Turning Point.

          เป็นเวลาเกือบบ่ายกว่าทั้งหมดจะรู้สึกดีขึ้น

กำไลได้น้ำจากชาวบ้านที่เข้ามาแอบหาของป่า

แต่ยังมีน้ำใจช่วยเอากระบอกไม้ไผ่ที่มีน้ำอยู่เต็ม

มาส่งให้  แดดที่ร้อนอบอ้าวบวกกับความอ่อนเพลียและโหยหิว  เพราะอาหารไม่ได้ตกถึงท้องตั้งแต่เย็นวาน  ทำเอาฑีและแห้งต่างอ่อนแรงไปตามๆกัน  ต้นช่วยพยุงแห้งให้เดินได้ตรงตามทาง  ที่ชาวบ้านพูดภาษาที่พวกตนไม่เข้าใจชี้สุ่มส่งให้   ระหว่างทางเดินฑีส่งส่ายสายตามองหาผลไม้ป่าที่พอจะกินได้บ้าง  มีแต่กล้วยป่า ซึ่งกินแทบไม่ได้เพราะเม็ดเยอะเหลือเกิน  หน่อไม้พอมีบ้างให้พวกเขาขุดด้วยไม้ ก่อไฟเผากินได้บ้างขณะที่นั่งล้อมกองไฟเล็กๆที่เผาหน่อไม้อยู่นั้น  ต้นตั้งข้อสังเกตุว่า

          "ควันพิษใช่มั๊ย  ที่พวกเราโดน"  พลางหันหน้าไปทางกำไลเชิงขอความเห็น

           "เราคิดว่าใช่นะ  ใครเป็นคนหาฟืนล่ะ  แล้วแห้งอยู่ใต้ลมด้วย  เลยหนักกว่าคนอื่นอีก"  กำไลพูด

           "ไอ้นัทกับศจี  หายไปไหนก้อไม่รุ..."แห้งบ่น

            "นี่ล่ะปัญหาล่ะ " ฑีเอ่ยขึ้นบ้าง  "เราว่าศจีดูแปลกๆ  เหมือนไม่ค่อยเป็นคนธรรมชาติเท่าไหร่เลย พูดอะไรก็ดูเหมือนจะอ้อนไอ้นัทที  เราล่ะไม่อยากนึกว่า...."  ฑีหยุดเพียงเท่านั้น  เพราะหากพูดมากไปก็ดูเหมือนว่าเขาเป็นคนปากไม่ดีนินทาผู้หญิง

    แต่เพื่อนๆทุกคนก็พยักหน้าเห็นด้วย  และเข้าใจที่ ฑีพูดทุกคำ   "หากเป็นศจีจริง  และมีแผน  เขาทำทำไมล่ะ ทำเพื่ออะไร?  คบกันตั้งนานแล้วด้วย"กำไลขอความเห็นจากเพื่อนๆบ้าง  ....

      " เอ่อ..จริงสิ..  เรามีเรื่องจะถามแห้งล่ะ.."กำไลเอ่ยพลางมองหน้าแห้ง  แห้งพยักหน้า  พลางเขี่ยหน่อไม้ออกมาจากกองไฟ  แกะดูว่าสุกพอกินได้หรือยัง?

       "  แกชอบศจีเหรอแห้ง!."

       "เฮ้ย!..จะบ้าเหรอ!..ชั้นนี่นะชอบศจี  ถึงจะสวยนะ  แต่ไม่ใช่แนวชั้นโว้ย!."  แห้งเอะอะตอบ 

       "เก๊าะเราเห็นในไดอารี่แกเขียนไว้นี่"  กำไลว่าต่อ  "เราเก็บได้ตอนที่ช่วยกันกางเต้นท์น่ะ  เลยเก็บไว้ก่อน ยังไม่มีเวลาถามว่าของใคร  แต่อ่านแล้ว  เราจำได้ว่าเป็นลายมือของแกนะ"  กำไลพูดพลางมองหน้าแห้ง  แห้งหัวเราะก้องป่าแบบประชดประชัน

   "ไดอารี่นี่นะ..  แค่ชารท์ผู้ป่วยชั้นยังขี้เกียจเขียนด้วยซ้ำแม่คู๊ณ ..  เอาแรงไว้ก่อนเหอะ หน่อไม้กินได้แล้ว รองท้องก่อน  ค่อยเดินกลับที่พักไปคุยไปแล้วกัน."  แห้งตัดบท  แล้วทุกคนก็จัดแจงแกะหน่อไม้กินด้วยความหิว ......

         ภายในถ้ำที่ทั้งมืดทั้งอับชื้นแจ่มใสยังถูกมัดมือและเท้าอยู่  แต่ปลายเท้าของเธอได้ชี้ไปทางที่นัทนอนอยู่พอดี   แจ่มใสใช้เท้าเขี่ยปลุกนัทให้ตื่น  ผลของยาสลบอย่างแรงที่นัทได้รับทำให้เขาทั้งอ่อนแรงและอาเจียรอย่างหนัก  นัทงัวเงียสะลึมสะลือส่งเสียงอืออาไม่ได้ศัพย์

            "ตื่นได้แล้วนัท..ตื่นเร็วๆ"  แจ่มใสส่งเสียงเตือนสติเพื่อนไม่ดังมากนัก  เพราะเธอไม่แน่ใจว่าไอ้พวกที่จับเธอมา  มันพากันไปอยู่ซอกมุมใดในถ้ำนี้

            "เกิดอารายขึ้นนน..เหยออออ.."  เสียงของนัทยังอู้อี้ในฤทธิ์ยา

             "พวกเราโดนจับมารุป่าว  เร็วๆ  มาช่วยแก้มัดเราที  เธอสลบหนักจนไม่มีใครอยากมามัดแล้ว เหม็นหึ่งทั้งคืนเลย ทั้งบุ๋งทั้งอ้วก..ชั้นจะบ้าตาย."

    นัทค่อยๆคลานแบบไม่ค่อยเต็มสตินักมาช่วยแก้มัดให้แจ่มใส  จนแจ่มใสหลุดพ้นพันธนาการ 

           "แม่แฟนตัวดีเธอ เป็นสายโจรรุไว้ซะไอ้นัท"

แจ่มใสโพล่งออกมาอย่างเหลืออด  เพราะผู้หญิงคนนี้ทำให้เธอต้องโดนจับตัวมา  แถมไอ้เจ้าตัวหนุ่มนักรักก็พลอยโดนมาด้วยอีก  แล้วคำที่ว่า  "ฆ่ามันนี่"  พวกนั้นจะฆ่าใครนะ  แจ่มใสคิดนึกถึงคำพูดที่เธอได้ยินมาจากการพูดคุยของพวกมัน   แล้วเพื่อนๆที่เหลือล่ะ  อยู่ที่ไหน  ทำอะไรกันอยู่  รู้หรือยังว่าเธอโดนลักพาตัวมาแบบนี้   และความรู้สึกที่มีต่อนัทในตอนนี้ของแจ่มใส  ช่างแตกต่างจากเมื่อก่อนเหลือเกิน  นัทคนนี้เหรอ  ที่เธอแอบชอบมาตั้งนาน ไม่อยากเชื่อเลยว่าเธอจะหลงรักผู้ชายที่ไม่ได้ความคนนี้ 

        นัทส่ายหน้าคิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น  เมื่อคืนตอนที่เพื่อนๆต่างกรูวิ่งไปทางห้องน้ำเพื่อนหาแจ่มใส  เขากลับยอมให้อำนาจทางต่ำมาบงการการกระทำตนเอง  เพื่อที่จะได้อยู่กับศจีสองต่อสองและทำตามการเรียกร้องธรรมชาติ  ก็ศจีเองล่ะที่เผยส่งความหมายลึกซึ้งให้เขาเอง  จนตัวเขาเองได้มาเจอเรื่องยุ่งยากแบบนี้  แถมยังทำให้เพื่อนต้องมาตกที่นั่งลำบากเพราะคนที่เขารักอีก  "เราจะพาเธอออกไปนะแจ่ม  ไม่ต้องห่วง"  นัทพูดกับแจ่มใสและอยากรับผิดชอบขึ้นมาอย่างจริงๆจังๆ  เพราะรู้ตัวว่าตนเองผิดจริงๆ  "ที่ๆเรามาเที่ยวมันมีถ้ำกี่แห่ง  เธอรู้หรือเปล่านัท?" แจ่มใสถามอย่างพยายามช่วยนึกวาดภาพป่าแห่งนี้ในความจำที่เคยดูแผนที่คร่าวๆก่อนมากับกำไล  เท่าที่พอจะนึกออก  เพราะแม้จะเที่ยวด้วยกันทุกปีมาติดต่อกันสองปีแล้ว  แต่ที่แห่งนี้เพิ่งมาเป็นครั้งแรก  เพราะนัทบอกว่ามีที่แห่งใหม่น่าเที่ยวและธรรมชาติมากกว่าที่เดิม   "อื้ม..ไม่รู้สิ  เพราะศจีเป็นคนชวนให้มาที่นี่น่ะ  เราไม่ค่อยรู้หรอก  แต่ติดเขตชายแดนพม่าล่ะ"  นัทตอบ 

         "เราก็คิดว่างั้น  เพราะลำพังสมองเธอคงรู้แค่  ที่ซอยทองหล่อกับเอกมัยล่ะม้าง"  แจ่มใสอดค่อนขอดนัทไม่ได้   แต่แทนที่นัทจะตอบโต้  คราวนี้เขากลับนิ่งไป  ซึ่งผิดวิสัยเขาเหลือเกิน  ทำให้แจ่มใสอดตำหนิตัวเองไม่ได้  ที่ในสถานะการณ์เช่นนี้เธอยังไม่วายพูดตอกย้ำเอากับเพื่อนไม่ได้   นัทลุกขึ้นยื่นมือมาให้แจ่มใสจับพยุงตัวลุก  พลางก้าวย่างออกไปทางที่มีแสงสว่างอยู่ลิบๆข้างหน้า

              ศจีจัดการซื้อชิมเบอร์ใหม่  และปลี่ยนชิมเข้าเครื่องมือถือ  กดหมายเลขที่ต้องการแล้วยื่นให้ชายวัย47ปีหน้าเหี้ยม  กรอกเสียงที่ฟังเหมือนพูดภาษาไทยไม่ชัดลงไปแต่จับใจความได้ว่า

       "บ้านนายพล..........ใช่มั๊ย?...บอกมันด้วยว่าลูกสาวกับเพื่อนๆทุกคนอยู่ในความดูแลของเรา  ถ้าไม่อยากให้เกิดอะไรร้ายๆ  ก็รวมหัวกันหาเงินมาคนละสิบล้าน  แล้วจะโทรฯมาบอกอีกที."

          เสียงที่บอกมาทำเอาคุณหญิงที่เป็นผู้รับสายเองกับมือ  ถึงกับเข่าอ่อน  ใช่สิลูกสาวเพิ่งมาขอไปเที่ยวกับเพื่อนๆกลุ่มเดิมเมื่อวันก่อนนี่เอง  แล้วเรื่องนี้มันจริงหรือ   เธอร้อนใจจนต้องค้นหาหมายเลขโทรฯของบ้านเพื่อนๆลูกสาวทุกคนที่ไปด้วยกันและโทรฯสอบถาม  ...ซึ่งทุกบ้านได้รับสายและประโยคเดียวกันถ้วนหน้า  ร้อนถึงท่านนายพล.ต้องติดต่อกับบรรดาพ่อแม่ของเพื่อนๆลูกสาวทั้งห้าครอบครัวที่ไม่ได้อยู่ใกล้กันเลย  "ต้องไปจังหวัดที่พวกเขาไปเที่ยวกันแล้วล่ะครับ"  ท่านบอกกับทุกคนไปเช่นนั้น  พลางนัดแนะกันที่ตัวจังหวัดนั้นในวันรุ่งขึ้น  แต่ในใจท่านก็ยังหวังว่าลูกสาวและเพื่อนๆของลูกทุกคนต้องปลอดภัย  ยิ่งกับกำไล  ท่านยิ่งมั่นใจ....

                 หลังจากทำงานร้ายๆในตัวอำเภอเรียบร้อยแล้วศจีกับกลุ่มผู้หวังความร่ำรวยทางลัดที่อุสาห์ตีสนิทเสียเวลาตั้งสองปี  กับเงินก้อนหนักๆใหญ่ๆแสนสุดคุ้มแม้จะหักส่วนแบ่งแล้วก็ตาม  ต่างเตรียมซื้อข้าวของเป็นการใหญ่     เพราะต่อไปนี้พวกเธอจะต้องหลบซ่อนตัวไม่ต่ำกว่าหกเดือนในป่า  หรือจนกว่าจะหนีข้ามเขตไปได้  ท้ายรถกะบะอัดแน่นไปด้วยของกินของใช้ที่มากมายเกินคนสองคนจะใช้ได้หมด  ตำรวจทางหลวงตรวจสอบตามปกติ  ศจียิ้มหวานหยดย้อยก่อนตอบเป็นภาษาพื้นเมืองว่า  ของทุกอย่างนำไปขาย  และโดนปล่อยมาอย่างง่ายดาย 

         "มันตรวจทำไมวะแค่นี้เอง..."    เสียงหนุ่มใหญ่พูดอย่างเย้ยเยาะ  "ก้อตรวจให้เราสะดุ้งเล่นๆไง"  ศจีตอบบ้าง  ต่างขำกับความละเลยของเจ้าหน้าที่บ้านเมือง  "เร็วๆหน่อยเถอะน้า..เดี๋ยวมันฟื้นขึ้นมาแล้วจะยุ่ง"     ชายหน้าเหี้ยมปรายตามองแว๊ป  "..มึงจะกลัวทำไม..ไหนบอกว่ายาแรงไม่ใช่รึ?  แถมไอ้พวกนั้นก็เฝ้าอยู่ตั้งสองคน"  พูดพลางอมยิ้มมุมปาก 

            "ก็จริง  แต่ต้องหาอีกสี่คนนะ  ยังเอาตัวมันมาไม่ได้  แต่ไปเรียกเงินล่วงหน้าแล้ว  เฮ้อ!..หัวใสนะเนี้ยะ.. เสียดายแต่ไอ้ฑีที่ต้องตาย  ใครใช้ให้บ้านมันจนล่ะนะ  ว่ามั๊ยน้า..  เผลอๆป่านนี้ตายกันหมดแล้วมั๊ง  ท่อนไม้พญาล้างนี่มันพิษมากไม่ใช่เหรอน้า?" 

            คำสุดท้ายศจีหันไปถามน้าหัวหน้าโจรหน้าดุ "เออ..เจอเข้าเต็มๆก็ตายล่ะวะ  พิษไม้ตัวนี้นะสมัยก่อนเขาเอามาเผาเอาขี้เถ้าผสมอาหารวางยากัน  หรือไม่ก็ใช้ควันรมพิษเหมือนห้องรมแก๊สนั่นล่ะ  แต่ไม่แน่ใจโว้ย  เพราะมันเป็นที่โล่ง  ไม่ใช่ห้องทึบผลมันอาจไม่ได้ตายปุบปับ  แต่อาจค่อยๆตายว่ะ.."

                  เจ้าแหว่งกับไอ้ลำที่ถูกใช้ให้เฝ้าถ้ำ  ต่างนึกหิว  ก่อนออกมาหายิงกระรอกย่างกินรองท้อง  รอหัวหน้าที่เข้าไปตัวอำเภอ  ได้แอบเข้าไปดูคนสองคนที่นอนหมดสติในถ้ำแล้ว  ก่อนตัดสินใจออกมาหาอาหาร  "อ่อนแอไม่รู้ทางแบบนี้  หนีไปไหนไม่ได้หรอก  พวกเราไปแปปเดียวเอง  หัวหน้าไม่รู้แน่ ไปกันเถอะ...นี่คือความคิดของพวกมัน ทำให้แจ่มใสที่แกล้งเป็นสลบไสลกับนัทมีโอกาสหลุดรอดออกมาได้  แต่จับทิศทางไม่ถูกเลย  นัทแหงนหน้ามองฟ้า  ก่อนจะเดินนำหน้าแจ่มใสไปทางที่เงาทอดตัวไปทางซ้ายมือนิดๆ

                  ส่วนทางกำไล ต้น ฑี และแห้ง  หลังจากที่มีแรงจากหน่อไม้เผาแล้ว  ก็เริ่มเดินดุ่มไปขวามือที่ชาวหาของป่าชี้บอกต่อไป.  " เราควรทำเครื่องหมายอะไรไว้มั๊ย?  ต้นถามขึ้น  "ก็ดีนะ  งั้นหักกิ่งไม้ไปทางที่เราเดินหน้าไปแล้วกัน"ฑีตอบ  กำไลจึงเริ่มหักกิ่งไม้ระดับสะโพกตัวเองเป็นคนแรก

                 โปรดรอตอนจบค่ะ.จวนแล้วตอนหน้าจบแน่ๆ  ตอนนี้ขอคิดก่อนค่ะ  อิอิ...