โลกความผันที่กลายเป็นจริง(เอาลงใหม่ เผล่อลบ)

9.7

เขียนโดย หวายอายุ14ค่ะ

วันที่ 12 พฤษภาคม พ.ศ. 2558 เวลา 14.48 น.

  48 ตอน
  4 วิจารณ์
  42.92K อ่าน
แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

28) การเริ่มต้นของความเชื่อใจ-2

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
  •                                    <Jackson>
     
     
     
     
     
     
     
     
     
                    
        พอผมกลับมาจากโรงเรียนแล้ว  ผมก็ดิ่งตรงไปโรงพยาบาลทันที่ เพราะรู้ว่าหยวนฟื้นแล้วพอมาถึงก็เห็นจุนไคกำลัง พูดให้หยวนจำได้ ว่าตัวเองเป็นใคร  ผมก็รู้เลยว่าหยวน ความจำเสื่อม
     
     
     
     
     
    เลย ร้องเตือนจุนไคให้หยุด   เพราะอาจจะทำให้หยวน ปวดหัวได้
    จากนั้นเค้าก็วิ่งออกจากห้องไป  เด็กจริงๆ 
     
     
     
     
    ผมเดินเข้าไปใกล้ๆหยวน
     
     
     
     
     
    "หยวน"
     
     
    "คุณเป็นใครเรอะครับ"
     
     
    "นายจำฉันไม่ได้เรอะ"
     
     
    "ครับผมจำใครไม่ได้เลยแม้แต่ตัวเองผมยังจำไม่ได้"
     
     
    "ลองนึกดูสิ"
     
     
    "จะพยายามครับ"
     
     
    "ฉันชื่อ อี๊หยางเซียนซีน่ะ คุ้นบางไหม?"
     
     
    "ไม่  ไม่เท่าไหร่ครับ รู้สึกคุ้นเคยกับชื่อนี้แปลก"
     
     
    "พยายามนึกสิ"
     
     
    "!โอ๊ย  ทำไหมผมปวดหัวจัง  ยิ่งคิดยิ่งปวด "
     
     
    "ไม่เป็นไหร่  ค่อยๆนึกไปแล้วกันไม่ต้องฝืนหรอก"
     
     
     
     
     
     
     
    ผมพยายามที่จะทำให้เค้าเค้านึกออก แต่ก็คงจะรีบเกินไป ผมพอจะเข้าใจความรู้สึกของจุนไคแล้วละ
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    ----------------------------------------------------------------------------------------------
     
     
     
     
     
                                                                                <Roy>
     
     
     
     
     
     
     
     
      ผมเดินกลับมาที่ห้องของหยวน  ตอนนี้เซียนซีกลับไปแล้ว และหยวนก็หลับอยู่ผมเลย
    ขอแม่เฝ้าหยวนเพราะแม่เฝ้ามาทั่งวันแล้วผมเลย  จะอเฝ้าแทนให้แม่พักผ่อนบาง
     
     
     
     
     
     
     
    เพราะผมคนเดียว  หยวนถึงเป็นแบบนี้  เพราะผม
    ในวันนั่นผมน่าจะ หันหลังกลับไปหยวน
     
     
     
     
    ขณะที่ผมกำลังนั่งเฝ้า หยวนอยู่ ก็มีคนๆเดินเข้ามา
     
     
     
     
     
    "!นาย" เค้าคือคนที่ผมเห็นในห้องกับหยวนตอนนั่น
     
     
    "หยวนเป็นยังไงบาง"
     
     
     
     
    "นายมาทำอะไรที่"
     
     
     
     
    "ผมมากกว่าที่ต้องพูด"
     
     
     
     
    "ห่ะ!?"
     
     
     
     
    "เพราะคุณทำให้หยวนถูกรถชนยังไงละ"
     
     
     
     
    "หน่อยแก"  ผมลุกขึ้นไปกระชาก คอเสื้อของเค้า
     
     
     
     
    "หรือไม่จริง"  แต่ผมก็ต้องปล่อยเค้าไปเพราะมันเป็นความจริง
     
     
     
     
    "นี้ฉันถามหน่อยสิ"
     
     
     
     
    "ว่ามาสิ"
     
     
     
     
    "วันนั้นที่นาย มีแต่ผ้าขนหนู เหมือนกับหยวน พวกนายทำอะไรกัน"
     
     
     
     
    "!เฮ้อ  นายนี้คงไม่คิดอะไรเลยสิน่ะ "
     
     
     
     
    "หมายความว่าไง?"
     
     
     
     
    "วันนั้นฉันบังเอิญเจอกับหยวนเข้า นายก็น่าจะรู้ว่าหยวนเป็นคนที่รักเพื่อนมากเป็นพิเศษ"
     
     
     
    "อืม แล้วมันเกี่ยวอะไร"
     
     
     
     
    "ฟังให้จบก่อนสิ"
     
     
     
     
    'อ่ะ ขอโทษ"
     
     
     
     
    "พอเค้าเห็นฉันเท่านั้นแหละเค้าก็พาฉันไปนูนนี้นั้น ไปๆมาๆเค้าบอกว่าจะเอาห้องซาวน่า
    สะงั่น"
     
     
     
     
    "(เงียบ)"
     
     
     
     
    "และพอดีโรงแรมที่ฉันพักอยู่มันมีห้องซาวหน้าอยู่ฉันเลยชวนเค้าไป"
     
     
     
     
    "(เงียบต่อไป)"
     
     
     
     
    "พอพวกเราซาวน่าเสร็จก็กะว่าจะอาบน้ำหยวนเลยถอดเสื้อคลุมออก และฉันก็ร้อนก็เลย
    ถอดด้วย"
     
     
     
     
    "อ่ะ"~
     
     
     
     
    "แล้วนายก็เข้ามาพอดี แล้วก็พูดอะไรที่งี้เง่าเอาแต่ใจแล้วก็เดินออกจากห้องไปเฉย"
     
     
     
     
    "เงียบไปเลย"
     
     
     
     
    "พอฉันตามลงมาก็เห็นหยวนกำลังถูกส่งตัวไปโรงพยายาม เลือดเต็มถนน"
     
     
     
     
    "นี้ฉันเสีย สติขนานนั้นเลยเรอะ"
     
     
     
     
    "ไม่น่าถามน่ะ  อ๋อนี้"
     
     
     
     
    "ห่ะ  ตุ๊กตารูปเทวดามีอะไร"
     
     
     
    "อืมนั้นแหละ"
     
     
     
    "มันทำไหมเรอะ"~
     
     
     
    "นี้น่ะเป็นของขวัญวันเกิดของนายน่ะ"
     
     
     
    'ห่ะ"
     
     
     
     
    "หยวนเค้าเอามาอวดฉันตลอดทางที่ไปเที่ยวเล่นเลยละ"
     
     
     
     
    '(เงียบ)"
     
     
     
    "เค้าบอกว่าเค้า จะให้นายเป็นของขวัญและเค้าก็สลักชื่อนายกับเค้าลงไปด้วยเค้าบอกว่า
    เค้าทำเอง นั่งทำตั้งหลายชั่วโมง"
     
     
     
    "(เงียบ)"
     
     
     
     
    "รู้ไหม ตั้งแต่ที่ฉันรู้จักหยวนมา เค้าจะทำแต่งานพิเศษ พองานวันเกิดเพื่อนเค้าก็จะซื้อให้ไม่เคยทำให้เลยสักครั่ง"
     
     
     
    "(เงียบต่อไป)"
     
     
     
    "นายนี้มันบ้าจริงๆเลย"
     
     
    "อืม"
     
     
    "ฉันไปละ ดูหยวนดีๆละ จะบ้าตาย"~
     
     
     
     
     
     
     
     
    ผมหยิบ ตุ๊กตาที่ว่าขึ้นมาดู  มันมีชื่อผมกับหยวนสลักเอาไว้  นั้นทำให้ผมกลั่นน้ำตาแทบ
    ไม่อยู่
    ยิ่งเห็นหน้าของเค้ายิ่งรู้สึกผิด  ฉันขอโทษน่ะหยวน
     
     
     
     
     
     
     
    ------------------------------------------------------------------------------------------------
     
     
     
     
                    
                                                                                                                                                                                     <หลิว  จื่อหง>
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     ตอนนี้ผมอยู่หน้าห้องของหยวน  ผมกำลังจะเข้าไปแต่ ผู้ชายคนหนึ่งหล่อมาก  เห้ย
    ไม่ใช่เค้าออกมาแล้วบอกว่า อย่าพึ่งเข้าไปดีกว่า  แล้วก็เดินไป  เท่สุดๆ เห้ยไม่ใช่
     
     
     
    ผมก็ไม่อยากเข้าไปหรอก แต่ก็อยากเจอหยวน  จากที่เซียนซีเล่าแล้วหยวนความจำ
    เสื่อม
     
     
     
     
    สักพักใหญ่ผมเลยเดินเข้าไป
     
     
     
     
     
    "จุนไค"  ผมทักเค้าก่อน
     
     
    "มีอะไรจื่อหง"
     
     
    "ฉันมาเยี่ยมหยวนสิถามได้"
     
     
    "อืม"
     
     
    "นี้ฉันจะบอกอย่างหนึ่งให้ฟัง ถึงไม่ค่อยอยากเล่าสักเท่าไหร่ก็เหอะ"
     
     
    'มีไรก็ว่ามา"
     
     
    'นายจำวันที่ หยวนอยู่วงBadboys ได้ป่ะ"
     
     
    "อืมจำได้"
     
     
    "วันนั้นนายไปพูดกับหยวนแต่หยวน ก็ไม่พูดกับนายแถมพูดคำที่เจ็บมากๆด้วย"
     
     
    "อืม"
     
     
     
     
     
     
    ผมก็เล่าให้ จุนไคฟัง แน่นอนภาพวันนั้นยังฝั่งตาผมอยู่  ตอนที่ผมเห็นเค้าทะเลาะกับจุนไค  แล้วเค้าก็เดินหนีออกมา ผมเลยแอบตามเค้ามา หยวนเค้าวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ
     
     
     
    ผมเลยตามเค้าไป  แล้วเห็นหยวนกำลังนั่งร้องไห้อยู่
     
     
     
    "หยวนนี้นาย"~
     
     
    "จื่อหง อือๆช่วยฮันช่วย  ฉันรู้สึกเหมือนใจจะขาด อือๆ"
     
     
    "หยวน"
     
     
     
    ผมเห็นอย่างงั้นเลยไปหาเค้า ที่โรงแรม  แล้วก็เลยตกลงช่วย
     
     
     
    "พอจุนไครู้เรื่องเค้าก็ทำหน้าเศร้า"
     
    "จื่อหงรู้ไหม"
     
    'หืม"
     
    "วันนี้มีแต่คนมา ย้ำว่าฉันเป็นคนผิด แล้วนายก็เป็นหนึ่งในนั้น"
     
     
    'ขอโทษแล้วกัน"
     
     
     
     
     
     
     
    ผมเลยหลีกออกมาจากห้อง  เพื่อปล่อยให้เค้าอยู่กับหยวน สองต่อสอง
     
     
     
     
    ---------------------------------------------------------------------------------------------
     
     
    ในที่สุดฉันก็ทำงานและการบ้าน  เกือบเสร็จเลยแอบ  หนีมาลงนิยาย 555+

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา