Music love final chapter

 
 
 
 
 
 
         "จริงๆธามไปดูแลพี่ฟางก็ได้นะ อาการพี่เค้าก็น่าเป็นห่วง เฟย์เองก็อยู่คนเดียวได้"เฟย์
บอกธามไทที่เก็บของของตัวเองที่พิชชี่เอามาให้เพื่ออยู่ดูแลเฟย์
 
         "ไม่ได้ดิ่ เพื่อนธามทั้งคนนะ ทางนั้นพี่ฟางก็มีทั้งพี่แก้ว พี่โทโมะแล้วก็พี่พิชอีก คงไม่มี
อะไรให้กังวลหรอกมั้ง"ธามไทตอบพร้อมเดินไปนั่งเก้าอี้ข้างๆเตียงผู้ป่วย
 
         "เห็นธามแบบนี้แล้วคิดถึงบางคนเนอะ เป็นแฟนกันแท้ๆห่างกันไม่กี่วันก็ทำสาวคนอื่นท้อง
ซะแล้ว แถมยังไม่ยอมมาดูดำดูดีกันเลย ชิ่ส์"เฟย์ที่เหวี่ยงก็กอดอกทันที
 
         "พูดแบบนี้หมายถึงพี่รึเปล่านะ"เสียงอันคุ้นหูทำให้เฟย์ต้องรีบหันไปมองต้นเสียงที่อยู่ทาง
ประตู "พี่เขื่อน!!!"เฟย์ตกใจกับภาพที่เห็นชายคนรักและเพิ่งทะเลาะกันของเฟย์มาเยี่ยมเธองั้น
หรอ
 
         "เป็นไงบ้างล่ะยัยตัวแสบ"เขื่อนยื่นช่อดอกไม้ให้เฟย์ทำให้เฟย์รีบนอนลงแล้วหันหน้าหนี
ทันที "ถ้าจะกลับมาแค่นี้ก็กลับไปหาแม่ของลูกพี่เถอะ ป่านนี้คงจะแพ้ท้องร้องหาพี่อยู่มั้ง"เฟย์พูด
ทำให้เขื่อนต้องฝากชอดอกไม้ให้ธามไทแล้วดึงตัวเฟย์ขึ้นมาสบตาทันที
 
         "อะไรของเฟย์ แม่ของลูกะไรไหนหันมาอธิบายดีๆซิ"เขื่อนสบตาเฟย์นิ่ง "คนเรานะ ห่าง
กันแปปเดียวก็ไปทำคนอื่นท้องซะแล้ว แฟนตัวเองอยู่นี่ไม่เห็นจะมาร่ำมาลามาพูดอะไรอะไรบ้าง
เลย"เฟย์สะบัดตัวหนีเมื่อรู้สึกว่าเขื่อนจะโน้มหน้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆ
 
         "ว่าแล้วว่าเฟย์ต้องเข้าใจผิดเรื่องนี้...แบมน่ะเค้าท้องก่อนแต่งกับเดือนคณะ แต่ฝ่ายชาย
ไม่ยอมรับแบมเลยให้พี่พามาเพราะไม่เหลือใครแล้ว พี่สงสารก็เลยพามาเท่านั้นแหละ ดูสิแฟนพี่
มโนเอาเป็นตุเป็นตะเชียว"เขื่อนแค่นหัวเราะในลำคอ
 
         "เอ้า! รับไปสิ"เขื่อนรีบยื่นช่อดอกไม้ให้เฟย์ที่ยิ้มเขิน "ก็แหม! พี่เข่อนเล่นไม่บอกไม่กล่าว
กันเลยนิ่ แถมยังไม่มาหาอีกด้วย"เฟย์รับช่อดอกไม้มาแล้วดมใหญ่
 
         "แล้วทีนี้จะหายงอนได้ยังอ่ะ"เขื่อนส่งสายตาอ้อนวอนให้เฟย์ทำให้เฟย์รีบเปลี่ยนจากยิ้ม
กลายเป็นหน้าบึ้งทันที "ไม่!!"เฟย์พูดก่อนจะยื่นดอกไม้ให้ธามไทเอาไปเก็บ
 
         "ยังไม่หายหรอ งั้นถ้าออกจากโรงพยาบาลพี่จะเป็นคนพาเฟย์ไปบอกแม่เฟย์เองว่าเฟย์กับ
พี่เราเป็นอะไรกัน"เขื่อนเชิดอกขึ้นพร้อมกุมมือเฟย์ไว้ 
 
         "พี่เขื่อนจะกล้าหรอคะ แม่เฟย์ยิงพี่ตายเลยนะ"เฟย์ล้อเลียนเขื่อน "พี่ไม่กลัว ต่อให้คุณแม่
ของเฟย์จะยิง จะฆ่า จะตบ จะตี  พี่ก็ไม่กลัวเพราะว่าพี่...รักเฟย์"เขื่อนยิ้มให้เฟย์อีกครั้ง
 
         "บ้า!"เฟย์ตีเขื่อนด้วยความเขิน "ยังไงเฟย์ก็ไม่หายงอนหรอกนะ"เฟย์หน้าบึ้งอีกครั้ง "ทำ-
ไมอ่ะ หายงอนน้าา"เขื่อนส่งสายตาอ้อนวอนอีกครั้ง
 
         "ถ้าไม่หาย...พี่จะจูบแล้วนะ"เขื่อนพูดพร้อมโน้มหน้าไปใกล้ๆเฟย์ทำใหสาวเจ้ารีบขยับหนี
"โอเคๆ โอเคค่ะ หายก็ได้ ออกไปนั่งไกลๆเลยนะ"เฟย์ยิ้มแล้วหยิกเขื่อนอีกครั้ง
 
 
 
 
 
 
 
 
          "มานั่งทำไมตรงนี้ครับ ท้อแล้วหรอ"พิชชี่ถามป๊อปปี้ที่ปลีกตัวออกมานั่งหน้าห้องคนเดียว
"คุณพิช..."ป๊อปปี้ซึมลงกว่าเดิมพร้อมกับมองไปที่ในห้องที่ปิดไม่สนิท
 
          "ผม...ผมแค่ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงต่อไปดี ผมไม่สามารถแบกหน้ากลับไปหาฟางได้แล้ว"
ป๊อปปี้พูดอย่างนิ่งทำให้พิชชี่เข้าใจถึงความรู้สึกเค้าอย่างดี
 
          "คุณลองคิดดูสิครับ ว่าครั้งก่อนคุณทำอะไรให้ฟางจนฟางรอคุณแม้จะรู้ว่าคุณผิดสัญญา
ไปแล้ว"พิชชี่แค่นหัวเราะแล้วสบตาแดงๆชายป๊อปปี้ทำให้เขารู้ว่าป๊อปปี้เพิ่งร้องไห้มาหมาดๆ
 
          "จำไม่ได้หรอ"พิชชี่ถามอีกครั้งเหมือนลองเชิง "นี่มัน..."ป๊อปี้มองสร้อยที่พิชชี่ชูมันขึ้นมัน
คือสร้อยที่มีแหวนทองคำขาวสลักคุว่า Forever คล้องอยู่ ทำให้ป๊อปปี้จำมันได้ทันที
 
          "คุณไปได้มันจากไหนครับ"ป๊อปปี้ถามพร้อมคว้ามันมาดูสภาพไปรอบๆ "ก็ตอนที่คุณนอน
กับคุณพิม ฟางเสียใจมากจนต้องยอมสละสิ่งที่เก็บมาตลอดสิบกว่าปีทิ้งลงทะเล ผมเองที่อยาก
ช่วยคุณก็งมหามันจนดึกถึงเจอ"พิชชี่ยิ้มกับท่าทางของป๊อปปี้
 
          "นี่...ฟางยังเก็บมันไว้ที่ตัวตลอดงั้นหรอ"ป๊อปปี้ยิ้มออกมาทันทีที่รู้ความจริง "ผมลืมมัน
ไปได้ไงนะ...ผมลืมเจ้าสิ่งนี้ไปได้ยังไง"ป๊อปปี้มองหน้าพิชชี่ราวกับเข้าใจ
 
          "ตอนนี้ฟางกำลังความจำเสื่อม คุณควรจะใช้โอกาสนี้ทำสิ่งดีๆทดแทนเธอที่คุณเคยทำให้
เธอเสียใจไปหลายครั้ง ถึงเวลาของคุณแล้วล่ะ"พิชชี่แตะบ่าป๊อปปี้เบาๆ
 
         
                                    กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
               เสียงกรีดร้องของหญิงสาวดังออกมาจากห้องทำให้ป๊อปปี้และพิชชี่วิ่งไปดู
 
 
 
          "นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย!!"ป๊อปปี้ถามแก้วกับโทโมะที่หลบอยู่มุมห้องแล้วมองไปรอบห้องที่
ข้าวของกระจัดกระจายเต็มพื้นรวมไปถึงฟางที่นั่งร้องไห้อยู่ที่พื้นด้วยท่าทางกลัวๆ
 
          "ก็ยัยฟางน่ะสิ อาละวาดแล้วก็ปัดนู่นนี่ทิ้งหมดเลย เราก็แค่จะช่วยรื้อฟื้นเท่านั้นเอง"แก้ว
มองเพื่อนสาวแล้วร้องไห้กับท่าทางของฟางที่เหมือนกับคนหลอนประสาท
 
          "ฟาง...แกจำชั้นไม่ได้หรอ ชั้นแก้วเพื่อนแกไง"แก้วค่อยๆเดินไปหาฟาง "ฟาง...ชั้นคือ
ฟางหรอ"ฟางที่เริ่มมีสติก็เอ่ยถามอย่างใจเย็น
 
           "ใช่! ฟางก็คือฟาง ส่วนพวกเราเป็นเพื่อนฟางไง..."พิชชี่ไปประคองตัวฟางให้ลุกขึ้นยืน
"เพื่อน..."ฟางพยายามนึกไปเรื่อยๆแต่ก็ไม่ประสบผลสำเร็จ
 
           "ชั้นแก้วไง แล้วนี่ก็พิชชี่ นี่ก็โทโมะ ทุกคนคือเพื่อนแกไงฟาง ส่วนนั่น...คุณป๊อปไง คน
ที่แกรักเค้าแล้วก็รอเค้ามาตลอดสิบกว่าปีน่ะ แกลืมไปแล้วหรอ"แก้วไล่ชื่อบอกฟางทีละคนๆ
 
           "แก้ว...พิชชี่...โทโมะ คือเพื่อน...เพื่อนของชั้นหรอ"ฟางถามเบาๆทำให้ทั้งสามที่ถูก
เอ่ยชื่อพยักหน้าน้อมรับ "แก้วคือเพื่อนชั้น แก้ว!!!"ฟางโผเข้ากอดแก้วทันที
 
           "แกจำชั้นได้ใช่มั้ยฟาง...."แก้วถามอย่างใจเย็นพร้อมกอดตอบเพื่อนสาวที่อยู่ในอาการ
หวาดกลัว "แก้ว...คือเพื่อนชั้น ชั้นจำแก้ว ชั้นจำได้"ฟางพูดทั้งน้ำตาทำให้คนฟังน้ำตาไหลทันที
 
           "ฟางจำแก้วได้ แล้วพิชล่ะ..."พิชชี่ถามลองเชิงฟาง "พิชชี่...โทโมะ..."ฟางชี้ไปที่ตัว
บุคคลแล้วเอ่ชื่อเป็นสัญญาณว่าเธอจำพวกเขาได้ "ฟางจำเราได้แล้ว!!"พิชชี่เดินไปจับมือฟาง
 
           "แล้วคนนี้ล่ะ...แกจำได้มั้ย"แก้วชี้ไปที่ป๊อปปี้เพื่อวัดความจำของฟาง "คนนี้...ไม่! ชั้น
ไม่รู้!! ชั้นจำไม่ได้ ชั้นจำไม่ได้!! กรี๊ดดดดด"ฟางส่ายหัวแล้วกรี๊ดออกมาด้วยความปวดศรีษะ
 
           "ไม่เป็นไรนะฟาง ไม่เป็นไร ค่อยๆคิด ค่อยๆจำ เดี๋ยวแกต้องจำได้ พักผ่อนนะ..."แก้วพา
ฟางไปที่เตียงผู้ป่วยก่อนจะดันฟางลงอนแล้วห่มผ้าให้อย่างดี
 
           "นายคงดีใจแล้วสินะที่ยัยฟางจำนายไม่ได้ ซึ่งมันก็เหมือนกับตอนที่นายแกล้งลืมยัยฟาง
นั่นแหละ แต่...ชั้นจะให้โอกาสนายพิสูจน์ตัวเองโดยการทำให้ยัยฟางกลับมาเหมือนเดิม ถ้านาย
ทำไม่ได้ ชั้นเอง...จะพายัยฟางจากนายไปตลอด"แก้วมองหน้าป๊อปปี้ก่อนจะให้โทโมะพาออกไป
ด้านนอก
 
           "เรื่องนั้น...เล่าเป็นว่าเป็นพรุ่งนี้แล้วกันนะครับ อย่างน้อยยัยแก้วที่หวงเพื่อนก็เปิดโอกาส
ให้คุณแล้ว สู้ๆครับ"พิชชี่บอกป๊อปปี้ก่อนจะเดินออกไปตามแก้วกับโทโมะ
 
 
 
 
 
 
 
 
เอายังไงล่ะ ฟางลืมป๊อปคนเดียวซะงั้น...อยากรู้ว่าจะลืมจริง
หรือหลอกก็ติดตามกันนะค้าา (อาทิตย์หน้าเจอกันใหม่ก็อย่า
เพิ่งหยไปไหนน้าาา)