นิยายฟิค/ฟิคชั่น : ตัดใจไม่ลงและคงไม่ยอม tk

วันนี้โทโมะกับแก้วไปเที่ยวห้าง ทั้งคู่ก็เที่ยวตามปรกติทั่วไป กินข้าว ดูหนัง เดินซื้อของนู่นนี่นั่นไปเรื่อยๆ จนถึงตอนเย็น โทโมะกับแก้วก็กลับบ้าน 

ระหว่างทางกับบ้าน แก้วกับโทโมะก็คุยกันมาอย่างสนุกสนาน สีหน้ายิ้มแย้ม ดูมีความสุขตลอดทาง แต่เมื่อรถมาจอดที่หน้าบ้าน สีหน้าของโทโมะก็เปลี่ยนไปทันที เพราะตรงหน้าของเค้า มีผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ เรื่องนั้นมันไม่ใช่เหตุผลที่ต้องทำให้เปลี่ยนสีหน้าทันทีหรอก แต่ประเด็นคือ ผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้ารถของโทโมะและแก้วคือ "ป้อง" แฟนเก่าของแก้ว แก้วเลยหันมาบอกโทโมะว่า "แก้วไม่ได้คิดอะไรกับพี่เค้าแล้วจริงๆ เดี๋ยวแก้วไปเปิดประตูบ้านให้" "ระวังตัวด้วยนะ" โทโมะบอก แล้วแก้วก็ลงจากรถ

แต่ป้องก็จับมือแก้วเอาไว้ แก้วพยายามจะหนีแต่ป้องไม่ยอม จากที่ป้องจับมือแก้วเลยเปลี่ยนมาเป็นจับข้อมือแล้วกำไว้แน่น จนข้อมือแก้วเริ่มเป็นรอย "พี่ป้องมาทำไม แล้วจับแก้วไว้ทำไม ปล่อยนะ ปล่อยแก้วเดี๋ยวนี้" แก้วพูดพร้อมสะบัดข้อมือ แต่มันก็ไม่ช่วยให้เธอหลุดจากมือของป้องเลย "ก็จะมา..."พูยังไม่ทันจบ โทโมะก็บีบแตรเสียงดังปรี๊นนนนน ป้องเลยตกใจมาก ทำให้ลืมว่าจับมือแก้วอยู่ จังหวะนั้นแก้วเลยสะบัดข้อมือหลุดออกจากพี่ป้อง แล้วรีปวิ่งไปเปิดประตูให้โทโมะ พอป้องหายตกใจก็นึกได้ว่าจับแก้วอยู่แต่แก้วหนีไปแล้ว ก็เลยมองหาแก้ว แต่ก็ลืมนึกว่าตัวเองยืนขวางรถเขาอยู่ด้วย(เอิ่ม พี่ป้องนี่ลืมทุกอย่างเลยเนอะ:ไรเตอร์)โทโมะเลยขับรถตรองเข้ามาที่ตัวของป้องจนเกือบชน ทำให้ป้องตกใจแล้วยืนตัวแข็งไปอีกสักพักนึง, ทำให้โทโใะขับรถเข้าบ้านอย่างสะดวก, แล้วก็ปิดประตูบ้าน ทิ้งให้พี่ป้องยืนอยู่นอกบ้านอย่างนั้นแหละ พอโทโมะเข้ามาในบ้าน โทโมะก็เห็นแก้วนั่งร้องไห้อยู่ที่โซฟา เลยเข้าไปนั่งข้างๆ เช็ดน้ำตาให้แล้วถามแก้วว่า "แก้ว พี่เค้าทำไรแก้วบ้าง แล้วร้องให้ทำไมอ่ะ เล่ามาให้หมดเลยนะ" "พี่เค้าก็จับข้อมือแก้วแล้วกำไว้แน่นมากอ่ะ แต่ยังไม่ได้พูดอะไร แก้วเจ็บข้อมือ แล้วก็ตกใจนิดหน่อยอ่ะ เลยร้อง" "โมะไม่เข้าใจอ่ะ ทำไมมันต้องกลับมาด้วย เลิกกันไปแล้วก็เลิกกันไปสิ" "แก้วก็ไม่เข้าใจเหมือนกันแหละ"

       To be continue