Turning Point.

             และแล้วต้น , แห้ง,  กำไล ,และฑี  ก็ค่อยๆลุกมาทีละคนจากพื้นดินชื้นๆด้วยน้ำค้าง เกาะพราวระยับสะท้อนแสงพระอาทิตย์ยามเช้า

อย่างมึนงง  และไม่แน่ใจว่าอยู่ที่ใหนกัน  ทุกคนอ่อนเพลียและมึนหัวเหมือนๆกัน  นั่งบ้างนอนบ้างตามพื้น ด้วยแรงหายไปอย่าง..     .เหมือนกำลังจะตายตามภาษาชาวบ้านเรียก 

              ...หากตามความรู้ที่เรียนมาคือร่างกายขาดน้ำอย่างหนัก   แต่รู้ว่าตนเองไม่ได้ถ่ายท้องอย่างรุนแรงและไม่ได้มีอะไรกินจนเป็นพิษ  แล้วเรี่ยวแรงหายไปแบบนี้มันผิดสังเกตุ   แม้แต่จะพูดบอกกับคนต่อหน้ายังไม่มี...   แห้ง ดูอาการหนักกว่าเพื่อน   ทุกคนนอนหงายหายใจช้าๆลึกๆ ตามที่พื้นฐานเบื้องต้นตามที่เรียนมา  ...กำไลที่นอนมองเพื่อนอยู่ไม่วางตา                

          พยายามส่งเสียงเรียกเพื่อนดังๆ  แต่เหมือนไร้ผล  เพราะเสียงที่เธอเปล่งออกไปเสมือนว่ามันได้ลาขาดจากเธอแล้ว  และอาการของแห้งก็เหมือนคนใกล้สิ้นใจ  ทั้งสามคนนอนหมดแรงเหมือนทารกที่คอยมองเพื่อนตายไปต่อหน้า   ทั้งๆ  ที่หันหัวชนกัน     แต่แค่เป็นคนที่แยกไม่ออกว่าตัวเองทำอะไรได้บ้าง?  ในสถาณการณ์แบบนี้    ต้นพยายามขยับมือ  แต่ไม่ได้  เหมือนกับว่าพวกเขาต้องอยู่นิ่งๆ  พลางกวาดสายตาไปเรื่อยๆด้วยความหวัง ...

             กำไลเป็นเพียงคนเดียวที่พลิกตัวได้ และ  สบตาต้นกระพริบตาถี่ๆ3ครั้งแล้วมองไปทางแห้ง  เป็นสัญญาณว่าแห้งน่าเป็นห่วงที่สุด  ต้นเข้าใจ  และส่งสายตาไปจ้องที่ทางเดินเหมือนเป็นทางสายหลักเพื่อกลับเต้นท์ที่พวกเขาวิ่งมา เมื่อคืน ...กำไลมองตอบ  พลางคิดพยายามขยับตัวไปให้ถึงกระดิ่งเล็กๆ  ที่ทาง วนอุทยานแห่งนี้  มีไว้เป็นจุดๆ  เพื่อให้ผู้มีเหตุสั่นเพื่อแจ้งเหตุ               

          ...แต่....เธอมองไม่เห็น   เพราะกระดิ่งที่ว่า ได้ถูกฉกไปแล้วจากคนที่ไม่รู้ค่าของสิ่งของต่างๆตามสถานที่ท่องเที่ยว   ว่าเขามีเพื่ออะไร?  มีทำไม?   เธอพยายามเสือกไสตัวเองนานกว่าครึ่งชั่วโมงเพื่ออยากไปถึงกระดิ่งนั้น     ทั้งที่ห่างไปอีกกว่า20เมตรที่ทางวนอุทยานมีให้เพื่อให้คนเดือดร้อนสั่นขอความช่วยเหลือตามระยะทางทุก500เมตร เธอรู้สึกถึงลิ้นแข็งปานแผ่นหนังหมูป่า....    

                     มีเพียงสายตาเท่านั้นที่จะส่งข้อความกัน  ...ซึ่งมันกลายเป็นเรื่องหนักแล้วสำหรับเธอ  เพียงแค่มองเห็นหน้าเพื่อนๆที่ห่างออกไป  และทุกคนเป็นง่อยไปเสียแบบนี้   และเธอเองก็แย่   จากที่นอนแป็บ  มานานไม่ต่ำกว่า3ชั่วโมง   ได้มีคนมาพบเธอ    แต่เป็นพวกลักลอบเข้ามาหาของป่า  ที่รับรู้ได้เพราะภาษาที่ไม่คุ้น  แล้วพวกที่ช่วยก็ดันพูดไม่รู้เรื่องกันอีก   สรุปแล้วพวกเราวิ่งหลงเข้าเขตพม่าแล้วแน่ๆ   ยังดีที่สมองทำงาน  กำไลคิด.  

                 ก่อนอ้าปากหาวหมายให้ต้นเห็น...เพื่อเป็นการบอกต้นว่า  "พวกเราโดนวางยา   "   และอยากให้เริ่มนอนหลับเต็มๆตาอีกครั้งเพื่อเป็นการล้างพิษในป่า......  และเพื่อนหมอทุกคนรับทราบทันกันเอง อยู่แล้ว  เลยต่างล้มตัวลงนอนหลับให้เต็มที่..หากแม้จะโดนฆ่าให้ตายก็อย่าปลุกเชียว   ต้นคิดในใจ   ส่วนฑีคิดชื่นชมหมอกำไล  เธอรู้ว่าดินช่วยดูดพิษบางอย่างได้ และฑีก็นอนนาบไปกับพื้นดินแฉะๆที่เป็นโคลน.........