Fic:One piece

          หญิงสาวไม่รู้ว่าตนเองหลับไปตอนไหน...
          กว่าจะตื่นก็ปาไปเกือบเที่ยงแล้ว โรบิ้นค่อยๆลุกขึ้นจากโซฟา แต่ก็ต้องเซถลา ล้มลง
          บนโซฟาอีก 
     โรบิ้น:นี่เราแย่ขนาดนี้เลยเหรอ...
          หญิงสาวเอามือแปะกับหน้าผากของตนเอง พบว่ามันก็ไม่ได้ร้อนมาก สงสัยโดนหมอนั่นดูด
          เลือดเยอะเกินไป
          กริ๊ง กริ๊ง!!!
          เสียงโทรศัพท์ของหญิงสาวดังขึ้น โรบิ้นเอื้อมมือไปรับโทรศัพท์ พบว่ามันเป็นเบอร์ของ
          หัวหน้าตัวแสบ
     ลูฟี่:นี่!!! โรบิ้น ทำไมวันนี้เธอไม่มาทำงาน 
     โรบิ้น:ฉันไม่ค่อยสบายนะ วันนี้ฉันขอลางานนะ
     ลูฟี่:อื้ม...ได้สิ 
          หญิงสาววางสายของหัวหน้าตัวแสบทันที เธอกะว่าจะกินยาแล้วขึ้นไปนอนสักงีบ
          พลันสายตาของหญิงสาวเหลือบไปเห็นกระเป๋าของช็อปเปอร์ สงสัยลืมไว้ เดี๋ยวค่อยเอา
          ไปให้ตอนเย็นละกัน
          โรบิ้นหยิบพาราขึ้นมากิน 2 เม็ด แล้วขึ้นไปบนห้องนอน
          หญิงสาวทิ้งตัวลงบนเตียงอันหนานุ่ม  จัดแจงห่มผ้าให้เรียบร้อย
          ก่อนที่จะค่อยๆปิดเปลือกตาลง
               .               .               .               .               .               .
     โรบิ้น:อือ...
          หญิงสาวค่อยๆลืมเปลือกตา แล้วต้องถึงกับผงะ...
          หญิงสาวไม่ได้ตื่นในห้องนอนของตนเอง แต่ตื่นในคฤหาสน์ขนาดใหญ่ แถมชุดที่เธอใส่
          ไม่ใช่ชุดสีดำของเธอ ชุดที่เธอใส่ตอนนี้มันคล้ายๆกับชุดของเหล่าคุณหนูในราชวัง
               นี่เธออยู่ที่ไหนกันเนี่ย??? 
          พรมสีแดงขมุกขมัวถูกปูไว้ราวกับว่าจะต้อนรับเธอ หญิงสาวลุกขึ้น แล้วเดินไปตามพรม
          หญิงสาวเดินไปตามพรม พบว่าที่นี่มันมืดมาก แต่ไม่ถึงกับไม่มีไฟ มีแต่แสงเทียนที่
          ถูกจุดไว้เท่านั้น 
               ฮึ่ย!!! ยังกะบ้านผีสิง หรือ ปราสาทแวมไพร์ดีละ!!!
               จู่ๆ หญิงสาวก็ได้ยินเสียงเท้าของใครสักคนดังขึ้น
     โรบิ้น:Un Fleurs~
          หญิงสาวพยายามใช้พลังผลปีศาจของตนคว้าเท้าของใครสักคน แต่ก็ทำไม่สำเร็จ
               ฟึ่บ!!!
          มือของใครสักคนค่อยๆโอบกอดเอวของหญิงสาว
     โรบิ้น:Seis Fleur~
          หญิงสาวพยายามที่จะ 'หักคอ' คนที่โอบเธออยู่ข้างหลัง แต่ดูท่าทางจะไม่เป็นผล
     ลอว์:มาอยู่กับฉันเถอะนะ นิโคร โรบิ้น
          หญิงสาวถึงกับผงะ คนที่โอบเธอคือทราฟาก้า แต่ยังไงเธอก็ไม่ค่อยชอบเขาอยู่ดี
     โรบิ้น:ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้น- อึก!!!
          หญิงสาวถูกกัดที่ต้นคอ (อีกแล้ว) ความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั้งร่างกาย
          พลังของผลปีศาจของหญิงสาวอ่อนแรงลง เขาค่อยๆดูดเลือดหญิงสาวอย่างช้าๆ
          ก่อนที่จะค่อยๆถอนเขี้ยวออกจากต้นคอของหญิงสาว แล้วเลียเลือดที่เหลือตรงต้นคอของ
          หญิงสาว
          โรบิ้นทำท่าทางจะล้มลงไป แต่ลอว์คว้าตัวของหญิงสาวไว้ได้ทัน
     ลอว์:ต่อให้เธอเกลียดฉันขนาดไหน ฉันก็จะไล่เธอจนกว่าจะจนมุม
          เขาโน้มหน้าเข้ามาใกล้ๆหญิงสาว ก่อนที่จะจูบริมฝีปากของหญิงสาวอย่างแผ่วเบา
               .               .               .               .               .               .
          กริ๊ง กริ๊ง!!!
          เสียงนาฬิกาปลุกของหญิงสาว ทำให้โรบิ้นถึงกับลืมตาขึ้นทันที 
          หญิงสาวลุกขึ้นนั่ง ทำไมนะ ความฝันถึงได้เหมือนจริงขนาดนั้น
          แล้วทำไมเราต้องฝันถึงที่นั้นนะ
               'แล้วเราทำไมต้องฝันถึงหมอนั้นด้วยนะ'
          หญิงสาวลุกขึ้นจากเตียง ก่อนที่จะเดินลงไปข้างล่าง กะว่าจะเอากระเป๋าไปคืนช็อปเปอร์
          สักหน่อย
          to be the continune.