ไขความลับของนายมาเฟีย

วัฟเฟิล - สายๆๆๆสายแล้ว
ฉันกำลังรีบวิ่งไปมหาลัยอยู่ที่รีบก็เพราะมันสายแล้วน่ะสิ วันนี้ฝันร้ายมากต้องเป็นรางบอกหตุแน่เลย ฮือ...T_T
มัวแต่คิดอยู่นั่นแหละจะไปเรียนสายแล้ว
  
      ติ๊ง.....ต๊อง....
มาทันพอดีเลย เฮ้อออ เหนื่อยๆๆๆ 
วัฟเฟิล - อ่าวเจน!
ตอนที่ฉันกำลังจะเข้าห้องเรียนก็เจอเจนเพื่อนสนิทที่กำลังจะเข้าห้องอยู่พอดี
เจน - อ่าววัฟเฟิลพึ่งมาหรอ
วัฟเฟิล - อือ ตื่นสายไปหน่อยน่ะ
เจน - ปะเข้าห้องเรียนกันได้แล้ว
วัฟเฟิล - อืม
ระหว่างเรียนอยู่นั้นฉันก็สังเกตเห็นว่ามีเด็กใหม่ที่เข้ามาเรียนห้องเดียวกับฉัน
วัฟเฟิล - เจนเจน นั่นใครน่ะ เด็กใหม่หรอ 
เจน - ใหน อ่อตรงนั้นอะนะ
ฉันพยักหน้าเล็กหน่อยแทนคำตอบ
เจน - เขาเป็นมาเฟีย ที่เขามาเรียนเพราะพ่อเขาให้มาน่ะสิ เขาไม่พูดกับใครเลย นั่งเงียบได้ทั้งวัน
วัฟเฟิล - แล้วทำไมพ่อเขาให้มาเรียนละ พ่อเขาเป็นมาเฟียด้วยหรือเปล่าอะ
ฉันถามด้วยความสงสัย
เจน - พ่อเขาก็เป็น แต่เพราะอะไรฉันก็ไม่รู้นะ แกจะถามทำไม
วัฟเฟิล - ป่าวก็แค่สงสัยน่ะ
 
    ตอนพักกลางวัน
 ระหว่างที่ฉันกำลังเดินไปโรงอาหารกับเจนฉันก็ ตุบ! ฉันเดินชนอะไรบางอย่าง เหมือนเป็นตัวคนและฉันก็สัมผัส
 ได้ว่ามีซิกแพคแน่นๆน่าสัมผัสอยู่ตรงหน้าฉัน
มาเฟีย - นี่เธอ!บังอาจมาเดินชนฉัน อยากตายหรือไงฮ่ะ!
เสียที่ดุดันนี้คือเสียงของนายมาเฟียคนนั้น
วัฟเฟิล - ขะ..ขอโทษ
ฉันตกใจจนขวัญกะเจิดกะเจิงไปใหนหมดแล้วก็ไม่รุ เสียงฉันเลยติดอ่างไปหน่อย
มาเฟีย - แค่ขอโทษมันยังไม่พอสำหรับฉันหรอก
 อยู่ดีๆเขาก็กระชากแขนฉันและก็บีบแรงมากพร้อมกับพูดโดยยิ้มมีเล่กล
วัฟเฟิล - อย่าทำไรฉันเลยนะฉันกลัวแล้ว
 ฉันอ้อนวอนเขาให้เขาปล่อยฉัน เอ๊ะ!ฉันเพิ่งสังเกตนะว่าคนอื่นๆกำลังมองเราอยู่ ส่วนยัยเจนก็ทำหน้าตื่นตกใจอยู่ข้างหลังฉัน ไม่ช่วยฉันเลยอะ
มาเฟีย - ฉันไม่ทำไรหรอก แค่ฉันจะให้เธอชดใช้ด้วยการมาเป็นคนรับใช้ฉันเป็นเวลา2เดือน ทำได้ไหมล่ะ"
วัฟเฟิล - ดะ...ได้
ตายแล้วตอบตกลงเฉยเลย ถ้าไม่ตอบอย่างนี้ก็โนฆ่าตายน่ะสิก็เลยตอบๆไป
มาเฟีย - ดี เริ่มงานพรุ่งนี้ห้ามสาย เข้าใจไหม!
วัฟเฟิล - อืม
พอสิ้นเสียงการตอบโต้ของฉันกับเขา เขาก็เดินไปโดยที่ไม่สนใจสายตาคนอื่นๆที่กำลังจ้องมองอยู่เลย โดยที่ฉันยังยืนอายอยู่
 
    ณ บ้านของวัฟเฟิล
วัฟเฟิล - เจน ฉันว่าแล้ว่าวันนี้ฉันต้องเจอเรื่องไม่ดีอะ
เจน - อะไรทำให้เธอคิดยังงั้น
วัฟเฟิล - ก็เมื่อคืนนี้ฉันฝันร้ายน่ะสิ
เจน - อย่าคิดมากน่า ทำงานให้เสร็จแล้วไปช้อปปิ้งกัน
วัฟเฟิล - อือๆ
 +ฉันคิดว่ารักนั้นคือความผูกผัน คิดว่ารักแท้ต้องเดินผ่านวันและเวลา เสี้ยวนาทีก็มีความหมายเปลี่ยนโลกได้ทั้งใบ+อยู่ดีๆก็มีเสียงเพลงโทรศัพท์ดังขึ้น
เจน - ใครโทรมาอะวัฟเฟิล
วัฟเฟิล - ไม่รู้ดิ ไม่มีชื่ออะ
 ติ๊ด~
วัฟเฟิล - ฮัลโล สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าขอสายใครค่ะ
คนปริศนา - ขอสายวัฟเฟิล
  เสียงจากปลายสายนี้เป็นผู้ชายและฉันก็คุ้นเสียงนี้มาก
วัฟเฟิล - ฉันวัฟเฟิลเองค่ะ มีอะไรไหมค่ะ
คนปริศนา - เปล่าหรอก ฉันแค่จะมาบอกว่าถ้าพรุ่งนี้เธอเบี้ยวฉัน เธอโดนแน่
เสียงคนๆนั้นคือเสียงของนายมาเฟียนี่เองถึงว่าคุ้น.....คุ้น
วัฟเฟิล - นี่คุณมาเฟียใช่ไหม
มาเฟีย - ฉันมีชื่อ อย่ามาเรียกฉันว่ามาเฟีย
วัฟเฟิล - แล้วคุณชื่ออะไรหล่ะค่ะ
มาเฟีย - ฉันชื่อคาเรน กรุณาเรียกฉันด้วยชื่อนี้ด้วย ไม่งั้นเธอเจอดีแน่
วัฟเฟิล - ค่ะๆๆ
คาเรน - แค่นี้แหละ ฉันอยากจะบอกอะไรล่วงหน้าหน่อย คืนนี้นอนหลับฝันดีนะ เพราะพรุ่งนี้ต้องมาเจอกับฝันร้าย ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด~หลังจากเขาตัดสายไป ยัยเจนก็รีบถามทันที ฉันก็เล่าทุกคำพูดที่ฉันกับเขาพูดด้วยกัน
วัฟเฟิล - เจน คืนนี้นอนค้างบ้านฉันนะ ฉันกลัวอ่ะ
เจน - อือๆก็ได้
วัฟเฟิล - เย้ๆๆๆ  
เจน - งานก็เสร็จพอดีเลย ปะไปช้อปปิ้งแก้เครียดกันกัน กลับมาจะได้นอนสบาย
วัฟเฟิล - เออใช่ๆๆไปกันโลด ยะฮู้!
 

         ติดตามตอนต่อไปกันด้วยนะค่ะ