ยัยเลขาป่วนหัวใจท่านประทานฮ้ะ
เขียนโดย 
KFkoenfaye
วันที่ 18 มีนาคม พ.ศ. 2559 เวลา 19.47 น.
แก้ไขเมื่อ 1 ตุลาคม พ.ศ. 2559 20.21 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
7) ร่วม....ตอนที่30
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความไหนบอกฉันว่าจะพาไปข้างนอกไงตอนเที่ยงนี่ก็เที่ยงกว่าแล้วยังไม่ออกมาอีกเชื่อเขาเลยเรื่องตรงเวลานี่ตรงมากๆช่างเถอะ ฉันกำลังจะเข้าไปดูหน่อยว่างานเยอะไหมถ้าเยอะจะได้ยกเลิกนัด
"อ้าว ฟาง"ผมพูดเมื่อเธอเดินเข้ามาในห้องผมลืมไปเลยนัดเธอไว้
"ว่า"ฉันไม่อยากพูดมากเดี๋ยวจะหาว่ารีบเขาอีก
"ไปยัง"ผมถามเธอพลางเก็บของทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่บนโต๊ะทำงาน ผมชอบให้เธอเข้ามาในห้องนะ
"ไปดิ เร็วๆหิวข้าว"ฉันพูดแล้วเดินควงแขนเขาออกไป บอกเลยว่าถ้าคบกับฉันแล้วไม่มีเกรงใจแน่นอน
"ครับ"ผมพูดเดินไปข้างหน้าพร้อมเธอกดลิฟต์ หวังว่าจะไม่มีตัวปัญหามาอีกนะ แต่ข้างในดันเจอกับคนที่มารายงานตัวเมื่อเช้านี้
"สวัสดีค่ะท่านประธาน คุณเลขา"รู้จักทักทายด้วยเหรอย่ะ
"ย่ะ สวัสดีเป็นด้วย"ฉันพูดแล้วส่งสายตาพิฆาตใส่แพรว
"ท่านประธานค่ะ ทำไมคุณเลขาต้องทำตาร้ายๆใส่ด้วยอ่ะค่ะ"กล้าพูดเรื่องฉันให้เขาฟังก็เอาสิระวังจะเจอของจริงแล้วจะ
"มันก็เรื่องของเขา คุณเป็นไรกับผมมากไหม"ผมพูดเสียงดุใส่ ทำไมคุณแม่ผมก็ไล่ออกไปจากชีวิตแล้วยังจะมายุ่งอะไรกับผมอีก
"เปล่าค่ะ แล้วนี่จะไปไหนกันค่ะ"ยุ่งอะไรกับเรื่องของฉัน
"มันก็เป็นเรื่องของสามี ภรรยาป่ะค่ะ คุณจะเสือกไปทำไมค่ะ"ฉันพูดพลางมองไปเห็นกุ๊กกิ๊บเลย ขอความช่วยเหลือทางสายตา
"ขอโทษค่ะท่านประธาน"จับมือด้วยเหรอย่ะ
"ปล่อย อย่ามายุ่ง"ฉันพูดพลางแกะมือออกแล้วกุ๊กกิ๊บก็เดินมาถึง
"สวัสดีค่ะท่านประธาน คุณเลขาด้วยนะ"กุ๊กกิ๊บกล่าวทักทายฉันและเขา
"ครับ"ผมตอบรับกุ๊กกิ๊บ
"คุณแพรวอยู่นี่นี่เอง รู้ไหมค่ะว่าฉันเรียกคุณตั้งนานแล้วคุณก็ไม่มา หรือคุณคิดว่าจะเมื่อไหร่ก็ได้งั้นเหรอ เป็นพนักงานที่ดีต้องรู้เวลาหัดเข้าใจเสียบ้าง"กุ๊กกิ๊บพูดต่อว่าแพรวเป็นชุดเล่นเอายัยแพรวหน้าเสียไปเลย ฉันล่ะสะใจเป็นที่สุด กุ๊กกิ๊บส่งสัญญาณให้ฉันไปได้
"ขอโทษค่ะ คือ แพรวไม่ได้ตั้งใจ"ประโยคสุดท้ายที่ฉันได้ยินคงจะแอบน่าดูสินะ ยังไงก็ลาก่อน
.
.
.
.
ตั้งแต่ที่เธอสงบศึกกับกุ๊กกิ๊บผมรู้สึกว่าชีวิตนี้อยู่ยากแล้ว ทั้งสองคนเล่นร่วมมือกันขนาดนั้นน่ากลัวไม่ใช่น้อยนี้ถ้าผมทำอะไรผิดตาเธอคงไม่จัดการผมแย่เหรอ
"นั่งเพ้ออะไรเนี้ย"ฉันเห็นเขาตั้งแต่ขับรถออกมาเนี้ยเห็นนั่งเงียบเหมือนคิดอะไรอยู่
"เปล่า แค่คิดว่าดีกันไม่กี่วันนิร่วมมือกันขนาดนี้เลย"ผมพูดไปตามสิ่งที่ผมคิด
"แน่นอน รอดูไหมล่ะค่ะคุณแฟน"ฉันฟังเขาพูดแล้วก็คิดแล้วตลกเหมือนกันตอนแรกทะเลาะกันสุดๆ แต่ดูตอนนี้สิ
"ไม่ครับคุณแฟน นี่โหดจริง"ผมพูดพลางจับแก้มเธอ
"ของนี้มันแน่อยู่แล้ว"ฉันก็มีมุมหวานเหมือนกันๆม่ใช่แค่โหดเป็นอย่างเดียว
"หรอครับ อย่าโหดกับป๊อปก็พอนะคุณแฟน"แต่ผมก็ชอบที่เธอเป็นแบบนี้
"จ้า จะไปโหดกับคุณแพรวนู้น"อย่ามายุ่งกับคนของฉันดีนักเตรียมตัวไว้ให้ดี
"ตามสบาย อย่าให้เดือดร้อนนะครับ"ผมไม่ว่าอะไรอยู่แล้วถ้าเธอจะจัดการ
"เจ้าค่ะคุณแฟน"ฉันไม่จะทำอะไรมากแค่ตอนนี้จ้างพนักงานคนนึ่งให้ไปขัดขาเก้าอี้ของแพรวเรื่องนี้เขายังไม่รู้
"ถึงแล้ว"ที่ที่ผมพาเธอมาคือบ้านผมเองพอดีคุณแม่ท่านอยากเจอเธอเลยพามาที่บ้านโดยไม่ได้บอกเธอ
"บ้านป๊อปนี่น่ะ"ฉันก็คิดว่าจะพาไปไหนที่แท้ก็บ้านเขาถึงว่าทางมันคุ้น
"ใช่ ลงมาเถอะน่า"ผมพูดพลางลงจากรถไปเปิดประตูให้สุภาพสตรี
"แล้วพามาเพื่อ"ฉันไม่เข้าใจเลยจะพามาทำอะไรมิทราบ
"แม่อยากเจอ"
"อ๋อ"แล้วฉันก็เดินตามไป
"สวัสดีค่ะ"ฉันกล่าวสวัสดีคุณแม่ของเขา
"สวัสดีจ้ะ หนูฟาง"แม่ผมเห็นเธอแล้วยิ้มไม่หุบเลยสงสัยถูกใจแล้วมั้ง
"ไปครับ แม่เข้าข้างในผมหิวแล้ว"ผมชวนแม่เข้าไปข้างในบ้านอยู่ข้างนอกนานมันร้อนเริ่มหิวแล้วด้วย
"นี่แม่ทำอาหารตั้งไว้ให้ว่าที่ลูกสะใภ้"ดูแม่ผมพูดสิครับ
"ฟางไม่ใช่นะค่ะ"ฉันปฏิเสธทันทียังไม่ได้อยากแต่งงานตอนนี้เสียหน่อยยังไม่พร้อม
"ทำไมจะไม่ใช่ เป็นแฟนตอนนี้ อีกหน่อยก็เป็นลูกสะใภ้ มาๆทานข้าวดีกว่า"แม่ผมพูดเล่นเอาเธอเขินจนพูดไม่ออกเลยทีเดียวดีนะที่เปลี่ยนเรื่องตอนนี้ทุกคนอยู่บนโต๊ะอาหาร
.
.
.
.
หลังจากที่ทุกคนรับประทานอาหารเสร็จเป็นที่เรียบร้อยแล้วตอนนี้ฉันและเขาจะขอตัวกลับไปทำงานต่อ เมื่อกี้ที่แม่เขาพูดทำให้ฉันเขินไปเลยแล้วก็ไม่คิดว่าเขาจะบอกแม่เร็วขนาดนี้ฉันยังไม่บอกเลย
"แม่ผมไปก่อนนะ"ผมบอกลาก่อนที่จะออกจากบ้าน
"ลาแล้วค่ะ"ฉันพูดพลางยกมือไหว้
"จ้า ทีหลังมาเยี่ยมแม่บ่อยนะ"แม่ของเขายิ้มให้ฉันอย่างเป็นมิตร
"ได้ค่ะ"ฉันรับปากอยู่แล้วฉันมาเพื่อนแถวนี้ก็บ่อยอยู่นะ พอดีบ้านจินนี่อยู่แถวนี่ด้วยถัดจากซอยนี้ไปหนึ่งซอยก็ถึงแล้วก็มีบ้านมีนอีกนึ่งคนตั้งแต่ทำงานยังไม่ได้เจอเลยคิดถึงมาก มีนเป็นเพื่อนฉันตั้งแต่ประถมจนมหาลัย
"ขับรถดีๆนะตาป๊อป"
"ครับแม่ ไปฟาง"ผมพูดแล้วเดินออกไปพร้อมเธอขับรถกลับบริษัท
"ฉันมาขอพบท่านประธาน"มาถึงบริษัทไม่ทันไรนั่งยังไม่ถึงห้านาที แพรวก็เดินมาอย่างเร็วดูท่าทางแล้วน่าจะเจ็บตรงสะโพกสงสัยตกเก้าอี้
"มีเรื่องอะไรถึงต้องขอพบล่ะ"ฉันถามอย่างมีมารยาทที่สุด
"บอกไม่ได้"อย่ามาใส่อารมณ์กลับฉัน
"งั้นก็พบไม่ได้"ฉันพูดอย่างโมโห
"จะพบ"จะเข้าไปให้ได้ฉันป่ะ
"ไม่"ฉันห้ามไว้ก่อน
"ออกไป"ไม่ออกมีอะไรกลับฉันป่ะ
"นี่ไง หัดเตือนสติเสียบ้างนะ"ฉันพูดพลางหยิบแก้วน้ำมาแล้วสาดน้ำใส่หน้าแพรวเต็มๆ
"ทำอย่างนี้กับฉันได้ยังไง"แพรวถึงขั้นปล่อยอารมณ์ร้ายออกมา
"ทำได้ เพราะว่าเธอมันไม่มีสติ ร่าน"คำสุดท้ายฉันพูดเบาที่สุดเดี๋ยวจะอายคนทั้งบริษัทที่พนักงานใหม่มัน...แค่ไหน
"อย่างน้อยฉันก็มาก่อนเธอ"พูดไปเถอะเจอตบเป็นไง
"หรอค่ะ"ฉันพูดแล้วตบแพรวหน้าหันไปทีนึ่ง
"คุณเลขาทำอะไรค่ะ"กุ๊กกิ๊บเข้ามาพอดีพร้อมกับเอกสารส่งมีงานเพิ่มให้เขา
"สั่งสอนคน"ฉันตอบแบบอารมณ์เสียสุดขีด แต่กุ๊กกิ๊บส่งสายตาเหมือนว่าเขากำลังจะออกมาฉันเลยทำทุกอย่างให้เป็นปกติ
"ท่านประทานนี่เอกสารมาเพิ่มค่ะ"กุ๊กกิ๊บพูดพลางยื่นแฟ้มเอกสารให้เขา
"ครับ ว่าแต่คุณมาทำอะไรที่นี่"ผมหันไปถามแพรวที่ยืนตัวเปียกหน้ามีรอยตบ
"คือแพรวมีเรื่องจะเรียนให้ทราบอ่ะค่ะ"ทำเป็นพูดดีไปไม่ทำแบบเมื่อกี้อีกล่ะ
"อะไร"ผมถามแพรวด้วยเสียงแข็ง
"แพรวโดนใครก็ไม่รู้มันขัดขาเก้าอี้ค่ะ"
"จะมาบอกผมทำไมต้องบอกหัวหน้างานคุณสิ"ผมรู้เลยว่าฝีมือใครแต่ผมไม่พูดหรอก
"ค่ะ ยังไงก็ช่วยจัดการให้ด้วยนะค่ะ ลาค่ะ"พูดจบก็เดินไปนะย่ะหล่อนทำสำออยต่อหน้าผู้ชาย
"เชิญ"ผมไม่ได้พูดอะไรแล้วเดินถือเอกสารกลับเข้าไปทำงาน
"ดีนะ ที่ท่านประธานไม่โกรธคุณเลขา"
"ฉันก็ว่างั้น"ฉันพูดแล้วยิ้มให้กุ๊กกิ๊บอย่างสดใส
.
.
.
.
.
.
.
อัพแล้วจ้าสามสิบบบบ ติดตามอ่านต่อไปด้วยน่าาา
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
