[ FIC EXO ] CHANBAEK : I'M WANT YOU ความต้องการ

EP:05คอนโดตระกลูปารค์หลังจากที่สลบไปนานพอสมควรคนร่างเล็กก็เริ่มรู้สึกตัวขึ้นมาสิ่งแรกที่เขารู้สึกถึงก็คืออาการปวดตรงต้นคออย่างรุนแรง
แต่เมื่อเขาเตรียมที่จะยกมือขึ้นมานวดต้องต้นคอเขาก็ต้องฉะงักไปในทันทีเมื่อรู้สึกถึงอะไรบ้างอย่างที่รัดขอมือขอเท้าเขาอยู่และคงไม่ต้องเดาก็รู้ว่ามันคือเชือก!!!
ฮาาา~จริงสินะบัดซบชิบ!เอาจนได้สิเขาถูกคนๆนั้นส่งคนไปรับจนได้สินะแล้วจะทำยังไงดีวะเนี่ยแผนก็ยังไม่ได้คิด
แต่ระหว่างที่ร่างเล็กกำลังคิดหาทางออกอยู่นั้นจู่เขาก็ได้ยินเสียงคนเปิดประตูเข้ามามันจึงทำให้เขารีบหลับตาลงแสร้งทำเหมือนสลบอยู่ทันที
แต่ก็ต้องแกล้งทำอยู่ได้ไม่นานเมื่อผิวกายของร่างทั้งร่างรู้สึกได้ถึงอุณหภูมมิของนํ้าเย็นที่ถูกสาดใส่ร่างเขาทันทีร่างเล็กเปิดตาขึ้นด้วยความตกใจ
"เฮ้ยยยย!!!"
"หึ!"
เอ๊ะ!เสียงนี้มันไม่ใช่เสียงคนๆนั้นนิ่แต่ไม่รู้ทำไมเขาถึงได้รู้สึกเสียวสันหลังอย่างบอกไม่ถูก
"ไม่คิดทักทายกันหน่อยเหรอคุณบยอน แบคฮยอน "
"แกเป็นใคร!!!!!"
ร่างเล็กหันมาตวาดคนตัวสูงที่เรียกชื่อเขาเสียงกร้าวแต่ก็ต้องแปลกใจอีกครั้งเมื่อคนที่ยืนอยู่ข้างหลังเข้าไม่ใช่คนๆนั้นแต่เป็นผู้ชายรูปร่างสูงดูภูมิฐานทรงผมถูกเซ็ททรงจัดตั้งให้รับกับใบหน้าอย่างดีสูทสีดำสนิททั้งชุดตัดขาวอีกนิดหน่อยแต่ถ้าให้ดูจากสายตาคนนี้ๆกลับดูน่ากลัวยิ่งกว่าบิดาซะอีก
พอหันไปดููข้างๆเขาก็เห็นมีกระป่องนํ้าตกอยู่ข้างๆผู้ชายคนนี้เลยทำให้รู้ได้เลยว่าไอที่เขาถูกสาดนํ้เมื่อกี้นี้มันมาจากใครแม้จะถูกมัดอยู่แต่ใช่ว่าคนอย่างเขาจะยอมใครง่ายๆนะ
ยิ่งคนที่ไม่รู้จรักมาเรียกชื่อจริงเขาแล้วด้วยมันยิ่งไม่น่าไว้ใจเพราะในชีวิตนี้คนที่รู้ชื่อเขามันมีไม่กี่คนและหนึ่งในนั้นที่เขาบอกชื่อตัวเองมันไม่มีคนๆนี้!!!!
"เงียบ"ร่างพูดด้วยเสียงเย็น
"แกไม่มีสิทธิ์มาสั่งฉัน!!"
"ฉันบอกให้เงียบ..."
"ฉันบอกว่า....อ๊อก!!!"
 
ยังพูดไม่ทันจบร่างทั้งร่างของแบคฮยอนก็ถูกคนตัวสูงกระชากคอเสื้อจนลอยวืดขึ้นมาจากพื้นแล้วปล่อยหมัดอัดเข้าท้องน้อยเขาเต็มๆจากนั้นคนตัวสูงจึงปล่อยมือออกจากคอเสื้อเขาทันทีส่งผลให้ร่างของเขากระแทกกับพื้นอย่างแรงจนปวดไปหมดร่วมไปถึงศีรษะที่ถูกกระแทกจนมึนตึ๊บอีก
"แก..."
พลั่ก!!!!
เมื่อแบคฮยอนจะอ้าปากเตรียมด่าร่างสูงตรงหน้าเท่านั้นแหละเขาก็โดนเท้าของคนตรงหน้ากระทืบลงมาที่หน้าท้องอีกครั้ง
"ถ้าผมไม่ได้บอกให้คุณพูดคุณก็ไม่มีสิทธิ์พูดคุณบยอน"
ราวกับจะยํ้าเตือนว่าคำพูดทุกคำไอคนที่พูดมันเอาจริงคนตรงหน้าเลยยิ่งเพิ่มนํ้าหนักเท้าบนหน้าท้องเขาให้กดทับลงมาอีก
แต่ต้องขอโทษทีเถอะเขาน่ะผู้ล่าไม่่ใช่ผู้ถูกล่าเมื่อคิดได้ดังนั้นร่างเล็กจึงรวบรวมแรงที่มีแล้วจึงพลิกตัวออกมาจากการกดทับของฝ่าเท้านั้นจนร่างสูงเซไปนิดแล้วจึงกระตุกยิ้มใส่ร่างสูงจำไว้ต่อให้จนตรอกจนเหมือนหมาผู้ล่าก็คือผู้ล่านักฆ่าอย่างเขาไม่มีวันยอมให้ใครมาดูถูก
:ปารค์ ชานยอล:
รอยยิ้มของร่างเล็กทำให้อีกคนฉะงักไปนิดๆแต่แล้วเขาก็ต้องเหยียดยิ้มออกมาในเมื่อสมองของเขาคิดคำๆนี้้ออก 'พยศ'
ดีนี่!!นายทำให้เกมนี้มันสนุกกว่าที่ฉันคิดไว้มากทีเดียวเลยล่ะแบคฮยอน!ร่างสูงล้วงมือเข้าไปหยิบมีดพับในกระเป๋ากางเกงทางด้านหลังแล้วหยิบมันขึ้นมาถือก่อนจะย่างสามขุมเข้าไปหาร่างเล็กที่ดูไม่กลัวกับสิ่งที่อยู่ในมือเขาเลยซักนิด
ปฏิกิริยาแบบนั้นของร่างเล็กมันก็ยิ่งทำให้ร่างสูงเริ่มยิ่งถูกใจเข้าไปใหญ่'หึ!เกมนี้มันสนุกสนุกซะจนเขาชักจะควบคุมตัวเองไม่ไหวแล้วซิ'
ชานยอลนั่งยองๆลงข้างๆตัวคนที่มองเขาสายตาที่แข็งกร้าวดื้อดึงไม่ยอมแพ้เขาค่อยยกสั่นมีดตรงส่วนปลายแหลมขึ้นลูบหน้าของคนตัวเล็กเบาๆลากผ่านลงมาเลื่อยๆจนถึงตำแหน่งหัวใจ
แต่คนตรงหน้ากับมีสีหน้าเรียบเฉยแถมออกจะท้าทายเขาเสียด้วยซํ้าไม่มีแววของความวาดกลัวใดๆในดวงตาคู่นี้เลย
ในขณะนั้นที่ปลายมีดของเขาหยุดที่ตำแหน่งหัวใจของคนร่างเล็กเขาก็ตวัดปลายมีดอย่างแผ่วเบาตัดผ่านลงมาจนเชือกเส้นนั้นขาดออกกันทันที
มันจึงเหมือนเป็นขู่ร่างตรงหน้าเขากายๆว่าถ้าคิดจะหนีลองคิดดีๆอีกทีดีกว่านะเด็กน้อยเพราะเพียงแค่เขาตวัดเพียงปลายมีดตัดผ่านเชือดยังขาดขนาดนี้
แล้วนับภาษาอะไรกับนายที่เพียงแค่ขยับตัวก็อาจตายได้ทันที
"อย่าคิดหนี...เพราะนายคงรู้'ชะตากรรม'ดีถ้านายทำมันแล้วไปไม่รอด"
"ฉันจะหนี!"
เมื่อร่างเล็กพูดจบร่างสูงจึงตัดเชือกตรงข้อเท้าของแบคฮยอนออกทันทีก่อนที่จะอุ้มร่างเล็กขึ้นมาถึงแม้จะยังเหลืออาการพยศนิดหน่อย
ร่างเล็กก็เลิกดิ้นเมื่อเริ่มรู้ว่าดิ้นไปมันก็ไร้ประโยชน์แถมยังทำให้เขาเจ็บเพิ่มขึ้นเองจากอาการชํ้าในที่โดนเขากระทืบเมื่อกี้อีกต่างหาก
เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าเลิกดิ้นชานยอลจึงเอ่ยกระซิบอย่างเยาะเย้ยจนคนตรงหน้ามองเขาตาเขียวปั้ด
"ไหนล่ะคนที่จะหนีแค่ลุกนี้ยังลุกไม่ขึ้นเลยหึ!น่าสมเพช!!!!"
"...สารเลว"
"ช้าไปนะที่ด่าฉันแบบนี้พอดีฉันเลยขีดจำกัดของคำๆนี้มานานแล้ว"
"...ชาติชั่ว"
แบคฮยอนด่าในขณะที่ชาลยอลเริ่มออกเดินตรงมายังห้องนอนของเขา
"ส่วนคำนี้..อีกไม่ช้านายจะได้ทดสอบข้อเท็จจริงของมันแน่แบคฮยอน"
"....."
"อีกอย่าง...ฉันชื่อ...."
"ไอ...กา..เอ้ย!"
"อะไร?"
ร่างสูงหยุดขาที่กำลังเดินไปยังห้องนอนทันทีเมื่อได้ยินอะไรแปลกๆจากคนที่เขากำลังอุ้มอยู่แต่เมื่อหันไปมองเขาก็ต้องเป็นอันแปลกใจขึ้นมาทันทีเมื่อคนข้างล่างเหยียดยิ้มออกมาแล้วเงยหน้าขึ้นมาตะโกนใส่หน้าเขาว่า...
"ไอหูกางเอ้ย!!!"
ร่างสูงนิ่งอึ้งไปพักก่อนจะกัดฟันแน่นในเมื่อตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครที่จะวิจารณ์เรื่องหูของเขาเลยแม้แต่ซักคนเดียวแต่ร่างเล็กตรงหน้ากับพูดออกมาอย่างไม่กลัวตาย!
ร่างสูงเดินริ่วอุ้มคนตัวเล็กเข้ามาในห้องนอนแล้วตรงรี่ไปในห้องนํ้าก่อนจะปล่อยคนตัวเล็กลงกระแทกพื้นกระเบื้องชั้นดีดังอัก
"ไอ้บ้าเอ่ยหน้าตาไม่ดี(เหรอ)แล้วยังบ้าพลังอีกจะปล่อยก็บอกกันดีๆดิวะมันเจ็บนะโว้ย!!"
"ก็เอามาทรมานไม่ได้จะเลี้ยงดูไว้ปานดวงใจนิ่เพราะงั้นถ้าสมองนายมีนายก็น่าจะรู้นี้ว่าที่ฉันกระทืบนายเมื่อกี้เพื่อที่จะให้นายเจ็บ!"
"แต่ฉันไม่เคยทำอะไรแก!!"
"แต่ในอนาคตนายก็ทำแน่ๆล่ะ"
"ฉันจะไปทำอะไรแกวะขนาดชื่อยังไม่รู้เลยหน้าตาก็พึ่งเคยเห็นแถมไม่ยักกะจำได้ว่าเคยถูกจ้างวานให้เก็บแกด้วย!!!"
แบคฮยอนเริ่มโว้ยวายอย่างหงุดหงิดเมื่อเขาทำอะไรไม่ได้ซักอย่างจะซัดหน้าคนตรงหน้าตัวเขาเองก็ลุกไม่ขึ้น
"ไม่เคยถูกจ้างวานให้เก็บฉัน?...ยอมรับด้วยรึไงว่าตัวเองเป็นนักฆ่า"
"ถ้าสมองแกมีแกน่าจะรู้นี้ว่าที่แกพูดชื่อจริงของฉันออกมาซะขนาดนั้นได้ก็แสดงว่าป่านนี้แกก็รู้ประวัติของฉันหมดแล้วไงหึ!โง่รึเปล่าเนี่ย"
"อย่ามาใช้คำพูดแบบเดียวกับฉันแล้วก็เลิกหลอกด่าฉันได้แล้วเพราะของเล่นอย่างนายสุดท้ายก็จะเป็นแค่เศษขยะที่'ไร้ค่า'"
"ของเล่น!ของเล่นบ้าบออะไรของแก"
"เลิกเรียกฉันว่าแกได้แล้วนายไม่มีสิทธิ์มาแสดงกริยาตํ่าๆกับฉันถ้าจะใช้ก็ใช้กับคนในตระกลูของนาย"
"อย่ามาว่าคนในตระกลูนี้นะ!!"
"ทำไม!!!คนไร้ค่าอย่างนายสุดท้ายมันก็แค่เศษขยะไร้ค่าทางธุรกิจที่ถูกตระกลูปารค์ของฉันขยี้ทิ้งก็เท่านั้น"
!!!พลั่ก!!!
ไม่รู้ว่าแบคฮยอนไปเอาแรงมาจากไหนหลังจากที่ชานยอลพูดจบร่างเล็กก็ลุกขึ้นอย่างลืมเจ็บแล้วซัดหมัดจนเขาหน้าหัน
"คนที่ว่าคนอื่นไร้ค่าได้น่ะรู้ไว้ซะว่ามันไร้ค่ายิ่งกว่าเขาซะอีก!!!!"
"...."
"และถึงแม้ฉันจะรู้ชื่อนายฉันก็คงไม่คิดจะเอ่ยชื่อนายให้มันเสนียดปากฉันหรอกเพราะคนที่มีจิตใจเลวทรามตํ่าช้าจนมองชีวิตของคนอื่นเป็นของเล่นจะฆ่าจะแกงเมื่อไหล่ก็ได้น่ะมันน่าขยะแขยงยิ่งกว่าเศษขยะที่เหม็นเน่าแล้วลอยนํ้ามาเสียอีก"
"หึ!!ปากจัดดีนี้!"
"ก็ดีกว่าคนปากโสมมอย่าง..อุ๊บ!..อือ!"
แบคฮยอนยังพูดไม่ทันจบร่างสูงก็รั้งเอวคนตัวเล็กมาจูบอย่างรุนแรงราวกับจะระบายความโมโหที่ร่างเล็กเป็นคนก่อให้เกิดอย่างบ้าคลั่งเมื่อเขาพยามที่จะแทรกลิ้นเข้าไปในโพล่งปากเล็กแต่แบคฮยอนกับไม่ยอมเปิดปากชานยอลจึงใช้ฟันคมกัดลิมฝีปากล่างของคนตัวเล็กอย่างแรงจนคนตัวเล็กเผลอร้องออกมาเขาจึงแทรกลิ้นเขาไปในโพล่งปากของร่างเล็ก
ดูดดึงลิ้นเล็กอย่างแรงเป็นการสั่งสอนแต่นอกเหนือจากการสั่งสอนมันก็ดูจะผิดพลาดอย่างมหันต์ที่เขาจูบคนๆนี้เพราะดูจากการหายใจในขณะจูบแล้วชัวร์เลยจูบไม่เป็นชัวร์ๆ
แต่แล้วการจูบราวกับเด็กอ่อนหัดของหมอนี้มันก็เริ่มทำพิษเพราะมันกำลังทำให้สัญชาติญาณดิบของเขามันเริ่มหิวโหยขึ้นมาจนรู้สึกเหมือนว่า...
'ยิ่งจูบก็ยิ่งคลั่งไค้ล'
'ยิ่งได้กลืนกินมากเท่าไรก็ยิ่งต้องการ!'
เขาจูบคนร่างเล็กจนเริ่มขาดอากาศหายใจเขาจึงค่อยๆพละออกช้าๆแต่เมื่อเริ่มตระหนักถึงเหตุผลที่เขาจูบปิดปากแบคฮยอนขึ้นมาได้เสียงทุ้มตํ่าจึงบอกสิ่งที่เขาต้องการให้ร่างเล็กรู้ออกมา
"จำไว้ให้ดีว่าต่อไปนี้ ปารค์ ชานยอล ประธานบริษัทปารค์ซีคอปเปอร์เรชั่นศัตรูทางธุรกิจอันดับหนึ่งของบริษัทบยอนคอปเปอร์เรชั่นคือเจ้าของของนาย บยอน แบคฮยอน "
แล้วร่างสูงก็เดินออกมาจากตรงนั่นโดยทิ้งระบิดลูกใหญ่ไว้ให้คนในห้องนํ้าอย่างเจ็บแสบก่อนจะนำโซ่มาคล่องล็อกประตูเอาไว้
"ถ้าคิดว่าหนีออกจากเกมของฉันได้ก็ลองดู!!!!!"
 
 
อาาาา~มันไม่ค่อยแรงเลยใช่ไหมล่ะอย่าว่ากันนะบอกเลยฉากนี้แต่งยากมากไรท์ว่าชานยอลดูไม่ค่อยชั่วเนอะก็ทำไงได้ล่ะฟิคเรื่องนี้มันไม่มีพล๊อตนี้นาแต่งตามอารมณ์ล้วนๆเลยสปอยไม่ได้เลยเฮ้อออเสียดายเนอะไว้เจอกันตอนหน้านะ
ถ้าเม้นได้เม้นไว้เค้าอยากรู้ว่าแต่งเป็นไงบ้าง
เน้นยํ้าอีกทีเรานี่ไรท์มือใหม่หัดแต่งนะค่ะเป็นกำลังใจให้ด้วยนะ>_<