ยัยprettyตัวร้าย ปะทะ นายhandsomeตัวดี

"อืมมมม"ฉันครางอยู่ในลำคอเล็กน้อยเมื่อได้สติเเล้วลุกขึ้นจากเตียงนุ่มๆ
"ตื่นเเล้วเหรอครับ"เสียงนุ่มๆของชายหนุ่มดังขึ้นพร้อมทั้งปรากฏร่างของเขาที่เดินถือน้ำเปล่ามา2เเก้วก่อนจะนั่งลงที่ข้างๆฉันเเล้วยื่นเเก้วให้เเก้วหนึ่ง
"เอ่อ..ขอถามหน่อยนะคะ เวลาที่หมดเวลาของคุณเนี่ย คุณจะสามารถรับรู้เรื่องราวที่พี่ของคุณทำได้ เพียงเเต่ควบคุมไม่ได้ใช่มั้ยคะ"ฉันรับน้ำมาถือไว้เเล้วถามออกไปทันที
"ครับ"
"งั้นเมื่อคืนนี้พี่ของคุณ'จูบ'ฉันใช่มั้ยคะ"ฉันถามออกไปโดยไม่ลังเลด้วยความอยากรู้อยากเห็น
"เอ่อ..ครับ"เขาตอบอีกครั้งทั้งยังทำสีหน้าลำบากใจ
"เเล้วทำไมพวกคุณสองคนถึงยังอยู่ร่างเดียวกันอยู่ล่ะคะ หรือว่าวิธีนี้มันใช้ไม่ได้ผล หรือว่าคุณไม่ยอมรับฉัน"ฉันถามออกไปด้วยเสียงที่ดังพอสมควร
"เอ่อ..เรื่องวิธีน่ะ เรายังไม่รู้หรอกครับว่าใช้ได้รึเปล่า เเล้วผมเองก็ยอมรับคุณด้วย เเต่อย่าลืมสิครับว่าถ้าคนที่จูบคุณไม่ได้รักคุณ ทุกอย่างที่ทำมันก็เเค่นั้น"เขาพูดออกมาทั้งยังก้มหน้า
"อ๋อ..สรุปคือพี่ชายของคุณ..ไม่ได้คิดอะไรกับฉันสินะคะ..เฮอะ มันก็สมควรนี่นะ ฉันมันก็เเค่ผู้หญิงอืดอาดยืดยาดเฉื่อยชาบ๊องชักช้าไร้สมองไร้ความเป็นสุภาพสตรีเกะกะ คนไร้ซึ่งคุณค่าอย่างฉันใครจะมาสนใจกัน"ฉันพูดทั้งยังมีน้ำตาเอ่อคลอเบ้าอยู่ นัยตาของฉันร้อนผ่าว
ฉันพูดทุกคำที่ตานั่นเคยว่าฉันเอาไว้ น่าเเปลกที่ฉันยังคงจำได้ไม่ลืม ทุกถ้อยคำที่เขาพูดมันก้องอยู่ในหัวสมองฉัน
ตลอดมาที่เขาชมฉันมันคือคำลวงสินะ หรือไม่เค้าก็คงใช้คำนี้กับผู้หญิงทุกคนที่ใกล้ตัวเขา จริงสินะ มันคงไม่สำคัญ ทั้งที่เป็นอย่างนั้นเเล้วฉันจะจำไปเพื่ออะไรกัน
'ตื่นได้เเล้ว คุณเจ้าหญิง'ประโยคที่เขาใช้ปลุกฉันจากนิทรา
'ก็เป็นคนน่ารักไง เลยรังเเกไม่ลง'ประโยคที่ทำเอาฉันหน้าเเดงเเจ๋
"ถึงคุณจะเป็นอย่างไหนเเต่ยังมีคนบางคนที่สนใจเเละห่วงใยคุณนะครับ"
"เเล้วใครล่ะ"
ทันทีที่ฉันถาม เขาก็นิ่งอึ้งไปเเล้วเดินออกจากห้องไป
ฉันในตอนนี้ไม่รู้จริงๆว่าควรทำอย่างไร สิ่งที่ฉันควรทำคือเอาตัวรอดจากเเผนบ้าๆบอนี่ซะก่อน เเล้วเรื่องอื่นก็ค่อยว่ากันทีหลัง..
บาสทั้งกลางวันกับกลางคืนเเล้วก็พ่อบ้านเเม่บ้านนี่เค้าต้องเเทบทั้งวันเลยใช่ม่ะ ดังนั้นห้องเก็บพวกตู้เซฟอะไรทำนองนั้นก็น่าจะว่างสินะ หุหุ(เปลี่ยนอารมณ์เร็วเหลือเกิน)
ว่าเเล้วฉันก็ออกไปมองซ้ายมองขวาเมื่อทางเดินว่างโล่งโจ้งตามที่คิด ฉันถือกิ๊ฟดำไปในมือเพื่อจะเข้าไปสำรวจห้องนั้นก่อน เรื่องรหัสเดี๋ยวค่อยคิดอีกที
ฉันเดินไปจนถึงหน้าห้องเเล้วกำลังจะใช้กลยุทธ์กิ๊ฟดำดั้งเดิมเเต่ก็หยุดชะงักซะก่อน
"พ่อครับ ผมว่า เราเลิก...เรื่องไร้สาระเเบบนี้ซะทีเถอะ ผมว่า...กับเธอ"เสียงเเผ่วเบาขาดๆหายๆดังอยู่ที่ด้านในห้อง หมายความว่าไงกัน มันปะติดปะต่อยากนะเจ้าคะ
"เถอะน่า พอจบเเผนนี้เรา...ว่าเรื่องมันจบลงไปอย่างราบรื่นสิ...หนูเเพรก็จับไม่ได้เเล้ว"เสียงของชายอีกคนดังขึ้นอย่างขาดๆหายๆเช่นกัน
"ก็ได้ครับ ผมจะ...ก็ได้"
"ถ้าลูกมีธุระเเค่นี้ล่ะก็ พ่อขอตัวนะ พ่อ...ก่อนล่ะ"ฉันได้ยินเเค่นั้นก็พอจะรู้ว่าจบประโยคสนทนาเเล้ว เเละคนที่อยู่ในห้องก็อาจจะออกมาด้วย ฉันก็เลยวิ่งออกมาตรงดิ่งไปที่ห้องทันที
"เเกร็ก"เสียงลูดบิดประตูดังทั้งๆที่ฉันยังไปไม่ถึงเเท้ๆ ทำไมทางเดินนี้มันยาวเเท้หนอ..จะถึงเเล้วๆ
"เเอ๊ดดด"เสียงเปิดประตูดังขึ้นทั้งที่ฉันอยู่ห่างจากประตูอีกราวๆ10ซม.ได้ ในหัวของฉันตอนนั้นคิดอะไรไม่ได้เเล้วนอกจากกระโดดไปให้เลยประตูห้องเเล้วทำเหมือนจะเดินลงไปข้างล่าง
พอคิดได้ฉันก็โดดออกไปทันทีเเต่ด้วยความที่ยิมนาสติกไม่เเข็งพอฉันก็เลยไปล้มหน้าคะมำในระยะทางอีก10ซม.ด้านหน้าดังโครม!เลยทีเดียว
"เเพร!!"ชายที่ออกมาจากห้องตะโกนเรียกชื่อฉันด้วยความตกใจเเล้ววิ่งเข้ามาพยุงฉันขึ้น
"อูย"ฉันร้องโอดโอย ไม่ได้สำออยนะ เเต่มันเจ็บจริงๆง่า เพิ่งเข้าใจความหมายของคำว่าเล่นจริงเจ็บจริงก็วันนี้เเหละ โฮๆๆ
"ค่อยๆลุกครับ เดี๋ยวเข้าไปพักในห้องก่อนนะ"เขาพยุงฉันให้เดินเข้าไปที่ห้องของเขา+ที่พักชั่วคราวของฉันเเล้ววางฉันลงที่เตียงอย่างนุ่มนวล
"เดี๋ยวก่อน บาส"ฉันเรียกเขาที่จะออกไปให้หยุดลง
"มีอะไรครับ"
"นายมีอะไรปิดบังฉันอยู่สินะ"ฉันถามเขาอย่างคาดคั้น
"ปิดบังอะไรกันครับ ผมก็คือผม คุณก็คือคุณ ถ้ามีคำถามเเค่นี้ผมไปก่อนนะครับ"เขาหันมาพูดพลางยิ้มให้ฉันเเล้วเดินออกไป..ไม่ว่าจะยังไงก็ตามฉันก็จะเปิดโปงความลับของนายให้ได้สักวัน