ขอบคุณความบังเอิญ

          ผมนั่งเท้าคางมองคนตรงหน้ากินอย่างเอร็ดอร่อย  เห็นแบบนี้มันก็ชวนให้ผมอิ่มไปด้วย
อยากรู้จังวันๆที่กินเข้าไปมันเอาไปไหนหมดคือกินเยอะมากแต่มันก็ไม่อ้วน
"ไอ้ดรัน..มึงกินแบบนี้ไม่กลัวอ้วนหรอ?"
"ไม่อ่ะกูกินไปเดี๋ยวแปบๆก็ย้อยแล้ว"
"มึงทำอะไรถึงได้ย้อยง่ายขนาดนั้น"
"เล่นกีฬาไง" 
"กีฬาในล่มหรอ?....ฮิฮิฮิฮิ" ผมแกล้งกวนประสาทก่อนจะหัวเราะอย่างซ่ะใจคนที่กำลังก้มหน้าก้ม
ตากินหันขึ้นมามองก่อนก้มใบหน้าเข้ามาใกล้ๆ
"ตอนแรกกูเล่นกลางแจ้งนั้นแหล่ะ..แต่ไม่แน่น่ะ.." ไอ้ดรันค่อยๆเอามือลูบที่แก้มที่มีไลหนวดของ
ผมเบาๆก่อนนั่งลงไปกินข้าวต่ออย่าบอกน่ะว่า...อ๊ากกกก....ไม่น่ะ ผมเอามือขึ้นลูบแก้มตัวเองเบาๆ
รู้สึกร้อนไปทั่วใบหน้าวูบวาบพร้อมกับสายตาคนที่ยังคงกินข้าวอยู่แต่กรุ่มกริ่มแปลกๆ ไม่ไหวแล้วผม
เอามือทั้งสองจับบิดกันไปมาก็มันเขินนี่ใครจะไปคิดว่าไอ้ดรันที่เฝ้าจีบมาเกือบเดือนจะยั่วกันได้
เซกซี่ขนาดนี้ 
"มึงเป็นอะไรหน้าแดงๆ" 
"ห่ะ?..เปล่าๆ ไม่มีอะไร"
"แน่ใจน่ะ..ไม่ใช่ว่ากำลังจินตนาการเรื่องแปลกๆ" ไอ้ดรันพูดพร้อมกับเน้นคำว่าแปลกๆแล้วส่ง
สายตาเป็นเชิงคำถามใส่ผม ขอร้องเถอะไอ้ดรันอย่าทำสายตาแบบนี้ใส่กูได้ไหมเดี๋ยวกูจะคลั่งตาย
พอดี
"ไปกันเถอะกูอิ่มแล้วป่านนี้ไอ้ธัญไอ้พัทธ์น่าจะมาแล้ว" 
"ไอ้พัทธ์ไอ้ธัญ...เมื่อไรกูจะมีบ้าง" ผมพูดตามหลังคนที่กำลังจะเดินนำไปเบาๆ 
"อยากมีก็มั่นจีบหน่อยดิเอาแต่บ่นๆอยู่แบบนี้จะมีไหม" นี่ผมหูไม่ได้ฝาดใช่ไหม เมื่อกี้ไอ้ดรันเปิด
ทางให้ผมแล้วจริงๆหรอ อ๊ากกกก...ผมรีบวิ่งตามคนที่พูดทันทีก่อนจะจับมือเดินไปด้วยกัน
 
          "แหม๋ๆๆๆ...มีจับมงจับมือน่ะไอ้ปรานต์" ทันทีที่ไอ้ปรานต์กับไอ้ดรันเดินมาถึงผมก็กัดมัน
ทันทีก็จะไม่ให้มั่นไส้ได้ไงขนาดผมยังไม่เคยได้ทำเลย
"อย่าน่ะไอ้ธัญต่อเดี๋ยวกูไม่ช่วยมึงน่ะ" 
"คร๊าบบบบ...เพื่อนปรานต์" 
"ดีมาก"
"พอก่อนเถอะทะเลาะกันอยู่ได้ตกลงจะซ้อมไหมไอ้งานสะดงแสดงเนี้ย"
"ครับบบบ"
"แหม๋..แมวเลยน่ะไอ้ธัญ" 
"ไอ้ปรานต์ครับ...อย่าเริ่มครับเพื่อน" ผมหันไปหมายหัวไอ้ปรานต์ก็หันกลับมาสนใจงานต่อ
"ไอ้ธัญกูว่าบทที่มึงกับกูจะเล่น  ดูคุ้นๆป่ะ?"
"หรอๆ ..ไหนเราดูซิก็เห็นดรันบอกเรื่องนี้แต่งเองเล่นเองกันเลยไม่ใช่หรอไม่หน้าจะคุ้นหรือซ้ำมั่ง"
"แต่กูคุ้นจริงๆน่ะ...ไอ้ดรันมึงไปก๊อบมาจากละครน้ำเน่าเรื่องไหนที่มึงติดป่ะว่ะ?"
"ป๊าวววว...อันนี้กูแต่งเองไม่มีก๊อบโว๊ย"
"แน่ใจน่ะกูอ่านไปอ่านมาเริ่มเหมือนคลับฟายเดย์ไปเรื่อยๆ"
"เพ้อเจ้อว่ะ...อ่านๆไปเดี๋ยวจะได้รีบซ้อมๆพรุ่งนีแล้วน่ะโว๊ยงานอ่ะ"
"เออน" ผมยืนมองพัทธ์กับดรันพูดกันไปมาก็อดยิ้มไม่ได้จะไม่คุ้นได้ไงก็เรื่องทั้งหมดไม่ใช่ดรันแต่ง
แต่เป็นผมเองที่เขียนเรื่องราวทั้งหมดเกี่ยวกับเหตุการ์ที่ผมตกหลุมรักพัทธ์มาสองปีไม่ว่าจะทำอะไร
ผมจำได้หมดผมจดไว้ทุกอย่างแล้วก็เอามาเขียนเรื่องให้ดรันมาทำละครแสดงในงานจบการศึกษา
แบบนี้เจ้าตัวไม่คุ้นคงแปลกแล้วล่ะ 
"โอเคยังไอ้พัทธ์จะได้เริ่มซ้อมคนอื่นเขารอกันหมดแล้วเนี้ยรอตัวแสดงหลักคนเดียวเลยจริงไหม?" 
"จริง" ทุกคนในห้องซ้อมต่างพูดและพยักหน้าพร้อมกันผมเอามือขึ้นปิดปากก่อนจะขำเบาๆ
 
          ผมว่าผมไม่ได้คิดไปเองน่ะเนื้อเรื่่องที่อ่านยังไงๆมันก็คุ้น  เพียงแต่ผมคิดไม่ออกเท่านั้นเอง
ว่ามาจากละครเรื่องไหน  บางทีผมควรงดดูละครบ้างก็เหมือนกัน
"เอาแล้วพร้อมยัง 3 2 1 แอ๊คชั่น!!" เสียงไอ้ดรันพูดเสร็จผมก็เริ่มแสดงตามบทที่อ่านทันที ผมรีบ
วิ่งหนีหมาที่ไล่กัดไม่ทันได้มองว่าใครเป็นใครเพื่อหนีให้รอด แล้วพระเอกของผมก็มาผู้ชายคนหนึ่ง
กำลังจะขับรถเวทป้าออกไปผมรีบกระโดดซ้อนท้ายทันที  (ไอ้ธัญเป็นผู้ชายที่ขับเวทป้า) เมื่อซ้อน
ได้ไม่พูดเปล่าผมรีบเร่งให้เจ้าของรถขับออกไปเพราะหมากำลังจะมาถึงตัวผมแล้ว
"เดี๋ยวน่ะมึงมาซ้อนท้ายกูได้ไงเนี้ยยยย..." เสียงของเจ้าของรถเวทป้าหันมาถามผมที่ซ้อนท้าย
"ก็หมามันไล่นู้นๆๆมาแล้วรีบออกรถดิว่ะเร็วๆ" ผมตบไหล่คนขับให้รีบออกรถไป
"แล้วจะให้ไปส่งที่ไหนเนี้ย" 
"ขับๆไปก่อนเดี๋ยวกูบอกเองว่าจะลงไหน"  คนถูกสั่งทำตามที่ผมบอกทุกอย่างและขับออกมาไกลลพอที่รอดจากคมเขี้ยวจะหมาที่ไล่แล้ว
"เฮ้ยยยย...จอดๆๆ เดี๋ยวกูลงตรงนี้แหล่ะ "   ผมเล่นไปตามบทที่อ่านแต่ไม่รู้ทำไมยิ่งเล่นกับเหมือน
เป็นตัวเองยังไงก็ไม่รู้ 
"จะให้ไปส่งที่บ้านเลยไหม"
"ไม่ต้องเดี๋ยวกูลงตรงนี้แหล่ะขอบใจมาก"
"เออโชคดีอย่าไปกัดกับหมาอีกล่ะ"
"เออ.."
"งั้นกูไปก่อนน่ะ"  ผมพยักหน้าให้คนขับรถมาส่งก่อนเดินไปหาที่สำหรับโบกรถกลับบ้าน 
"คัท...ดีมากเพื่อน...นี้มึงเล่นได้ดีว่ะ.." หลังจากเล่นตอนที่หนึ่งคือเจอกันครั้งแรกเสร็จไอ้ดรันก็เดิน
เอาน้ำมาส่งให้ผมพร้อมกับหันไปยิ้มให้ไอ้ธัญที่ยื่นอยู่ข้างๆ
"ไอ้ดรันกูถามจริงเหอะเรื่องนี้มึงแต่เองหรอว่ะ?"
"เออดิ.."
"ทำไมกูรู้สึกคุ้นยังไงไม่รู้ว่ะ" 
"พอเลยๆนิยายไทยก็คล้ายกันแหล่ะ" ผมเดินตามทุกคนไปนั่งที่เก้าอี้ทันที
‪#‎เดิมทีครั้งแรกที่ธัญเจอพัทธ์‬ แล้วจำได้เลยก็คือวันที่พัทธ์ทำเนียนกระโดดขึ้นรถของธัญแล้วไล่ให้
พาขับรถหนีหมาที่ไล่กัด แถมยังพูดคุยเหมือนรู้จักกันตั้งแต่ครั้งแรก แต่ก็งงๆก่ะคนๆนี้แต่พอรู้ว่าอยู่
ด้วยกันก็ชอบแล้ว  ก็เลยแอบตามดูตลอดก็จะไม่ให้ปิ๊งได้ไงคนอะไรตีเนียนแถมดุใส่ตั้งแต่ครั้งแรก
ที่เจอกันอีก