ฝันร้ายของเหล่าเมคาคุชิดัน

                         มันก็ต้อง..

                           .แน่อยู่แล้วสิ......

                     ....อายาโนะจัง...

สาวน้อยร่างบางเรือนผมสีฟ้าครามตอย่างมั่นใจ

จากในโทรศัพท์ของโมโมะ เพื่อรักษาบรรยากาส

ชินทาโร่ที่กำลังออบกอดเด็กสาวได้รู้สึกว่าร่างบางตัวสั่นงันงกเหมือนลูกนกตกนํ้าอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

                     กลัวอะไรงั้นเหรอ...

                 บอกชั้นได้รึเปล่าอายาโนะ

                  อย่าเก็บเงียบไว้คนเดียวสิ

มือหนาลูบแก้มร่างบางอย่างอ่อนโยน.... 

"อะ...แฮ่ม"เด็กสาวจากโลกไซเบอร์ผํ้มีดวงตาสีฟ้าครามสดใสทำเสียง

กระแอมกระไอเพื่อเตือนไห้นายของเทอรู้ว่า

ไม่ได้ยืนกันแค่สองคนนะนั่น

"ไปส่งอายาโนะจังได้แล้วคะ...นายท่าน"เอเนะกล่าวขึ้นพรางมองเวลา

"รู้แล้วเฟ้ยไม่ต้องยํ้าชั้นก็ไปอยู่แล้วละน่า"ชายหนุ่มทำสีหน้าเซ็งๆก่อนจะเดินจูงมือเด็กสาวผ้าพันคอสีแดงแยกไปอีกทาง 

"เฮ้อ~ เจ้าบ้านั่นจะไหวไหมนะ"เอเนะสาวร่างบางถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะหันไปมองโมโมะผู้เป็นน้องสาวของชินทาโร่ 

"เอ๋  เอเนะจังหมายถึงเรื่องอะไรเหรอ?"เด็กสาวเรือนผมสีเหลืองถามอย่างสงสัยพรางมองเด็กสาวจากโลกไซเบอร์ผู้มีนัยตาสีฟ้าคราม

"ก็....เรื่องที่..เจ้าหม..อ"

      ติ๊ดๆๆ 

..

จู่ๆก็มีสายโทรเข้าเครื่องโมโมะขัดสิ่งที่เด็กสาวจากโลกไซเบอร์กำลังจะพูด

 "ฮัลโหล นั่นใครค่ะ??"เด็กสาวไม่รีรอรีบรับสายทันที

(นี้ผมเองคิซารากิจัง กว่าจะรับได้น่าา)

"เอ๋~โทรศัพท์พึ่งดังเมื่อกี้เองนะค่ะ"เด็กสาวทำสีหน้างุนงงกับสิ่งที่อีกฝ่ายพูดขึ้น

(เหหหหหคิซารากิจัง ล้อกันเล่นใช่ไหมเนี้ยผมโทรไปตั้งหลายแล้วนะ~~)

ชั้นพูดจริงๆนะค่ะเอเนะจังก็อยู่

(ว่าแต่คิซารากิจังเห็นคิโดะรึเปล่าเหรอ?)

ถ้าคุณหัวหน้าละก็ไม่เห็นค่ะ

(ไปไหนของเค้านะเวลาปานนี้แล้ว)

"มีเรื่องอะไรกับคุณห้องหน้ารึเปล่าค่ะ? "โมโมะเริ่มรู้สึกใจคอไม่ดีทันทีก่อนจะชักสีหน้ากังวลขึ้นมาแทนที่เพราะจู่ๆบรรยากาศก็แปลกไป