รอ...วันที่เธอจะรักกัน

          ฟางนั่งเขียนจดหมายถึงป็อบปี้ทั้งคืน

     "พี่ป็อบคะที่ฟางเขียนจดหมายใบนี้ขึ้นมาเพราะฟางร้ดีว่าตลอดิวลาหลายปีที่ผ่านมา มันไม่เคยมีวันไหนเลย ที่พี่จะรักฟางมันไม่มีแม้แต่ช่วงเวลา ที่พี่รักฟางเลย ฟางเลยอยากจะขอโทษ ตั้งแต่ เป็นต้นเหตุทำให้ความรักของพี่กับคุณพิมต้องเลิกกัน ขอโทษ ที่ฟางทำตัววุ่นวาย ชอบยุ่งกับพี่ ฟาง รู้แล้วคะ ว่าต่อให้พยายาม สักแค่ไหน พยายามเท่าไหร่ มันก็ไม่มีอะไรดีขึ้นมาเลยสักนิด ฟางท้อ ท้อแล้ว ที่จะทำให้พี่รักฟางบ้าง แต่มันก็ไม่มีหนทางเลย น่าตลกนะคะ ฟางมันเป็นคนบ้ารึเปล่า พี่พูด อยู่ทุกวัน ว่าไม่รัก ไม่เคยรักกัน แต่ฟางก็ยังจะฝืน อยู่ต่อไป ฟางอยากจะบอกว่า ตอนนี้ฟางพร้อมแล้วนะคะ พร้อมจะคืน โอกาส อิสระ แล้ว คืนตัวแล้วก็หัวใจ ที่ไม่มีฟางอยู่ในนั้นเลย ฟาง พร้อม พร้อมจะ ให้อิสระ กับพี่ป็อบแล้ว ขอให้จดหมายใบนี้ พี่ป็อบได้อ่านนะคะ อย่าฉีกทิ้งนะ แต่ ถ้าเห็นแล้ว ฟางก็ไม่รู้ว่า พี่อยากจะอ่านรึเปล่า ฟางไม่มีอะไรจะบอกมากหรอกคะ แค่อยากจะพูดว่า ขอโทษสำหรับทุกอย่าง ฟางรักพี่ป็อบเสมอ แม้ว่าวันที่ฟางคิดว่า จะได้ไปอยู่ในหัวใจพี่จะไม่มีเลย ฟาง อยากขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะคะ รักเสมอ ฟาง" 

        วันรุ่งขึ้น

      ฟางตื่นขึ้นมารู้สึกเวียนหัว แล้วก็มึนๆ อยากจะอาเจียนออกมา

ฟาง: สงสัยเราจะนอนดึก

แม่ฟาง: ตื่นแล้วเหรอลูก มากินข้าวดีกว่า แม่ตื่นมาทำเองเลยนะ โจ๊กปลาของโปรดลูกเลย

พ่อฟาง: มากินข้าวลูกมา 

ฟาง: คะ เออ แม่คะ ฟางขอตัวไปห้องน้ำก่อนนะคะ

     ฟางรีบวิ่งไปห้องน้ำ ขณะที่คนเป็นพ่อเป็นแม่เป็นห่วงว่าลูกสาวเป็นอะไร

ฟาง: อ้วก อ้วก อ้วก 

แม่ฟาง: ฟางลูกเป็นอะไรรึเปล่า

ฟาง: ฟางเหม็นกับข้าวอะคะ 

แม่ฟาง: ไปหาหมอมั้ยลูก

ฟาง: ไม่เป็นอะไรหรอกคะ สงสัยฟางจะนอนดึกไปหน่อย ก็เลยเป็นแบบนี้

แม่ฟาง: งั้นไปลูก ค่อยๆเดินนะ 

      ฟางฝืนกินอาหารบนโค๊ะจนหมด แล้วขึ้นไปนอนพักบนห้อง เธอสงสัยกับอาการที่เกิดขึ้นเมื่อตอนเช้า 

ฟาง: หรือว่า....เป็นไปไม่ได้ 

       ฟางออกมานอกบ้านเพื่อหาซื้ออุปกรณ์ตั้งครรภ์ เพื่อตรวจดูว่าตัวเองท้องจริงหรือเปล่า

ฟาง: 2ขีด ท้อง เราท้อง ไม่จริง เป็นไปไม่ได้ท้อง เป็นไปไม่ได้ 

      ฟางตกจนมากเอามือลูบท้องตัวเองไปมา

ฟาง: แล้วแม่จะทำยังไงดี แม่จะทำยังไงดีลูก