สรุป!นายเป็นแฟนฉันใช่ไหม

หลังจากตอนที่แก้วและโทโมะกลับมาถึงที่บ้านของเขาสองคน

บนเตียง...

"นี่นายจะทำอะไรฉันอ่ะ"

"ก็จะ..."

"เฮ้ยย เลวอ่ะ ปล่อยๆๆๆ"

"อิอิ ไม่ปล่อย"

แล้วบทรักก็(กำลังจะเกิด)แต่...

"ฮัลโหล!"ชายหนุ่มรับโทรศัพท์ด้วยความงุนงงและการขัดจังหวะช่วงเวลาของเขา

"สวัสดี ฉันว่าตอนนี้คุณคงจำฉันไม่ได้สินะ แต่อีกไม่นานคุณจะต้องร้อง อ๋อ"

"ใครอ่ะ โรคจิตเหรอ"

"ไม่ใช่ ฉันไม่ใช่อย่างที่คุณคิดแน่"

แล้วสายก็วางไป...

และชายหนุ่มก็เริ่มบทรักต่อแต่...

"นี่พี่โทโมะ ใครโทรมาอ่ะ!"

"ไม่รู้สิ สงสัยจะเป็นพวกโรคจิต"

"อืม ระวังตัวด้วยนะ"

"คร๊าบบ แต่ห่วงตัวเองก่อนเถอะ"

"เฮ้ย! พี่…"

"อ่าส์ อืมมมม อ่าส์"....

และเย็นวันนั้น

โทรศัพท์ดังขึ้น…

“สวัสดีค่ะ”

“ใครครับนั่น”ชายหนุ่มสงสัย

“ฉันน่ะเหรอ คนที่คุณเคย…”

“เคยอะไร”

“ทำให้ฉันต้องเจ็บปวดไงล่ะ อย่ามาโง่ทำเป็นจำไม่ได้หรอกนะ ไอ้คนสารเลว”

“บอกผมมาเดี๋ยวนี้นะ คุณคือใคร”ชายหนุ่มโมโห

“ถ้าอยากรู้มาเจอกับฉันที่ร้าน U and I แถวๆพัทยาใต้ ว่างไหมล่ะ”

“เห้ออ! คุณจะจับผมเหรอ ผมมีภรรยาแล้วนะคุณ”

“ฮะ ว่าไงนะ”

“ตกใจล่ะสิ”

“นายมันไอ้คนเลว”

“คุณคือใครกันแน่”

“มาเจอฉันที่…”

แต่สายก็ถูกตัดไปซะก่อนเพราะว่า แก้วเป็นอะไรไม่รู้อยู่ดีดีก็อาเจียนออกมา

“แก้วเธอเป็นอะไรน่ะ”

“ไม่รู้สิ อยู่ดีดีก็คลื่นไส้ อยากกินอะไรทที่มันจี๊ดๆหน่อยนะ”

“แพ้ท้องมั้ง”

“บ้า!”

“ไปๆพรุ่งนี้ไปตรวจให้รู้เรื่อง”

“อืม มากินข้าวสิ”

“อืม”

“เมื่อตะกี๊นี้ใครโทรมาเหรอ”

“ไม่รู้ พวกโรคจิตน่ะ”

“แต่ก็ตั้ง 2 คครั้งแล้วนะ ไปแจ้งความหน่อยมั้ย”

“ไม่น่ะ พรุ่งนี้ผมไม่อยู่บ้านนะ ไปเที่ยวพัทยากับไอ้ป็อปแล้วก็กวิน”

“อืม ไปสิไม่ได้เจอกันตั้งนานนี่ เดี๋ยวฉันเฝ้าบ้านเอง”

“อืม”

พอกินข้าวเสร็จทั้งสองก็รีบขึ้นบ้านนอน

พอตอนเช้า..

แก้วตื่นมาแต่ก็ไม่เจอโทโมะ

"สงสัยจะรีบไป"

ณ ร้าน U and I

โทโมะกำลังมองหาหญิงสาวคนนั้น

"ทางนี้ค่ะ โทโมะ"

"คุณ...ป็อปปี้"

"บอกแล้วว่าคุณจะต้องจำฉันได้ คุณจำได้ไหมว่าทำอะไรฉันไว้บ้าง"

"ผมขอโทษ"

"คำสั้นๆแค่นี้มันไม่พอที่คุณทิ้งฉันไว้ต่างประเทศแล้วแอบหนีมาหรอกนะ"

"ผมขอโทษ จะให้ผมทำอะไรก็ได้"

"ตอนนั้นบอกว่าหลงฉันมาก จนสุดท้ายคุณก็ได้ฉันและก็รักกัน"

"TT ผมรู้สึกผิดนะแต่จำเป็นจริงๆที่ผมหนีมา"

"แล้วมามีลูกกับเมียใหม่เหรอเนี่ยเหรอความจำเป็นที่หนีมา"

"ผมถูกบังคับเชื่อผมสิ"

"ถูกบังคับเหรอ ฉันไม่ใช่เด็กนะที่คุณจะมาบอกว่าถูกบังคับแต่ทำไมเมียคุณถึงได้ท้อง"

"ผมขอโทษ ผมขอโทษที่ลืมคุณ"

"ขอโทษเหรอ  นายไม่รู้หรอกว่าหลังจากนั้นชีวิตฉันเป็นยังไง"

"ขอโทษ ผมอยากให้เรื่องจบวันนี้"

"นายรู้ไหมว่า ฉันน่ะเจ็บแค่ไหน..เจ็บเท่าที่ผู้หญิงคนหนึ่งจะเจ็บได้"

"ผมขอโทษ"

"แต่ว่ามันก็คงเป็นแค่ความรักโง่โง่ คุณเอาฉันเป็นแฟนเพื่อจะสอบผ่านเท่านั้นมันชั่งโง่จริง"

"ผมรักคุณจริงๆนะ ป็อปปี้"

"รักของคุณมันคือความหลอกลวง คุณเอาฉันเพราะพ่อฉันสอนเลขอยู่ในคอลเลจของคุณแล้วคุณก็ไม่เก่งเลข"

"ผมขอโทษ แต่ผมไม่ได้คิดแบบนั้นผมรักคุณจริงๆ"

"เหรอ ฉันไม่อยากจะเชื่อว่ารักสามารถแลกวิชาเลขได้"

"..."

"แต่ฉันเรียกคุณมาวันนี้ไม่ใช่เรื่องนั้น แต่ว่าฉันแค่อยากจะแก้แค้นคุณโดยวิธีของฉัน"

"ยังไง ผมขอแค่เรื่องนี้จบลงก็พอ"

"คุณต้องแต่งงานกับฉัน"

"ไม่ๆ ผมมีภรรยาแล้วนะคุณผมทำไม่ได้"

"แล้วตอนที่อยู่ที่อังกฤษทำไมถึงไม่พูดคำนี้กับผู้หณิงคนอื่นบ้างล่ะ"

"ไม่รู้แต่งยังไงผมก็ไม่แต่งงานกับคุณแน่ ผมมีครอบครัวแล้วและกำลังจะมีลูก"

"ถ้าแต่งงานไม่ได้ ฉันจะจองล้างจองผลาญคุณอย่างนี้แน่"

"ไม่ ผมไม่แต่ง"

"คุณทำฉันไว้เท่าไหร่ เรื่องแค่นี้ทำไม่ได้เหรอ"

"ไม่ได้"

หญิงสาวส่ง Ipad ของเธอไปให้ดู"

ในจอ I-pad

มีเพียงรูปของ เนย พี่สาวที่ดูแลเขามาตลอดกำลังโดนจับแขนจับขาและจะถูกฆ่า

"คุณจับพี่ผมไปทำไม"

"เห้อ ! บอกแล้วคุณต้องแต่งงานกับฉัน"

"ก็ได้....แต่คุณต้องปล่อยพี่สาวผมนะ"

"ก็ได้"

และหญิงสาวก็โทรศัพท์ไปบอกลูกน้องของเธอว่าให้ปล่อยตัวเนย

----------------------------------------------------------------------------------------------

จบตอนนี้แล้ว ติดตามตอนต่อไปด้วย

นี่นะรูป ป็อปปี้ตัวร้ายของเรา

ไรเตอร์เอามาฝาก

Poppy 3.2.1