My Love ปฏิบัติการรักพิชิตใจยัยจอมจุ้นและนายแบดบอย

14

“อือ” ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมาและมองไปรอบๆตัวมีแต่กล่องอะไรไม่รู้เต็มไปหมด ฉันลองลุกขึ้นและเดินไปที่กล่องนั้นและเปิดดู

          นี้มันของที่ใช้ในการแสดงที่ผ่านมานี้ ดูเหมือนที่นี้คือห้องเก็บของนะ

  ฉันคิดอย่างนั้นและมองไปรอบๆอีกครั้งเพื่อมองหาประตู เมื่อเจอแล้วฉันรีบเดินไปอย่างไม่รอช้า ฉันลองบิดลูกบิดแต่มันเหมือนถูกล็อคจากข้างนอก

“ใครอยู่ข้างนอกบ้าง ช่วยเปิดประตูให้ฉันที” ฉันร้องตะโกนออกมาสุดเสียงพร้อมมือทุบประตูไปด้วย

“จริงสิโทรศัพท์” ฉันร้องออกมาอย่างดีใจ แต่นั้นก็แค่แวบเดียวเพราะพอฉันล่วงมือเข้าไปในกระเป๋ากระโปรงก็มีแต่ความว่างเปล่า

          จริงสิยัยพวกนั้นเอาไปนี้

    ฉันคิดภาพย้อนหลังที่ฉันถูกไม้หรืออะไรไม่รู้มาฝาดหัวอย่างแรงแล้วสลบไป ฉันร้องตะโกนขอความช่วยเหลือจากคนข้างนอกนานพอแล้ว แต่ไม่มีใครมาช่วยเลย

          นี้ฉันถูกขังเหรอ

  แล้วน้ำตาฉันก็ไหลออกมา ฉันยันเข่าขึ้นแล้วเอาแขนกอดเอาไว้แล้วก้มหน้าร้องไห้อยู่อย่างนั้น หัวฉันคิดแต่ให้เรียวมาเจอฉันเร็วๆและมาช่วยฉันอยู่ตลอด เพราะที่ห้องเก็บของนี้มันเก่ามากแล้วจนเป็นที่ถูกลืมของนักเรียน บรรดาคุณครูและภารโรงหรือแม่บ้านกันหมด

  ฉันไม่รู้ร้องไห้นานเท่าไร และไม่รู้ว่าฉันภาวนาให้เรียวมาเจอฉันเร็วๆนานมากรึยัง แต่ที่รู้มีใครมาทุบประตูจากข้างนอก

          ตุ้บ!!! ตุ้บ!!!

“คารุเธออยู่ในนั้นเหรอเปล่า” เสียงที่คุ้นหูดังมาจากข้างนอก

          เรียว!!!

  ฉันปาดน้ำตาที่แก้มออกแล้วลุกขึ้นก่อนตะโกนออก

“เรียวฉันอยู่นี้ ช่วยฉันที”

“คารุ นั้นเธอเหรอ” เสียงยูมินี้

“รอเดี๋ยวนะพวกเราจะช่วยเธอออกมาเอง” เสียงชินจิ

          นี้พวกเธอ

          ตุ้บ!!! ตุ้บ!!!

  ก่อนน้ำตาฉันจะไหลลงมาอีกครั้งเรียวก็ทุบประตูเสียงดัง

“เว้ย!!! ประตูหาอะไรว่ะทำไมไม่เปิดเล่า” เรียวทุบประตูไปด้วยปากก็เฮ่า เอ๊ย!!! ก็ร้องไปด้วย คนเขียนเกือบตายแนะ (-.-;)

          ตุ้บ!!! ตุ้บ!!!

“พอเถอะเรียว เดี๋ยวนายจะเจ็บตัวเปล่านๆะ พวกเธอด้วย” ฉันร้องห้ามเมื่อเรียวยังทุบประตูต่ออยู่

          ตุ้บ!!! ตุ้บ!!!

“พรุ่งนี้พวกนายก็ค่อยให้ภารโรงมาเปิดให้ก็ได้นะ” ฉันร้องไปอีก

          เงียบ~

          อ้าว ทำไมเงียบละพอบอกให้หยุดก็หยุดไปสักดื้อๆเลย นั้นสิจะโทษพวกเขาก็ไม่ได้นะก็

          ฉันบอกให้ไปเองนี้นะ ช่วยไม่ได้

“คารุถอยหลังไป!!!” เสียงประสานของยูมิ ชินจิ และเรียว ตะโกนมา

“เอ๊ะ!!!” ฉันยืนอย่างงงๆแต่ก็ถอยไปแค่ก้าวเดียวแค่นั้น

          ปัง!!!

  ประตูเปิดออกเสียงดังสนั่นและเปิดอ้ากว้าง ภาพข้างหน้าฉันเห็นเรียวยกขาขึ้นกลางอากาศและนั้นทำให้ฉันรู้เลยว่าเรียวคงใช้เท้าเตะมาแน่

“เรียว!!!” ฉันร้องออกมาก่อนจะกระโดดไปกอดเรียวและปล่อยโห่ออกมาไม่อายใคร เรียวเองก็น่าจะเตรียมตั้งท่าไว้แล้วเลยทำให้ไม่มีใครล้ม

“ไม่เป็นไรฉันอยู่นี้แล้ว ไม่ต้องร้องนะ” เรียวพูดก่อนจะกอดฉันตอบ

“คารุ” ยูมิ

“คารุ” ชินจิ