我的爸爸 MarkBam

我的爸爸 |ต้องเจ็บอีกกี่ครั้ง|

ตั้งแต่วันนั้นผมก็ถูกใช้เป็นที่ระบายอารมณ์ของพ่อ ผมไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงทำแบบนี้กับผมนี่เหรอสิ่งที่พ่อกับลูกเขาทำกันนี่เหรอสิ่งที่ผมควรจะได้ ในหัวของผมมันฉายแต่ภาพของความอัปยศของตัวเองมันฉากวนซ้ำๆไปเรื่อยเหมือนว่ามันไม่เคยจะจบ ผมคิดถึงยายเหลือเกิน ผมสกัดกั้นน้ำตาที่ไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง

แกร๊ก

เสียงเปิดประตูของผู้มาใหม่ ไม่ได้ทำให้ผมหันไปสนใจแม้แต่น้อย

“ยังไม่ตายนิ อึดดีเหมือนกันนิเรา ทั้งๆที่สภาพ.. หึ”

“ถ้าเยาะเย้ยผมเสร็จแล้วก็เช่นออกไป” ผมหันไปถลึงตาใส่คนที่ขึ้นชื่อว่าพี่ชาย บ่อยครั้งที่มันจะมาเยาะเย้ยผม

“เหอะถ้าพ่อไม่ให้ฉันเอาข้าวมาให้แกฉันก็ไม่อยากจะมานักหรอก มันน่าสมเพช พ่อลูกที่สมสู่กันเอง ถ้าเรื่องนี้คนทั้งมหาลัยรู้จะเป็นยังไงนะ” ร่างโปร่งวางอาหารไว้บนโต๊ะข้างเตียง ก่อนจะเดินมายืนประจันหน้ากับผมที่นอนนิ่งๆอยู่บนเตียง

“ถ้าพี่อยากบอกนักก็เชิญป่าวประกาศไปเลย เพราะยังไงคนเขาก็รู้กันว่าพี่มันเอากับผู้ชายเกือบทั้งมหาลัยแล้ว ถ้าน้องมันจะเอาแบบพี่บ้างก็คงจะไม่แปลก”

“ไอ้แบมนี้มึงกล้าว่ากูเหรอ”พี่เนียร์กระชากแขนผมให้ลุกมาจากที่นอน แขนของมันกำข้อมือของผมแน่น

“ผมไม่ได้ว่าพี่ แต่ผมแค่พูดความจริง ถ้าพี่ไม่ได้ทำแบบนั้นจริงก็อย่าร้อนตัวสิครับ หรือว่ารับเรื่องที่ผมพูดไม่ได้” ยิ่งผมตอกครับเท่าไหร่เจ้าตัวก็ยิ่งบีบข้อมือผมแน่นขึ้นเท่านั้น ผมดึงมือของผู้เป็นพี่ออก ก่อนจะผลักร่างโปร่งให้ออกห่างจากตัว จูเนียร์ล้มลงบนพื้นทำให้ ผมได้แต่แปลกใจเพราะว่าแรงที่ผมผลักก็ไม่ได้มากอะไร ทำไมถึงลงไปล้มบนพื้นได้ แต่แล้วผมก็เข้าใจกระจ่างเมื่อผู้มาใหม่จ้องผมอย่างกินเลือดกินเนื้อ

“บะ..แบม ถ้าไม่กินทำไมไม่บอกพี่ดีๆทำไมต้องทำร้ายพี่ด้วย” ร่างโปร่งก้มหน้าบีบน้ำตา พูดกับผมด้วยน้ำเสียงสันเครือ ทำให้ผมได้แต่เปะปากให้กับความตอแหลของพี่ชายสุดที่รัก

“ไอ้แบมนี่มึงกล้าทำกับพี่มึงถึงขนาดนี้เลยเหรอห๊ะ พี่มึงอุตส่าห์เอาข้าวขึ้นมาให้แต่ดูสิ่งที่มึงทำสิสันดารเหมือนแม่มึงไม่มีผิด” ผมมองหน้าผู้เป็นพ่อแต่ก็พูดอะไรออกไปไม่ได้ ถ้าผมพูดก็หาว่าผมแก้ตัวอีก พ่อประคองร่างของมันขึ้นก่อนจะถามไถ่อาการเล็กน้อย มันหันมาแสยะยิ้มให้ผม พร้อมเดินออกจากห้องไปทิ้งให้ห้องทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบสนิท

“ทำไมไม่กินข้าว”

“…”

“กูถามว่าทำไมถึงไม่กินข้าว มึงไม่มีปากเหรอห๊ะ กูถามทำไมมึงถึงไม่ตอบ”

“…”

“ได้มึงจะเล่นแบบนี้กับกูใช่ไหม” ร่างสูงเดินมาตรงหน้าผมมือใหญ่บีบคางผมให้เปิดปากออก มืออีกข้างตักข้าวต้มร้อนยัดเข้ามาในปากของผม มันทั้งร้อนทั้งแสบไปหมดผมพยายามขยับตัวหนีคนตรงหน้าแต่เหมือนเขาจะรู้ถึงการเคลื่อนไหวของผม พ่อล็อกตัวผมไว้ทำให้ผมขยับไม่ได้ได้แต่ฝืนใจกลืนข้าวต้มร้อนๆลงคอ

“ทำไมมองกูทำไม แดกเข้าไปสิ”ไม่ว่าเปล่าผู้เป็นพ่อยังคงยัดข้าวต้มใส่ปากผมอย่างต่อเนื่อง จนผมสำลักมันออกมา

“สำออย ที่เอามาให้กินดีๆเสือกเรื่องมาก” ร่างสูงวางช้อนลงที่เดิมพร้อมปล่อยมือที่บีบคางผมออก ก่อนจะเดินไปนั่งที่เก้าอี้ข้างเตียง

“มึงต้องกินข้าวต้มให้หมดอย่าให้เหลือแม้แต่นิดเดียวกูจะนั่งเฝ้ามึงอยู่ตรงนี้ ถ้ามึงอิดออดกินไม่หมดล่ะกูจะกินมึงแทนดีไหมลูกรัก” ผมเอื้อมมือไปหยิบชามข้าวต้มมาอย่างจำยอมฝืนใจกินให้มันหมดๆไป

อีกด้าน

จูเนียร์ พาร์ท

ผมเดินออกมาจากห้องของน้องชายสุดที่รักอย่างอารมณ์ดี คุณคงคิดว่าผมมันร้ายใช่ผมมันร้ายแต่สำหรับความเจ็บปวดที่มันได้รับ ไม่เท่ากับครึ่งที่ผมเจอด้วยซ้ำเพราะมันผมถึงกำพร้าพ่อแม่ เป็นเพราะมันคนเดียว ไอ้เด็กนั้นไม่น่าจะเกิดมาด้วยซ้ำ ผมเดินลงบันไดมาเรื่อยๆก่อนสายตาจะไปสบกับผู้ที่ได้ชื่อว่าเพื่อนของพ่อ ‘อาเจบี’

“เนียร์อารู้นะว่าเราทำอะไรไว้บ้าง อาว่าเราหยุดเถอะแบมแบมไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้เลย” ผมมองคนตรงหน้าอย่างไม่ชอบใจนัก

“ถ้าอาไม่เป็นผม อาไม่เข้าใจหรอกครับ คนที่สูญเสียทุกอย่างไป ถ้าไม่มีมันชีวิตผมอาจไม่เป็นแบบนี้ก็ได้”

“จูเนียร์ ทำไมครับอาเป็นห่วงไอ้เด็กนั้นมากเลยเหรอครับ หรือมันเป็นเมียของอาอีกคนถึงดูเป็นเดือดเป็นร้อนใจแบบ..” ผมตอกกับผู้เป็นอาแต่ยังพูดไม่ทันจบคนตรงหน้าก็ตบหน้าผม แม้มันจะไม่ได้แรงมากแต่มันก็เจ็บไปจนถึงขั้วหัวใจ

“อะ..อาขอโทษเนียร์ อาไม่ได้ตั้งใจ” ผมลูบแก้มตัวเองเบาๆน้ำตาที่ไม่ได้เสแสร้งไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง ไหนบอกว่ารัก ไหนบอกว่าจะตามใจทุกอย่าง แต่นี่อะไรทำไมต้องคอยปกป้องเด็กคนนั้นด้วย ผมได้แต่เก็บความโกรธไว้ในใจเดินหนีคนตรงหน้าออกไป เป็นเพราะมัน มันเกิดมาทำลายชีวิตของผม ถ้าไม่มีมันทั้งคนชีวิตผมต้องดีกว่านี้