ถ้ารักกันเปิดใจได้มั้ยเธอ

บริษัทไทยายนนท์
ก๊อกๆ
โทโมะ:เข้ามา
ภา:นี่รายได้ของเดือนนี้ค่ะ
โทโมะ:ขอบใจ
ภา:คุณวิศวคะเอกสารเมื่อวานอยู่ไหนคะ
โทโมะ:อ่อ  อยู่บนโต๊ะน่ะ
ภา:งั้นฉันขอตัวนะคะ
โทโมะ:อืม
-เสี่ยงกับฉันไหมเธอเสี่ยงกะบฉะ.....-
โทโมะ:ครับพ่อ
(สามเดือนแล้วนะที่แกไม่ได้กลับบ้าน)
โทโมะ:แล้วยังไงครับ
(ฉันอยากให้แกกลับบ้านบ้าง)
โทโมะ:พ่อไม่ต้องสนใจผมหรอกครับ 
(นี่แกจะไม่กลับบ้านเลยใช่มั้ย)
โทโมะ:พ่อจะเอาอะไรกับผมอีกผมทำก็ทำตามที่พ่อให้ทำทุกอย่างแล้วหนิครับงานที่บริษัทสุดรักของพ่อก็กำลังไปได้ดี พ่อต้องการอะไรอีก
(ฉันต้องการให้แกกลับบ้าน)
โทโมะ:ผมทำให้พ่อไม่ได้หรอกครับ แค่นี้นะครับถ้าผมอยากกลับเดี๋ยวผมกลับเอง
โทโมะวางสายพ่อไปแล้วนั่งกุมหัวอยู่พักใหญ่จากนั้นจึงเดินออกจากห้องไป
 
ร้านJust you
ฟาง:แก้วลูกค้ามา
แก้ว:เดี๋ยวแก้วต้อนรับเอง
ฟาง:จ้า
แก้ว:ร้านJust you ยินดีต้อนรับค่ะรับอะระ
แก้วเงยหน้าขึ้นมาก็พบกับผู้ชายที่เดินชนเมื่อวาน
แก้ว:รับอะไรดีคะ
.....:ขาเธอเป็นไงบ้าง
แก้ว:ถ้าลูกค้ายังคิดไม่ออกเชิญนั่งทางนั่นก่อนได้นะคะ
ฟาง:อ้าวคุณโทโมะ
แก้ว:แก้วไปหลังร้านนะ
ฟาง:จ๊ะ คุณโทโมะรับอะไรดีคะ
โทโมะ:กาแฟก็ได้ครับ
ฟาง:สักครู่นะคะ
โทโมะเดินไปนั่งรอที่โต๊ะ
ฟาง:ได้แล้วคะ ทานให้อร่อยนะคะ
โทโมะ:เดี๋ยวครับ เพื่อนคุณเขา..
ฟาง:อ๋อ นั่นแก้วค่ะคนที่เราพูดถึงเมื่อวานไงคะ
โทโมะ:แล้ววันนี้เขาเป็นอะไรบ้างมั้ย
ฟางทำหน้างงๆ
โทโมะ:ผมหมายถึงมีอาการเจ็บขาอะไรแบบนี้น่ะครับ
ฟาง:ก็มะ
แก้ว:ไม่เป็นอะไรเลิกถามสักที
โทโมะ:ดูเหมือนคุณจะไม่ชอบหน้าผมเลยนะครับ
แก้ว:ค่ะฉันไม่ชอบ
ฟาง:แก้ว
โทโมะ:ไม่เป็นไรครับ ผมชอบ
โทโมะมองหน้าแก้วแบบยิ้มๆแต่แก้วจ้องหน้าโทโมะแบบไม่พอใจส่วนฟางก็ดูงงๆ
ฟาง:ไปรู้จักกันเมื่อไหร่เนี่ย(ฟางพูดคนเดียว)