Welcome to dark side

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ผลัวะ

 

 

 

 

 

 

 

หลังจากที่ป๊อปปี้พาฟางมาให้ผู้บำบัดที่ห้องพยาบาลดูอาการ พาร์ทที่ถูกปล่อยมาจากคุกใต้ดิน

พร้อมพรรคพวกทราบข่าวถึงกับกลั้นอารมณ์โกรธไว้ไม่อยู่ชกหน้าป๊อปปี้จนคว่ำ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"สะใจนายมากสินะที่ทำให้ฟางฆ่าตัวตาย นายคงจะดีใจมากสินะที่เห็นฟางเป็นแบบนี้"พาร์ทพูด

พร้อมกับพุ่งเข้าไปหมายจะชกป๊อปปี้อีกครั้งแต่ธามไทและกรีนรีบดึงรั้งไม่ให้มีเรื่อง

 

 

 

 

 

 

 

“พอสักทีเถอะพาร์ท กะอีแค่ผู้หญิงโง่ๆคนหนึ่งที่คิดสั้นฆ่าตัวตายป๊อปปี้ไม่ได้ไปจับมือให้กรีดข้อมือ

สักหน่อย เลิกทำร้ายป๊อปปี้สักที”แคทที่ประคองดูแลป๊อปปี้รีบว่า

 

 

 

 

 

 

 

 

“ถึงแม้ป๊อปปี้จะไม่ได้ทำ แต่ถ้าไม่ใช่ป๊อปปี้งั้นหรอที่เป็นต้นเหตุให้ฟางฆ่าตัวตาย”โฟร์เดินเข้ามาว่า

 

 

 

 

 

 

 

“ใช่นี่นายก็คงจะพูดอะไรให้ฟางเค้าเสียใจอีกล่ะสิ นายนี่มันเลวไม่มีที่ติจริงๆ/นังมนุษย์ อยากโดนดี

รึไง อย่าว่าเพื่อนชั้นนะ”เฟย์ที่เดินมากับโฟร์รีบว่าป๊อปปี้ทำให้แครอลที่กำลังทำแผลอยู่โวยวายบ้าง

 

 

 

 

 

 

 

 

“พอสักที เสียงดังเอะอะรบกวนผู้ป่วยคนอื่นมามากแล้วนะ”มิสเตอร์ฟอร์ตเดินมาพร้อมกับมาดาม

มัลลิกาแล้วพูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

 

“ใกล้จะเช้าแล้ว พวกเธอต่างก็เหนื่อยกับการล่าผู้บุกรุก พวกเธอควรจะไปพักผ่อนกันนะ และชั้นคิด

ว่า2-3วันนี้ควรจะมีการหยุดการเรียนการสอนทั้งหมดในDS และพวกเธอทุกคนไม่ต้องห่วง เพราะ

จดหมายได้ส่งไปถึงครอบครัวพวกเธอหมดแล้ว โดยเฉพาะครอบครัวของเธอ หวังว่าคงจะทราบดีนะ

กับความผิดของน้องชายเธอในครั้งนี้ ว่ามันใหญ่หลวงมากแค่ไหน”มาดามมัลลิกาพูดเสียงเรียบแล้ว

ปรายตามองไปทางโฟร์ที่ก้มหน้าเครียดกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นพร้อมกับวิ่งหนีออกไปทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นรู้ว่าเธอคงไม่อยากให้ชั้นปลอบใจเธอ แต่การมีใครสักคนมานั่งข้างๆ คอยดูแลมันก็ดีกว่าการอยู่

ตามลำพังไม่ใช่รึไง”ธามไทรีบวิ่งมารั้งข้อมือโฟร์ไว้ก่อนที่จะพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นทำให้โฟร์

น้ำตาไหลและร้องไห้ออกมาโผเข้ากอดธามไทแน่นอย่างหาที่พึ่ง ทำให้ครีมมี่ที่แอบมองอยู่ไม่

พอใจก่อนที่จะฮึดฮัดไปทางคุกใต้ดินเพื่อดูอาการของทีเจทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ออกไปซะ อย่าเข้าใกล้ฟางอีก”พาร์ทหันขวับมาว่าป๊อปปี้เมื่อเห็นป๊อปปี้จะเดินมาหาฟางที่ยังสลบ

ไม่ได้สติอยู่พร้อมกับบอกให้ซีแนนช่วยกันท่าอีกแรง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นรู้ว่าตอนนี้นายไม่มีเจตนาทำร้ายฟาง แต่ชั้นขอ ถ้าไม่อยากให้เรื่องแย่ลงไปกว่าอย่าใกล้ฟางอีก

เลย แค่นี้ฟางก็เจ็บมามากพอแล้ว”ซีแนนดึงป๊อปปี้ออกมาข้างนอกแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นรู้ว่าเธอมีญาณทิพย์ที่สามารถมองเห็นอดีตอนาคตได้ งั้นเธอช่วยชั้นหน่อยได้มั้ย ชั้นแค่อยากรู้

ว่าทำไม เสียงในหัวของชั้นมันถึงเรียกร้องหายัยนั่นเวลาที่เห็นยัยนั่นเจ็บปวดแค่นั้นเอง”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

 

“ป๊อปมาอยู่นี่เอง คุยอะไรกันคะ ท่านพ่อเค้าอยากคุยเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นนะคะ ไปกันเถอะ”แคท

โผล่เข้ามาขวางก่อนที่จะดึงป๊อปปี้ออกห่างซีแนนไปแล้วหันมามองซีแนนด้วยสายตามุ่งร้ายจนซี

แนนแอบกลืนน้ำลายเอื๊อก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“สงสัยคราวนี้ชั้นคงต้องหาคนดูแลเธอเป็นพิเศษแล้วล่ะมั้ยแม่สาวญาณทิพย์”เขื่อนที่เห็นเหตุการณ์

ทุกอย่างเดินมาตบไหล่ซีแนนแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แก้วฟื้นแล้ว ทำไมปิศาจนั่นถึงทำร้ายเธอขนาดนี้นะ โธ่”สายวันต่อมา เฟย์ที่มานั่งเฝ้าแก้วเพื่อน

ของเธอยิ้มออกมาอย่างดีใจเมื่อเห็นแก้วลืมตาและขยับตัวเพื่อที่จะนั่งก็รีบเข้าไปช่วย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เฟย์ แก้วขอโทษนะที่ปิดบังความจริงแล้วทำให้ย์ต้องเจ็บตัวแบบนี้”แก้วเห็นรอยแผลที่แขนของ

เฟย์ก็พูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไร เรื่องมันผ่านไปแล้ว สำหรับเฟย์สิ่งที่เฟย์เจอมันเบามากถ้าเทียบกับฟางและแก้วเจอมา

เฟย์สงสารจริงๆ ไหนจะฟางที่ฆ่าตัวตายอีก/อะไรนะฟางฆ่าตัวตาย”เฟย์พูดถึงชะตากรรมเพื่อนสาว

ทั้ง2ออกมาทำให้แก้วตกใจกับสิ่งที่รับรู้ว่าฟางฆ่าตัวตายก่อนที่เฟย์จะประคองแก้วมาหาฟางที่นอน

หลับไม่ได้สติอยู่อีกห้อง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เรามันแย่ที่ดูแลฟางไม่ได้จนทำให้ฟางต้องเป็นแบบนี้/อย่าเครียดไปเลยนะพาร์ท ตอนนี้ฟางอยู่ใน

ที่ปลอดภัยแล้วพาร์ทก็สามารถดูแลฟางได้นิ”พาร์ทกุมมือฟางที่นอนหลับอยู่แล้วเห็นผ้าพันแผลที่

ข้อมือเรียวก็พูดออกมาด้วยความเศร้าก่อนที่แก้วจะเดินไปแตะที่ไหล่ของพาร์ทพลางพูดให้กำลังใจ

เพื่อนชาย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“บ้าชิบ/ปลื้ม เขื่อนนี่มันเกิดอะไรขึ้น”จังหวะนั้นเองประตูห้องก็ถูกเปิดออกมาก่อนที่ปลื้มจะอุ้มซีแน

นมาให้ผู้บำบัดรักษาอีกคนจนทำให้แก้วต้องรีบถามชายหนุ่ม

 

 

 

 

 

 

 

 

“ความผิดชั้นเองที่ปล่อยซีแนนคลาดสายตา ใครจะไปรู้ล่ะว่ายัยแคทจะจ้องเล่นงานซีแนนไม่เว้น

แม้แต่ในห้องน้ำหญิง/แล้วแคทเค้าจะทำร้ายซีแนนทำไมกันล่ะ”ปลื้มพูดก่อนที่เฟย์จะรีบถามต่อ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ก็เพราะซีแนนมีญาณทิพย์ไงล่ะและซีแนนเป็นคนเดียวที่จะทำให้ป๊อปปี้รู้ว่าอดีตของตัวเองมีความ

เกี่ยวข้องยังไงกับฟาง เหมือนกับที่ชั้นได้ยินมาว่ามาดามมัลลิกากับแคททำอะไรสักอย่างกับป๊อปปี้

ก่อนที่ป๊อปปี้จะเปลี่ยนร่างกลายเป็นแบบนี้ เหมือนกับก่อนที่จะถูกล้างความทรงจำป๊อปปี้เป็นมนุษย์

อะไรประมาณนั้นล่ะ”เขื่อนอาสาตอบแทนเรื่องต่างๆที่ตนเองปะติดปะต่อขึ้นมาได้โดยไม่รุ้เลยว่าฟาง

ที่ได้สติแล้วได้ยินเรื่องราวพวกนี้เข้าพอดี

 

 

 

 

 

 

 

 

“งั้นเราพาซีแนนไปทำแผลก่อนแล้วรอซีแนนฟื้นหลังจากนั้นเราค่อยให้ซีแนนช่วยรื้อความจำ

ป๊อปปี้”ปลื้มพูดก่อนที่จะพาทุกคนออกไปเพื่อให้ฟางได้นอนพักผ่อนแล้วช่วยกันคุ้มกันซีแนนให้

ห่างจากพวกของแคท "นายคือป๊อปปี้ของชั้นจริงๆหรอ"ฟางลืมตาขึ้นมาแล้วนิ่งคิดกับสิ่งที่ได้ยินแล้ว

พูดกับตัวเองเบาๆอย่างไม่ค่อยเชื่อเรื่องที่เกิดขึ้นสักเท่าไหร่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ๊ะ เฟย์เป็นอะไรไปน่ะ/ไม่มีอะไรหรอกแก้ว สงสัยอากาศเปลี่ยนแปลงเลยรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวไม่

สบายเอาน่ะ”ขณะที่เฟย์กำลังพาแก้วกลับมาที่เตียงห้องพักตัวเอง แก้วต้องตกใจเมื่อจู่ๆเฟย์หน้ามืด

เซจะล้มก่อนที่หญิงสาวจะเอามือถูที่แขนตัวเองไปมาแล้วตอบเพื่อนสาว

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวเฟย์ไปพักผ่อนก่อนดีมั้ยเดี๋ยวจะไม่สบายเอา”แก้วพูดก่อนที่จะแยกกับเฟย์กับห้องพักเอง

 

 

 

 

 

 

“ทำไมเลือดถึงออกได้นะ”เฟย์พลิกแผลที่ตกสะเก็ดแห้งแล้วก็ตกเมื่อเห็นแผลรอยข่วนของปิศาจใน

วันก่อนมีเลือดซึมออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ว่าแต่ไม่ได้แล้วสิ ต้องดูแลตัวเองเหมือนกัน”แก้วเดินกลับมาที่ห้องพักตัวเองแล้วค่อยๆนั่งลงเพื่อ

ทานยาตามหมอสั่ง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นมารับแล้วนะเมียรักของชั้น/ทะ โทโมะ”แต่แล้วแก้วที่ไม่เฉลียวใจระหว่างที่ทานยานั้นโทโมะที่

ออกมาจากที่ซ่อนที่แอบเข้ามาในห้องพักผู้ป่วยของแก้วเดินเข้ามาโอบกอดแก้วจากด้านหลังพร้อม

กระซิบข้างหูทำให้แก้วตกใจและพยายามดิ้นหนีแต่ไม่เป็นผลเมื่อโทโมะกอดและล้อคตัวแก้วไว้ไม่

ไปไหน ก่อนที่จะชกท้องแก้วอย่างแรง2ครั้งจนแก้วสลบ ก่อนที่โทโมะจะอุ้มแก้วแล้วบินหนีหายไป

ในความมืดทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พวกนั้นคงจะไปเฝ้าซีแนนสินะ”ฟางที่เผลอหลับแล้วตื่นขึ้นมาในตอนดึกมองไปรอบๆแล้วพบว่า

เพื่อนของเธอไม่อยู่ก็เอามือกุมท้องที่ร้องของตัวเอง ก่อนที่จะหยิบตะเกียงไฟฟ้าข้างๆเดินไปนอก

ห้องเพื่อหาอะไรกิน

 

 

 

 

 

 

 

 

“ป่วยอยู่แล้วยังจะหนีออกมาอีกทำไม”เสียงของป๊อปปี้ดังขึ้นจากความมืดทำให้ฟางตกใจหันไปมอง

ชายหนุ่มที่เดินเข้ามาใกล้เธอเงียบๆทำให้ฟางเผลอปล่อยตะเกียงไฟฟ้าลงก่อนที่ป๊อปปี้จะใช้ความ

ไวตัวเองคว้ามันได้ทัน

 

 

 

 

 

 

 

“นี่เธออยากให้ผู้บำบัดเข้ามาว่ารึไง เป็นคนไข้ประสาอะไรทำไมไม่รู้จักพักผ่อนแล้วจะหายดีมั้ยล่ะ

ห้ะ”ป๊อปปี้บ่นฟางยาวเหยียดพลางเอาตะเกียงไว้ฟ้าวางไว้ที่อื่นกันฟางทำหล่นอีก

 

 

 

 

 

 

“ทำตัวเองให้หายทำไมล่ะ ทำไมไม่ปล่อยชั้นให้ตายๆไปซะล่ะมาช่วยชั้นทำไม”ฟางเบือนหน้าหนี

ป๊อปปี้เมื่อคิดถึงคำพูดจากร้ายๆของป๊อปปี้ที่เป็นต้นเหตุทำให้เธอต้องฆ่าตัวตายแล้วว่า

 

 

 

 

 

 

 

“เอะอะจะตายง่ายๆแบบนี้แล้วพ่อแม่กับเจ้าเท็ดดี้ล่ะ จะอยู่ยังไง”ป๊อปปี้พูดต่อทำให้ฟางชะงัก แล้ว

เงยหน้าสบตาป๊อปปี้ตรงๆอีกครั้ง เมื่อได้ยินชายหนุ่มพูดถึงเท็ดดี้ สุนัขพันธุ์โกลเด้นของเธอที่เคยอยู่

บ้านของเธอ แต่พอโตมาแม่ของเธอพามันไปไว้ที่บ้านของญาติทางชานเมือง จนทำให้ฟางร้องไห้

จ้าไปหลายวันจนป๊อปปี้ต้องแอบปีนรั้วมาปลอบฟางแทบทุกวัน

 

 

 

 

 

 

 

 

“นายพูดถึงเท็ดดี้ นายจำเจ้าเท็ดดี้ได้งั้นหรอ”ฟางไม่แน่ใจก่อนจะรีบถามอีกครั้ง

 

 

 

 

 

 

 

“จำได้อะไรของเธอ เราไม่เคยรู้จักกันมาเลยด้วยซ้ำ ชั้นเคยบอกเธอไปแล้วไงว่าชั้นไม่มีวันรู้จักเธอ

แน่ เพราะเธอกับชั้นเราไม่เหมือนกันเธอน่ะมนุษย์ชั้นน่ะครึ่งเทพ อีแค่คำพูดลอยๆไม่ได้คิดของชั้น

จะจำเอามาใส่ใจทำไมเล่า”ป๊อปปี้ที่ตกใจไม่เข้าใจว่าหลุดพูดชื่อหมาตัวนั้นออกมาได้อย่างไรก็รีบ

สวนออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

“หึ คำพูดลอยๆไม่ได้คิดงั้นหรอ นายอยากจะพูดอะไรก็พูดไปงั้นสินะ เลยไม่เคยคิดเลยว่าคนฟังจะ

เก็บไปคิดยังไง นายนี่มันเห็นแก่ตัวเอง/เงียบไปเลยนะ ชั้นมาที่นี่ไม่ได้มาให้เธอมาอ้าปากว่าชั้น

ฉอดๆแบบนี้ ดีในเมื่อหายดีแล้วก็มากับชั้น”ฟางไม่พอใจป๊อปปี้รีบว่าชายหนุ่มก่อนที่ชายหนุ่มจะดุ

แกมตะคอกเธอแล้วรีบดึงแขนฟางมากับตัวเอง

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่นายจะพาชั้นไปไหนน่ะ ปล่อยชั้นนะ”ฟางตกใจเมื่อป๊อปปี้พาเธอกลับมาที่ห้องพักของเธอก่อนที่

ป๊อปปี้จะดันร่างบางของฟางนอนลงกับเตียงก่อนที่ชายหนุ่มขึ้นทับร่างบางทำให้ฟางหลับตาปี๋กลัวว่า

ชายหนุ่มจะทำร้ายเธออีกครั้ง

 

 

 

 

 

 

 

“เหอะ หน้าเธอตอนนี้นี่ทุเรศชะมัด เห็นแล้วแกล้งไม่ลงถ้าไม่อยากให้ชั้นทำอะไรก็หลับตาแล้วนอน

ลงซะ/ไม่เอา ชั้นหิวนี่นา”ป๊อปปี้มองคนตัวเล็กก่อนที่จะผละออกห่างแล้วนั่งลงข้างๆทำให้ฟางรีบลุก

ขึ้นนั่งแล้วสวนกลับมา

 

 

 

 

 

 

 

 

"อ่ะ ทั้งตัวชั้นก็มีแค่นี้กินๆไปซะแล้วนอน คืนนี้ดึกแล้วเดี๋ยวออกไปแล้วเป็นอะไรไปอีกจะยุ่ง"ป๊อปปี้

ควักเอาช้อคโกแลตบาร์กับนมกล่องยื่นให้ฟางทำให้ฟางรู้สึกแปลกๆกับคำพูดของชายหนุ่มที่แอบ

เจือความห่วงใยในครั้งนี้

 

 

 

 

 

ขอโทษน้า ไม่ได้มาอัพนานเพราะไข้ขึ้นอ่า เลยไม่ได้เปิดคอมหลายวัน

 

 

 

กลับมาแล้วอย่าพึ่งหายไปไหนนะๆๆๆๆ