โลกความผันที่กลายเป็นจริง(เอาลงใหม่ เผล่อลบ)
9.7
หวายอายุ14ค่ะ
แชร์นิยายฟิคชั่น
7) ความรักที่เริ่ม ผลิดอก
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ<ROy>
ผมตื่นมาในห้องเดิมเหมือนอย่างเคย วันนี้ผมรู้สึกว่า มันไม่เหมือนเดิม
เพราะปกติ จะมีเสียงกวนผมในตอนเช้าเสมอแต่ตอนนี้มันได้หายไปแล้ว พอคิดได้ว่าเขาคงจากผมไปแล้ว
ก็เลยไปอาบน้ำแต่งตัว และลงไปรอจุนไคเหมือนทุกวัน
สักพักรถของจุนไคก็เข้ามาจอดที่ตรงหน้าผม เจ้าของรถก็ออกมาพร้อมกับ ขนมปังกับนมเหมือนอย่างเคย
คงเหมือนไปแล้วสิน่ะเมื่อคืนแกทำอะไรฉัน = ="
"ว่าไง"
"สบายดี"
"งั่นไปโรงเรียนกัน"
"อืม"
"นายเป็นไรน่ะหยวนดีเหม่อๆน่ะ"
"อ๋อปล่าวนิ "
"หรือโกรธเรื่องเมื่อคืน"
"ไม่นิ"
"แล้วทำไมทำหน้าอย่างงั่นอะ"
"ฉันแค่คิดอะไรไปทั่วนั่นแหละ"
"อ๋องั่นก็ดี ฉันเป็นห่วงน่ะ"
"อืม^^"
ไม่นานพวกเราก็มาถึงโรงเรียน
"ไงจุนไค หยวน"
"อ้าวว่าไงเซียนซี"
"ว่าไง"
"เอ่อวันนี้หลังเลิกเรียนพวกนายว่างป่ะ"
"หืมว่างอยู่ทำไหม?" ผมพูดพร้อมกันกับจุนไค
"ช่วยไปร่วมงานเซอร์ไพรท์หน่อยสิ"
"เซอร์ไพรท์อะไร"
"ฉันจัดให้น้องจื่อหงน่ะได้ยินว่าจะออกโรงพยาบาลวันนี้เลยว่าจะชวนพวกนายไปร่วมด้วย"
"อ่าก็ดีสิ "
"งั่นเลิกเรียนเจอกันน่ะ"
พอเซียนซีพูดเสร็จเขาก็รีบ วิ่งไป งานเซอร์ไพรท์เรอะก็ดีเหมือนกันแหะ
เลิกเรียน (ผ่านไปไว้เหมือนโกหก)
พอเลิกเรียนผมกับจุนไคเลยลงมารอเซียนซีที่หน้าโรงเรียน
"อ่าเซียนซีมาแหละ"
"ว่าไง ไปกันรึยัง"
"เดียวน่ะ พวกเราของแวะซื้อของขวัญหน่อยสิ ไปเฉยก็รู้สึกแปลกๆอะ"
"อ๋อได้สิ"
หลังจากนั่นพวกเราก็มาจอดที่ห้างดังในแทบนั่น
เพราะผมไม่รู้จักน้องเขามากผมเลยซื้อตุ๊กตาหมี ส่วนจุนไคซื้อป้ายสติกเตอร์เขียนว่าสู้ๆ
พอเสร็จแล้วพวกเราก็พากันไปเตรียมตัวที่บ้านจื่อหง ก็วางแผนกันเรียบร้อย
"เห้ย มาแล้วๆ"
"เอ๊ หายไปไหน"
"เซอร์ไพรท์><"
"อ้าวช๊อก"
พอเรากินเลี้ยงงานเลี้ยงจบผมกับจุนไคเลยขอตัวกลับ
"หยวน นายกินไม่ระวังเลย"
"เค้กเลอะหน้า"
"ไหนตรงไหน"
"มานี้เดียวฉันเอาออกให้"
จุ๊บ
O_o
"ฮ่าๆ โดนหลอกแล้ว"
"สองรอบแล้วน่ะ แก้มซ้ายฉันไม่พอนี้เล่นแก้มขวาฉันอีก"
"แบร่ๆแน่จริงก็จับให้ได้สิ"
"หน่อยหยุดเดี่ยวนี้น่ะ"
"หยุดก็โง่น่ะสิ><"
"!โอ๊ย" ขณะที่ผมกำลังวิ่งไล่จุนไค ก็เกิดสะดุดล้ม แต่จุนไครับไว้ได้
พอผมเรียกสติได้อีกที่ผมก็อยู่ใน อ้อมกอดของจุนไคสะแล้ว>///<
"นายนี้มันซุ่มซามจังน่ะ"
"ไม่ต้องมาพูดเลย" เพราะใครกันห่ะ
"ครับๆขอโทษแล้วกัน เรากลับกันเถอะ"
"อืม"
หลังจากนั่น เขาก็ไปส่งผมที่คอนโด และก็จะมารับผมเหมือนอย่างเคย ผมก็ถามเขาหลายครั่งว่า ทำไหมต้องมารับฉันได้
เขาก็บอกมาแค่ว่า ฉันอย่างทำเฉยๆนี้แหละ= =" เป็นคนดีจริงๆ น่ะ แต่มันจะดีได้นานสักเท่าไหร่กัน
<Jackson>
วันนี้ผมก็มาโรงเรียนตอนเช้าเหมือนอย่างเคย พอมาถึงผมก็มารอ จุนไคกับหยวนเพื่อจะชวนไปงานเซอร์ไพรท์ที่ผมจัดขึ้นกับจื่อหง
พอบอกพวกเขาเสร็จผมก็ขึ้นห้องเรียนตามปกติ
พอเลิกเรียน ผมก็ต้องไปห้างกับจุนไคและหยวน พวกเขาบอกว่าอยากซื้อของขวัญให้น้องจื่อหง หลังจากนั่นพวกเราก็ไปบ้านจื่อหงเพื่อจะเตรียมตัว
รอน้องเขากลับมา พอน้องมาก็จัดเซอร์ไพรท์สะ อลังการงานสร้าง หลังจากงานจบ จื่อหงก็ขอคุยกับผมเป็นการส่วนตัว มีอะไรละนิ= ="
"มีอะไรเรอะจื่อหง"
"นายชอบน้องฉันเรอะ"
"ห่ะ"
"ฉันถามว่านายชอบน้องฉันเรอะ"
"ก็เปล่านิ"
"แล้วทำไมนายถึงทำกับน้องฉันขนาดนี้ละ"
"เอ่อ"
"อธิบายมาสิ"
"ก็ได้ที่ ฉันดีกับน้องนายเพราะน้องนายค่อยส่งข่าวให้ฉัน"
"ช่วยส่งข่าว?ข่าวอะไร"
"เอ่อคือ"
"บอกมาสิ"
"เขาช่วยส่งข่าวเกี่ยวกับนายน่ะ"
"!ห่ะ เกี่ยวกับฉัน"
"ไม่ว่านายจะทำอะไรจะอยู่ที่ไหน เขาก็จะบอกใหก้ฉันรู้เสมอ"
"อ......"
"นายคิดว่ามันบังเอินเรอะที่พอนายไปที่ไหนจะเห็นฉันอยู่แถวนั่นตลอด"
"นายหมายความว่า"
"ฉัน....ชอบนายน่ะจื่อหง แล้วนายชอบฉันไหม"
"ฉัน ... ก็..ชอบนายเหมือนกันละเซียนๆ"
พอสิ้นเสียงของจื่อหง ผมก็ตรงเข้าไปกดลิ้มฝีปากอย่างเบา เป็นจูบที่หอมหวานที่สุดเท่าที่เคยสัมผัสมา
หลังจากนั่นพวกเราก็คบกันแบบลับๆ ดูๆใจกันไปก่อน ว่าจะเป้นรักแท้รึปล่าว
อร๊ายจบไปแล้วกับคู่นี้น่ะค่ะ เซียนXหง คงไม่มีอีกละมั่ง555+หวายก็ไม่แน่ใจว่าจะเขียน อิท่าไหนต่อกับคู่นี้จริงๆ
บอกตรงว่าตอนนี้ใช่คำได้ซ้ำมากๆ T^T SOrry จริงๆน่ะค่ะ อ๋อแล้วนิสของหยวนหายไปไหนละเนี๊ย
ตอนต่อไปเป็นของจุนไคกับหยวน โดยเฉพาะหุๆ
หวายลืมจุนไคได้ไงเนี๊ย>< งั่นต่อตอนหน้าละกัน
หวายลืมจุนไคได้ไงเนี๊ย>< งั่นต่อตอนหน้าละกัน
อ๋อ ตอนต่อไปเป็นตอนจบแล้วน่ะค่ะ
เป็นตอนจบ ของ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
..
.
.
.
.
.
ของภาคแรกค่ะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
