเสร็จฉันก็ผลักนายเก็นออกไปไกลๆจากฉันแล้ววิ่งหนีไปแบบไม่เหลียวหลังไปมอง (ขืนมองเดี๋ยวหาว่าให้ตามไปอีกยิ่งซวยเขาไปใหญ่)แต่พอเดินไปได้ซักก้าวสองก้าวเขาก็พูดขึ้น
             “งั้นเจอกันพรุ่งนี้ละกันระวังตัวด้วยนะ”
 
...คนบ้าอะไรพิลึกชะมัดฉันก็ละวังตัวของฉันอยู่แล้วล่ะ...
 
             ระหว่างทางกับบ้าน
             ฉันเดินผ่านทางลัด เพราะทางปกติมันไกลมากคงช่วยย่นเวลาการกลับได้ซักนาทีสองนาทีล่ะมั้ง แต่รู้สึกแปลกๆตั้งแต่ฉันเดินเขามาซอยทางลัดนี้ รู้สึกเหมือนมีใครเดินตามเรามา หรือว่า นายเก็นพอฉันหยุดเดินเสียงฝีเท้านั้นก็หยุดตาม แล้วค่อยๆหันไปมองก็ไม่เจอใคร
 
...คงคิดไปเองล่ะมั้ง…
 
             แต่พอเดินไปได้ซักพักเสียงฝีเท้านั้นกลับเร็วขึ้นเรื่อยๆฉันเลยเร่งฝีเท้าไปเรื่อยๆ และสุดท้ายฉันก็วิ่งสุดแรงเกิด แต่ไอ้เสียงนั้นกลับวิ่งตามฉันมาติดๆ แต่เอ๊ะเสียงขนาดนั้นไม่ใช่แค่หนึ่งคนแน่ และฉันก็วิ่งมาชนเขากับอะไรบางอย่างจนล้มลงเจ็บชะมัดเลย ชนเข้ากับอะไรกันเนี่ย! ฉันค่อยๆได้ยินเสียงฝีเท้าพวกนั้นหยุดลง พอฉันเงยหน้าขึ้นก็พบกับวัยรุ่นประมาณม.ปลายได้ล่ะมั้ง
 
...ดูท่าไม่ดีซะแล้วสิเอาไงดีละเรา...
 
             “ไงสาวน้อยให้พวกพี่ช่วยอะไรไหมจ๊ะ ฮึๆ” ฮึๆๆอะไรเล่าไอ้พวกบ้า
             “ไม่ต้องฉันไม่เป็นไรพวกนายจะไปไหมก็ไป” ฉันพูดปนกับสั่นนิดๆ
             “ไปแน่ถ้าเธอยอมไปเที่ยวกับพวกเรา”
พูดจบพวกที่เหลือที่วิ่งตามฉันมาก็กรูกันเข้ามาฉุดกระชากฉันลุกขึ้นและพวกนั้นก็เขามาล้อมฉันไว้ เอาไงดีละถ้าร้องให้คนช่วยคงไม่มีใครบ้าพอที่จะมาช่วยเราแน่เลย แถมที่นี่ยังทั้งเปลี่ยวทั้งมืดซะด้วย
 
...ฮือ....หมดกันชีวิตฉันทำไมถึงซวยแบบนี้นะ…
 
             ฉันขัดขืนพวกมันจนสุดกำลัง ถึงสู้ไม่ได้แต่ไม่ทำอะไรซักอย่างเลยเราก็คงไม่รอดแน่ และพวกมัดก็พยายามลากตัวฉันไปในที่ที่เปลี่ยวขึ้นเรื่อยๆ เอาไงดีใครก็ได้ช่วยฉันด้วยอยากตะโกนใจจะขาดเหมือนกันแต่ไอ้บ้านั้นดันเอามืออุดปากฉันไว้
 
...แหวะเค็มชะมัด...
 
             เฮือกสุดท้ายฉันเลยกัดมือไอ้บ้านั้นจนมันร้องโอ๊ยแล้วมันก็ปล่อยมือจากปากฉันให้เป็นอิสระและฉันก็เลยตะโกนอย่างสุดเสียงเพื่อให้ใครซักคนมาช่วย ฉันตะโกนพร้อมกับน้ำตาแห่งความหวังว่าใครซักคนที่ว่าจะมาช่วยฉันได้
             “ใครก็ได้!..ช่วยฉันด้วย!”